All Chapters of One Night Stand With My Boyfriend's Twin : Chapter 11 - Chapter 20

3rd Person's Point Of ( Continuation of Hudson) It took them about 30 minutes before they arrived at the place that Hudson had told them to go. Nang unang bumaba si Hudson sa dalawa, he put both of his hands in his pockets and walked near the door of the Guerrero Residence. This isn't the first time he went here, kaya naman pamilyar na siya sa lugar na ‘to. Mag-aalas dos na rin ng umaga. The old Guerrero couple wasn't around the house, at ang tanging unica hija lang ng mag-asawa ang naiwan sa bahay na ito. Narinig ni Hudson ang yapak na papalapit sa pwesto niya. Kahit hindi niya lingunin, he knew that it was James and Austin. Sininyasan niya ang mga ito na mag-doorbell, and Austin obediently did it. Nakailang doorbell pa sila bago tuloyang bumukas ang pinto ng bahay. “ Sino ‘yan—” Hindi na natapos pa ng dalaga ang kanyang dapat na sasabihin nang makita kung sino ang taong nasa tapat niya na nakatayo at palaging nakasandal. Nanlaki ang mga mata niya sa gulat; kita sa

3rd Person's Point Of View At dahil hindi na muling dinalaw si Amari ng antok, pagsapit pa lang ng bukang liwayway ay agad na siyang bumangon. Kanina pa siya gising, pero hindi lang siya bumangon at inantay ang pagliwanag ng araw. Inantay niya rin kasi na dalawin siya ng antok, bagay na hindi na nangyari.Tamad siyang bumangon mula sa pagkakahiga sa kama saka parang zombie na naglakad palabas ng kanyang silid.Nagmumukha siyang panda sa itsura niya na lumabas ng silid. Itim ang sobrang lalim ng ilalim ng mata niya, dahil sa eyebags niya.Naglakad siya patungo sa sala ng bahay nila, at pagdating doon ay agad siyang nagtimpla ng kape.Wala silang coffee maker, kaya naman mano-mano lang ang ginawa niyang pagtimpla at isang Kopiko brown stick lang ang ginamit niya dahil wala naman silang black coffee.Black coffee rin naman kasi ang 3-in-1 Kopiko brown stick; ang pinagkaiba nga lang ay pang-mahirap ito. Pero kulay itim pa rin naman, bagay na kapareho lang ng kulay ng black coffee.Matapo

3rd Person's Point Of View “Hoy, huwag kang lalapit, na ungas ka.” Malakas na sigaw ni Amari kay Hudson, na ngayon ay naglalakad papalapit sa kanya habang tinatanggal ang butones ng suot na manggas. “Sige, subukan mo; kapag lumapit ka, sisigaw ako, at sisiguraduhin kong maririnig ng lahat ng taong andito sa building ang boses ko.” Banta niya pa rito.Napatigil si Hudson sa kanyang paghakbang dahil sa ginawang pagsigaw ni Amari. Napatitig siya rito ng mariin. “Even if you scream from the top of your lungs, no one will hear you!” sabi niya nang walang pag-aalala, “Because this floor is soundproof.” Dagdag niya pa, gusto niyang matawa sa itsura ni Amari. Lalo na nang manlaki ang mga mata nito at napatingin sa kanya, at nagpalinga-linga sa paligid.“Sisigaw pa rin ako, hanggang sa marinig ako ng may-ari. Ng owner nitong building na'to.” Ismid niya pa. Napaangat ng kilay si Hudson sa sinabi niya. “Really?”Inirapan niya ang binata. “Saka ano bang ginawa mo dito? Bakit ka ba kasi andito? A

3rd Person's Point Of View Hindi niya kinaya at agad na lumabas roon. Tumulo rin ang kanyang luha sa hindi niya malamang dahilan. Nasaktan siya sa sinabi ni Hudson, lalo na sa sinabi nitong hindi siya kawalan. Alam niya naman ang bagay na iyon, pero bakit kailangan pang ipamukha sa kanya? Tuloy-tuloy ang paglalakad niya palabas habang walang tigil sa pag-agos ang kanyang luha. She might be strong and independent; lumaki siyang walang inuurungan, na walang sinasandalang tao kahit sino man. Kaya buong buhay niya, hindi na rin bago sa kanya ang mainsulto at maliitin ng tao, dahil lahat na ata ng tao ay mababa ang tingin sa kanya, o sa isang mahirap at walang-wala na katulad niya. Pero kahit ganoon, tiniis niya iyon, pero kapag si Hudson na ang nangmaliit at um insulto sa kanya, iba sa pakiramdam ni Amari. Hindi niya mawari, pero sa tuwing iniinsulto siya nito, nasasaktan siya—bagay na hindi niya naman dapat maramdaman dahil sanay na siyang mainsulto. Pero hindi pa rin niya maiiwas

3rd Person's Point Of View “Miss Amari, ito pa pala,” sabi ni Boss. Naging mabilis ang paglingon ni Amari kay James sa sinabi nito; hindi niya maiwasang hindi mapa-irap nang makita niyang may dala na naman itong napakaraming folder. “Pinapahirapan talaga ako, 'no? Hindi pa nga ako tapos, may bago na naman.” Pagrereklamo niya pa. Napasimangot siya at bagsak ang magkabilang balikat, napatingin sa mga papeles. Hindi pa siya tapos sa naunang papel, ni hindi pa nga siya nangangalahati, tapos ito na naman. May bago na naman. Napakunot ang kanyang noo at napatitig kay James. “Anong ginagawa mo?” Takang tanong niya rito nang makita niyang may nilabas itong parang maliit na notes at ballpen. “At saka, bakit may hawak ka niyan? Anong nililista mo?” “Ah, ito ba, Miss Amari?" Pinakita nito ang hawak na notes sa kanya. “Nililista ko lang at nire-record ‘yong sinabi niyo, sabi kasi ni Boss.” Hindi niya maiwasang hindi mapa-angat ang kanyang kilay sa naging tugon nito. “At bakit?" “Bawas sah