Semua Bab ปาวกะ เทพแห่งไฟ: Bab 21 - Bab 30

ลินามาลองคิดดูว่าหลายวันมานี้เธอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้นที่เธอจมน้ำที่สระสาธารณะนั่น หรืออาจจะเป็นตั้งแต่ที่เธอได้พบกับเขา ปาวกะ“เฮ้อ ช่วงนี้เป็นอะไรนะ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะลินา” เธอเดินบ่นอุบอิบแล้วทิ้งตัวนั่งลงตรงโซฟาและค่อยๆ หลับตาลงก๊อกๆ ก๊อกๆเสียงเคาะประตูอยู่หน้าห้องของหญิงสาว“เรย์ ไปเปิดประตูสิ เพื่อนมาแล้วมั้ง” ลินาตะโกนเรียกน้องชายที่อยู่ในห้องเล็กๆ แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมา“เรย์ ไปเปิดประตูหน่อย” หญิงสาวตะโกนอีกครั้ง แต่ก็เงียบสงสัยจะหลับแล้วอะไรกันยังไม่ดึกสักหน่อย เธอดูเวลาที่โทรศัพท์ มันเพิ่งจะสามทุ่ม นี่เธอเผลอนั่งหลับไปตอนไหนกันหญิงสาวจึงลุกไปเปิดประตูเอง“สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนของเรย์” ผู้ชายร่างสูง ผิวขาว ดูเป็นคนนิ่งๆ พูดกับลินาอยู่หน้าห้อง“อ๋อ เดี๋ยวเรียกเรย์ให้นะ เข้ามาก่อนสิสงสัยเรย์จะหลับอยู่” ลินาเดินงงๆ ไปหาน้องที่ห้อง พลางคิดว่าผู้ชายที่เป็นเพื่อนของเรย์ทำไมถึงมาคบกับน้องชายของเธอได้นะ เขาดูเป็นผู้ใหญ่มาก สุขุม ซึ่งต่างกับน้องชายของเธอที

“ลินาๆ ตื่นสิ มานอนทำอะไรตรงประตูเนี่ย” เสียงของเรย์ปลุกให้หญิงสาวลุกขึ้น“หือ” เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองน้องชายด้วยท่าทางงุนงง“เรย์ตกใจหมด คิดว่าลินาลื่นล้มหัวฟาดพื้นพอดูน้ำลายที่ไหลยืดแล้วก็เลยคิดว่าน่าจะนอนหลับมากกว่า” เขาหัวเราะคิกคักให้พี่สาวของตัวเอง หญิงสาวที่อยู่ในอาการงงอยู่ค่อยๆ คิดเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้“ปาวกะ” หญิงสาวหลุดพูดชื่อของชายที่เธอช่วยเขาไว้เมื่อคืน“อะไรปาวกะ ใครเหรอ” เรย์ถามพร้อมกับขมวดคิ้ว“เปล่าๆ ไม่มีอะไรแกไปเถอะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” ร่างเล็กค่อยๆ ลุกขึ้น“แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ” เรย์พูดขึ้นทำให้เธอนึกขึ้นได้ เพราะดูเหมือนว่าเธอยังอยู่ในอาการมึนงงอยู่“กี่โมงแล้วเนี่ย สายแล้วทำไมเพิ่งมาเรียกฉันห้ะ” เธอรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว“เดี๋ยวเรย์ไปส่งนะลินา”“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวให้พี่อาร์มไปส่ง”“พี่อาร์มกลับมาที่ไหนกันล่ะ” หญิงสาวได้ฟังจึงเลิกคิ้วขึ้นพร้อมพยักหน้ารับรู้ จริงสิ เขากลับบ้านไปแล้วเธอลืมสนิทเลยที่ทำงานของลินา“หวัดดี ลินา” อินคาร้องทักในขณะที่หญิงสาวกำลังเตรียมจัดฉากถ่ายแบบของเขาอยู่“หวัดดี อินคา” เธอหันไปยิ้มหวานสดใสให้เขาและไม่รู้ว่าเขา

“ช่วยด้วย ฮือๆๆ” ลินาร้องจนสุดเสียงเมื่อจู่ๆ จระเข้ตัวใหญ่มหึมามาอยู่ในห้องน้ำบริษัทที่เธอกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ เพราะชุดที่สวมใส่อยู่ก่อนหน้ามันเปียกเนื่องจากเธอต้องจัดฉากในสระว่ายน้ำให้อินคาถ่ายแบบ“ช่วยด้วย!” หรือว่าเธอจะตายในห้องน้ำนี้จริงๆ จระเข้ตัวใหญ่ขนาดนี้มันเป็นภาพจริงหรือภาพลวงตากันแน่ ทำไมมันเหมือนจริงเลยล่ะดูแววตาที่เกรี้ยวกราดของมันยังคงจ้องมายังหญิงสาว สี่ขาค่อยๆ คลานเข้ามาทีละนิดๆ แล้วร่างใหญ่ของมันก็พุ่งกระโจนเข้ามาหาร่างเล็กในทันที“กรี๊ดด” ลินาร้องดังจนสุดเสียง แต่จู่ๆ ร่างของเธอก็ถูกร่างที่แข็งแกร่งเข้ามาสวมกอดไว้ ใบหน้าของหญิงสาวมุดเข้าไปที่หน้าอกกว้างของชายหนุ่มที่มาดึงเธอเอาไว้ เพียงแค่นี้ก็ทำให้รู้แล้วว่าเขาคือปาวกะ หญิงสาวค่อยๆ ถอยห่างจากเขา แต่เมื่อเธอเริ่มรู้สึกโหว่งๆ กับร่างกายของตัวเองก็ต้องเข้ามาสวมกอดเขาอีกครั้ง“หนูโป๊อยู่ คุณช่วยหลับตาแล้วหันหลังกลับไปได้ไหมคะ” วินาทีนั้นเธอไม่สนใจเรื่องจระเข้เลยด้วยซ้ำ เพราะสิ่งที่น่ากลัวกว่าจระเข้ก็คือสายตาของเขา ที่กำลังจ้องมองใบหน้าของเธออยู่ในระยะใกล้ๆ แบบนี้ชายหนุ่มทำตามที่หญิงสาวบอก เธอเลยรีบหยิบผ้าขนหนูที่

ตั้งแต่ที่ลินาเจอกับเขา ก็มีแต่เรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นกับเธอเสมอๆ ตั้งแต่วันที่เกิดพายุใหญ่วันนั้นเธอขอพรให้ตัวเองปลอดภัย ถ้าไม่ได้ปาวกะมาช่วยเธอคงต้องตายไปแล้วแน่ๆ ไหนจะพ่อของเธออีกที่เขาทำให้พ่อมีชีวิตอยู่ต่อ หญิงสาวสลัดความคิดที่ขัดแย้งกันอยู่ตลอดเวลาออกจากหัวไปในทันที สิ่งที่วาเนสซาพูดมามันล้วนเป็นความจริงทั้งนั้น‘เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกขอพรพร่ำเพรื่อ ข้ารำคาญ’ เสียงทุ้มใหญ่ของเขายังก้องอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา“นายท่านของพี่คงยังไม่ทานข้าวเช้า”“พวกเราไม่ทานอาหารก็อยู่ได้ เราจะทานเมื่ออยากทานเท่านั้น” วาเนสซาพูด“ปาวกะก็ทานอาหารพวกนี้ใช่ไหม หลายวันก่อนหนูเห็นเขากินนมกับเครื่องดื่มชูกำลังมากมาย“อย่างนั้นหรือ ข้าไม่เคยรู้มาก่อน” วาเนสซาพูดเชิงขบขัน“พี่รู้จัก อคิราห์ไหมคะ หน้าเหมือนกับปาวกะไม่มีผิดอย่างกับฝาแฝด” ลินานึกขึ้นได้เมื่อนึกถึงผู้ชายที่หน้าเหมือนปาวกะต่างกันก็แค่ทรงผมเท่านั้น“ท่านเจออคิราห์อย่างนั้นเหรอ” วาเนสซามีท่าทางตกใจเมื่อหญิงสาวพูดถึงอคิราห์“ใช่ค่ะ แต่เขาจะดูใจดีกว่าปาวกะนิดหน่อย และเขาน่ะไม่ชอบให้หนูเรียกเขาว่าปาวกะด้วยนะคะ” เธอทำท่าครุ่นคิดพร้อมกับมองบริวารของเขาที่ย

“ข้ายอมตาย ขอเพียงแค่ท่านรักข้าบ้าง” ไอราร้องไห้ฟูมฟายราวกับคนจะตาย คนที่จะตายคือเธอต่างหากล่ะ ลินาเอามือจับหน้าผากของตัวเองที่หัวกระแทกกับก้อนหินเมื่อกี้เพราะมันเริ่มปวดตุบๆ ขึ้นมาแล้ว“เลือด” เลือดไหลลงตามใบหน้าของลินา ชายหนุ่มร่างสูงจึงวิ่งเข้ามาหาลินาในทันที“ลินา เจ้าเป็นยังไงบ้าง” เขานั่งลงใกล้ๆ เธอ“อย่าเข้ามาโดนตัวหนู” ลินารีบห้ามเขาไว้“ฮึๆ เจ้านี่จะตายแล้วทำไมยังเก่งอยู่อีก” เขายิ้มมุมปาก“ตัวคุณร้อน หนูเองยังไม่อยากตายขนาดนั้น”“ตราบใดที่เจ้าสวมใส่แหวนวงนี้ เจ้าจะรอดพ้นจากภัยทั้งปวงรวมถึงตัวข้า ปาวกะใช้ปลายนิ้วลูบไปตรงหน้าผากของลินาอย่างอ่อนโยน“ปาวกะ ข้ารักท่านเหลือเกิน ท่านลืมอดีตของเราแล้วอย่างนั้นหรือ” ไอราเดินมายืนอยู่ตรงหน้าของลินา เธอร้องไห้จนน้ำตาอาบสองแก้ม“ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป แต่อย่าให้มีครั้งหน้าอีก” ปาวกะพูดโดยไม่มองหน้าไอราด้วยซ้ำ“ปาวกะหนูเจ็บ ฮือๆ” จู่ๆ ลินาก็นึกหมั่นไส้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาซะงั้น แกล้งสักหน่อยแล้วกันจะเป็นอะไรไป“ข้าจะพาเจ้าไปทำแผล” ปาวกะพยุงร่างเล็กให้ลุกขึ้น“อุ้มหนูได้ไหมคะ หนูเดินไม่ไหว เจ็บแผลมากๆ เลยค่ะ” ปาวกะยกยิ้มมุมปาก รา