บททั้งหมดของ แม่หม้ายแฝดสาม: บทที่ 11 - บทที่ 20

อำนาจในมือของนางหลังจากเหตุการณ์ปะทะกับฮวาเหมยในครัวหลวง บรรยากาศในห้องครัวก็เปลี่ยนไปทันที ก่อนหน้านี้แม่ครัวและผู้ช่วยหลายคนต่างจับกลุ่มซุบซิบนินทานาง คอยมองนางด้วยสายตาดูแคลน แต่ตอนนี้…พวกนางกลับเงียบกันไปหมดซูหนิงเหยียนกวาดตามองรอบห้องครัว มือเรียวยกไหซุปขึ้นตักน้ำซุปให้เข้าที่ นางมองดูผู้ช่วยที่ยืนว่างงานอยู่หลายคนก่อนจะกล่าวเสียงเรียบแต่ทรงอำนาจ"ที่นี่คือครัวหลวง มิใช่โรงน้ำชา!"เสียงของนางแม้จะไม่ได้ดังมาก แต่กลับก้องกังวานในใจทุกคนแม่ครัวหลายคนสะดุ้ง รีบหันมามองนาง"ในเมื่อเจ้าทุกคนเป็นแม่ครัวและผู้ช่วยในครัวหลวง จงทำงานให้สมกับตำแหน่งของตนเอง!"นางเดินไปยังกลุ่มแม่ครัวที่จับกลุ่มคุยกันอย่างว่างงาน แล้วกล่าวเสียงเข้ม"หากมีเวลายืนพูดคุยเรื่องไร้สาระ เช่นนั้นจงไปช่วยเตรียมวัตถุดิบเสีย! ปอกกระเทียม หั่นขิง หรือกวาดลานก็ได้!"แม่ครัวบางคนทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเถียง เพราะพวกนางเพิ่งเห็นแล้วว่า… นางไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครกดหัวได้ง่าย ๆการบริหารจัดการในครัวหลวงซูหนิงเหยียนกวาดตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะกล่าวต่อ"จากนี้ไป ข้าจะแบ่งหน้าที่ให้ชัดเจน"นางชี้ไปที่กลุ่มผู้ช่วยแม่ครัว

คำปฏิเสธอันเฉียบคมหลังจากมื้ออาหารจบลง องค์ฮ่องเต้ทรงวางตะเกียบลงเบา ๆ ก่อนจะมองไปยังลู่เหวินเจ๋อ“เจ๋อเอ๋อร์” พระองค์เรียกเสียงเรียบแต่หนักแน่นองค์ชายเจ็ดเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมลึกจับจ้องบิดาของตนด้วยความสงบนิ่ง“พ่ะย่ะค่ะ?”“เจ้าก็โตมากแล้ว สมควรมีคู่ครองได้เสียที” ฮ่องเต้ตรัสขึ้นมาดื้อ ๆภายในตำหนักเงียบลงทันที ทุกคนหันมององค์ชายเจ็ดเป็นตาเดียว แม้แต่พระสนมเหมยฮวาก็ยังเผยรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า แต่แฝงไว้ด้วยความพึงพอใจ“เสนาบดีกรมคลังมีบุตรีที่งดงามเพียบพร้อมทั้งกิริยาและสติปัญญา คงเหมาะสมกับเจ้ามิใช่น้อย”ลู่เหวินเจ๋อวางถ้วยชาลงเบา ๆ สายตาเรียบนิ่ง แต่ภายในใจกลับรู้สึกขัดเคืองไม่น้อย“เสด็จพ่อ หม่อมฉันขอบพระทัยในพระเมตตา...แต่หม่อมฉันเกรงว่าคงมิอาจรับสมรสพระราชทานนี้ได้”เสียงของเขาชัดเจนและหนักแน่นฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เหตุใดจึงปฏิเสธ?”องค์ชายเจ็ดโค้งศีรษะต่ำเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“หม่อมฉันมีผู้ที่แอบชอบอยู่แล้ว”เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นรอบทิศ พระสนมเหมยฮวาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ขณะที่องค์ชายรัชทายาทมองน้องชายอย่างจับผิด“โอ้? แล้วสตรีนางใดกันที่สามารถครอบครองใจเ

เช้าวันใหม่ในโรงครัวเช้าวันใหม่มาเยือนพร้อมกับแสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องผ่านม่านหน้าต่าง นางเอกลุกขึ้นจากเตียงตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเพื่อเตรียมตัวไปทำงานในครัวหลวง แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวันเพราะมีเจ้าตัวน้อยทั้งสามตามติดมาด้วยแฝดทั้งสามในชุดผ้าฝ้ายเรียบง่าย เดินกระตือรือร้นเคียงข้างนางเอกไปยังโรงครัวหลวง สายตากลมโตของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น"แม่จ๋า~ โรงครัวในวังจะเป็นอย่างไรนะ?" แฝดคนเล็กเอ่ยขึ้น พลางกระตุกแขนนางเอกเบา ๆ"ก็คงใหญ่โตกว่าครัวที่ตำหนักของเราแน่ ๆ" แฝดคนกลางพยักหน้าอย่างรู้ดี"ข้าหวังว่าจะมีหม้อใบโต ๆ และเตามากมายให้ท่านแม่ทำอาหารสุดยอดเลย!" แฝดคนโตยิ้มกว้างนางเอกหัวเราะเบา ๆ พลางลูบศีรษะลูก ๆ อย่างเอ็นดู "ถึงจะใหญ่โตก็จริง แต่พวกเจ้าต้องอยู่เงียบ ๆ ห้ามวิ่งซนเข้าใจไหม? ในวังมีคนมากมาย ไม่ใช่ทุกคนที่จะใจดีกับพวกเรา""เข้าใจแล้วขอรับ/เจ้าค่ะ!"เมื่อเดินมาถึงโรงครัวหลวง กลิ่นหอมของข้าวต้มและอาหารเช้าก็โชยมาตามลม บรรยากาศภายในครัวคึกคักไปด้วยเหล่าแม่ครัวและผู้ช่วยที่กำลังเร่งมือเตรียมสำรับเช้าให้เชื้อพระวงศ์แต่ทันทีที่นางเอกก้าวเข้าไป เสียงพูดคุยก็เริ่มแผ่วลง"นั่นแม่นางคนใ

ศาลาแห่งการผจญภัยพระเอกพาเด็กแฝดทั้งสามเดินออกมาจากตำหนักและมุ่งหน้าสู่ศาลาที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากตำหนักแม่ครัว ความเงียบสงบในยามเช้าพร้อมกับลมเย็น ๆ ทำให้เด็ก ๆ รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที"นี่คือที่ที่ข้าชอบมากที่สุดในวัง" พระเอกกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะเดินนำเด็ก ๆ ไปนั่งที่ม้านั่งในศาลา เขายื่นมือไปจับที่พนักพิงของม้านั่งให้เด็ก ๆ ก่อนที่เขาจะนั่งลงข้าง ๆ"มันดูสวยจังเลย!" แฝดคนโตพูดขึ้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความทึ่ง ขณะที่มองไปยังทิวทัศน์ที่อยู่รอบ ๆ ศาลาบ่อน้ำเล็ก ๆ ที่ล้อมรอบด้วยดอกไม้หลากสี และต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงาแฝดคนกลางก็วิ่งไปนั่งบนขอบบ่อน้ำและยิ้มให้กับองค์ชายเจ็ด "พี่เลี้ยงของท่านก็จะมาที่นี่ใช่ไหม?"องค์ชายเจ็ดยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า "ใช่ เขาคือคนที่มักจะคอยระวังทุกการเคลื่อนไหวของข้า แม้กระทั่งตอนที่ข้าเดินไปที่นี่"แฝดคนเล็กกระโดดไปที่ขอบศาลาและยืนโบกมือให้ลมพัดผ่านหน้าของเขา "จะไม่เบื่อเหรอ ที่ต้องคอยระวังตลอดเวลา?"องค์ชายเจ็ดหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตอบ "ในบางครั้งก็รู้สึกเบื่อ แต่การระวังตัวไม่ใช่เรื่องเลวร้าย มันทำให้ข้าไม่พลาดสิ่งสำคัญในชีวิต"เด็ก ๆ หยุดวิ่งเล่นแ

ค่ำคืนมืดมิดและเงียบสงัด ราวกับว่าไม่มีชีวิตใดเดินอยู่ในวังหลวง นอกจากเสียงลมที่พัดผ่านไม้ต้นใหญ่ในบริเวณพระราชวังและเสียงหรีดของแมลงในความมืด ที่ทำให้คืนที่เงียบสงบนี้กลายเป็นบรรยากาศที่เยือกเย็นจนขนลุกองค์ชายเจ็ดนั่งอยู่ในห้องนอนของนางเอก ข้างๆ แฝดทั้งสามที่หลับสนิท ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาเขาสังเกตเห็นใบหน้าเด็กๆ ที่ยังคงสงบเหมือนเดิม แม้กระทั่งเวลานี้ ดูเหมือนว่าความสงบในวังหลวงจะเป็นเพียงแค่ภาพมายา เมื่อไม่มีใครรู้ว่าภัยอันตรายกำลังรออยู่ใกล้แค่เอื้อมไม่กี่นาทีหลังจากนั้น องค์ชายเจ็ดได้ยินเสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นจากทางเดินและท่ามกลางความเงียบสงบของพระราชวัง เสียงนั้นกลับดังชัดเจน ราวกับมีใครกำลังเดินเข้ามาใกล้ เขายืนขึ้นทันที เตรียมตัวรับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดเขาลงไปที่ชั้นล่างด้วยความระมัดระวัง พยายามไม่ให้เสียงฝีเท้าของตนดังออกไป ขณะนั้นเอง เขาเห็นเงาของคนสองคนยืนอยู่บริเวณหน้าห้องซูหนิงเหยียน สายตาของเขาจับจ้องไปที่บุคคลทั้งสอง แม้จะยังมืด แต่วินาทีนั้น พระเอกสามารถรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” องค์ชายเจ็ดถามเสียงต่ำแต่เ