All Chapters of 3P อาหมวยโดนอาเฮียใหญ่ทั้งสองจับทำเมีย: Chapter 41 - Chapter 50

四十一หยวนหลงเห็นภาพนั้นแล้วก็แทบทนไม่ไหว ความรู้สึกที่ถูกสะสมมาเนิ่นนานก็มาถึงจุดแตกกระจาย“เฮียก็...อึก! เฮียก็จะเสร็จแล้วเหมือนกัน...”เขาคำรามต่ำ พลางกอดรัดร่างบางแน่นเสียจนแทบจะฝังเข้าไปในกายของกันและกัน ราวกับต้องการจะรวมเป็นหนึ่งเดียว เธอเองก็ตอบสนองด้วยการเกี่ยวขารัดพันร่างเขาแน่น มือเล็กเลื่อนขึ้นไปขยุ้มเส้นผมของเขาอย่างต้องการมากยิ่งขึ้นเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังถี่รัวขึ้นเรื่อย ๆปั่บ! ปั่บ! ปั่บ!ความร้อนแรงปะทุขึ้นสูงสุด ร่างกายทั้งสองตึงเครียดก่อนจะสั่นสะท้านไปพร้อมกันระเบิดออกมาในช่วงเวลาที่ราวกับโลกรอบตัวหยุดหมุน...หยวนหลงกดสะโพกลงแน่นเป็นครั้งสุดท้าย บดเบียดท่อนเนื้อเข้าไปในกายเธอลึกสุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะซบหน้าลงกับซอกคอหอมของเธอ หายใจหนักหน่วงราวกับเพิ่งผ่านพายุร้ายมาถังหูลู่เองก็หมดแรงเช่นกัน กายบางกระตุกเป็นระยะ ขณะที่ลมหายใจแผ่วหวิวของเธอกระทบกับใบหูของเขาเธอจิกปลายนิ้วลงบนแผ่นหลังของเขาแน่น ก่อนจะกระซิบแผ่วเบา“เฮียหลง...หนูรักเฮียที่สุดเลยนะ...”เสียงหวานกล่าวอย่างอ่อนล้าปนเสียงครวญครางหวีดแหลม แต่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ออกมาใจจริง“เฮียเองก็รักหนู...”เสียง

四十三“อ๊า…เฮีย…เฮียหลง” เธอครางเสียงแผ่ว แขนเรียวเกี่ยวกระหวัดรอบลำคอแกร่งแน่นขึ้น ราวกับต้องการยึดเหนี่ยวสิ่งเดียวที่ทำให้เธอไม่หลุดลอยไปกับห้วงอารมณ์ที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อนขณะที่สายตาของทั้งสองสบกันอีกครั้ง ดั่งต้องมนต์เสน่หา พายุแห่งความปรารถนาพัดโหมเข้าใส่พวกเขาอย่างไม่อาจต้านทานได้ ริมฝีปากแนบชิดกันอย่างเร่าร้อน ลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดรึง ลิ้มรสความหวานซ่านราวกับจะดื่มกินซึ่งกันและกัน ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยแรงปรารถนาและความโหยหาที่มิอาจต้านทานเสียงลมหายใจที่ติดขัดปะปนกับเสียงจูบที่ดูดดื่ม ริมฝีปากบดเบียดกันจนรู้สึกร้อนผ่าว เปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำใสที่เอ่อล้น ความเสียวซ่านไหลเวียนไปทั่วร่างกายเหมือนกระแสไฟฟ้าที่แล่นปราดไปทุกอณูผิว หัวใจเต้นกระหน่ำรุนแรงคล้ายจะระเบิดออกมาจากอกหยวนหลงเป็นฝ่ายถอนจูบออกก่อนอย่างเชื่องช้า สายตาของเขายังคงตรึงอยู่ที่ใบหน้าของหญิงสาวที่แหงนเงยมองเขาด้วยแววตาพร่าเลือนราวกับตกอยู่ในห้วงฝัน ลมหายใจของเธอขาดห้วง ผิวแก้มแดงก่ำเหมือนกลีบกุหลาบที่กำลังผลิบาน เสียงกระเส่าหวานหูที่เปล่งออกมายิ่งทำให้เขาแทบคลั่ง“อ๊ะ...อ๊า...เฮีย...หนูจะเสร็จอีกรอบแล้ว...อร๊าง~

四十五 ถังหูลู่ถอนหายใจพรืดอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนที่จะค่อย ๆ เงยหน้ากลับไปมองเหมย แล้วฝืนยิ้ม “เอ่อ...ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ” เหมยเพียงพยักหน้า ก่อนจะผละจากไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่แล้ว ถังหูลู่ก็รีบปิดประตูในทันที เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง ขณะที่พิงแผ่นหลังกับประตูที่เพิ่งปิดลง เสียงล็อกคลิกเบา ๆ กลับฟังดูดังสนั่นในหัวเธอ คล้ายเป็นสัญญาณบอกว่าต่อจากนี้...เธอต้องเผชิญหน้ากับหายนะ ‘สองตัว’ ในห้องนี้เพียงลำพัง ถังหูลู่ค่อย ๆ ลดสายตาลงมองเจ้าแมวอ้วนในอ้อมแขน—ร่างนุ่มฟูของเป่าเปายังซุกตัวสบายใจราวกับไม่ได้ก่อวีรกรรมอุกอาจอะไรไว้เลยสักนิด มันแหงนหน้ามองเธอ ตาสีฟ้ากลมโตบริสุทธิ์ราวอัญมณีในแสงแดด สะอาดใส...และแฝงความไร้เดียงสาเกินจริง ‘ไร้เดียงสา? บ้าเถอะ!’ ”ไอ้ตัวแสบ! แกลงไปทำบ้าอะไรข้างล่างฮะ!?” เธอกระซิบตวาดเสียงเขียว พร้อมขยับมือเขย่ามันเบา ๆ ด้วยอารมณ์เดือดพล่าน เป่าเปากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะร้อง “แง๊ว~” ใส่เธอเสียงอ้อน คล้ายบอกว่า 'หนูไม่รู้ หนูแค่เดินเล่นนิดหน่อยเองน้า~' แต่ถังหูลู่ไม่หลงกล! “หึ! แกอย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะ! แม่รู้นิสัยแกดี!” เธอจิ้มจ

四十七นางมารไม่สนใจความสิ้นหวังของมัน เธอกลับยิ้มหวาน (แต่ดูโรคจิต) แล้วทำท่าจะอ้าปากขย้ำขนฟูนุ่ม “งั่ม!”“แง๊วววววววว~!!!”เป่าเปาร้องเสียงหลงจนแทบขาดใจ ดิ้นสุดชีวิตจนในที่สุดก็หลุดจากเงื้อมมือของเธอได้ มันพุ่งทะยานออกไปหลบหลังโซฟาทันที ขนฟูพองเป็นลูกบอล หางตั้งชี้ฟ้าเหมือนเสาอากาศจับสัญญาณอันตราย ถังหูลู่หัวเราะคิกคัก พลางเช็ดมุมปากเหมือนเพิ่งรับประทานอาหารชั้นเลิศ “เฮียหลงไม่อยู่ งั้นแม่ก็ต้องหาของเล่นชิ้นใหม่สิ~”เป่าเปาหันขวับมามองเธอด้วยสายตาสั่นระริก‘แกไม่ใช่แม่ฉัน...ยัยปีศาจ...ออกไปให้พ้น ๆ เลยน้า~!!’เป่าเปานอนตัวสั่นอยู่บนเบาะของมัน ดวงตากลมโตฉายแววหวาดระแวง ขนฟูนุ่มยังคงตั้งชันราวกับรับรู้ถึงพลังอำนาจของปีศาจสาวที่เรียกตัวเองว่า ‘แม่’ถังหูลู่ซึ่งเพิ่งอาบน้ำเสร็จ...อีกครั้ง เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผิวกายสะอาดสะอ้านและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่ เธอมองไปรอบ ๆ ห้องที่ยังคงมีร่องรอยของความร้อนแรงที่เพิ่งผ่านพ้นไป ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ“เฮียหลงนะเฮียหลง...” เธอบ่นพึมพำขณะเก็บกวาดถุงยางอนามัยที่ใช้แล้วของอีกฝ่าย พร้อมกับเช็ดคราบต่าง ๆ ที่ทิ้งร่องรอยไว้บนผ้าปูที่นอนและพื้นราวกั

四十九‘ให้ตายสิ... นี่มันเรื่องบ้าบออะไรอีกล่ะเนี่ย?’สุดท้าย หลังจากที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาและปวดขมับอยู่นานหลายนาที ถังหูลู่ก็ได้ข้อสรุป‘เมินแม่มเลยก็แล้วกัน...ง่ายดี...’การตัดสินใจนั้นแน่วแน่ เธอปิดแอปแชท ละสายตาจากข้อความล่อลวงของพี่ชายฝาแฝดของเธอ แล้วเปิดแพลตฟอร์มนิยายแทน หัวใจอาจจะเต้นแรง แต่ปลายนิ้วต้องมุ่งมั่นต่อไป‘ถึงจะรู้สึกผิดแต่ก็ดีกว่าปล่อยให้อีกคนเหงา... เพราะงั้นก็เหงาแม่งให้หมดกันทั้งสามคนนี่แหละ...ให้มันจบ ๆ ไป!’นักเขียนสาวขยับตัวให้เข้าที่ เอนหลังพิงหัวเตียงอย่างสบายใจ พลางจิ้มพิมพ์งานเขียนของเธอต่อไป ทว่าความง่วงก็แทรกซึมเข้ามาอย่างเงียบงัน ราวกับนักลอบสังหารที่รอจังหวะจู่โจม ไม่ทันไร เปลือกตาก็หนักอึ้ง โทรศัพท์ที่ยังคงเปิดหน้าจอแชทของฝาแฝดไว้อยู่เลื่อนหล่นจากมือของเธอเบา ๆ และในที่สุด ถังหูลู่ก็หลับไปโดยสมบูรณ์...เวลา 23:00 น.ในขณะที่เจ้าหญิงกำลังหลับสนิท เจ้าชายทั้งสองคนกลับยังไม่ได้หลับอย่างเธอ...หยวนยิงและหยวนหลงที่ส่งข้อความไปหาเธอหลายต่อหลายครั้ง เมื่อไม่ได้รับการตอบกลับจากเธอ ทั้งคู่ก็เปิดประตูออกจากห้องของตัวเองเกือบจะพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายเพียงแค่สบตา