บททั้งหมดของ เจ้าสาวเบอร์ตอง: บทที่ 31 - บทที่ 40

“แพร แม่ว่าเราต้องคุยกันอย่างจริงจังนะลูก แกจะหลบหน้าแม่แบบนี้ไม่ได้” คุณพลอยกมลเคาะประตูห้องนอนลูกสาวหลังจากผ่านมาครึ่งวันแล้วแต่แพรไพลินก็ยังไม่ยอมออกมาจากห้องนอน “แม่จะคุยให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะคะ” “หนูบอกแม่มาดีกว่าว่าแกไปนอนกับใคร” “หนูก็บอกแม่ไปแล้วว่ามีคนตามหนูไป แล้วบอกว่าพี่นนท์รออยู่ในห้อง” “แกเห็นหน้ามันได้ไหม จำได้หรือเปล่าว่ามันเป็นใคร” “แม่คิดว่าถ้าหนูเห็นหน้ามันก่อนหนูจะยอมนอนกับมันเหรอคะ หนูตื่นมาอีกทีก็ตอนแล้วหนูก็โทรหาแม่ จากนั้นก็ไปตรวจร่างกายอย่างที่แม่บอกนั่นแหละค่ะ หนูไม่น่าเชื่อแม่เลย ป่านนี้บ้านพี่นนท์คงมองหนูเป็นผู้หญิงใจง่ายไปแล้ว” “จะมาโทษแม่ได้ยังไงล่ะ แกไม่ดูให้ดีเอง แล้วแกไม่อยากรู้เหรอว่าใครกันที่มันทำแบบนั้น” “ไม่ค่ะ แค่นี้ก็อายจะแย่ หนูจะถือว่าทำทานให้มันไปก็แล้วกันค่ะ ถ้าแม่อยากรู้ แม่ก็ไปถามน้องสาวพี่นนท์สิคะ ว่าคืนนั้นใครมันเป็นคนจ่ายค่าห้อง” “แม่จะอยากรู้ไปทำไมกัน ยิ่งไปถามก็ยิ่งประจานตัวเองเปล่าๆ พลาดจากบ้านนั้นแล้วเราจะเอายังไงกันต่อล่ะ” “นี่แม่ยังค

หลังจากน้องชายบินไปเรียน มหาวิทยาลัยก็เปิดเทอม ปุณณิศายังอยู่ที่บ้านของชานนท์เหมือนเดิม ตอนเช้าเธอก็ติดรถเขาไปมหาวิทยาลัย ส่วนตอนเย็นเธอจะมารอเขาที่บ้านมารดาเพราะเธอเลิกเรียนแค่บ่ายสามโมง ส่วนเขาเลิกงานห้าโมงเย็นและกว่าจะฝ่ารถติดและมารับเธอที่บ้านของมารดาได้ก็ใช่เวลาค่อนข้างนาน วันนี้ก็เหมือนกับทุกวันปุณณิศาเลิกเรียนแล้วก็เดินลงมาจากตึกเรียนกับเพื่อนๆ “ปุณเราไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้” ออร์แกนโบกมือให้ก่อนจะรีบวิ่งไปทางด้านหลังตึกเพื่อไปรอแฟนหนุ่มที่เรียนอยู่อีกคณะหนึ่ง “อิจฉาคนมีแฟนนะปุณ” “บัวจะอิจฉาทำไม ตัวเองก็มีคนมารุมจีบตั้งเยอะ” “บัวไม่อยากได้แฟนรุ่นเดียวกันหรอกนะ” “ทำไมเหรอ” ปุณณิศาถามกลับ “ก็ยัยใบบัวน่ะ อยากได้แฟนลุคแบบว่าป๋าๆ หน่อยใสสูทผูกไทอะไรประมาณนี้แหละ” เพื่อนสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มพูดพลางนั่งลงบนม้าหินอ่อนที่หน้าดึก “ยัยแคนดี้ทำเป็นรู้ดี” “ก็ฉันพูดความจริง แล้วปุณล่ะชอบผู้ชายไหน แบบรุ่นพี่วิศวะที่ชอบมานั่งทานข้าวด้วยหรือแบบพี่รหัสที่แสนอบอุ่นล่ะ เอ..หรือว่าจะเป็นน้องหน้าใส่คณะว

ชานนท์กดริมฝีปากลงกับเนินอกอวบอิ่มหนักๆ สร้างร่องรอยตีตราจองไว้ทุกจุดที่ลากผ่า ปลายนิ้วเรียวยาวเลื่อนลงไปสัมผัสจุดอ่อนไหวเบื้องล่าง“พี่นนท์...”“เปียกอีกแล้ว”“ก็เพิ่งอาบน้ำ”“แน่ใจเหรอว่าเพราะอาบน้ำ”“พี่นนท์ขา...”หญิงสาวเสียงสั่นเลือดลมในกายพลุ่งพล่านร้อนรุ่มไปด้วยเพลิงราคะที่พร้อมจะแผดเผา ลมหายใจเริ่มสะดุดเพราะนิ้วร้ายที่รุกล้ำนั้นขยับเข้าออกเร่งเร้าให้ไฟให้โหมกระหน่ำมากขึ้นทุกขณะ“เสียวมากไหนคนเก่ง”“อื้ม พี่นนท์ขาอย่าแกล้ง”“ใครจะแกล้งเมียกันล่ะ พี่ก็แค่กำลังจะส่งหนูไปสวรรค์”“อ๊า...”เสียงครวญครางของหญิงสาวที่ค่อยๆ เพิ่ม ระดับความดังมากขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งสูงจากการปรนเปรอด้วยนิ้วร้ายที่หมุนวนคว้านครูดเสียดสีจนสมองของปุณณิศามึนงงไปหมด ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงแรงบีบรัดที่ตอดถี่รัวกล้ามเนื้อภายในกลีบกุหลาบสีสวยของเธอ สองหนุ่มสาวสบตาสื่อสารกันทางความรู้สึกที่เข้าใจได้ไม่ยาก ปุณณิศาหน้าแดงซ่านร่างกายกำลังจะถึงจุดสูงสุด ชานนท์ดูดเต้างามเข้าอุ้งปาก ปลายลิ้นตวัดเลียเม็ดทับทิม ขณะส่งนิ้วรัวเร็วจนในที่สุดหญิงสาวก็ขับน้ำหวานออกมาจนชุ่มไปทั้งปลายนิ้ว เธอเกร็งกระตุกรัดนิ้วอย่างรุนแรงจนเขาต้องร

หลังจากที่ตกลงคบกันอย่างจริงจังแล้ว ปุณณิศาก็รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม เพราะไม่ต้องกังวลถึงเรื่องสัญญาที่กำลังจะหมดลง แต่ทุกครั้งที่เธอมาทานอาหารหรือมานั่งคุยกับคุณปู่มันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิด “ปู่คะ แค่นี้พอหรือยังคะ” ปุณณิศาถามคุณปู่มนตรีพร้อมกับชูดอกกล้วยในมือให้ท่านดู วันนี้เป็นวันเสาร์ซึ่งตามปกติแล้วปุณณิศาจะกลับไปช่วยมารดาทำขนมที่บ้าน แต่วันนี้เธอเห็นว่าลุงทศไม่ค่อยสบายก็เลยอยากจะอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่ ท่านจึงชวนเธอมาที่เรือนกล้วยไม้เพื่อตัดกล้วยไม้บางส่วนไปถวายพระในวันพรุ่งนี้ “พอแล้วล่ะ ขอบใจหนูมากที่มาช่วยปู่ แล้วพรุ่งนี้จะไปวัดกับปู่ไหมล่ะ” “ค่ะ หนูว่าจะทำกล้วยบวชชีไปถวายพระด้วยดีไหมคะ กล้วยที่คุณปู่ปลุกไว้กำลังสุกได้ที่เลยค่ะ” “ได้สิ หนูทำเป็นเหรอ” “ค่ะ หนูเคยช่วยแม่อยู่บ่อยๆ” “จริงสิ ปู่จำได้หนูเคยบอกว่าแม่ทำขนมไทยขายด้วย” “ค่ะคุณปู่ แต่ตอนนี้ไม่ได้ทำไปขายแล้วค่ะ แม่ทำขนมส่งร้านกาแฟค่ะ แต่บางครั้งก็จะมีลูกค้าขาประจำมาสั่งเป็นหม้อใหญ่ เอาไปเลี้ยงแขกบ้างไปถวายพระบ้าง” “แล้ว

สัญชัยเลือกโรงแรมม่านรูดที่ใกล้ที่สุดเพื่อจัดการกับเหยื่อแสนโอชะ จากแผนเดิมเขาจะจัดการเธอในรถ แต่เพราะอยากหาความสุขจากเรือนร่างที่หอมกรุ่นให้สมกับความเหนื่อยที่ต้องตามเธอมาถึงกรุงเทพ เตียงนอนกว้างๆ จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเขา เขานั่งมองเธออย่างใจเย็น รอเวลาให้เธอรู้สึกตัวเพราะอยากสนุกกับเธอตอนที่มีสติมากกว่า มือหยาบกร้านเลื่อนตามเรียวขาที่โผล่พ้นกระโปรงสีสวย ไต่ขึ้นสูงทีละนิด มือหนึ่งดึงบรรจงจับเส้นผมสวยมาดมอย่างเสน่หา กลิ่นกายสาวหอมเย้ายวนกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมา ถึงแม้จะรู้ว่าเธอมีสามีแล้วแต่ก็ใช่ว่าจะโชกโชนเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยเจอมาก่อนหน้านี้ เพราะเสียงฮึมฮัมในลำคอบวกกับมือที่ไต่ไปตามแขนและขาทำให้ปุณณิศาค่อยๆ รู้สึกตัวทีละนิด เธอได้กลิ่นเหงื่อไคลลอยมาปะทะจมูกแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านั้นตนเองถูกใครบางคนพาออกมาจากสวนสาธารณะ พอเธอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับผู้ชายคนเดิมที่ตอนนี้ใบหน้าของมันอยู่ห่างเธอเพียงคืบ “กรี๊ดดดดด ปล่อยฉันนะ นายจับฉันมาทำไม ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ”ปุณณิศาตะโกนสุดเสียงพร้อมกับขยับตัวหนีจนหลังชนกับหัวเตีย