3rd Person's Point Of View Hindi mapakali si Amari sa kanyang kama, kanina pa dilat ang kanyang mga mata at ala-una y medya na ng madaling araw. Pero kahit anong pilit niyang ipikit ang mga mata upang matulog ay hindi siya dinadalaw ng antok. Hindi na niya ito na tiis at inis siyang napabangon sa kanyang kinahihigaan at saka inabot ang kanyang cellphone na nasa gilid lang. Nang maabot niya 'yon ay agad niya itong binuksan, una niyang tiningnan ang kanyang messenger upang silipin kung may mensahe ba ang kanyang nobyo na si Harper, wala kasi itong paramdam mula kanina sa kanya, bagay na ipinagtataka niya rin. Nang makita niyang wala itong mensahe ay nabalot ng pagtataka ang kanyang isipan, nangunot pa ang kanyang noo. Chineck niya rin ang kanyang message app upang suriin kung may mensahe roon ang kanyang nobyo, nagbakasakali siya. Dahil naka-silent kasi ang phone niya kanina ng nagsimula siya sa trabaho. Ngunit nang buksan niya 'yon ay wala ring ni isang mensahe galing kay Harper. K
3rd Person's Point Of View Nanginginig ang kamay ni Amari at napatakip siya ng bibig, nagtaas-baba ang kanyang dibdib dahil sa naramdaman niya—pinaghalong takot, sakit, at selos—nang marinig niya ang boses na iyon ng kanyang nobyo. Hindi niya maiwasang makaramdam ng selos sa isipin iyon. Nakaramdam din siya ng galit kay Harper dahil hindi man lang siya nito naalala, ni hindi nga man lang nag-message sa kanya ito para ipaalam na kasama nito si Gladice. Hindi niya mawari ang nararamdaman niya, kung bakit parang pinagtataksilan siya ng kanyang nobyo. Iniisip niya tuloy na baka may ginagawang kalokohan si Harper sa kanya. She couldn't help but think that her boyfriend might be doing something behind her back, that Harper and Gladice might still have a relationship. Dahil wala naman siyang maisip na ibang dahilan upang magkaroon ng koneksyon ang dalawa. Napatitig siya sa kanyang cellphone na ngayon ay nasa sahig na. Basag na ang screen ng phone niya at naputol na rin ang tawag. An
[Read at your own risk! This chapter contains mature content, a bed scene that might not be suitable for young readers. You have been warned! Again, ang kabanatang ito ay hindi angkop para sa mga batang magbabasa o sa mga taong hindi bukas ang isipan para sa mga ganitong senaryo. Kung maselan ka, huwag mong ituloy ang kabanatang ito. Pero dahil matigas ang iyong ulo, binasa mo pa rin. Sige, kasi, ika nga nila, pag may warning, mas exciting!] 3rd Person's Point Of View Pakiramdam niya kasi ay gusto niya pang halikan ito, he suddenly craved for more. Wanting to kiss her, devour her lips, and claim them like there's no tomorrow. Kaya nasundan muli ang paghalik ni Hudson kay Amari. Muli niyang inatake ang labi nito at mariing hinalikan ang dalaga na agad namang tumugon. Noong una ay nagdadalawang-isip pa siya na magtugon rito. Natigilan rin siya, saglit na pumasok sa isip niya ang imahe ng mukha ng kanyang nobyo na si Harper. Pero dahil sa tindi at lalim ng halik ni Hudson, nadala si
3rd Person's Point Of View Maagang nagising si Amari ng maramdaman niya ang pagkalam ng sikmura na para bang siya ay nasusuka. Bumangon siya sa pinagkakahigaan niya at nung una ay natigilan pa siya ng makitang meron na siyang suot na damit, na siguro ay dinamitan na siya ni Hudson. Malinis na rin ang silid na kinaroroonan niya. Wala na ang mga basag na gamit na nagkalat kagabi; malinis na ito. Napatakip siya ng bibig saka patakbo na nagtungo sa banyo at sumuka roon. Halos iluwa na ni Amari lahat ng laman ng tiyan niya, nang gilid na rin ang luha sa kanyang mata. Mga ilang minuto rin siyang nagsuka. At nang matapos siya sa pagsusuka, agad siyang nagmumug saka naghilamos ng mukha; napasandal pa siya sa dingding saka pumadaus-daos at napaupo sa sahig. Napatulala siya bigla, lalo na nang maalala kung anong buwan at petsa na. June 12 na, at hanggang ngayon ay wala pa rin siyang dalaw. Hindi pa siya dinadalaw ng kanyang buwanang dalaw, at ngayon ay nagsusuka siya. Nanggilid ang kany
3rd Person's Point Of View Hindi mapakali si Amari, pero sa hindi maipaliwanag na dahilan, biglang nakaramdam siya ng pagkailang kay Harper na hindi niya mawari kung bakit. Dahil ba ito sa nangyari sa kanila kagabi? At si Hudson ang iniisip niyang kasama niya at ang nakasama niyang gumawa ng milagro? Walang imik si Amari na napaupo sa upuan na katapat lang ng kinauupuan ni Harper. Inikot niya ang kanyang paningin; hindi niya alam na may sarili rin palang kusina itong naging kwarto niya. Hindi rin maitago ang pagkamangha sa kanyang mga mata, sobrang linis kasi ng kusina at meron lang itong maliit na mesa na pang dalawang tao. Hindi masakit sa mata ang kulay ng pintura sa kusina, sa totoo lang, maaliwalas ito at nagdudulot ng magaan na vibes sa pakiramdam. Pakiramdam niya tuloy ay isa na itong apartment na animoy may nakatira talaga dahil halos lahat ng gamit pang bahay andito na. Kompleto ang lahat ng pangluto at kinakailangan niya, may stock rin ng pagkain at bigas. Kung hindi ni
[ Notes: This chapter may contain errors, such as grammatical issues, spelling mistakes, and unfamiliar words that might be new to you. This is a novel, a work of fiction. Any resemblance to names, places, and events mentioned in the story may be a work of fiction by the author or merely a coincidence. It is an unedited story because the writer was too busy doing things. However, I will make sure to fix the errors right away to improve it! ] 3rd Person's Point Of View “Are you pregnant, Amari?” Sa naging tanong ni Harper, parang natouod siya. Pakiramdam niya ay nanigas ang kanyang mga paa sa kanyang kinatatayuan; hindi siya nakagalaw, ni makapagsalita man ay hindi niya nagawa at napatingin lang sa kanyang nobyo na si Harper, na ngayon ay walang emosyon na nakatingin sa kanya. Hindi niya tuloy mabasa kung anong nasa isip nito. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib niya; pakiramdam niya ay lalabas na ito dahil sa pinaghalong kaba at takot na nararamdaman niya. Blangko ang utak niya at wa
Amari's Point Of View “You're really pregnant, Amari. And there's no need to deny or lie to me... now tell me, sino ang ama niyáng pinagbubutis mo?”Sa naging tanong ni Harper, hindi ako agad nakasagot. Pakiramdam ko kasi ay nanuyo ang aking lalamunan, umurong rin ang aking dila, kaya walang salitang namutawi sa aking labi. Ramdam ko ang panggigilid ng aking luha, at nang napaangat ako ng tingin kay Harper na ngayon ay nakatayo sa aking harap habang nakapamewang. Hindi ko mabakasang kahit na anong emosyon sa mga mata nito na nakatingin sa akin. Kaya agad kong iniwas ang tingin sa kanya, at sa ginawa kong iyon ay rinig ko pa ang malalim niyang pagpakawala ng buntong-hininga.Sinubukan kong kumuha ng lakas mula sa pagbuntong-hininga ng malalim upang magsalita, pero kahit makailang ulit akong subukan, wala parin akong lakas ng loob na magsalita upang sagutin ang tanong niya. Pakiramdam ko ay napipi ako sa mga sandaling iyon. Gusto ko man aminin sa kanya ang totoo, nagdalawang-isip ako
3rd Person's Point Of View Hindi ako nakapag-salita buhat sa ng nangyari kanina. Kaya pareho kaming walang imik ni Harper na pumasok sa loob ng sasakyan niya. Tapos na rin kami sa pagpapautrasound; si Harper na rin mismo ang nagbayad ng lahat at bumili ng mga vitamins na nirestahan ng doktor. Pagkapasok sa loob ng kotse, nabalot ng katanungan ang isip ko kung paano at bakit nasabi ni Harper ang bagay na 'yon. Hindi ko mawari, pero may malaking bahagi sa akin ang naniniwala sa sinabi niya, ngunit may bahagi rin na hindi. Naguguluhan tuloy ako bigla. Pero hindi rin naman imposible na hindi magawa ni Hudson ang bagay na 'yon. Dahil totoo naman na may galit siya sa akin at ayaw niya sa akin para sa kapatid niya. Ayaw niya sa akin dahil mahirap lang ako, at mas lalong ayaw niyang maging bahagi ako ng pamilya nila. Kaya maraming dahilan ang pwedeng maging sanhi para gawin niya ang bagay na 'yon, lalo na sa akin. Pinikit ko ang aking mga mata at napasandal sa sasakyan; naramdaman ko
Amari's Point of ViewPinandilatan ko siya ng mata dahil sa sinabi niya at sa lakas ng boses niya. “Sino ba kasing nagsabi na pumunta ka dito, aber?” naiiritang tanong ko sa kanya. “Kaya nga, tama lang na tumayo ka diyan, pupunta-punta pa kasi dito eh.” Nagiisa ang linya ng kilay niya sa tanong ko. “Damn, kailangan pa bang may magsabi sa'kin para pumunta dito?” Napasapo ako ng noo dahil sa tanong niya. Shutangines! “Oh, hindi na kailangan, pero tangina naman Hudson, ano bang ginagawa mo dito? Saka hindi ba uso sa’yo ang mag-text o tumawag man lang bago ka pumunta dito?” gigil na tanong ko sa kanya, halos kulang na lang ay ihamapas ko sa kanya yung doorknob na hawak ko kung nabubunot lang ito. Rumiin ang pagkatitig nito saka ako tinaliman ng tingin na para bang may masama akong nagawa o nasabi sa kanya. “Ni hindi ka nga nag-message sa'kin o paramdam man lang noong umalis ka sa opisina ko kasama yung boyfriend mong hilaw? Tapos sasabihin mong ako ang hindi nag-text o tumawag ba
Amari's Point Of View Narinig na narinig ko ang lakas ng tibok ng puso ko sa kaba, na halos kulang na lang ay lumabas ito anumang oras. Pero imbes na magpadala sa kaba na nararamdaman ko, mas pinili kong magmataray. Kaya naman pinag-angat ko siya ng kilay, hindi alintana ang nakakamatay nitong tingin. “Anong ginagawa mo dito?”His jaw clenched at my question. “Shouldn't I be the one asking you that?” “Huh? Anong pinagsasabi mo?” Maang na tanong ko.“ You should be in my office now, working your ass off.” Hindi siya sumagot sa aking tanong at sa halip, iyon ang tinugon niya. “Damn! I thought something had happened to you. I left you in your room because I had something important to do. One of the investors called me because there was an issue, and I left you in that room while you were sleeping. But when I got back, you were gone… Then Austin saw you, he saw you with that jerk. That fucking bastard who suddenly entered my company without asking.” Nangunot ang noo ko at napatitig sa
Amari's Point Of View “Camille?” mahinang tawag ko sa pangalan ni Camille na ngayon ay gulat na nakatingin sa akin na para bang nakakita ng multo. “Amari?” Nakita ko ang pagdaan ng kaba sa mga mata nito. “Kanina ka pa diyan, bruha ka?” Nangunot ang noo ko sa tanong niya. Nilibot ko ang paningin sa buong kusina pero wala talagang ibang tao. Wala ba talagang tao? Pero hindi naman ako pwedeng magkamali. Alam kong may kausap talaga siya. Napabuga na lang tuloy ako ng hangin at napatingin sa kanya saka naglakad patungo sa mesa kung saan may nakahain na pagkain. Bigla akong nakaramdam ng matinding gutom. Kaya naman hindi ko siya sinagot agad at hinila ang isang upuan na katapat ng kinauupuan ni Junjun, ang kapatid ko, saka umupo roon. Inabot ko ang isang pinggan na nakahanda saka nilagay ito sa harap ko at nagsimula nang magsandok ng kanin. Narinig ko pa ang paghila ni Camille ng upuan saka ang pag-upo nito sa tabi ni Junjun. Kaya naman kinuha ko muli ang pagkakataon na iyon up
Amari's Point of ViewUmagang-umaga pa lang ay agad na akong nagtungo sa banyo ng aking silid upang doon magsuka. Sa wari ko, halos lahat ng kinain ko kagabi at ang laman-loob ko ay maisusuka ko na rin. Pero wala namang ibang lumalabas mula sa aking bibig kundi purong malapot na laway lang. Tangina! Ganito ba talaga kapag buntis? Diyos ko! Pakiramdam ko ay mamatay na ako sa pagsusuka. Mahinang turan ko sa likod ng aking isip. Laking pasasalamat ko na lang nang mapatigil ako sa pagsusuka, agad akong nagmumug ng tubig at naghilamos ng mukha. Inabot ko rin ang malinis na towel na nakasabit sa pintuan saka ginamit iyon pamunas sa mukha. Pinagmasdan ko ang aking sarili sa maliit na salaming bilog na nasa banyo ng aking silid. At hindi ko maiwasang hindi napangiwi sa kabuuan ng itsura ko nang makita ito. Paano kasi ay malalim ang aking mata at maitim rin ang ilalim nito, kaya kitang-kita ang eyebag ko na halatang hindi nakatulog ng maayos. Dagdag mo pa ang pamumutla ng aking labi; masyado
Harper's Point Of View I looked at Amari's face, and I couldn't help but smile secretly. She's really beautiful; she was indeed a good catch. Mula sa kanyang hugis pusong mukha, her pinkish lips na tila ba'y nang-aakit ng halik. Ang kanyang hindi kahabaan na pilikmata, at ilong na nasa tamang tangos lang. She looks exactly like Adriana Lim in her 20s, with her fierce look. Everything about her is beautiful that I couldn't even take my eyes off her. Ngunit mabilis rin na nawala ang paghanga ko sa kanya nang magsalita siya. “Pero Harper, alam natin pareho ang totoo. Ayaw kong magsinungaling sa kanya.” Kinuyom ko ang aking kamao at napa-igting ang panga dahil sa narinig. Damn! Hearing those words didn't sound good to me. Gusto ko tuloy itapon lahat ng gamit na andito sa loob ng kwarto... but I couldn't. I'm mad! I really am. Pero kailangan kong pigilan ang galit na nararamdaman ko. Kaya naman napabuga ako ng hangin upang pakalmahin ang sarili, and when I felt like I was calm, I reac
Amari's Point Of ViewNapalaki ang mata ni Camille sa narinig na sinabi ni Harper na para bang luluwa na ang mata. Napaawang pa ng bahagya ang mga labi nito na nakatingin sa akin. Nagtatanong ang mga mata nito, na animoy inaantay ang kumpirmasyon ko sa sinabi ni Harper na aking nobyo. Gustuhin ko man sanang sumagot, hindi ko magawa. Naiinis kasi ako kay Harper, lalo na sa sinabi niya, sa ginawa niyang pag-amin at pangunguna. Ni hindi niya man lang ako tinanong muna bago sabihin ‘yon. Wala naman akong balak itago kay Camille ang bagay na iyon. At kahit sino rin namang nasa posisyon ko ay magagalit sa ginawang pangunguna ni Harper. Frustrated, I stood up from my seat without uttering a word and walked towards my room. I had lost my mood to talk and preferred to stay in my room rather than face them, especially Harper.When I reached my room, I plopped down onto my bed. I heard footsteps approaching my room and the sound of the door opening and closing, and even without looking, I kne
Amari's Point of View Kasama ko si Harper na lumabas ng kotse. Sabay kaming naglakad, at nang nasa tapat na kami ng pinto ay siya na rin mismo ang kumatok. At nang bumukas ang pinto ay ang mukha ni Camille, ang aking kaibigan, ang bumungad sa amin. Nakabusangot ang kanyang mukha nang makita si Harper. Pero nang mapadako ang tingin nito sa akin, nanlaki ang mga mata niya. Saka siya nagulat at napatingin sa akin. Inirapan ko na lang siya dahil sa naging reaksyon niya. Masyado kasing OA, gulat na gulat na akala mo ay isang dekada kaming hindi nagkita. “Hinda mo ba kami papasokin na bruha ka?” Sa sinabi ko ay agad siyang napanguso saka nagbigay-daan sa amin ni Harper upang makapasok sa loob. Diretso akong pumasok at hindi na siya nilingon at umupo sa di-kawayan na sofa. Napasandal ako roon. At kasabay ng pagsandal ko noon ay siya ring pagsalita ni Camille. “Kaloka ka, gurl. Uuwi ka pala ngayon, wala ka man lang pasabi? Or kahit text lang para at least alam ko, hindi ba?”
3rd Person's Point Of View Hindi ako nakapag-salita buhat sa ng nangyari kanina. Kaya pareho kaming walang imik ni Harper na pumasok sa loob ng sasakyan niya. Tapos na rin kami sa pagpapautrasound; si Harper na rin mismo ang nagbayad ng lahat at bumili ng mga vitamins na nirestahan ng doktor. Pagkapasok sa loob ng kotse, nabalot ng katanungan ang isip ko kung paano at bakit nasabi ni Harper ang bagay na 'yon. Hindi ko mawari, pero may malaking bahagi sa akin ang naniniwala sa sinabi niya, ngunit may bahagi rin na hindi. Naguguluhan tuloy ako bigla. Pero hindi rin naman imposible na hindi magawa ni Hudson ang bagay na 'yon. Dahil totoo naman na may galit siya sa akin at ayaw niya sa akin para sa kapatid niya. Ayaw niya sa akin dahil mahirap lang ako, at mas lalong ayaw niyang maging bahagi ako ng pamilya nila. Kaya maraming dahilan ang pwedeng maging sanhi para gawin niya ang bagay na 'yon, lalo na sa akin. Pinikit ko ang aking mga mata at napasandal sa sasakyan; naramdaman ko
Amari's Point Of View “You're really pregnant, Amari. And there's no need to deny or lie to me... now tell me, sino ang ama niyáng pinagbubutis mo?”Sa naging tanong ni Harper, hindi ako agad nakasagot. Pakiramdam ko kasi ay nanuyo ang aking lalamunan, umurong rin ang aking dila, kaya walang salitang namutawi sa aking labi. Ramdam ko ang panggigilid ng aking luha, at nang napaangat ako ng tingin kay Harper na ngayon ay nakatayo sa aking harap habang nakapamewang. Hindi ko mabakasang kahit na anong emosyon sa mga mata nito na nakatingin sa akin. Kaya agad kong iniwas ang tingin sa kanya, at sa ginawa kong iyon ay rinig ko pa ang malalim niyang pagpakawala ng buntong-hininga.Sinubukan kong kumuha ng lakas mula sa pagbuntong-hininga ng malalim upang magsalita, pero kahit makailang ulit akong subukan, wala parin akong lakas ng loob na magsalita upang sagutin ang tanong niya. Pakiramdam ko ay napipi ako sa mga sandaling iyon. Gusto ko man aminin sa kanya ang totoo, nagdalawang-isip ako