All Chapters of เชลยพรหมจรรย์: Chapter 21 - Chapter 30

คำพูดกับการกระทำของภาคิน!! ทำให้พะแพงรู้อยู่แก่ใจ ชายผู้นั้นไม่มีวันยอมรับเธอ หรือ ‘ลูก’ แน่ๆ เมื่อสิ่งที่เขาต้องการคือผลาญพรหมจรรย์ของเธอ เพื่อลดทอนความเจ็บแสบที่พะนายกระทำไว้กับเขา          “ถ้าพี่นายไม่เห็นด้วย...แพงจะไป!!”          พะแพงไม่ได้ขู่ แต่หากสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้คนในครอบครัวเดือดร้อน...เธอจะไปจากที่นี่          พะนายทรุดนั่ง เขาฟุบหน้าลงกับผิวโต๊ะ กำปั้นตันๆ ทุบโต๊ะโครมๆ เพื่อระบายความกดดันที่เกิดขึ้น มันบีบคั้นเขา จนหัวใจแทบแหลกสลาย          “พี่จะดูแลแพงเอง...พี่จะทำให้แพง มีหน้ามีตา วันหนึ่ง...มันจะต้องเสียใจ!!”          พะนายกล่าวเสียงกร้าว เขามองสบนัยน์ตาน้องสาว นัยน์ตาพะนายแดงก่ำ มันมีแววเจ็บร้าว แต่ไม่มีวันท้อ...        

บทที่13.บังเอิญ...          ในขณะที่พะแพงกับพะนายกำลังเจริญรุ่งเรืองในอนาคตอันใกล้นี่...ภาคินกลับกำลังโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง...ข่าวคราวของผู้หญิงที่เขาควานหาเงียบฉี่ หล่อนทำเหมือนหายตัวได้ และไร้ตัวตน...พะแพงไม่ได้ออกหางานทำเหมือนกับที่นักศึกษาจบใหม่หลายคนทำ ไม่เคยมีใครพบหล่อนไปยื่นใบสมัครงาน...          และนั่นหาใช่ความต้องการของภาคิน...          เขาต้องการหล่อนทุรนทุราย เมื่อไม่ว่าจะพยายามหางานทำเท่าไร ก็ไม่มีที่ไหนเปิดรับหล่อนเข้าไปร่วมงานสักที่          ความประสงค์ของภาคินดูเหมือนจะเป็นหมัน จดหมายเวียนที่เก่งกาจเป็นธุระจัดการให้เหมือนจะไร้ผล          เมื่อคนในเนื้อหานั้น...หล่อนไม่ได้ขวนขวายหางานทำ...หรืออาจเป็นเพราะว่าหล่อนได้งานที่ต่างจังวัดเสียแล้ว       &nbs

บทที่15.การพบเจอแบบที่ไม่มีใครคิด...3เดือน…กับความโหยหาที่ไม่อาจปริปากบอกใครได้ ภาพเงาของผู้หญิงนัยน์ตาวาวคนนั้น ยังลอยวนเวียนอยู่รอบตัว หล่อนหายไปจากการรับรู้ ประหนึ่งเหมือนหายตัวได้ เพราะยิ่งภาคินขวนขวายที่จะค้นหา เหมือนกับหล่อนจะหลีกเร้นจนควานหาไม่เจอ ไร้รูปกาย ไร้เงา...และหากภาคินสนใจตัวเอง เขาจะรู้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมานั้น เขาปล่อยปละตนเองขนาดไหน จากผู้ชายที่เชื่อมั่นในตนเอง สนุกสนานกับภาพมายา ชอบที่จะอยู่ท่ามกลางวงล้อมผู้คน...วันนี้สิ่งเหล่านั้นทำให้ผู้ชายคนเดิมเอือมระอา เขาเก็บตัว ชอบอยู่เงียบๆ กับขวดเหล้ามากกว่า ยิ่งภาวนาบินไปเฝ้าวลัยอรที่อังกฤษ!! ภาคินก็ยิ่งปล่อยปละตัวเอง จนทรุดโทรม ผมเผ้าที่เคยเรียบกริบกระเซอะกระเซิง!! สูทเนียบเรียบกริบก็จริง เพราะมีคนคอยดูแล แต่กลิ่นที่ระเหยโชยออกมาจากร่างใหญ่โต กลับมีแต่กลิ่นแอลกอฮอลล์ กับกลิ่นบุหรี่ งานสังคมส่วนใหญ่ถูกงด เมื่อเจ้าตัวไร้อารมณ์ เขางดสังสรรค์ เปลี่ยนเป็นมานั่งดื่มเงียบๆ คนเดียวที่บ้าน เวลาทั้งหมดหลังเลิกงาน...ภาคินอุทิศให้กับสุรา...นอดกอดขวดเหล้าหลับคาโซฟา โดยที่ไม่มีใครกล้าทักท้วง...

“ตามใจ เร็วๆ ล่ะ แม่ทำพิซซ่าเห็ดไว้รอ จะได้กินตอนยังร้อนๆ”          ภาวนาถอนใจ นางรู้ว่าวลัยอรแอบเหงา จึงพยายามไม่บีบบังคับมาก เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี สักวันบุตรสาวจะรู้ สิ่งที่นางทำไป เป็นผลดีกับวลัยอรทั้งนั้น          “ค่ะ” สาวใสกดวาง ก่อนจะยัดโทรศัพท์ของตัวเองเก็บไว้ที่เดิม หล่อนเงยหน้ามองสบสายตากับพะนาย ด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์          “พี่นาย...”          “พี่นายไม่ได้ไปไหนครับ พี่นายจะอยู่ตรงนี้”          พะนายเอื้อมจับมือเรียวขึ้นมากุมไว้ เขาวางมือน้อยๆ นั่นที่เหนืออกซ้ายของตนเอง          รอยยิ้มหวานเศร้าผลิบานช้าๆ ริมฝีปากสั่นระริกเพราะกำลังกลั้นสะอื้น        

บทที่17.กว่าจะรู้ก็เกือบสาย          “ผั๊วะ!!” เสียงกำปั้นตันๆ ฟาดผั๊วะเข้าที่โหนกแก้มข้างซ้ายของภาคิน จนใบหน้าหล่อเหลาสะบัด เขายกมือขึ้นปาดลิ่มเลือดที่ไหลปริ่มออกมาทันที เมื่อคนลงมือจงใจใส่น้ำหนักแบบไม่คิดออมแรง          “ออกไป!! ที่นี่ไม่ต้อนรับคนอย่างคุณ”          พะนายตวาดไล่ เขายืนกางขาปักหลักมั่น จ้องหน้าอดีตเจ้านายแบบไม่หวาดหวั่น เมื่อผู้ชายตรงหน้าคนนี้เป็นคนเดียวที่ทำให้น้องสาวของเขาต้องเปลี่ยนสภาพจากสาวใส เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว          “พูดกันดีๆ ก็ได้นี่ครับ ไม่เห็นต้องใช้กำลังกันเลย”          เพิ่มลาภพูดเสียงอ่อย เขายืนหน้ามุ่ย ซ้อนอยู่ด้านหลังภาคิน มีเก่งกาจยืนหน้าตูมอยู่อีกด้าน          “นั่นสิ!! ต้