All Chapters of เมียขัดดอก: Chapter 201 - Chapter 210

"สวัสดีครับคุณแม่""สวัสดีค่ะคุณทศ" ขณะที่ทศกัณฐ์ไหว้แม่ใหญ่ เมขลาก็ได้ไหว้พี่ชายเช่นกัน"ทำไมถึงพากันมาได้ล่ะครับ""แม่อยากมาเยี่ยม เป็นไงบ้างมาทำงานที่ต่างจังหวัด" ที่ทศกัณฐ์ไม่รู้ว่านางมา เพราะพุดตาลบอกลูกสะใภ้ไม่ให้แจ้งเรื่องนี้กับสามี เพราะนางอยากมาเห็นกับตา"ก็แบบที่เห็นนี่แหละครับ""แม่ขอให้ท่านพลเอกเกษมราษฎร์ย้ายเรากลับกรมแล้วนะ""อะไรนะครับ?""วันนี้แม่อยากมาดูให้เห็นกับตา""คุณแม่รู้แล้วหรือครับ""กลับบ้านเรากัน""แต่ผมกลัวว่า.." ทศกัณฐ์กลัวว่าทุกคนจะมาเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้ด้วย เขาแค่อยากลองใจพ่อ ว่าจะเห็นผู้หญิงดีกว่าลูกในไส้จริงไหม แต่ถือว่าเขาไม่ได้ลำบากอะไรมากมาย คนที่ลำบากก็เห็นจะเป็นลูกน้องแบบเพลิง เพราะไม่อยากให้ลูกพี่ต้องได้เหนื่อยมากทีแรกพุดตาลคิดว่าตัวเองจะรับมือเรื่องนี้ไหว แต่ด้วยความที่นางหย่าขาดจากสามีแล้ว เครดิตของนางก็เลยไม่ดีเหมือนแต่ก่อน ก็เลยต้องได้ขอความช่วยเหลือจากท่านพลเอกเกษมราษฎร์"คุณแม่เดินทางมาเหนื่อยๆ ไปพักที่บ้านพักผมก่อนดีกว่าครับ""ก็ดีเหมือนกัน" นางก็เลยขึ้นรถตามลูกชายมาที่บ้านพักของราชการ ด้วยความที่นี่กันดารเป็นเขตชายแดน บ้านพักก็เลยไม่หร

[บริษัทรามสูร]"การ์ดเชิญใครนะ?" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแบบแปลกใจ เมื่อได้ยินว่าหน่วยงานไหนที่ส่งการ์ดเชิญมารามสูรเปิดดูซองที่มีชื่อของเขาติดอยู่ด้านหน้า "ท่านพลเอกเกษมราษฎร์?" และมันก็ยิ่งทำให้แปลกใจมากกว่าเดิม เพราะท่านพลเอกเกษมราษฎร์ไม่เคยชวนเขาโดยตรงนอกจากจะชวนผ่านทางคุณพ่อและรามสูรก็ไม่ทิ้งความสงสัยไว้แค่นั้น เขายกหูโทรศัพท์เพื่อโทรถามผู้เป็นแม่พุดตาลก็ไม่รู้เรื่องนี้เช่นกัน ทีแรกคิดว่ามีแต่ตัวนางที่ถูกเชิญ แต่ไม่คิดว่าท่านพลเอกจะเชิญไปถึงลูกชายของนางด้วยวางสายจากลูกชายคนโตไปเพียงไม่นาน ทศกัณฐ์ลูกชายคนกลางก็กลับมาถึงเซฟเฮ้าส์เอวาได้ยินเสียงรถสามีก็รีบออกมาดู "ทำไมคุณกลับมาได้ล่ะคะ""ผมต้องได้มาร่วมงานเลี้ยง""งานเลี้ยงเหรอลูก?" ทีแรกคิดว่ามีแค่รามสูรที่ถูกเชิญ เพราะทศกัณฐ์ไม่ได้ประจำการอยู่แถวนี้"ท่านบอกว่าต้องมาให้ได้ครับ""ถ้างั้นก็รีบเข้าไปพักผ่อน ตอนเย็นจะได้ออกไปร่วมงานพร้อมกัน" เรื่องนี้พุดตาลเก็บความสงสัยไว้แค่กับตัวเอง ท่านจะทำอะไรก็ปล่อยให้ทำไป เพราะถึงยังไงนางก็ขอความช่วยเหลือจากท่านไปแล้วเมขลาที่กำลังอยู่ในห้องน้ำ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาเมื่อได้ยินเสียงพี่ชาย"คุณท

"เอาล่ะครับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ตอนนี้ผมคิดว่าสมควรแก่เวลาแล้ว"ทุกคนที่มาร่วมงานต่างก็ลุ้นอยู่ว่ามันเป็นงานเลี้ยงอะไร เพราะไม่ว่าใครจัดงานเลี้ยงและมีการ์ดเชิญ หน้าการ์ดต้องระบุไว้ด้วยว่าเชิญเนื่องในโอกาสอะไร แต่งานนี้ดูมีลับลมคมใน"คุณพุดตาลครับ" พลเอกเกษมราษฎร์หันมาที่พุดตาลพร้อมกับยื่นมือไป เพื่อให้นางได้มีที่ยึดเหนี่ยวในการยืนพุดตาลมองไปดูลูกๆ ก่อนที่จะเอื้อมไปจับมือเพื่อไม่ให้ท่านเสียหน้า"งานเลี้ยงนี้ผมอยากประกาศให้สังคมได้รับรู้ว่า ครอบครัวเราทั้งสองยินดีปรองดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน""ยังไงคะท่าน?" ขณะที่ถามเกษมราษฎร์ดวงตาพุดตาลได้หันมองไปดูเรวทัตสามีเก่า หวังว่าท่านจะหันมองมาที่นางบ้าง แต่ไม่เลย ท่านยังคงนั่งหันหลังให้และเกษมราษฎร์ก็ได้เห็นแววตานั้นของนาง ถึงแม้ท่านจะทำดีให้ตายก็คงไม่ได้หัวใจของผู้หญิงคนนี้มาครอบครอง"เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ ที่ผมจัดงานขึ้นมาในวันนี้ แค่อยากให้ทุกคนรับรู้ว่า ลูกชายของผมผู้พันกองทัพ กำลังคบหาดูใจอยู่กับลูกสาวของคุณพุดตาล""คะ?" จากที่ทุกคนจ้องมองพุดตาล ตอนนี้สายตาหลายคู่หันมองมาที่เมขลา"กองทัพ" คนเป็นพ่อเอ่ยชื่อลูกชายเพื่อให้ลูกชาย

"อือ ขับรถมาทั้งคืนไม่เหนื่อยหรือไงคะ" หญิงสาวไม่คิดจะห้ามอีกแล้ว เพราะถึงห้ามไปเขาก็ไม่ยอมฟัง"เหนื่อยแต่ผมต้องการคุณมากกว่า" เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยพูดออกมาแทบจะไม่ได้ยิน เพราะมัวตักตวงความสุขจากร่างกายของหญิงคนรัก"โอ๊ย" เมขลารู้สึกเสียวแว้บตรงท้องน้อย เมื่อถูกของแข็งสอดใส่เข้ามาในท่ายืน มือเรียวเกาะไหล่กว้างเพื่อเป็นที่ยึด เพราะกลัวว่าแรงกระแทกจะทำให้เธอล้ม "อ่ะ อ่ะ อ่ะ"เพลิงไม่รอช้า พอมันเข้าได้ที่ก็เริ่มขยับสะโพก "ซี๊ดดด""โอ๊ยย อื้ออ คุณเพลิง" เมขลาตกใจเมื่อเขาโอบร่างของเธอยกลอยขึ้นจากพื้น โดยที่ยังไม่ได้ถอดเจ้าสิ่งนั้นออกมา วันนั้นที่เขาอุ้มกระแทกมันยังคงทำให้เธอกลัว"ผมไม่ทำให้คุณตกหรอก" แต่อีกฝ่ายกลับคิดว่าเธอกลัวตก"เบาๆ นะคะ" นอกจากคำนี้แล้วไม่รู้จะบอกเขายังไงดี ถ้าถูกกระแทกเหมือนวันนั้นมันต้อง เป็นแผลอีกแน่เลย "อ๊อยย"เพลิงอุ้มคนตัวเล็กได้ก็พาเดินมาวางลงที่เตียง ที่จริงเขาไม่ได้จะอุ้มแตงเธอหรอก แค่จะพามาที่เตียงโดยไม่ให้เจ้าน้องชายมันหลุดออก"อ่ะ อ่ะ อื้ออ" วางลงได้ร่างบางก็โยกไปตามแรงกระแทก มือเรียวควานหาที่ยึดเหนี่ยวไว้ แต่เธอก็ไม่ได้ห้าม ยอมให้เขาใช้แรงตามที่ต้องการ ถึงแม้ต

เท้าที่แข็งแกร่งค่อยๆ ก้าว เคยแต่ย่องเข้าไปสืบงานราชการ ไม่คิดว่าตัวเองจะเอาวิชานี้มาย่องหาผู้หญิงได้แกร็ก.. ของแหลมในมือถูกแหย่เข้าไปช่องหน้าต่าง พอปลดกลอนสำเร็จมือหนาก็ค่อยๆ แง้มประตูออกแล้วกระโดดข้ามเข้าไปด้านในอึก อึก ยิ่งดึกก็ยิ่งคิดถึง คนตัวเล็กได้แต่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้น กว่าจะเห็นหน้าเขาอีกทีตั้งเป็นเดือน"คุณร้องไห้เหรอ"เมขลามัวแต่สะอื้นก็เลยไม่ได้ยินเสียงปลดล็อกหน้าต่าง"เราคิดถึงเขาจนได้ยินเสียงเลยเหรอ" หญิงสาวที่นอนคว่ำหน้าอยู่กับหมอนไม่ได้หันกลับไปมอง เพราะคิดว่าตัวเองคงหลอนไปแล้ว"อย่าบอกนะที่ร้องไห้เพราะคิดถึงผม""??" เราเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอ ไม่ใช่แค่ได้ยินเสียงแล้ว เพราะหันกลับมาก็เห็นใบหน้าของเขาลอยอยู่ใกล้ๆเพี๊ยะ"โอ๊ย คุณตบผมทำไม""คุณจริงๆ ด้วย ฉันคิดว่าตัวเองหลอนไปแล้ว" เมขลารีบลุกขึ้นนั่ง มือเรียวเอื้อมไปคลำร่างของเขาว่าใช่ไหม "คุณมาได้ยังไง""ผมก็เข้ามาทางเดิมนั่นแหละ" จะมาหาเมียแต่ละทีช่างยากเย็น"วันนี้ทหารเยอะมาก แล้วคุณรอดมาได้ยังไงคะ" ที่เมขลาล็อกหน้าต่าง เพราะคิดว่าถ้าเพลิงมายังไงก็แอบเข้ามาในห้องนี้ไม่ได้ และอีกอย่างไม่คิดว่าเขาจะกล้าขัดคำสัญญาที่