All Chapters of ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง: Chapter 11 - Chapter 20

“หลิวหยาง ข้าเป็นภรรยาของท่านจริงหรือเปล่า! ถ้าจริง ท่านคงไม่ปล่อยให้ข้าตายง่ายๆ เว้นเสียแต่ท่านเอง ก็อยากให้ข้าตายเหมือนกัน”ดวงตาคู่สวยหลับลงช้าๆ แรงบีบที่คอ ทำให้เข้าใจว่าเขาคงอยากดับลมหายใจของเธอลง เธอคงทำให้เขาขายหน้า หรือไม่ก็เป็นตัวการทำให้เขาไม่สมหวังกับลู่เสียนเอาเลยสิ! ไหนๆเธอก็ไม่ใช่ฟางซินตัวจริงอยู่แล้ว พอเข้าใจแล้วแหละว่าทำไมฟางซินถึงได้มีจุดจบแบบนั้น คงเป็นเพราะไม่มีใครรักนางเลย สามีที่ตกแต่งเข้ามาเป็นเมีย ยังไม่รักและหวงแหนนางเลยจุ๊บ!ริมฝีปากหนากดลงบนผิวแก้ม ไล้เล็มหยาดน้ำตาออกจนหมด มองสบดวงตาตกใจที่ลืมขึ้นมอง ดวงตาหวานหลุบลงต่ำแทบจะทันที เมื่อใบหน้าสามีอยู่ใกล้จนลมหายใจเป่ารด ยกมือขึ้นดันแผ่นอกออกห่าง แต่มือทั้งสองข้างถูกรวบไปจับด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว บังคับให้เลื่อนลงต่ำ และถูกบังคับให้ปัดป่ายผ่านมังกรใหญ่ใต้ร่มผ้า“มะ ไม่! ต่อไปท่านอย่าหวังว่าจะได้แตะต้องข้าอีก!”“ทำไม?”“เพราะข้า ข้าไม่ยอมนะสิ”น้ำเสียงนุ่มทุ้มแหบพล่าลง หวนให้นึกถึงเสียงครางกระเส่าตอนทำรักด้วยกัน ใบหน้าหวานแดงซ่านขึ้น ขืนข้อมือออกจากการจับกุม จะใจอ่อนง่ายๆแบบนี้ไม่ได้สิ จะอารมณ์อ่อนไหวเพราะน้ำ

“ข้า! ข้าบอกให้หยุดไง ข้าโกรธท่านอยู่นะ!”เมื่อสามีไม่ยอมหยุดนิ้วมือจากการวนบนเต้าอวบ ก็เพิ่มระดับเสียงให้ดังมากขึ้น หลิวหยางถอนหายใจเบาๆ รู้ดีว่านางยังโกรธเรื่องที่เขาเข้าข้างพระชายา วันนั้นพยายามจะพูดคุยแล้ว แต่เป็นฟางซินเองที่ไม่ยอมคุยกันดีๆ และนางไม่ยอมให้เขาขอโทษพรึ่บ!“งั้นคืนนี้ ข้าจะยอมให้เจ้าลงโทษ จนกว่าเจ้าจะหายโกรธแล้วกัน”พลิกคนตัวเล็กให้มาอยู่ด้านบนด้วยความรวดเร็ว ฟางซินโกรธหน้าดำหน้าแดง ที่เธอพูดแบบนั้น หมายความว่าไม่อยากมีอะไรกับเขาต่างหาก ไม่ใช่พูดเพราะอยากเป็นคนมอบบทลงโทษให้เขาสักหน่อย“ข้าไม่อยากทำ!”“แต่ข้าอยากให้เจ้าทำ”“ท่านจะเอาแต่ใจมากเกินไปแล้วนะ”ใบหน้าหวานเง้างอด เบือนหน้าหนีไปพลางยกมือขึ้นกอดอก ท่าทางดื้อรั้นแต่คนมองกลับรู้สึกเอ็นดู มือใหญ่เอื้อมไปดึงท่อนแขนเล็ก รั้งร่างบอบบางลงมาหา“อึก! อื้อ!”ลิ้นเล็กดิ้นรนหนีได้ไม่นาน ก็พ่ายแพ้ให้แก่ท่านแม่ทัพใหญ่ ขยับมือลูบไล้วนเวียนบนแผ่นอกกำยำ ที่ผ่านมาเธอพยายามอย่างหนัก ในการทำให้หลิงหยางตกหลุมรัก แต่คนที่ตกหลุมนั้น ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเธอ“อ๊าง! ข้า”ท่อนลำใหญ่ใต้ร่าง บดเบียดจุดกระสันผ่านเนื้อผ้าไหม ค่อยๆขยายตัวจนแ

“ข้ารู้ว่าเจ้าในอ่อนกับนาง แต่เจ้าลืมสิ่งที่นางทำแล้วหรือ”“ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่เคยลืมว่านางทำอะไร”“เป็นอย่างนั้นก็ดี เจ้าไม่ต้องกังวล ทำสิ่งที่เจ้าควรทำ ข้าสัญญาว่าจะพานางกลับมาให้ได้”พูดจบร่างสูงก็หมุนตัว เดินผ่านร่างที่ยืนอยู่ออกไปจากห้อง โชคดีที่มีคนมาย้ำเตือน เขาเองก็เผลอใจอ่อนให้กับฟางซินไปไม่น้อย เพราะความสดใส และการดูแลเอาใจใส่ของนาง แต่มันจะเป็นได้เพียงแค่ความใจอ่อนชั่วครั้งคราวเพียงเท่านั้น และความรู้สึกสงสารเห็นใจให้แก่สตรี ไม่มีวันที่เขาจะรู้สึกกับนางมากไปกว่านี้ แม้นางจะทำดีแค่ไหน เขาก็จะไม่ลืมว่านางทำอะไรลงไปบ้างเช้าวันต่อมาร่างบอบบางบิดตัวไล่ความขี้เกียจ เพราะเมื่อคืนเข้านอนเร็วกว่าปกติ ตื่นขึ้นมาจึงรู้สึกสดชื่นสุดๆ ลงจากเตียงมองหาสาวรับใช้ เมื่อไม่เจอก็เดินหาวไปยังห้องอาบน้ำ ปลดเปลื้องชุดออกจากร่าง หย่อนตัวลงไปในบ่อน้ำร้อนขนาดใหญ่ ว่ายไปอยู่อีกด้าน มองความงดงามของทิวทัศน์ด้านนอกจ่อม! จ่อม!ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นใคร เพราะคนที่สามารถลงบ่อน้ำนี้ได้ มีเพียงแค่เธอและเจ้าของจวนเท่านั้น แผ่นหลังบางสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนที่ไม่ได้มากจากกระแสน้ำ ขยับตัวถอยมาด้านหลัง ให้แผ่นห

วันต่อมาขบวนของแม่ทัพหลี่ออกเดินทางต่อในช่วงสาย เดินทางไปเพียงหนึ่งชั่วยามก็หยุดพักที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง เมื่อจัดแจงเรื่องที่พักเสร็จเรียบร้อย แม่ทัพหลิวหยางก็หายไปพร้อมกับคนสนิท ฟางซินได้แต่นั่งถอนใจ รู้สึกได้ชัดเจนว่าช่วงนี้สามีตีตัวออกห่าง“เจ้ารู้ไหมหลิงหลิน ว่าท่านแม่ทัพไปไหน”“ไม่ทราบเจ้าค่ะนายหญิง”ถอนหายใจอีกครั้งเมื่อได้รับคำตอบ ร่างบอบบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้เก่า เดินออกจากบริเวณบ้านพักไปทางลำธารที่อยู่ใกล้ๆ สำรวจความลึกของลำธาร กระแสน้ำใสทำให้รู้ว่ามันไม่ได้ลึกมาก เดินไปนั่งลงบนโขดหินใหญ่ ถอดรองเท้าวางไว้ข้างตัว หย่อนเท้าลงไปในน้ำ แกว่งขาไปมาช้าๆ“นายหญิงคะ ใกล้ถึงเวลาเดินทางต่อแล้วเจ้าค่ะ”“อื้อ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”ตะโกนตอบกลับสาวใช้ไป ชักขาขึ้นจากน้ำ หยิบรองเท้าขึ้นมาสวม มองสายน้ำใสแจ๋วอีกครั้ง ขนอ่อนในกายลุกชูชั้น เมื่อใบหน้าที่เห็นในสายตา เป็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของตัวเอง มือเล็กยกขึ้นขยี้ตา ตาฝาดงั้นเหรอ หรือว่าจะเป็นวิญญาณของฟางซินมาบอกกล่าวอะไร“ฟางซิน! นั่นเจ้าใช่ไหม เจ้าต้องการบอกอะไรข้า ฟางซิน!”“นายหญิง! ท่านทำอะไรคะ!”หลิงหลินคว้าร่างที่กำลังชะโงกหน้าต่ำขึ้นมา ใบห

“อ่า…นายหญิง! เป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ ท่านเจ็บตรงไหน”สาวใช้เห็นเจ้านายร้องไห้ รีบลนลานเข้าไปถามไถ่อาการ คนถูกถามยิ่งสะอื้นหนัก มั่นใจว่าที่มอบให้เขามันคือความรักของเธอเอง ไม่ใช่ของฟางซินเธอเผลอใจรักหลิวหยาง เผลอรักสามีของนางร้ายฟางซิน ทั้งที่ไม่ควรทำแบบนั้นเลย“โธ่! นายหญิงคะ อย่าทำแบบนี้สิ บอกมาสิคะว่าเจ็บตรงไหน?”“ฮึก! ฮือๆ”“เกิดอะไรขึ้น?”น้ำเสียงเย็นชาดังมาจากด้านหลัง และไม่นานแม่ทัพผู้ได้ฉายาพระราชทานจากฮ่องเต้ก็ปรากฏตัว แต่ซูซ่านไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของท่านแม่ทัพ เพราะน้อยใจแทนเจ้านายสาวที่เพิ่งมารับใช้ ยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆร่างบอบบาง พลางยกมือลูบแผ่นหลังเล็กขึ้นลง“ข้าถามว่าเกิดอะไรขึ้น!” น้ำเสียงก้องกังวานไปทั่วห้อง คนร้องไห้สะดุ้งแต่ก็ยังไม่หยุดหลั่งน้ำตา“ไม่ใช่เรื่องที่ท่านแม่ทัพต้องใส่ใจหรอกเจ้าคะ”ซูซ่านตอบอย่างไม่เกรงกลัว เรื่องที่ว่านายหญิงไม่ได้รับความโปรดปรานแล้ว แพร่กระจายออกไปตั้งแต่แม่ทัพหลี่พาหญิงอื่นมาเยือนวังหลวงด้วย ยิ่งรู้ว่าเขารับสตรีนางนั้นเป็นอนุภรรยา ข่าวลือที่ว่าลูกสาวท่านเสนาหมดความโปรดปรานยิ่งแพร่ไปไกล และขยายวงกล้วงอย่างรวดเร็วจนทั่ววังหลวง คนใ