Lahat ng Kabanata ng ข้าเป็นเซียนอายุ 3,000 ปี : Kabanata 1 - Kabanata 10

ทั่วอณาจักรแบ่งแยกสามเผ่า เผ่าเทพ เผ่ามาร เผ่ามนุษย์ เดิมทีทุกเผ่าปกครองกันเอง ทว่าจอมมารหลงใหลในอำนาจ เข่นฆ่าผู้คน บุกรุกเผ่ามนุษย์ ทำศึกสงครามกับเผ่าสวรรค์ ทั้งสามโลกปั่นป่วน ฟื้นหญ้าชุ่มด้วยเลือด เกิดภัยพิบัติผู้คนยากไร้ แร้นแค้น ชาวบ้านได้รับผลกระทบทั่วท้องฟ้าครึมม่วงแดง สลบสายฟ้าฟาดชวนจิตใจไหวหวั่น กลีบพิรุณโรยกลบกลิ่นคาวเลือด“ท่านเทพไป๋ลงไปต่อสู้กับจอมมาร”“นี่ก็ผ่านไปสองเดือนแล้ว ท้องฟ้าครึมไร้แสงสว่าง”“นั่น แสงแดด”“ท่านเทพไป๋กลับมาแล้ว”พลัดแสงสว่างทั่วล้า เมฆครึมเคลื่อนห่าง ท้องฟ้าปลอดโป่ง เหล่าพืชพันธุ์ผลิบานสดใส รับแสงตะวันอบอุ่น เหล่าเทพเซียนคลายความตึงเครียดตำหนักเทพไป๋ ไป๋หู่ที่พำนักของสัตว์เทพพยัคฆ์ขาวผู้ ดูแล ปกป้อง คุ้มครอง คอยขับไล่ปีศาจร้ายที่ก่อความเดือดร้อน เป็นราชันย์แห่งขุนเขา ให้หลังจอมมารก่อกำเนิดนิสัยดุร้าย ชาวบ้านทุกมุมเมืองต่างเดือดร้อน ไม่เว้นแม้แต่เหล่ามารต่างหวาดกลัวการก่อศึกที่นำมาซึ่งการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่เทพไป๋เดินทางไปกำราบศึกนี้ทั่วท้องฟ้าแปรปรวนไร้แสงแดดสาดส่องกินเวลาศึกนี้ยาวนานทีเดียวจนกระทั่งเวลาแห่งความหวาดกลัวนั้นหายไปพร้อมกับแสงทองอร่

“ครับ ตามใจเซฟเลย”“มันเป็นแค่ความคิดเท่านั้นแหละนะ”“ลองทำสักยี่สิบห้าสายก่อนไหมล่ะ” เจียวเหย่ ผู้เป็นอาแท้ ๆ เสนอ อีกฝ่ายเป็นเซฟภัตคารอาหารแต่ยอมลาออกเพื่อมาช่วยงานหลานสาวโดยที่เธอไม่ได้ไปขอร้อง ถึงจะเอาของฝากไปให้และพูดคุยเรื่องร้านบ้างเล็กน้อยก็ตามที“อาเจียว”“แค่ยี่สิบห้าสาย ให้มารับที่ร้านหม้อไฟจะได้โปรโมตไปด้วย”“คุณอา”“ถ้าซาบซึ้งใจขนาดนั้นก็คิดสูตรอาหารอร่อย ๆ ให้เป็นซิกเนเจอร์ของร้านอีกแล้วกัน” พ่อครัวชิน เป็นพ่อครัวที่สุดยอดอีกคนที่รังสรรคอาหารอร่อยออกมาได้อย่างสุดยอดไม่แพ้กัน“ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ เรื่องทำอาหารจะเปิดแค่บางเมนูที่วัตถุดิบไม่ยุ่งยากเกินไป และใครจะทำต่อส่วนแบ่งหลังหลักค่าใช้จ่ายทุกอย่างจะแบ่งให้เท่า ๆ กัน เริ่มแรกจะให้ลูกค้ามารับที่ร้านก่อนป้องกันไว้ก่อน“ทำงานหนักแบบนี้ร่างกายจะไม่ไหวเอานะ”“หนูยังไม่เป็นไรค่ะ แข็งแรงดีหาหมอทุกปีด้วย...” เธอที่กำลังพูด อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าร่างกายหนักอึ้ง สายตาก็พร่าเลื่อนราง เสียงเรียกรอบกายก็แทบไม่ได้ยิน รวมถึงมือเท้ากลับรู้สึกเย็บเฉียบ“เฮ้ย...”“เซียงเหยา”“เซฟ!”เสียงวุ่นวายรอบกายแทบไม่ได้ยิน ภาพที่พยายามมองให้ชัดก็ไม่เห

ให้หลังทุกคนออกห้องครัวเสร็จหมดแล้ว เฟ่ยเฟ่ยที่มีหน้าที่ทำความสะอาดพยักหน้าให้ชิงเจียนและหมิ่งเหย่เซียนนกที่เป็นผู้ชิมฝีมือนางด้วยช่วยดูต้นทางปลายมีดแหลมคม กระทะสะอาด น้ำแร่บริสุทธิ์ และผลไม้ทำให้เธอนึกถึงวันวาน ความสุขที่ได้ทำอาหารเปล่งประกายจนระบายยิ้มเบิกบานใจ เริ่มลงมือทำของหวานที่ว่านั้นด้วยการจินตนาการเวลาร่ายเวทมนต์ที่เธอเรียนรู้และดัดแปลงมาก่อนหน้านี้ทำให้สามารถย่นเวลาหาอุปกรณ์ และย่นเวลาทำได้มาก กลิ่นหอมหวานชวนให้อยากรู้อยากชิมทำให้สองเซียนนกเดินเข้ามาหยุดข้างกายมองตาโตกับสีสัน แสงวาววับยามที่เปลือกเนื้อผลไม้สะท้อนกับแสงงดงามราวอัญมณี“ทาด้า พุทราแช่อิ่ม กับพุทราเกล็ดหิมะ น้ำแอปเบิ้ลคั่น น้ำส้มคั่น เชิญพวกเจ้า”เธอที่ยังไม่ทันพูดจบทั้งสองก็หยิบของในถ้วยกัดชิม สีหน้าเอร็ดอร่อยจนคนทำภูมิใจในฝีมือ“อื้อ อร่อยจัง ฝีมือเจ้าพัฒนาแล้ว”ทั้งสองเอ่ยปากชมไม่หยุดทั้งน้ำคั่นนี่อีก ไม่ว่าอะไรก็อร่อยไปหมด“ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าจะทำของพวกนี้อร่อย” หมิ่งเย่วเผลอร้องไห้“พูดอย่างกับข้าทำไม่อร่อยมากขนาดนั้น”“ใช่แล้ว ตั้งแต่รู้จักพวกเจ้าข้าก็ถูกเป็นหนูทดลองชิมทั้งขนมและอาหารพวกนั้น แต่ตอนนี้เจ้

“แป้งเจ้าค่ะ กินแบบนี้” เฟ่ยเฟ่ยสาธิตการกินให้อีกฝ่ายดู ไม่ได้กินอาหารที่ตัวเองทำนานแค่ไหนแล้วนะ อร่อยถูกปากเหมือนเดิมไป๋หู่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ แม้ว่าเขาจะกระหายสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแต่ยังซ่อนความปรารถนานั้นไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยรสชาตินี้ ความเผ็ดร้อนที่แพร่ทั่วปาก กลิ่นเครื่องเทศรุนแรงแต่กลับทำให้รู้สึกสดชื่น อร่อยจนหยุดกินไม่ได้“แล้วอันนี้ละ กินยังไง”“อันนี้เป็นข้าวตักแกงราดลงบนนี้” เธอตักราดแล้ววางช้อนให้เขาพอเห็นอีกฝ่ายหยิบไปตักก็ยิ้มปลื้มปริ่มกับคำพูดที่หลุดออกมา“อันนี้ก็อร่อยไม่แพ้กัน”เฟ่ยเฟ่ยอมยิ้มมองอีกฝ่ายกำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารที่เธอทำแล้วรู้สึกดีกว่าเดิม ท่าทางอ่อนโยนแตกต่างจากที่เห็นคราแรกมากเสือกับนกกินเครื่องเทศจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมนะ“อึก” เสียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่จากสองเซียนนกที่ยืนท้องร้องใกล้ ๆ ดังพอให้คนที่กำลังลืมตัวเพลิดเพลินอยู่กระแอมไอเบา ๆ“พวกเจ้าก็ตักไปกินสิ กินเสร็จค่อยคุย”ยิ่งไม่อยากกินเลยเฟ่ยเฟ่ยยิ้มแห้งหันมองหน้าสองคนนั้น ก่อนจะเดินไปตักที่เหลือใส่ถ้วยและใช้เวทมนต์เรียกโต๊ะสำหรับกินข้าวขึ้นมานั่งใกล้ ๆการกระทำของหญิงสาวอยู่ในภายในของไป๋หู่ นัยน์ตาสีเทาเข

ซื่อจือเดินไปห้องครัวเดิมของไป๋หู่เห็นเซียนรับใช้สองสามคนกำลังขะมักเขม้นช่วยแม่ครัวฝีมือดีของที่นี่ทำอาหาร ถึงแม้พลังเซียนสามพันปีไม่มากเมื่อเทียบกับไป๋หู่ แต่พลังที่ร่ายล้อมกายรุนแรงเหมือนกัน ท่าทางเจ้าตัวจะไม่รู้เลยว่าอาหารที่ทำบรรจุไอทิพย์ด้วย เพราะแบบนี้เขาถึงตรวจสอบร่างกายไป๋หู่อีกฝ่ายรักษาตัวได้อย่างรวดเร็วแม้เวลาไม่นาน“เจ้าเป็นแม่ครัวของไป๋หู่เองสินะ ข้าชื่อจื่อซือเราเคยเจอกันที่หอสมุด”“สวัสดีค่ะ ข้าชื่อเฟ่ยเฟ่ยเป็นเซียนจิ้งจอก” เธอแนะนำตัวอยากจะบอกว่าจำเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ“ของหวาน”“เสร็จแล้วค่ะ” เธอส่งกล่องไม้สี่เหลี่ยมให้อีกฝ่าย“ว้าว ฝีมือเจ้ายอดเยี่ยมมาก ไป๋หู่เป็นพวกกินยากแต่เจ้ากลับทำของกินถูกปากเขาได้ ฝีมือไม่ธรรมดา”ปลื้มจังเฟ่ยเฟ่ยอมยิ้มหัวใจพองโต ปกติแล้วไป๋หู่จะไม่แสดงอาการอะไรออกมาเว้นแค่พูดชมเท่านั้น แต่แค่นั้นก็รู้สึกดีมาก ๆ“สงสัยข้าต้องมาฝากท้องที่นี่บ่อย ๆ”“วันนี้มีอะไรบ้าง” เสียงทุ่มกังวานเอ่ยถามจากด้านหลังพร้อมการปรากฏกายของไป๋หู่ เพราะหอมจนทำเขาอดอยากรู้ไม่ได้ว่ามันคือกลิ่นของอะไรจึงทำให้เขาโผล่มาที่นี่“กลิ่นหอมอะไร”“ท่านเทพไป๋หู่” เธอโค้งกายเบา ๆ“สิ