All Chapters of Sorry, pero Hindi Ikaw Ang Groom Ko: Chapter 1 - Chapter 10

"Gagawin ko na, Mom. Papakasalan ko na ang lalaking napili mo para sa akin," sabi ko.Sa madilim na sala, matigas at malungkot ang tunog ng boses ko.Nagulat si Mom nang marinig niyang pumapayag akong tuparin ang plano niyang kasal noon. "Akala ko ayaw mong gawin 'to? Bakit ka pumapayag ngayon?"Ang kasal ay hindi biro, Vicky. Kahit hindi ka magpakasal, wala akong problema roon. Ang gusto ko lang ay maging masaya ka. Sigurado ka ba talaga sa desisyon mo? Huwag kang magpadalos-dalos."Napaluha ako sa sinabi niya. "Naisip ko na nang mabuti, Mom. Maari n’yo nang ituloy 'yung paghahanda para sa kasal."Alam ni Mom na masama ang loob ko. Pagkatapos ng sandaling katahimikan, sinubukan niyang pagaanin ang pakiramdam ko. "Matagal na naming alam ng dad mo na hindi magtatagal ang relasyon ninyo ni Isaac."Matagal mo na siyang kasama, pero hanggang ngayon ayaw pa rin niyang gawing opisyal ang relasyon ninyo o ipakilala ka sa pamilya niya."Napakasakit pakinggan ng mga salitang iyon. Lumalabas na

"Teka lang, hindi 'yan ang gusto kong sabihin. Hindi ako—" sinubukan kong magpaliwanag.Pero pinutol agad ni Isaac ang sasabihin ko, taas-kamay na ayaw makinig. "Busy ako. Aalis na ako. Mas mabuti kung tigilan mo na 'yang ginagawa mo. Nakakasira lang 'yan ng pag-ibig ko para sa'yo."Malakas na bumagsak ang pinto, at muli ay binalot ng katahimikan ang buong bahay.Nanatili lang akong nakatayo nang matagal, halos natatawa na lang sa sarili ko. Gaano pa ba karami ang 'pag-ibig' na sinasabi mong mayroon ka para sa akin, Isaac? Mayroon pa bang natitira?Dati, malamang halos hindi ako makakain at hindi makatulog nang maayos kapag ganito ang nangyari—kapag may maling akala siya tungkol sa akin. Pero ngayon, hindi na ako masyadong naapektuhan. Nagpatuloy lang akong tingnan 'yung mga detalye ng kasal na pinadala ni Mom.Bago ko inilapag ang phone ko, nag-check muna ako ng social media. Laking gulat ko nang makita kong nag-post si Isaac—na halos hindi nagpo-post sa Instagram.May litrato ni Jenn

Hindi makapaniwala si Isaac sa kaniyang nakita. Mabilis ang tibok ng puso niya habang utal-utal siyang nagsalita sa sarili, "Siguro nagkakamali lang ako. Nagbakasyon si Vicky, bakit siya mapapadpad dito? Baka guni-guni ko lang 'to dahil sobrang namimiss ko na siya."Gaya niya, gulat na gulat din si Jenny. Nakabuka lang ang bibig niya, hindi makaimik.Samantala, mas kalmado ako kompara sa kanila. Walang reaksiyon ang mukha ko habang inabot ko ang bouquet ko. Doon lang natauhan si Jenny; kinuha niya 'yung bouquet ko at inabot naman ang kanya.Ngumiti ako sa kanya. "Sana maging masaya kayo sa kasal ninyo."Umangat na ulit ang bintana ng kotse, at tuloy-tuloy na kaming umandar sa magkaibang direksiyon. Para bang simbolo ng relasyon namin ni Isaac—nakalaan kaming maghiwalay ng landas.Pero pagkalarga ng sasakyan, parang may narinig akong napakasakit na sigaw. Agad akong tumingin sa direksiyong pinanggalingan nito, pero inunahan na ako ni Henry—na katabi ko—at tinakpan niya ang mga mata ko n

Nung nagsimula akong magdala ulit ng lunch para kay Isaac, sinalubong ako ni Jenny nang masigla. Pero agad kong napansin 'yung kuwintas na suot niya. May ganun din ako sa bahay—binigay 'yon sa akin ni Isaac nung anniversary namin.Noon, pinuri pa ni Jenny 'yung necklace, sabi pa niya, "Ang ganda! Ang galing pumili ni Isaac. Buti ka pa, Victoria—ako, hindi naman ako makakapagsuot ng ganito kagandang kuwintas."Naalala kong nabadtrip talaga ako noon. At ngayong nakita kong suot niya 'yung kuwintas, nginitian lang niya ako, parang walang hiya-hiya o pag-iwas sa mata."Yung kuwintas mo…" sambit ko."Si Mr. Carter ang nagbigay sa akin," sagot niya agad, deretsahan, na parang wala lang.Dahil doon, nag-away kami ni Isaac. Pero ayon sa kanya, nag-o-overthink na naman daw ako—“reward” lang daw niya kay Jenny dahil magaling itong magtrabaho.Sa araw ding 'yon, binalikan ko 'yung opisina ni Isaac para kunin 'yung bag na naiwan ko at nakita kong nakatapon sa basurahan 'yung lunch na inihanda ko.

Sa araw ng kasal namin, puro prominenteng tao ang mga bisita. Ayokong makilala sa lipunan nang dahil lang sa iskandalong kagaya nito, at lalo nang ayokong sirain ang araw na kay tagal nang inaasam nina Mom at Dad.Pinatawag ko kay Henry ang mga security guard para palabasin si Isaac mula sa hall. Sandali lang ang kaguluhan; tuloy-tuloy pa rin ang ceremony at walang aberyang nangyari.Pagtapos ng lahat at naihatid na ang mga bisita, hinarap ko si Henry at sinabi, "Pwede mo ba akong bigyan ng oras para ayusin 'yung nangyari kanina? Kailangan kong maliwanagan siya."Walang pag-aalinlangang tumango si Henry at sinabing, "Sige, puntahan mo. Pero mag-iingat ka. Tawagin mo lang ako kung kailangan mo. Nandito lang ako."Hindi ko alam kung bakit, pero nakaramdam ako ng kapanatagan sa sinabi niya.Naka-upo si Isaac sa isang kuwarto, binabantayan ng security. Pagkakita sa akin ng guard, agad siyang nagsalita, "Pakisuyo naman, kausapin mo siya nang matino. Naaksidente siya at nawalan ng maraming d