All Chapters of พิศวาสล่ามรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ไม่รู้ว่านฤดลไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เขามอบความสุขให้กับมีนาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีเหนื่อย หญิงสาวจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตนเองไปถึงสวรรค์กี่ครั้ง เธอจำได้แค่เพียงว่าครั้งสุดท้ายเธอแทบจะหลับคาอกเขาในอ่างน้ำ มีนาหลับไปหลายชั่วโมงก่อนจะตกใจตื่นอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองจะนอนอยู่ที่นี่กับนฤดลถึงเช้าไม่ได้ “จะไปไหนครับ ยังไม่เช้าเลย” ชายหนุ่มถามพลางกระชับร่างบอบบางให้เข้าใกล้ร่างเปลือยเปล่าของตนเองยิ่งขึ้น “ถ้ามีนาไม่กลับ เพื่อนต้องสงสัยแน่ว่ามีนาหายไปไหน” “มีนาก็บอกไปสิครับมาอยู่กับแฟน เอ๊ะ ไม่ใช่สิตอนนี้เราเป็นมากว่าแฟนแล้ว” “ถ้าเพื่อนรู้มีนาก็กลัวว่าแม่จะรู้ค่ะ เพราะตอนไปเรียนเพื่อนๆ ชอบไปกินข้าวที่ร้าน มีนากลัวแม่ดุ” “ไม่เห็นต้องกลัวเลย เดี๋ยวพี่ไปคุยกับแม่เองนะครับ” “อย่านะคะ พี่ดลรอมีนาได้ไหม อีกสองปีมีนาก็เรียนจบแล้ว” “ให้พี่รอถึงสองปีมันทรมานนะครับ พี่อยากอยู่กับมีนาแบบนี้ตลอด” “มีนาก็อยากอยู่กับพี่ แต่มีนาก็ต้องเรียนให้จบ” “ถ้ากลับไปกรุงเทพแล้วเราจะมีโอกาสแบบนี้ไหมครับ

พิมพ์ปภัสย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังเล็กสามวันแล้วขณะที่มารดาของเธอไม่ได้มาพักด้วยเพราะอยากกลับไปอยู่บ้านของตนเองมากกว่าในทุกวันพิมพ์ปภัสพยายามจะคุยกับนฤดลถึงสัญญาการแต่งงานแต่นฤดลก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง“ผมว่าเราสองคนมาไกลเกินกว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วนะ”“ดลลืมสัญญาที่ให้ไว้กับพิมพ์ ดลพูดเองว่าถ้าพิมพ์เรียนจบกลับมาแล้วเราจะแต่งงานกัน”“นั่นมันเป็นสัญญาก่อนที่พิมพ์จะหายไปจากชีวิตผม คุณเป็นคนทิ้งผมไปนะพิมพ์” นฤดลจำสัญญาของตนเองได้ดี แต่เพราะพิมพ์ปภัสเป็นคนทิ้งเขาไปก่อน เธอหายตัวไปหลังจากไปเรียนได้ไม่กี่เดือน ไม่ว่าเขาจะถามข่าวคราวจากใครก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน แล้วเขาผิดด้วยเหรอที่ตอนนี้เขาลืมเธอไปแล้ว“พิมพ์ขอโทษ ตอนนั้นพิมพ์เรียนหนักมาก ก็เลยไม่อยากติดต่อใคร” หญิงสาวพยายามบอกเขาถึงเหตุผลที่ตนเองหายไป แต่อันที่จริงแล้วพิมพ์ปภัสหลบหน้านฤดลเพราะตนเองกำลังคบกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่เธอสั่งเพื่อนทุกคนว่าห้ามส่งข่าวคราวของเธอให้กับนฤดล เธอย้ายไปเรียนที่รัฐอื่นซึ่งไม่มีเพื่อนคนไทยที่นั่น พอเรียนจบก็สมัครเข้าทำงานได้สองปี จนกระทั่งมีปัญหากับสามีจึงขอหย่าและกลับมาหานฤดลที่ประเทศไทย“พิมพ์ หาเหตุ

หญิงสาวจับไหล่เขาไว้แน่นเมื่อชายหนุ่มดึงสาบเสื้อคลุมให้ลงไปกองอยู่ที่เอวคอด ก่อนจะบีบคลึงทรวงอกอิ่มผ่านบราลูกไม้ แม้จะไม่ได้สัมผัสแนบเนื้อแต่เธอก็รู้สึกถึงไอร้อนจากฝ่ามือใหญ่เคล้นหนักหน่วงขึ้นไปตามแรงอารมณ์“มีนาทำพี่จะคลั่งอยู่แล้วรู้ไหม อยู่ใกล้กันเห็นหน้าทุกวันแต่ไม่เคยได้ใกล้ชิดเลย”“แต่วันนี่เราก็ได้ใกล้ชิดแล้ว”“คืนนี้ค้างที่นี่ได้ไหม”“ค่ะ มีนาบอกพี่ฤดีแล้วว่าพรุ่งนี้ค่อยไปเจอกันที่โรงพยาบาล”“พี่จะอยู่กับมีนาถึงเช้า”มือใหญ่ ลูบไล้ไปยังต้นขาเนียนยับเรียวขาให้แยกออกเพื่อเปิดทางให้นิ้วร้ายได้เข้าไปสัมผัสกับความเปียกชื้นจากน้ำหวานสีใส“อ้าห์...พี่ดล”...”มีนาส่งเสียงครางหวานเมื่อนิ้วยาวสัมผัสลงบนกลีบเนื้อสาว เขาสอดไปเพียงนิดช่องทางรักของหญิงสาวก็ตอดรัดอย่างรุนแรง“เจ็บไหม”เสียงทุ้มเอ่ยถามเขาอยากรุนแรงกว่านี้ อยากเข้าไปในตัวเธอใจแทบขาด แต่รู้ว่ามีนายังใหม่และกลัวหญิงสาวจะเจ็บ เขาอยากถนอมเธอให้ได้มากที่สุดเพื่อที่คืนนี้เขากับเธอจะมีความสุขกันอย่างเต็มที่“มะ..ไม่เจ็บค่ะ”“แล้วเสียวไหม”มีนาพยักหน้า พลางหลบสายตาที่จ้องอย่างต้องการคำตอบ ตอนนี้ร่างกายของหญิงสาวถูกไฟปรารถนาเข้าครอบงำอ

“พี่ดลจะไปแล้วเหรอคะ” มีนางัวเงียขึ้นมาถามหลังจากที่หลับไปค่อนข้างนาน“ครับ เที่ยงคืนกว่าแล้ว ปกติถ้าไปกินเหล้ากับเพื่อนพี่ก็กลับประมาณนี้แหละครับ”“พี่ดลกินเบียร์ไปเยอะ ถ้าเจอด่านล่ะคะ” มีนาพยายามหาเหตุผลเพราะไม่อยากให้เขากลับ เธออยากจะนอนกอดเขาแบบนี้ไปจนถึงเช้า“ไม่เจอหรอกครับ แล้วพี่ก็ไม่ดื่มมากขนาดนั้น มีนานอนต่อนะครับ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงพยาบาลนะ”“ถึงแล้วไลน์มาบอกด้วยได้ไหม มีนาเป็นห่วง”“ได้สิ พี่ไปนะ” ชายหนุ่มจูบไปบนหน้าผากหญิงสาวอีก เขาต้องทำใจแข็งทั้งที่คืนนี้ตัวเองก็อยากจะค้างกับมีนาที่นี่ถึงเช้าแต่เพราะถ้าหายไปทั้งคู่ก็อาจจะมีคนสงสัย อีกอย่างพรุ่งนี้เข้าต้องพามารดามาโรงพยาบาลเพื่อเข้ารีบการเปลี่ยนข้อเข่าตั้งแต่เช้าชายหนุ่มกลับมาถึงบ้านในเวลาเกือบตีหนึ่งซึ่งตอนนี้ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว เขารีบไลน์บอกมีนาจากนั้นก็รีบอาบน้ำเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ต้องรีบตื่นตั้งแต่เช้าเช้าวันต่อมา “ดลคะ เมื่อคืนคุณหายไปไหนมาคะ พิมพ์รอคุณจนดึก” พิมพ์ปภัสถามชายหนุ่มขณะที่กำลังนั่งทานอาหารเช้ากับครอบครัวของเขาซึ่งวันนี้มีเพียงบิดา พี่สาวและพี่เขย ส่วนมารดาของชายหนุ่มนั้นหมอสั่งให้งดทานอา

เปิดเทอมมาสองสัปดาห์แล้วมีนายังไม่มีโอกาสเข้าไปที่บ้านของนฤดลเลยสักครั้งเพราะเธอทั้งเรียนและทำกิจกรรมรับน้องเนื่องจากรุ่นพี่ปีสี่นั้นออกไปฝึกสอนนอกมหาวิทยาลัยกันหมด แต่เธอยังโทรหาเขาทุกวันคุยกับเขาก่อนนอนทุกคืนอย่างเคย “แม่คะ บ่ายนี้มีนาขอไปบ้านคุณท่านได้ไหมคะแม่” “ได้จ้ะ แล้วจะไปค้างที่นั่นไหม” “คงไม่ค่ะแม่ ตอนนี้คุณท่านน่าจะหายดีแล้ว” “ถ้าไม่ค้างก็อย่ากลับดึกมากนะ แม่เป็นห่วง” “ค่ะแม่” หญิงสาวรีบล้างจานที่ยังเหลืออยู่ไม่กี่ใบจนเสร็จจากนั้นก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะนั่งแท็กซี่เพื่อตรงไปยังบ้านของคนรัก ซึ่งเธอรู้ดีว่าบ่ายวันเสาร์แบบนี้เขาไม่ออกไปไหน มีนาเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องแปลกใจเพราะปกติแล้ววันเสาร์แบบนี้สมาชิกในบ้านจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่วันนี้ที่บ้านดูเงียบมาก ก่อนจะมาที่นี่เธอไม่ได้ถามนฤดลว่าเขาอยู่บ้านหรือเปล่าเพราะอยากทำให้ชายหนุ่มแปลกใจ แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เธอแปลกใจเสียเองเพราะมาแล้วไม่เจอใคร “สวัสดีค่ะป้าแข พี่ชบา” หญิงสาวเดินเข้ามาถึงในครัวแล้วกล่าวทักทายทั้งสองคนพร้อมท