All Chapters of เมียขัดดอก: Chapter 111 - Chapter 120

พอเลขาออกมาจากห้องของท่านประธาน ก็อดมองไปดูผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ตั้งแต่พิมพ์เข้ามาทำงานก็ไม่เคยเห็นบอสสนใจใครนอกจากเลขาที่เพิ่งออกไป เพราะได้ยินคนอื่นเล่าให้ฟังอยู่บ้างว่าเป็นคนพิเศษสำหรับท่านประธานแต่แทนที่จะสนใจสาวๆ ทำไมถึงไปสนใจแม่ลูกอ่อนอยู่ได้ใกล้เที่ยงวันเดียวกัน.."เราไปทานข้าวที่ไหนกันดี" เกวลินถามรุ่นน้องทั้งสองคน"วันนี้ท่านประธานไม่เลี้ยงข้าวเราอีกเหรอ" เอวาถามกลับ"พอเลย อาหารก็อร่อยอยู่หรอก แต่ดูบรรยากาศยังไงไม่รู้""ถ้างั้นเราก็ไปกินหน้าบริษัทนี้แหละ ฉันเห็นร้านอาหารตามสั่งอยู่ แล้วโรสว่าไง""คะ?" สโรชามัวคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ เธอไม่น่าพลาดท่าให้เขาเลย "เมื่อกี้พี่ว่าอะไรนะคะ""พี่ถามว่าเราจะไปกินข้าวเที่ยงที่ไหนกันดี ใกล้เที่ยงแล้วเนี่ย""โรสยังไม่หิวค่ะ""จะไม่หิวได้ยังไง""พวกพี่ไปกินเถอะค่ะ""เราไม่หิวจริงเหรอ""น้องโรสอาจจะกินข้าวก่อนมาแล้วก็ได้" เพราะวันนี้สโรชามาสาย"เอาแบบนั้นก็ได้ ถ้างั้นพวกพี่ไปก่อนนะ" พวกเธอไม่ต้องรูดบัตรเหมือนพนักงานที่นี่ จะลงไปก่อนก็ไม่มีใครว่า"ทำไมน้องไม่ไปกินข้าวกับเพื่อนล่ะคะ" เลขาก็แอบมองอยู่ว่าพวกเพื่อนๆ ไปแล้ว ทำไมเธอยังคงนั่งอยู่

"แม่ว่าเราอย่าเพิ่งตามไปดีกว่า" พอลูกสะใภ้เข้าไปในห้องของคุณย่า รามสูรกำลังจะตามเธอกับลูกเข้าไป"ผมควรทำยังไงดีครับแม่" ครั้งแรกที่เขายอมเปิดใจคุยกับแม่เรื่องนี้ ซึ่งมันผิดวิสัยของเขามาก ตั้งแต่เกิดมาแม้แต่เรื่องการเรียนเขายังไม่ปรึกษาใคร"เรากลับไปถามใจตัวเอง ว่ามีใจให้กับหนูสโรชาไหม ถ้าคำตอบที่ได้คือไม่ ลูกก็ปล่อยให้เธอไปมีชีวิตของเธอเอง" ที่นางพูดแบบนี้เพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเจอวิบากกรรมเหมือนนางอีกแล้ว อย่างที่รู้กันอยู่ว่าสามีเป็นยังไง ถ้าไม่มีใจให้ภรรยา ก็คือต้องไปหานอกบ้าน และพุดตาลก็รู้ดีว่ามันทรมานแค่ไหน การที่รอชายคนรักกลับมาหา ทั้งๆ ที่รู้ว่าตอนนี้เขานอนกอดอยู่กับผู้หญิงคนอื่น"แม่ครับ""ลูกอย่าเพิ่งตอบแม่ตอนนี้ ลูกต้องให้แน่ใจก่อนค่อยตอบ""ผมแน่ใจแล้วครับ" เขาไม่รู้ว่ามีใจให้กับเธอตั้งแต่เมื่อไร ตั้งแต่มะปรางกลับมา ในใจของเขายังคงคิดวนเวียนถึงเธออยู่เสมอ ทั้งๆ ที่มะปรางก็อยู่ข้างกาย แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้วจึงยอมปล่อยเธอไปนี่แหละมันคือสิ่งที่คนเป็นแม่อยากได้ยิน นางเป็นแม่ทำไมจะไม่รู้ว่าลูกชายไม่ได้เจ้าชู้เหมือนพ่อ แต่คนที่ลูกชายมอบใจให้ กลับเป็นผู้หญิงที่ไม่น่าจะได้รับสิ

ที่พวกคุณหญิงคุณนายมองไปเพราะคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมมีเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวเกิดขึ้นในขณะที่แนะนำลูกสะใภ้ของคุณพุดตาลที่มีเสียงดังเกิดขึ้นเพราะถ้าสโรชาเป็นแม่ของหลานชายคนแรกที่ท่านแนะนำไปแล้ว นั่นหมายถึงสโรชาเป็นภรรยาของรามสูรท่านประธานบริษัทนี้ ซึ่งไม่มีใครรู้มาก่อนเลย"คุณแม่คะ" ก่อนที่ท่านจะพูดอะไรมากไปกว่านี้สโรชารีบหยุดท่านไว้ก่อน ถ้าท่านจะแนะนำว่าเธอเป็นแม่ของรามิลก็ไม่ผิด แต่ประโยคที่ท่านกำลังจะเอ่ยพูดต่อเธอรู้ดีว่าท่านกำลังจะพูดอะไรพุดตาลหันมามองลูกสะใภ้เล็กน้อย"เรื่องของโรสกับคุณรามสูร โรสขอล่ะค่ะ""ทำไมเหรอ" ไม่ใช่แค่คุณย่าที่มอง รามสูรที่ยืนอยู่ใกล้ก็รอฟังว่าเธอจะขออะไร ส่วนคนอื่นยืนห่างออกไปหน่อยก็เลยไม่ได้ยินที่เธอพูด เพราะสโรชาไม่อยากให้ใครได้ยินด้วย "เราสองคนหย่ากันแล้วค่ะ" ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไปแน่นอนว่ามันต้องถูกเผยแพร่ไปทุกช่องทางแน่ และถ้ารู้ถึงหูคนที่รู้แล้วว่าเธอกับเขาเซ็นใบหย่ากัน กลัวว่าเรื่องมันจะไม่จบแค่นี้น่ะสิ"ใครบอกว่าเราหย่ากัน" ประโยคนี้ออกจากปากรามสูร คนเป็นแม่และอีกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของลูกหันมามองที่เขาพร้อมกัน "ก็เห็นมีแต่คุณที่เซ็นคนเดียว" "??"

"ปล่อยค่ะ" พอเข้ามาถึงข้างในแล้วเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอออกจากที่โอบเอวอยู่"ขออยู่แบบนี้สักพักก่อนได้ไหม" เสียงพูดของเขาไม่เหมือนที่เคยได้ยินมาทุกครั้ง ดูเขาจะเหนื่อยมาก"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ""ผมไม่อยากจะ.." รามสูรพูดอ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนไม่อยากจะพูดให้เธอฟังเลย"ถ้าไม่อยากให้ฉันรู้ก็ไม่เป็นไรค่ะ" เธอคงไม่ใช่คนสำคัญอะไรที่เขาจะเล่าให้ฟัง"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ผมแค่ไม่อยากให้คุณไม่สบายใจไปด้วยอีกคน""เรื่องหนักเลยเหรอคะ"ใบหน้าคมพยักตอบไปเล็กน้อย"คุณเล่าให้ฉันฟังได้ไหม" หญิงสาวพยายามสลัดอารมณ์น้อยใจออกไปก่อน เพราะดูเขาจะมีปัญหาหนักจริงๆ"เรือส่งสินค้าคว่ำ""คว่ำเลยหรือคะ?" เธอเคยได้ยินแต่สินค้าเจอคลื่นใหญ่ และของที่ส่งไปเสียหาย แต่นี่ถ้าถึงกับคว่ำ "แล้วลูกเรือล่ะคะ?""สูญหายไปหมด""อะไรนะคะ?!""รวมทั้งพนักงานของเราที่ติดไปด้วย" เมื่อได้พูดแล้วเขาก็เลยพูดให้เธอฟังให้หมด"อะไรนะคะ?" เสียงของเธอประโยคสุดท้ายทำให้อีกฝ่ายรับรู้ได้เลยว่ากำลังเศร้า มือหนาโอบร่างคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้ "ผมต้องไปจัดการเอง""แล้วนี่พวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่ไหม""ผมก็ยังไม่รู้ เพราะยังหาร่างไม่เจอเลย"เสียงสะอื้นของเ

เอื้อก..พอกลืนน้ำนมลงไปแล้วดวงตาคมก็ได้เหลือบขึ้นมามองดูเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนไปดูดอีกข้างหนึ่ง หญิงสาวอายจนไม่กล้ามอง"หวังว่ารามิลคงจะไม่โกรธพ่อนะ" คนตัวสูงขยับขึ้นมาเมื่อได้ชิมรสชาติสิ่งที่เลี้ยงลูกชายของเขามาจนโตได้ขนาดนี้"คุณต้องกลับไปเคลียร์กับแกเองแล้วล่ะค่ะ" หญิงสาวยังคงไม่กล้ามอง แต่ถูกอีกฝ่ายเชยคางให้หันมา"เดินทางมาเหนื่อยไหม""คะ?" เธอแปลกใจทำไมเขาถึงถามเรื่องนั้น เพราะกำลังคุยเรื่องลูกอยู่ดีๆ"กลัวว่าจะทำให้คุณเหนื่อยมากขึ้น" ขณะที่พูดมือหนาขยับต่ำลงไปลูบคลำเนินน้องสาวที่ไม่มีอะไรปิดบังริมฝีปากบางอมยิ้มแบบเอียงอาย เพิ่งรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร "ไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้นสักหน่อย" เธอพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ แต่คนที่อยู่ใกล้ทำไมจะไม่ได้ยินมือแกร่งจับขาเรียวแยกออกจากกันพร้อมกับขยับกายให้ต่ำลงมา "คุณจะทำอะไรคะ" หญิงสาวรีบรั้งตัวเขาไว้ไม่ให้ขยับต่ำลงไปมากกว่านั้นอีกแล้ว"ผมยังจำได้ว่าคุณชอบอะไร ไม่ชอบอะไร" "จะมาจำได้อะไรตอนนี้คะ" ถ้าเขาไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาเธอก็คงจะลืมไปแล้ว ซึ่งตอนนั้นที่เธอบอกไม่ชอบนิ้วเพราะมันไปทำให้ช่องคลอดของเธอเป็นรอยจนอักเสบ แต่สิ่งที่เขาคิดว่าเธอชอบมั