Semua Bab ลิขิตรักคืนใจ: Bab 11 - Bab 20

นีรนิลไม่รู้ตัวเองเลยว่าทำไมร่างกายของเธอร้อนลุ่มถึงเพียงนี้ ข้างในกายมันเหมือนมีเชื้อเพลิงเป็นโกดังลุกไหม้อยู่นั้น ร่างน้อยกดริมฝีปากทาบทับลงปากของเขา พร้อมกับกอดรัดร่างของเขาเอาไว้แนบแน่นดวงตาหวานปิดลงพร้อมกับรีบสอดส่งเจ้าลิ้นเล็กเข้าไปในปากของเขา ซึ่งมันดูเหมือนกับว่าเขาพร้อมรอรับเธอเอาไว้อยู่แล้ว คนตัวเล็กไม่รอช้าที่จะตวัดรัดรึงกันไปมานั้น“อื้อ อม จ๊วบ อื้ม” เสียงครางอย่างพอใจดังขึ้น เนติกายกยิ้มมุมปากพร้อมจูบตอบ เธอไม่คิดว่าเจ้าหล่อนจะเริ่มก่อน แต่ถึงกระนั้นชั่วโมงนี้ใครเริ่มก่อนเริ่มหลังไม่สำคัญอีกแล้ว มันสำคัญตรงที่ว่าระหว่างนี้ต่างหาก ร่างสูงไม่รอช้าที่จะเอื้อมโอบรอบเอวเล็กแล้วลูบไล้ไปมาเบาๆ ไปตามแผ่นหลัง พลางเคลื่อนลงมาหาบั้นท้ายงอนงามที่ดีดด้งเต็มไม้เต็มมือนี้“อื้อ ตัว อ๊ะ จุ๊บ อ่าส์” ดูเหมือนว่าตัวเองเริ่มจะไม่เป็นตัวเองเสียแล้ว การคอนโทรลทั้งร่างกายและจิตใจมันเริ่มแปลปวนเสียแล้ว ร่างบางขยับเบียดกายสาวเข้าหาฝ่ามือของเขาที่เริ่มยุ่มย่ามตรงก้อนเนื้อเต่งของเธอนี้ นีรนิลเองก็เช่นเดียวกัน เธอก็กอดรัดร่างของเขาแนบแน่น มือข้างหนึ่งเคลื่อนเข้าตะปบหน้าอกอิ่มของเขาเฉกเช่นคนเคยๆ“ห

เนติกาไม่รอช้าอีกต่อไปเธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้โมโหมากมายถึงเพียงนี้บอกตามตรงว่าความรู้สึกที่มีต่อเจ้าหล่อนมันไม่ได้น้อยลงไปจากเดิมตลอดระยะเวลา 5 ปี เธอพยายามทำใจมาตลอดไม่อยากติดต่อใครในรุ่น ไม่อยากให้ใครพูดชื่อเจ้าหล่อนแล้วใครจะไปรู้จู่ๆ เราก็มาเจอกันอีกที่นี่ ต่างจังวัดแห่งนี้แล้วก็พื้นที่นั้นมันห่างไกลจากเมืองหลวงเลยก็ว่าได้แถมยังต้องมาใกล้ชิดกันอีก ความทรงจำของเธอจึงถูกเปิดอีกครั้งแถมครั้งนี้คนที่เริ่มก่อนก็คือเจ้าหล่อนด้วยร่างสูงคิดพลางมุดใบหน้าเข้าหาซอกคอหอมกรุ่นระหว่างนั้นก็ขยับร่างสูงขึ้นลงตามจังหวะอารมณ์“อ๊ะ ตัว อ๊ะ อื้อ อือ” นีรนิลครางออกมาเบาๆ ในลำคอความรู้สึกมากมายอยู่ข้างในร่างกายของเธอนี้ ขนกายสาวของเธอลุกซู่ความเสียวสะท้านปรากฏขึ้นในหัวใจดวงน้อยนี้เนินเนื้อสวยถูกเบียดจนร้อนผ่าว ขณะที่ปุ่มกระสันถูกบดบี้อยู่อย่างนั้นแม้จะเจ็บนิดๆ แต่ความสุขมันมีมากกว่านั้น“ตัว จุ๊บ อื้อ อือ หอม จุ๊บ อ่าส์” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นพร้อมปลายจมูกลากดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายของเจ้าหล่อนนี้ กลิ่นของมันคุ้นเคยเธอที่สุดแล้ว และเป็นกลิ่นที่เธอหลงใหลที่สุดแล้ว เนติกาคิด พลางหลับหูหลับต

“ได้ยินเสียงรถแล้วครับผู้กอง น่าจะมากันแล้วครับ” เสียงลูกน้องของเธอเอยระหว่างที่หญิงสาวกำลังง่วงอยู่กับการเช็คความพร้อม“โอเคถ้าอย่างนั้นก็สั่งเก็บแคมป์แล้วเตรียมตัวออกเดินทางเลย”“น่าจะมืดกลางทางครับผู้กอง”“อันนั้นไม่ใช่ปัญหาเดี๋ยวเราหาที่พักแรมได้หวังว่าฝนคงไม่ตกซะก่อน”“รับทราบครับผู้กอง”“ทางนั้นรายงานมาไหมว่าเจ้าหน้าที่มากันกี่คน”“สี่คนครับผู้กองเป็นบุคลากรทางการแพทย์สองคนส่วนอีกสองคนเป็นเป็นครูภาษาไทยและล่ามแปลภาษาครับ”“โอเคแล้วเขาบอกหรือเปล่าว่าเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย”“หญิงหนึ่งครับ ชายสาม”“อืม ผู้หญิงคนนี้นับถือใจเลยนะ ทำไมถึงได้กล้ามา” ร่างโปร่งเปรยเมื่อนึกถึงความยากลำบากที่ศูนย์พักพิงนั้น“มากันแล้วครับผู้กอง”“ไหน ดูซะ...” เมื่อได้ยินเสียงลูกน้อยของเธอรายงาน หญิงสาวก็รีบหันหลังไปดูด้วยความอยากรู้ ทันทีที่ดวงตาปะทะกับร่างของใครบางคน ดวงตากลมก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ ร่างคุ้นตาที่กำลังก้าวลงจากรถรีมูซีนของทหารนั้นทำให้เธอเกือบหยุดหายใจ“น้ำตาล!” หญิงสาวเปรยชื่อออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ หญิงหนึ่งเดียวที่มาก็คือเธออย่างนั้นเหรอ นี่มันจะห้าวเป้งเกินไปแล้ว มาทำงานแบบนี้ทำไมถึงได้

นีรนิลพยายายามบอกตัวเองให้ต่อต้านคนหื่นที่ไม่รู้เวร่ำเวลา ยิ่งตอนนี้เขายิ่งหื่นถึงขีดสุด คนบ้านั้นเริ่มถลกเสื้อของเธอออก ก่อนจะผละใบหน้าซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นไล่ลงมาด้านหน้าเพื่อหาสองเต้าตูมอวบอิ่มนั้น คนตัวเล็กต้องส่งเสียงห้าม แต่มันก็ดังเพียงพอจะฟังได้สองคนเท่านั้น“อื้อ ตัว อย่า” มือน้อยๆ รีบดันหน้าของเขาออกห่าง เนติกาหรี่ตามองเจ้าหล่อนแล้วขยับตัวขึ้นไปอยู่เหนือใบหน้าเจ้าหล่อนอีกครั้ง“อยากให้คนอื่นได้ยินเหรอ หืม” ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยเบาๆ ตรงพวงแก้มใส แม้มันจะมืด แต่แก้มที่ร้อนผ่าวทำให้เธอรับรู้ได้ว่าคนตัวเล็กคงอายหน้าแดงอยู่นั้น"อย่าห้ามไปเลยนะตัว เค้าคิดถึงตัวจนอดใจไม่ไหวแล้ว" หญิงสาวคิดในใจ“ก็ตัวทำอะไรล่ะ ไม่อายคนอื่นหรอคะ น่าเกลียด” หล่อนบอกเขาทั้งๆ ที่ใบหน้าสวยเอียงไปมาซ้ายขวา เมื่อเขาก้มลงคลอเคลียเธออยู่ไม่ห่างนั้น“อายอะไร มืดแบบนี้ น่านะ ๆ ตัว”เนติกากระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหู ทำเอาหัวใจดวงน้อยของนีรนิลเต้นระทึก เขางับติ่งหูของเธอแล้วตวัดปลายลิ้นเล็มเลียใบหูของเธอจนกายสาวสั่นสะท้าน ความรู้สึกวาบหวิวในใจเป็นที่สุด มือข้างหนึ่งที่ดันร่างของเขาออกมันค่อยๆ อ่อนลง ภาพความหลังปรากฏ

เนติกาเดินตามร่างบางมาห่างๆ สายตาหวานจ้องมองแผ่นหลังบางด้วยความคิดถึง แต่เท้าเรียวก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างด้านหลัง ตามสัญชาติญาณบอกว่ามีใครบางคนกำลังตามเธอมา ร่างโปร่งจึงเลือกที่จะเลี้ยวไปอีกทางเพื่อให้คนตรงหน้าปลอดภัย“อ้าว ไปไหนแล้วนะผู้กอง ไม่ได้ไปกับคุณพยาบาลเหรอ” หญิงสาวเปรย พร้อมหันรีหันขวางเนติกามองอย่างจับผิด เธอมองเด็กสาวคนที่เธอคุยเมื่อก่อนหน้านี้ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย มันต้องมีอะไรแน่เด็กสาวคนนี้พูดไทยชัดมาก เธอจึงให้ช่วยทำงานเป็นล่ามสื่อสารกับกลุ่มผู้ลี้ภัยกับเจ้าหน้าที่ เพื่อพิสูจน์อะไรหลายๆ อย่าง ร่างสูงจึงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และแกล้งเดินออกมาอีกทาง“อ้าวๆ น้อง มาทำอะไรตรงนี้คะ หรือว่าต้องการอะไร ให้พี่ช่วยไหมคะ” คนตัวสูงแกล้งถามพลางหรี่ตามองอีกฝ่ายนิ่ง“อุ๊ย! เอ่อๆ ปะ เปล่าค่ะ เมยจะถามคุณพยาบาลอะคะ เรื่องยาของน้องซอ เด็ก 5 ขวบนะค่ะ”“อ่อ เหรอ คุณพยาบาลเห็นเดินไปทางนั้นน่ะ คงไปอาบน้ำมั๊ง ให้ฉันไปตามให้ไหม”“อ้อ ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ เมยคิดว่าจะเดินทัน”“เอ่อๆ ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบายนะ ฉันขอไปตรวจตราพื้นที่รอบๆ ศูนย์ก่อน”“ค่ะผู้กอง