All Chapters of บุปผากลางใจจอมจักรพรรดิ: Chapter 121 - Chapter 130

ณ ห้วงทะเลสี่มหาสมุทรพื้นที่โดยรอบล้วนเต็มไปด้วยผืนน้ำสีครามเข้มทอประกายระยิบระยับราวกับภาพวาดอันงดงามที่ยากจะพรรณนาได้ หน้าเรือนหลังสีขาวพิสุทธิ์มีสมบัติวิเศษระดับต้นกำเนิดที่ยามนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นดอกเบญจมาศสีขาวประกายรุ้งอันบริสุทธิ์ ยามเมื่อลมพัดผ่านกลีบดอกไม้ที่เบ่งบานก็จะพลิ้วไหวราวกับนางระบำอันอ่อนช้อยอีกทั้งยังอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมรัญจวนชวนให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มสงบสุขราวกับอยู่ในสรวงสวรรค์ ใจกลางดอกเบญจมาศพิสุทธิ์ดอกนี้มีร่างกายของทารกเพศชายหน้าตาน่ารักน่าชังอยู่ผู้หนึ่ง แม้ภายนอกจะดูเป็นเพียงทารกในวัยไม่ถึงสองปีก็จริงทว่าหากพิจารณาให้ถี่ถ้วนแล้ว รากฐานพลังบ่มเพาะในเขตขั้นจักรพรรดิวิญญาณด้วยช่วงอายุเพียงเท่านี้ ทอดสายตาไปทั่วทั้งมหาพิภพยังไม่เคยปรากฎให้เห็นคงไม่เกินจริงไปนักเหล่าบรรดาเทพบรรพกาลทั้งสามและเซียนโอสถทั้งเก้าต่างเฝ้ารอคอยการตื่นขึ้นของเด็กน้อยผู้ที่ได้รับโอสถหมื่นชีวันอนันต์มหรรณพ หนึ่งในโอสถที่มีความวิเศษเหนือล้ำเป็นอันดับต้น ๆ ในมหาพิภพ มากไปกว่านั้นคล้ายกับว่าเปลวเพลิงสีทองประกายรุ้งนั่นได้ดูดซับจิตวิญญาณที่กระจัดกระจายให้หวนคืนกลับมาทีละส่วนได้ไม่น้อย ยิ่งร่างทารก

“ผลึกอัมพรอัคคีพิสุทธิ์ เป็นอีกหนึ่งแร่โลหะสำคัญที่สามารถนำไปใช้ได้อย่างหลากหลายทั้งการหลอมสร้างปรุงโอสถหรือการสร้างศาตราวุธให้มีความแข็งแกร่ง สิ่งนี้ถูกซ่อนตัวอยู่ในหมู่เกาะพิศดารที่ตรงน่านน้ำด้านหน้าเป็นที่พำนักของเผ่าพันธ์มัจฉาวารีพิษมรกต สัตว์อสูรระดับมายาขั้นสูงย่างก้าวสัตว์อสูรระดับตำนาน ที่ถูกพลางสายตาด้วยมหาค่ายกลธรรมชาติที่มีพลังลึกล้ำสายหนึ่ง การจะพบเจอสถานที่แห่งนี้คงต้องรบกวนเจ้าเสียแล้วหนิงอ้าย...” ฟานหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังขณะที่เรือเหาะลำนี้ได้เหินทะยานลัดฟ้าอยู่เหนือน่านฟ้าของทะเลมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาล ระดับความเร็วนั้นกล่าวว่าเหนือชั้นสมกับเป็นสมบัติวิเศษระดับตำนานอย่างแท้จริง“ยามนี้ข้ายังไม่อาจเชี่ยวชาญในวิชามหาจักษุสวรรค์อนันตมายามากนัก หากม่านพลังธรรมชาตินั่นไม่มีความพิศดารมากเกินไป ข้าผสานใช้ไปกับจิตวิญญาณแล้วย่อมสามารถค้นพบตำแหน่งที่ตั้งได้ไม่ยาก อย่างไรสิ่งที่ควรกังวลนั่นคืออสูรมัจฉาวารีพิษมรกต เผชิญหน้ากับสัตว์อสูรระดับนี้ในพื้นที่ไม่คุ้นชินคงเป็นเรื่องที่อันตรายยิ่ง พวกเราต้องระวังให้มากนะขอรับ...” หนิงอ้ายตอบกลับไปด้วยความเคร่งเครียดไปไม่ต่างกัน เพรา

“การทดสอบครั้งนี้ข้าจะลดระดับพลังวิญญาณลงมาก็จริง แต่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะพ่ายแพ้กับเล่ห์กลของพวกเจ้ารุ่นเยาว์ทั้งสองได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็ตัดแบ่งผลึกอัมพรอัคคีพิสุทธิ์นี้ไปเสีย ข้าอนุญาติ...” ไป๋เฉินถอนหายใจออกมาพร้อมกับเรียกคืนพลังปราณให้หวนคืนสู่ระดับสุดยอดอีกครั้งหากจะกล่าวโทษทั้งสองก็คงไม่ใช่ไปเสียทีเดียว ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงหากต้องปะทะรับมือเข่นฆ่าสังหารในชีวิตจริงที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมมากมายที่สามารถพลิกเอาชนะฝ่ายศัตรูได้ ด้วยเพราะในสนามรบนั้นย่อมสามารถใช้ทุกวิถีทางในการเอาชนะฝ่ายตรงข้ามให้ได้ทั้งสิ้น สิ่งที่น่าชื่นชมนั่นคือเด็กหนุ่มทั้งสองด้วยช่วงวัยที่อายุน้อยปานนี้แต่สามารถนับมาปรับใช้ได้อย่างชาญฉลาดคล้ายกับว่าผ่านการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงจนเกิดเป็นประสบการณ์ที่สามารถนำมาใช้ได้จริงในที่สุด“ขอบคุณผู้อาวุโสไป๋เฉินที่ชี้แนะในครั้งนี้ขอรับ!!” หนิงอ้ายกับฟานหลิงประสานมือกล่าวขอบคุณก่อนจะปราดร่างไปยังเบื้องหน้าของก้อนโลหะรัศมีแสงสีประกายวาววับที่เป็นสมบัติวิเศษดังกล่าว กระแสพลังปราณฟ้าดินโดยรอบต่างถูกดูดกลืนจนเห็นได้ชัดในก้อนแร่ผลึกที่บรรจุขุมพลังยิ่งใหญ่อหังการยิ่งเคล

ดูเหมือนว่าบทสนทนาของหนิงอ้ายกับฟานหลิงจะเรียกความสนใจจากคนกลุ่มหนึ่ง เพราะยามนี้ได้มีบุรุษชุดสีดำแดงจำนวนสี่ถึงห้าคนมุ่งตรงมาด้วยสีหน้าขุ่นเคืองหาเรื่องอยู่ไม่น้อย ท่าทีไม่พูดจาพร้อมกับแผ่ซ่านกลิ่นอายออกมากดดันเช่นนี้ ก็สามารถทราบได้ว่ากลุ่มคนเหล่านี้หาได้มีความประสงค์ดีแต่อย่างใด“การกระทำและท่าทางที่ไร้มารยาทเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกัน??” ฟานหลิงถามออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ จากที่พอสัมผัสได้กลุ่มคนเหล่านี้ล้วนเป็นผู้ฝึกตนราชทินนามราชันวิญญาณขั้นต้นกันทั้งสิ้น มีเพียงบุรุษที่ยืนอยู่ด้านหน้าที่เป็นราชทินนามราชันวิญญาณขั้นกลาง แม้รากฐานบ่มเพาะจะไม่ได้น่าตกตะลึงมากนัก ทว่าจากกลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกมาย่อมหมายถึงพลังสายเลือดที่กล้าแกร่งสายหนึ่งมากกว่าทั่วไปอยู่ขั้นหนึ่ง“ได้ยินว่าพวกเจ้าต้องการเดินทางไปบ่อน้ำอมฤตอัคคีกาฬทมิฬเป็นสถานที่คุ้มครองของอาณาจักรต้าเหลียงจิ่วอย่างนั้นรึ?? ไม่รู้หรืออย่างไรว่าสถานที่แห่งนั้นเป็นที่หวงห้ามไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าไปข้องเกี่ยวทั้งสิ้น!!” บุรุษที่ครอบครองราชทินนามราชันวิญญาณขั้นกลางกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ“ไม่คาดคิดว่ากลุ่มของพี่ชายจะชื่นชอบ

“เป็นพวกข้าที่ต้องอภัยที่มารบกวนราชันมังกรพสุธารัตนพิภพในครั้งนี้ ข้าเพียงขอกล่าวเสนอถึงเงื่อนไขอีกครั้ง ฟังว่าองค์รัชทายาทถูกพิษประหลาดในครั้งนั้นไม่อาจรักษาให้หายขาดได้ ตัวข้าหนิงอ้ายผู้นี้ได้รับความเมตตาเป็นศิษย์คนสุดท้ายของเทพโอสถบรรพกาลเสวี่ยจิง ตลอดหลายปีมาได้ได้รับการถ่ายทอดสั่งสอนโดยตรงมาอยู่ไม่น้อย หากหาทางรักษาองค์รัชทายาทได้ปัญหาค้างคาใจของท่านก็จะหมดไป เช่นนี้แล้วถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนประโยชน์ซึ่งกันและกัน ท่านคิดเห็นว่าอย่างไรขอรับ??” หนิงอ้ายกล่าวออกไปด้วยความหนักแน่นมั่นคง“ข้าตกลงในข้อเสนอนี้ หากสหายน้อยสามารถรักษาองค์รัชทายาทบุตรชายของข้าได้ กระดูกวิญญาณอายุแสนปีของอสูรแมงป่องคชสารเพลิงอัคคี จะเป็นของท่าน แน่นอนว่าข้าจะเป็นผู้ลงมือล่าสังหารด้วยตนเอง!!!” องค์ราชันมังกรพสุธารัตนพิภพให้คำสัตย์อย่างเด็ดขาด ก่อนจะเดินนำหนิงอ้ายกับฟานหลิงไปยังตำหนักบุตรชายของตนราชันมังกรพสุธารัตนพิภพพาหนิงอ้ายกับฟานหลิงเดินมาทางด้านหลังของพระราชวังจนมาถึงบริเวณตำหนักหลังหนึ่งที่มีพื้นที่ใหญ่โตกว้างขวางอยู่ไม่น้อย ตลอดเส้นทางเดินที่ทอดยาวเพียงก้าวเท้าเข้าสู่บริเวณดังกล่าวไม่กี่ชั่วจิบชาก็ส