All Chapters of ฮาโลวีนปีนี้เก็บผีมาเลี้ยง: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1เธอมองเห็นฉันเหรอณ หมู่บ้านเล็ก ๆ นอกเมืองที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยไม้ป่านานาพรรณ สร้างความร่มเย็นให้แก่ผู้อยู่อาศัยอย่างคุณตาคุณยายวัยหกสิบปี ที่ในทุกเทศกาลจะตั้งหน้าตั้งตารอลูกหลานมาเยี่ยมเยียนทุกครั้งตามประสาวัยชรา และปีนี้ก็เช่นกัน เมื่อถึงวันที่30ตุลาคม บรรดาลูกหลานก็จะเดินทางมาพร้อมหน้าพร้อมตาเพื่อเฉลิมฉลองเทศกาล ฮาโลวีน'โซย่า' นี่คือชื่อของฉัน ในทุกปีคุณพ่อและคุณแม่จะพาฉันและน้องชายมาเยี่ยมคุณตาคุณยายทุกปีในทุกเทศกาล และฉันก็จะพบคุณน้าที่แสนจะใจดีของฉันเป็นประจำ รถครอบครัวขนาดพอเหมาะขับมาจอดที่หน้าบ้านทรงยุโรปหลังใหญ่ที่อยู่ห่างจากหมู่บ้านค่อนข้างเยอะพอสมควร พื้นสนามหญ้าที่กว้างจนสุดลูกหูลูกตาที่ฉันมักจะชอบมาวิ่งเล่น คอกแพะที่ฉันชอบมาให้อาหาร รวมถึงเจ้ามูมู่ สุนัขตัวใหญ่พันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์จอมขี้เล่นที่จะชอบวิ่งมาส่ายหางดุ๊กดิ๊กให้ฉันเสมอบรรยากาศทุกอย่างมันทำให้ฉันนึกถึงทุกช่วงเวลาที่ผ่านมาแบบช้า ๆ ถึงแม้ครอบครัวของเราและคุณน้าจะแยกย้ายกันไปอยู่ในเมืองเพราะสะดวกแก่การทำงาน แต่เราไม่เคยห่างจากคุณตาคุณยายเลยแม้แต่น้อย เรากลับมาหาท่านเกือบทุกเดือนรวมถึงน้าเองก็กลับมาเยี

ตอนที่ 3นายเป็นคนจริง ๆ ใช่มั้ย“เจอ.. เจออะไรเหรอ” ฉันหันไปจ้องใบหน้าของฟอร์ซอย่างไม่เข้าใจ เขาดันตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียงพร้อมขัดสมาธิแล้วจ้องตอบ เราสองคนไม่มีใครพูดอะไรออกมามีเพียงแค่คิ้วที่ขมวดเข้าหากันทั้งคู่“ก็ผู้ชายที่หล่อ ๆ” ฟอร์ซพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ท้องฟ้าด้านนอกสว่างวาบด้วยสายฟ้าที่น่าจะฟาดลงที่ไหนสักแห่งใกล้ ๆ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฟ้าผ่าที่ดังสนั่น“หมายถึงจัสตินเหรอ” ฉันหันออกไปมองด้านนอกในใจก็คิดถึงผู้ชายคนนั้นขึ้นมา ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงกลับบ้านหรือยัง ถึงแม้ว่าตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้ฝนจะไม่ได้ตกลงมาอย่างที่คิดแต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี“เขาชื่อจัสตินอย่างนั้นเหรอ” ฟอร์ซบ่นพึมพำออกมาทำให้ฉันหันไปมองหน้าเขา แต่ยังเป็นใบหน้าที่สร้างความสงสัยกับฉันได้อยู่ดี“ฟอร์ซรู้จักงั้นเหรอ.. เขาเป็นใครล่ะ”“เปล่าไม่รู้จัก.. ฟอร์ซเห็น” เขาเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าฉันก่อนจะเงียบเสียงลงไปอีกจนมันกลายเป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัด ก่อนที่เขานั้นจะทิ้งตัวหงายหลังลงไปนอนกางแขนออกดวงตาจ้องมองเพดานห้องเงียบ ๆ“เห็นก็ไม่แปลกมั้ยล่ะ! ก็จัสตินน่าจะเป็นคนแถวนี้นี่นา” เพราะไ

ตอนที่ 5ตามหาความจริงเขาพูดนิ่ง ๆ พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากแบบล้อเลียน นี่อย่าบอกนะว่าเขารู้ว่าฉันคิดอะไรในหัวทั้งหมด“แค่เรื่องของผมเท่านั้นแหละ เรื่องอื่นผมไม่ยุ่ง” และคำถามของฉันที่เกิดในหัวก็ได้คำตอบ นี่หมายความว่าหากเป็นเรื่องของเขาไม่ว่าฉันจะคิดอะไร เขาก็สามารถล่วงรู้ได้ทั้งหมดอย่างนั้นสินะ“คืออะไรหรือครับ” และเพราะน้องชายคงเห็นว่าฉันทำเพียงแค่จ้องหน้าเขานิ่ง ๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา ก็มีเพียงแค่จัสตินคนเดียวที่พูดเหมือนกับว่าเขากำลังตอบคำถามอะไรสักอย่าง“อ๋อ~ พี่สาวนายกำลังสับสนและน่าจะโมโหมาก ๆ ด้วย นายระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ” เขาหันไปยิ้มทะเล้นพร้อมทำท่าขยิบหูขยิบตาให้กับฟอร์พร้อมกับหันมาทำสีหน้าล้อเลียนส่งให้ฉัน“ผมชื่อฟอร์ซยินดีที่ได้รู้จักครับ” และดูเหมือนว่าคนที่ตื่นเต้นตอนนี้จะเป็นฟอร์ซเสียมากกว่า เขาจ้องจัสตินด้วยตาที่ไม่กะพริบ ก่อนจะลงจากเตียงไปเดินวนรอบตัวเขา“ผมชื่อจัสตินยินดีที่ได้รู้จักครับ”“ผมเห็นวิญญาณมาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่เคยได้คุยกับวิญญาณแบบนี้เลย” ฟอร์ซยังคงเดินวนรอบตัวของจัสตินอยู่อย่างนั้น พร้อมทั้งเขาใช้นิ้วไปจิ้มตามร่างกายซึ่งในความเป็นจริงคือเราสามารถจิ้มร่างกา

ตอนที่ 7เจ้าชายนิทราเพราะมันคือเรื่องที่ผ่านมานานหลายปีมากทำให้พวกเราลืมไปแล้ว และไม่คิดว่าจู่ ๆ พ่อกับแม่จะมาคิดถึงเรื่องนี้ เรื่องราวเมื่อประมาณ 10 ปีที่แล้ว ในวันเทศกาลขึ้นปีใหม่ที่ทุกปีเราจะต้องไปบ้านของคุณตาคุณยาย และปีนั้นเป็นปีเดียวที่ฉันไม่ได้กลับบ้านพร้อมพวกท่าน หลังจากที่คุณพ่อคุณแม่พาฟอร์ซขับรถกลับบ้านในเมือง เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลว่าพวกท่านประสบอุบัติเหตุในขณะลงจากเขาพ่อและแม่สลบไปเกือบหนึ่งสัปดาห์กว่าที่พวกท่านจะฟื้นขึ้นมา แต่ในเหตุการณ์ครั้งนั้นคนที่อาการโคม่ากลับเป็นฟอร์ซ หลังจากที่พ่อกับแม่ฟื้นขึ้นมาพวกท่านก็เอาแต่ร้องไห้อย่างหนักในตอนที่หมอบอกว่าให้ทำใจ แม้ว่าเวลานี้จะไม่อันตรายถึงชีวิตแต่อาจจะฟื้นขึ้นมาไม่สมประกอบหรือหากโชคร้ายกว่านั้นอาจจะต้องเป็นเจ้าชายนิทราก็ได้แต่แล้วปาฏิหาริย์ก็มีจริง หลังจากที่ฟอร์ซนั้นนอนอยู่ที่โรงพยาบาลไปเกือบสองเดือน ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากแม่ว่าน้องฟื้นขึ้นมาแล้ว เขาตื่นขึ้นมาราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ฟอร์ซบอกว่าเขารู้สึกเหมือนว่าเพิ่งหลับไปแค่คืนเดียวเท่านั้น แต่เพราะอุบัติเหตุนั้นนอกจากที่จะฟื้นขึ้นมาอย

ตอนที่ 9นายเป็นใครผมยังคงนอนมองรอบ ๆ ห้องที่ดูก็รู้ว่าที่แห่งนี้น่าจะเป็นโรงพยาบาล หลังจากที่คุณหมอทุกคนตรวจเช็กเบื้องต้นแล้วก็ออกไปด้านนอก ก่อนจะมีผู้หญิงวัยกลางคนที่ใบหน้าและรูปร่างของเธอนั้นโทรมมาก วิ่งเข้ามาหยุดข้างเตียงของผม เธอยืนนิ่งส่งยิ้มที่สวยมากมาให้ ดวงตาทั้งสองข้างของเธอเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำตาก่อนจะไหลออกมาอาบทั้งสองแก้ม"ตื่นแล้วเหรอลูก" เธอพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินมานั่งลงข้างเตียง ใช้มือทั้งสองข้างนั้นโอบรอบมือของผมเอาไว้ ความอบอุ่นนี่มันคืออะไรกัน ผมมองมือของเธอและความรู้สึกที่อบอุ่นนี้ด้วยหัวใจที่พองโตราวกับว่าไม่ได้เจอมานานแสนนาน"ดีจริง ๆ ดีมากจริง ๆ" เธอยังคงจ้องมองมาที่ผมพร้อมทั้งน้ำตาอยู่แบบนั้นไม่ขยับไปไหน ผ่านไปอีกไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ประตูหน้าห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นผู้ชายรูปร่างหล่อเหลามากคนหนึ่งแม้จะดูโทรมไปบ้างวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้อง เขาจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาทั้งตกใจและดีใจ ปฏิกิริยาของเขาช่างเหมือนกับผู้หญิงข้างเตียงเมื่อครู่ไม่มีผิด ดวงตาทั้งสองข้างของเขาคลอไปด้วยหยดน้ำตาก่อนที่มันจะค่อย ๆ ไหลออกมาอาบแก้ม แต่ผมมองได้ชัดเจนว่าใบหน้าของเขานั