All Chapters of ป่วนรักประธานร้าย My President: Chapter 61 - Chapter 70

ในขณะที่วศินกลับไปแล้ว ลี่คุนเองยังคงนอนไม่หลับ เขาเดินวนไปวนมาอย่างใช้ความคิดภายในห้องมุมนั้น นั่นก็น้องสาวที่นอนป่วยด้วยฤทธิ์ยามุมนี้ นี่ก็ภรรยาที่อาจจะกำลังท้องลูกของเขาอยู่แต่… สุดท้าย ลี่คุนก็เลือกมานั่งใกล้โซฟาที่มารีอานอนอยู่ เขาเอามือไล้ใบหน้าของมารีอาอย่างอ่อนโยน ไล่มองใบหน้าขาวใสของเธอที่ไร้เครื่องสำอาง เพราะไม่ว่าจะมองมุมไหนก็น่ารักไปหมดที่สำคัญ… บางทีในท้องเล็ก ๆ นั่นอาจมีลูกของเขาอยู่ ฝ่ามือใหญ่เลื่อนไปลูบหน้าท้องเธอเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ผล็อยหลับไปอีกคน~~~~~ในตอนเช้า เหม่ยหลินค่อย ๆ รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้น ความเจ็บปวดตามตัวทำให้เธอค่อย ๆ ขยับร่างกายช้า ๆ ก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องจนมาสะดุดกับภาพที่เห็นที่โซฟารับแขกให้ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ มีมารีอาที่ยังคงนอนหลับใหลอยู่ตรงนั้น ส่วนลี่คุนกลับนั่งหลับอยู่ที่พื้น ใบหน้าของเขาฟุบหลับอยู่ใกล้กับมารีอาแถมมือของเขากลับกุมมือเธอไว้จนหลับไปทั้งอย่างนั้น~ที่นอนเสริมก็มีกลับไม่นอน แต่ไปนั่งหลับอยู่ที่พื้นเอามือกุมมือผู้หญิงคนนั้นแทน แถมยังถอดเสื้อสูทของเขาคลุมเธออีก นั่นเขาเป็นถึงประธานเชียวนะ… ทำไมต้องลงทุนทำอะไรเพื่อผู้

“แต่ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแค่พี่ชายเลยนะ ฮึก ฮึก” เหม่ยหลินเริ่มร้องไห้อีกครั้ง “เธอเลิกกับพี่คุนแล้วคืนเขาให้ฉันได้ไหม ฮือ ฮือ” เหม่ยหลินร้องไห้หนักขึ้น จนมารีอาเข้าไปยื่นมือของเธอเข้าไปปลอบ“เหม่ยหลินฉันขอโทษจริง ๆ พูดจริง ๆ นะตอนเห็นคุณครั้งแรกฉันก็คิดว่าคุณเป็นแฟนของท่านประธาน ตอนนั้นก็เสียใจมากเหมือนกัน ถึงกับพยายามจะตัดใจจากเขาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ทำไม่ได้”“…”“คุณเหม่ยหลินรู้ตัวไหม ฉันน่ะอิจฉาคุณมากเลยด้วยซ้ำ คุณสองคนอะมีช่วงเวลาดี ๆ ด้วยกันมาเป็นสิบ ๆ ปี คุณน่ะโชคดีมากเลยนะที่ได้ใกล้ชิดเขาตลอดเวลา ได้เติบโตมากับเขา ได้รู้ว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร แต่ฉันน่ะแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยสักนิด”“…”“คุณดูเหมาะสมกับลี่คุนทุกอย่าง ไม่ว่าชาติตระกูลและฐานะ แต่ฉันสิไม่ได้คู่ควรอะไรเลย ฉันอาจจะแพ้คุณในทุก ๆ อย่างแต่…แต่… ถ้าเรื่องความรัก ฉันเองก็รักเขา ไม่ได้แพ้คุณเลยจริง ๆ นะ”เหม่ยหลินเงยหน้าขึ้นมาสบตาจริงจังมารีอาก่อนจะหยุดร้องไห้“รู้แล้วละน่า ว่าเธอน่ะสู้ฉันไม่ได้ แต่ยังไงฉันก็แพ้เธออยู่ดี เพราะพี่คุน เขารักเธอ”“คือมัน...”“เธอไม่ต้องพูดหรอก ฉันโตมากับพี่คุน ไม่เคยเห็นเขาทำอะไรแบบ

“คุณกลับไปนอนพักที่บ้านไหม เดี๋ยวผมไปส่ง”“ไม่เป็นไรค่ะ มาร์ไม่ได้เป็นอะไรมาก มาร์อยู่เป็นเพื่อนเหม่ยหลินได้ นี่เราอยู่ในโรงพยาบาลกันนะคะ ถ้ามาร์ไม่ไหวจริง ๆ มาร์เดินไปหาหมอเองก็ได้แค่แป๊บเดียว แต่คุณน่ะกลับไปทำงานเถอะค่ะ จะบ่ายสองแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงมาร์นะคะ”“แต่ผม… เป็นห่วงคุณ เป็นห่วงลูกนี่นา” ลี่คุนยกมือขึ้นมาลูบท้องเล็ก ๆ ของเธอที่ตอนนี้แทบจะมองไม่เห็นอะไรเลยด้วยซ้ำ“ไปเถอะค่ะ มาร์อยู่ได้จริง ๆ” มารีอายิ้ม.... วศินกลับไปแล้ว เหม่ยหลินได้แต่มองคนทั้งคู่ที่เพิ่งกลับมาจากไปหาหมอด้วยกันมา แถมยังเอาแต่แสดงความเป็นห่วงกัน จนแทบจะลืมว่ามีเธออยู่ตรงนี้“ผลตรวจว่าไงบ้างคะ” เธอเอ่ยถามเพื่อให้ทั้งคู่หันมาสนใจเธอบ้าง ลึก ๆ ก็แอบนอย แต่ก็ต้องต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองอยู่ไม่น้อย ทั้งที่สำหรับเธออาจจะทำใจยากเสียหน่อย… แต่ก็ต้องทำใจลี่คุนยิ้มกว้าง ก่อนดึงมือมารีอาเข้ามาที่ใกล้เตียง“เราจะมีหลานแล้วนะเหม่ยหลิน เตรียมตัวเป็นคุณน้าได้เลย”“หลานนนนน หรือว่า…” เหม่ยหลินตกใจหันไปสบตามารีอาที่เอาแต่พยักหน้าอาย ๆ“งื้อ ดีใจด้วยนะคะ หูยอะไรเนี่ย นึกว่าแค่ดู ๆ ใจกัน ที่ไหนได้ พี่ชายของเหม่ยหลินไม่เ

ลี่คุนพามารีอาขับรถกลับมาส่งบ้าน เธอเองยังนึกแปลกใจที่เขาไม่ได้ไปส่งที่คอนโดมิเนียมของแอนนี่เหมือนทุกครั้ง แต่กลับตรงมาส่งที่บ้านของเธอแทน“คุณรู้ได้ไงว่าบ้านฉันอยู่ไหน” มารีอาเอ่ยถาม แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย จำได้ว่าเธอไม่เคยเอ่ยปากบอกทางไปบ้านกับเขาแน่ ๆ“ผมเพิ่งไปนั่งอ่านประวัติใบสมัครของคุณมา”“ให้ไปนั่งทำงาน ไม่ใช่ให้ไปอ่านประวัติมา”“ก็ผมอยากรู้นี่ เกิดวันไหน ชอบอะไร อยู่กับใคร ก็เลยเพิ่งรู้ว่า… เอ่อ” ลี่คุนไม่กล้าพูดต่อถึงเรื่องพ่อแม่เพราะกลัวกระทบจิตใจของเธอ แต่มารีอาก็พอเดาได้อยู่ว่าเขาไม่กล้าถามเรื่องอะไร“เรื่องคุณพ่อคุณแม่ของมาร์เหรอคะ ไม่เป็นไรคุณพูดถึงท่านทั้งสองได้ ตัวมาร์เองทำใจและยอมรับการสูญเสียได้แล้ว แต่ก็ยังมีนึกเสียใจและคิดถึงท่านทั้งสองตลอดเวลา มาร์ก็ได้งานนี่ละคะ ทำให้มาร์ไม่ฟุ้งซ่าน เวลาทำงานเยอะ ๆ ใจมันจะมุ่งมั่นอยู่กับงาน เลยทำให้คลายความเศร้าลงบ้าง แถมมาร์ได้เพื่อนดี ๆ อย่างแอนนี่คอยอยู่ข้าง ๆ มาร์มาตลอด”“ที่ผ่านมาคุณคงเหงามามาก ต่อไปคุณก็จะไม่เหงาแล้วนะครับ เพราะต่อไปผมจะเป็นครอบครัวของคุณไปจนตลอดชีวิต” ลี่คุนยกหลังมือของมารีอาที่เขากุมเอาไว้ขึ้นมาหอม เข้

“เออ แหมมม แกไปถึงไหนต่อไหนทำมาเขิน” แอนนี่กระซิบกระซาบก่อนกระทุ้งแขนแซว “ไปดิ พาท่านไปพัก แต่ถ้าแกลงมาช้าเกินสามสิบนาทีก็ตามนั้น เดี๋ยวล็อกบ้านให้ โอเคปะ” แอนนี่ขยิบตา“บ้า แกเนี่ย” มารีอามองค้อนเห็นแอนนี่เพื่อนเธอเหมือนคนเปรี้ยว ๆ และสันทัดเรื่องแบบนี้ เอาจริง ๆ แล้วแม้แต่จูบแอนนี่ก็ยังไม่เคยเลยด้วยซ้ำ ยิ่งเรื่องนั้นบอกเลยเธอเก่งแต่เรื่องทฤษฎีส่วนการปฏิบัติเป็นศูนย์ — . —ในที่สุดมารีอาก็พาลี่คุนเข้าไปพักที่ห้องนอนของเธอและไม่ต้องสืบ… คืนนี้เขาอาเจียนจนหมดแรง ไม่มีแรงเหลือมาจัดการมารีอาได้เลยมารีอายิ้มขำเมื่อเห็นสภาพชายคนรัก ก่อนจะเดินไปเตรียมหาผ้ามาชุบน้ำเช็ดตัวให้กับเขา“เดี๋ยวมาร์เช็ดตัวให้นะคะ”“ครับ”“งั้นคืนนี้ก็นอนค้างที่นี่เนอะ เดี๋ยวมาร์เอาชุดนอนของคุณพ่อมาให้ใส่” ด้วยเพราะห้องนอนของคุณพ่อคุณแม่เธอที่อยู่ห้องถัดไป มารีอายังทำความสะอาดและรักษาไว้อย่างดีราวกับพ่อแม่เธอยังคงมีชีวิตอยู่เธอจึงผลุบหายไปแป๊บเดียวแล้วกลับมาพร้อมชุดนอนในมือมารีอาประเมินแล้วว่าในสภาพที่เขาไม่มีเรี่ยวแรงแบบนี้ เขาคงไม่มีทางจัดการเธอได้แน่ จะว่าไปก็ดูแล้วลี่คุนก็ดูช่างน่าสงสาร เขาจ้องจะจัดการเธอหล