All Chapters of ฮาโลวีนปีนี้เก็บผีมาเลี้ยง: Chapter 11 - Chapter 16

ตอนที่ 11พบกันอีกแล้วนะหลังจากที่พูดคุยกับฟอร์ซจนรู้เรื่องแล้ววันรุ่งขึ้นฉันก็มุ่งหน้ามาที่โรงพยาบาลทันที สองเท้าหยุดมองป้ายของโรงพยาบาล ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในตามตึกที่ฟอร์ซบอก สองเท้าเดินขึ้นมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพิเศษในมือถือกระเช้าผลไม้และของกินอีกสามสี่อย่าง ดวงตากลมโตจ้องมองป้ายชื่อของคนไข้ความรู้สึกตื่นเต้นจนเหงื่อเริ่มซึมที่ฝ่ามือ ฉันยืนจ้องอยู่ที่หน้าประตูอยู่นาน ใจหนึ่งก็อยากเปิดเข้าไปด้านในอีกใจก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน แอ๊ด~ แต่ยังไม่ทันที่ฉันนั้นจะได้ถกเถียงกับตัวเองจนจบประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก พร้อมกับพยาบาลในชุดขาวที่เดินเข็นรถผู้ป่วยออกมา สายตาของเราสองคนจ้องมองกันใบหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม เพียงแต่ในเวลานี้ร่างกายของเขานี้ดูซูบผอมกว่าตอนเป็นวิญญาณไปเสียหน่อย ฉันส่งยิ้มให้กับจัสตินบาง ๆ ด้วยความดีใจ"พบกันอีกแล้วนะ" ก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยคำพูดนั้น ///ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงด้านหน้านี้คือใคร แต่ใบหน้าของเธอช่างคุ้นเคยเสียจริง ไม่เพียงเท่านั้นเจ้าก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายกำลังตื่นเต้นจนพองโตราวกับว่ามันเจอสิ่งที่รอคอย"พบกันอีกแล้วนะ" เธอเอ่ยมาเพียงแค่ห้าคำแต่กลับทำให

ตอนที่ 13ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติ.. คุณก็จะเป็นของผมตลอดไปผมรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังล่องลอยอีกครั้ง ภาพสีขาวสว่างวาบราวกับแสงของสปอตไลต์ รอบตัวผมค่อย ๆ ปรากฏก้อนความทรงจำกลม ๆ รอบกาย ผมมองเห็นเรื่องราวที่ผ่านมาก่อนนี้ มองเห็นเด็กมัธยมปลายที่จูงหมาตัวอ้วนมาคุยกับผม เห็นพี่น้องคู่หนึ่งที่ชวนผมไปอยู่ด้วย ตอนนี้ผมจำได้ทุกอย่าง ผมเห็นภาพของตัวเองที่แอบไปนอนกับเธอบนเตียงเป็นประจำ ภาพของตัวเองที่แอบขโมยหอมหน้าผากเธอเวลาหลับบ่อย ๆ และความทรงจำทั้งหมดนั้นกำลังไหลเข้ามาในหัวของผมอย่างรวดเร็วติ๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~ ผมลืมตาขึ้นมามันช่างเป็นเหมือนภาพเดจาวูเหลือเกิน สภาพห้องในโรงพยาบาลที่คุ้นเคย เสียงเครื่องมือแพทย์ที่ได้ยินประจำ ผมกวาดตามองรอบ ๆ เห็นโซย่านอนอยู่ที่ข้างเตียง เธอไม่ใช่เด็ก 5 ขวบคนนั้น แต่เป็นโซย่าที่ผมรู้จัก ผมมองใบหน้าของเธอนิ่งก่อนจะค่อย ๆ ยกมือมาเกลี่ยเส้นผมของเธอออกอย่างเบามือที่สุด"จัสติน! ฟื้นแล้วเหรอ" แต่ไม่รู้ว่าคำว่าเบา ๆ ของผมจะหนักไปหรือเปล่า เพราะเธอเด้งตัวตื่นมาทันทีที่นิ้วผมสัมผัส ผมยิ้มให้เธอบาง ๆ ก่อนจะมองตามเธอที่เดินไปกดเรียกพยาบาล แต่แล้วสายตาของผมก็ต้องสะดุดกับสิ่งหนึ

ตอนพิเศษที่ 2สูญสลายกลายเป็นเพียงหมอกดวงตาคมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บนสถานที่ที่แสนจะน่าเบื่อแห่งนี้ ถึงแม้ว่าที่แห่งนี้จะสวยสดงดงามราวกับว่าไม่มีอยู่จริงแต่มันก็แค่เปลือกนอก เขามองเห็นสายตาของเหล่าเทพีขั้นต้นมองตรงไปที่เขาด้วยท่าทางประหม่ามือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ยังรื้นอยู่บริเวณหางตาออก ก่อนจะถอนหายใจออกมายาว ๆ ดั่งคนที่ปลงตก"แองเจล่า" จัสตินเพียงแค่เอ่ยเรียกเบา ๆ แต่เสียงที่ออกมานั้นกลับก้องกังวานไปทั่วทั้งห้องโถงแห่งนี้"เจ้าค่ะ" สตรีผู้หนึ่งในกลุ่มเทพีด้านล่างเดินออกมาด้านหน้าสามก้าว ทำความเคารพแล้วเงยหน้ามองผู้เป็นนาย เธอมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกประหม่าหรือกังวลเช่นผู้อื่นภาพความทรงจำทั้งหมดไหลเข้ามาในความทรงจำ ทำให้เขารู้ว่าความจริงแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพียงความฝันตื่นหนึ่ง.. ซึ่งมันไม่ใช่ความฝันครั้งแรก มันเคยเกิดขึ้นมานับครั้งไม่ถ้วน"นี่เวลาใดแล้ว" เขายืดตัวตรงขยับเล็กน้อยเพื่อไล่ความเมื่อยขบ ใช้สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าของสตรีด้านล่าง"ค่ำแล้วเจ้าค่ะ" แองเจล่าเอ่ยตอบเขาเพียงเท่านั้น จัสตินได้พยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินลงมาจากบัลลังก์ ทุกย่างก้าวของเ