All Chapters of Nagmakaawa siyang makipagbalikan: Chapter 21 - Chapter 27

“Nathaniel, alam mo ba ang sinasabi mo? Ang batang dinadala ko ay sayo—sarili mong laman at dugo! At sinasabi mo sa akin na tanggalin ito?"Itinaas ni Nathaniel ang kanyang malamig at walang emosyong tingin, ang kanyang ekspresyon ay hiwalay na para siyang isang makina na walang kaunting pakiramdam."Technically, hindi pa ito bata. Ito ay hindi higit sa isang buwan—bulto lang ng mga cell," Sabi niya, malamig at hiwalay ang tono, parang talim ang mga malupit na salita.“Mga cell?”Napaatras si Vivian na hindi makapaniwala, umiling-iling. Hindi niya maisip kung paano niya nasabi ang isang bagay na walang puso. “Nathaniel, anak mo yan! Paano ka nakakapag usap ng ganito?"“Anak? Anong anak?”Saktong pumasok ang mga kaibigan ni Nathaniel, dumapo ang mga mata nila sa mukha ni Vivian na puno ng luha. Hindi nagtagal at pinagsama nila ang mga piraso.“Nathaniel, sinasabi mo ba sa amin na may anak na kayo ni Vivian?”Hinawakan ni Vivian sa braso ang isa sa kanila dahil sa desperasyon at

Ang hangin sa stables ay sariwa at ang malawak at bukas na paligid ay lubos na nagpasigla sa kalooban ni Sylvia.“Halika rito.”Nakangiting kumaway sa kanya ang lalaking nakatayo sa di kalayuan at saglit na tulala si Sylvia.Si Bennett, walang kahirap hirap na karismatiko at hindi maikakailang kapansin pansin, ay may taglay na hangin ng kakisigan sa bawat galaw. Nakasuot ng riding gear, na may hawak na isang pony sa isang kamay at may malabong ngiti na naglalaro sa kanyang mga labi, parang magnet ang kanyang atensyon.Sa malapit, isang grupo ng mga kabataang babae ang lubos na nabighani. Inalis ang mga phone, natanggal ang mga camera habang hinahangaan nila si Bennett sa panaginip na mga ekspresyon.May mga naglakas loob pa na lumapit sa kanya, hiningi ang kanyang numero o ang kanyang social media.Kumunot ang noo ni Sylvia, sa isang iglap sumingaw ang kanyang magandang kalooban.Lumapit siya sa pinakamalapit na babae, kinuha ang phone mula sa kanyang kamay at nagpasok ng isang

Ngunit pinigilan ni Bennett ang sarili, pinaandar ang kotse sa isang parmasya at paradahan sa labas.Ilang sandali pa, bumalik siya, binuksan ang pinto ng pasahero at marahang hinubad ang medyas ni Sylvia.Naguguluhang tumingin sa kanya. “Anong ginagawa mo?”“Sinuri ang iyong ankle. Diba sabi mo baluktot? Kung ito ay namamaga, ito ay maaaring lumala."“Salamat.”Ang puso ni Sylvia ay kumikilos habang pinagmamasdan ang kanyang maingat na paggalaw. Kumilos sa salpok, sumandal siya at ginawaran ng mabilis na halik ang pisngi nito.Ang magaan at panandaliang halik na iyon ay sapat na upang mamula ang mukha ni Bennett hanggang sa dulo ng kanyang mga tainga.Para sa lahat ng kanyang nangaasar na kumpyansa, ang paghalik nito sa kanya ay iniwan siyang gulat, hindi sigurado kung paano tutugon.Natawa si Sylvia sa reaksyon niya. "Well, well, ang dakilang General Cooper ay talagang namumula?""Hindi ako namumula," Sabi niya, mabilis na umiwas ng tingin habang minamasahe ang ankle niya.

Pagkaalis niya, dahan dahang lumabas ang isang anino mula sa likod ng haligi.Habang pinagmamasdan si Sylvia na papalayo, naramdaman ni Nathaniel ang pagkirot ng kanyang puso na para bang pinupunit.Minahal niya ito ng husto. Hindi niya ito makakalimutan kahit anong pilit niya. Pero ngayon, kinasusuklaman niya ito, ayaw man lang tumingin sa kanya.Gayunpaman, hindi handa si Nathaniel na sumuko. Napagpasyahan niyang hintayin siya, gaano man ito katagal.Sa buwang wala siya, malaki ang pinagbago ni Nathaniel. Sinubukan niyang maging ang lalaking sa tingin niya ay karapat dapat sa kanya, umaasa ng isa pang pagkakataon.Sa wakas, sa araw na bumalik si Sylvia, si Nathaniel ay sumugod sa paliparan ng marinig niya ang balita at natuklasan na wala na siya.Mahigit isang buwan na niya itong hindi nakita at hindi matiis ang pananabik.Lingid sa kanyang kaalaman, ang unang paghinto ni Sylvia pagkalapag ay hindi sa bahay kundi sa ospital.Ng mabalitaan ni Nathaniel ang kanyang lokasyon, du