บททั้งหมดของ เดนสวาท: บทที่ 31 - บทที่ 39

“ก็พ่อค้ายาอันดับหนึ่งในแถบนี้ ขนาดเข้าคุกไป มันยังไปค้าขายในคุกจนรวยเป็นเศรษฐีเลยล่ะครับ”“แล้วเขาแหกคุกออกมาได้ยังไง”“ไม่แน่ใจครับ แต่มันฉลาด มันคงวางแผนไว้ดิบดีแล้ว” จ่าตำรวจเล่าเรื่องไอ้เข้มให้เธอฟังตลอดทาง จนกระทั่งถึงบ้านพัก“ขอบคุณมากนะคะจ่า”“ครับ ส่วนรถคุณนาย ผมตรวจดูแล้วก็แค่น้ำมันหมด ผมจะพาคนรถเข้าไปเอารถกลับมาให้นะครับ” จ่าแจ้งให้รู้แล้วก็ขับรถกลับไป“เฮ้อ...” หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก...ไม่คิดเลยว่าเธอจะกลับมายืนอยู่หน้าบ้านได้อย่างปลอดภัย...หากไอ้เข้มไม่ติดใจรสสวาทของเธอ ป่านนี้เธออาจกลายเป็นศพอยู่ในป่าแล้วก็ได้ “อำนาจของผู้หญิงมันเป็นอย่างนี้นี่เอง...ป่านนี้นายคงหนีออกชายแดนไปแล้วใช่มั้ย หวังว่าจะกลับมาขณะมีลมหายใจนะ”สุภาวดีกลับเข้าไปในบ้าน ร่างกายของเธอสกปรกจนดูแทบไม่ได้ เสื้อผ้าหน้าผมเปื้อนดินเปื้อนเศษใบไม้ไปหมด เธอควรชำระล้างร่างกายให้สะอาดสะอ้านแล้วหาอะไรกินสักหน่อย“หิวจังเลย” เธอลูบหน้าท้องขณะเดินขึ้นชั้นบน “อาบน้ำก่อนแล้วค่อยลงไปทำกับข้าว ไม่รู้ในตู้เย็นมีของสดอะไรเหลืออยู่บ้าง”หญิงสาวเปลื้องเสื้อผ้าแล้วเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวรดเรือนกายจนเปียกชื้น หากแต่ยังไม่

“คุณคงเครียดเรื่องงานมาก เดี๋ยวสุจะทำให้หายเครียดนะคะ” เธอกระซิบบอกที่หูของเขา ก่อนจะย่อตัวลงจนระดับใบหน้าตรงกับเป้ากางเกง เธอกำลังจะทำในสิ่งที่สามีเธอโหยหา“ตรงนี้เลยเหรอคุณสุ”“ตรงนี้สิคะ ทำไมเหรอ”“ผมว่าเราขึ้นข้างบนดีกว่านะ” เขายิ้มอบอุ่นให้เธอ แต่รอยยิ้มนั้นทำให้เธอเสียอารมณ์เล็กน้อย เพราะเห็นว่าในบ้านก็ไม่ใช่จะมีใคร หากจะร่วมรักกันในที่อื่นๆบ้างที่ไม่ใช่บนเตียงหรือโซฟา ก็ไม่เห็นว่ามันจะน่าอายตรงไหนแต่สามีของเธออายใช่ไหม?“ไปสิคะ” เธอลุกขึ้นแล้วควงแขนสามีพร้อมซบพิงไหล่ หากขณะกำลังเดินขึ้นบันไดนั่นเอง โทรศัพท์มือถือของสามีก็ดังขึ้นมาอีก ซึ่งเธอรู้ดีว่าสัญญาณนี้จะเรียกสามีเธอให้ออกไปทำงาน “คุณยังไม่...”“ผมขอรับโทรศัพท์นะ” เขาบอกพลางรับโทรศัพท์ทันที โดยไม่ต้องรอให้เธออนุญาต เธอแอบคิดในใจว่าจะขอกันทำไม เขาคุยโทรศัพท์กับลูกน้อง ท่าทางเคร่งเครียด คุยกันสักพักก็บอกลาด้วยคำว่า... “เดี๋ยวผมไป”สุภาวดียิ้มแทบไม่ออก เมื่อเขาบอกว่ามีงานด่วนต้องออกไปจัดการ แล้วเธอจะห้ามได้อย่างไร เขามีหน้าที่ดูแลทุกข์สุขของประชาชน“เฮ้อ...” เธอถอนใจอย่างเซ็งๆ ก่อนจะผลักประตูห้องนอนแล้วเข้าไปด้านใน เธอตรงไป

“อ๋อ ฉันเล่นโยคะไปด้วยน่ะ” นายหมีขยับถ่อยห่างออกไป ซึ่งเธอคิดว่าจะจบลงเพียงเท่านี้ แต่เปล่าเลย เพราะอยู่ๆนายเขียวก็ปีนหน้าต่างเข้ามาอีกคน แล้วตรงมาที่สะโพกเธอทันที มันสอดใส่ต่อโดยไม่เว้นจังหวะให้เธอได้หายใจหายคอหรือเปลี่ยนท่าเลย “เป็นท่าที่...ยากๆหลายท่า”“ดีเลยแก ร่างแกจะได้สวยไง แล้วนี่แกจะกลับมากรุงเทพฯบ้างมั้ย จะได้ไปหาอะไรกินกัน”“ไม่รู้สิ...อา...ต้องดูก่อนว่าคุณสามีว่างรึเปล่า”“แหมแกจะตัวติดกับสามีตลอดเลยเหรอ” เปล่านะ...เธอไม่ได้ตัวติดกับสามีตลอด เพราะเธอตัวติดกับคนอื่นๆด้วยเหมือนกัน อย่างเช่นตอนนี้ที่ตัวของเธอติดกับตัวของนายเขียวนายเขียวพอยัดลำใส่เธอจนสุดแล้วก็เริ่มโยกทันที โดยไม่ต้องรอให้อะไรมันลื่น นั่นเพราะหนทางยังชื้นแฉะสะดวกสบายนายเขียวโยกแล้วกดคลึงบดสะโพกเธอจนหนำใจ ก่อนจะกระแทกต่ออย่างเร่าร้อนและรุนแรง เสียงเนื้อเสียดสีกระทบกันดังปักๆตลอดเวลา“คุณสามีฉันขี้งอนจะตายแกก็รู้ ฉันไม่อยากทะเลาะด้วยหรอก เห็นแก่ๆอย่างนั้น งี่เง่าอย่าบอกใครเลย”“ว่าแต่ แกถามฉัน ฉันถามแกบ้างนะ”“ได้สิ ถามมาเลย” ระหว่างรอฟังคำถาม เจ้าคนที่สามก็โผล่เข้ามาอีกคน นายคำปีนหน้าต่างเข้ามาแล้วตรงมาที่

“ไหนบอกว่าไม่อยากพาฉันไปที่นั่น เพราะฉันอาจตกเป็นเมียของผู้ชายบ้าๆครึ่งร้อยไง”“ไม่ล่ะ ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะพาคุณไป ในฐานะเมียของผม”“แต่...”“หรือว่าคุณยังหวงผัวแก่”“เปล่านะ แต่ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะใช้ชีวิตอยู่ในป่าพม่ากับคุณได้ยังไง”“เราจะอยู่ที่นั่นกันแค่สักพักเท่านั้น แล้วผมจะพาคุณไปอยู่ในเมือง ผมมีพี่ชายบุญธรรมเป็นเศรษฐีที่ทวาย เขายินดีช่วยเหลือผมทุกอย่าง ว่าไง รถผมจอดรออยู่ที่ป่าด้านหลังนี่เอง”หากแต่เธอไม่ทันจะตอบ!ปัง ปัง ปัง! เสียงปืนดังขึ้นจากภายนอก หลังจากนั้นเพียงวินาทีเดียว เสียงของสารวัตรใหญ่วิบูลย์ก็ดังผ่านโทรโข่งเข้ามา“ไอ้เสือเข้ม!!!! ยอมมอบตัวซะดีๆ ตอนนี้เราล้อมนายไว้หมดแล้ว !!!!”สุภาวดีอ้าปากหวอ ด้วยความตกใจ ขณะไอ้เข้มหน้านิ่งและมีสติจนเธอแปลกใจ“ฉันบอกนายแล้ว เห็นรึยัง รีบหนีไปสิ ทางด้านหลัง”“ไม่ ถ้าผมไป คุณต้องไปกับผมด้วย” เขาพยายามลากเธอไป แต่เธอรั้งไว้สุดแรง “คุณ...”“ฉันสัญญาว่าฉันจะไปหาคุณที่ทวาย แต่ตอนนี้คุณเอาชีวิตรอดก่อน”“ก็ได้...”เสียงของสารวัตรดังตามมาอีกระลอก “นายเข้ม เรารู้ว่านายอยู่ข้างใน ถ้านายไม่ออกมา เราจะสั่งยิงนะ”“ไอ้แก่บ้า ผัวคุณจะสั่งยิง