All Chapters of จะไม่ขอทนอีกต่อไป: Chapter 21 - Chapter 30

“ม่าน!”“กิ่ง ฮึก! แกมาแล้ว” กิ่งกมลวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนสนิททันทีหลังลงจากรถแล้ว ม่านไหมยืนนิ่งกอดเพื่อนสนิทเอาไว้ ซบหน้าลงบนไหล่บางของเพื่อนเธอ ปล่อยน้ำตาไหลรินออกมา“ฮึก! ไม่เป็นไรนะแก ฉันมาแล้ว ไม่เป็นไรน้า” กิ่งกมลทั้งร้องทั้งปลอบม่านไหม เสียงของเธอสั่นไปหมดคีรินทร์มองสองสาวยืนกอดกันร้องไห้ด้วยความสงสาร จึงเรียกสติทั้งสองคนให้เข้าไปนั่งในบ้านกิ่งกมลได้สติก่อนเจ้าของบ้าน เธอรีบพาม่านไหมเข้าไปนั่งที่โซฟาภายในบ้านทันทีม่านไหมปล่อยให้เพื่อนสนิทประคองเข้าบ้านอย่างว่าง่าย ตอนนี้เธอหมดแรงจนไม่มีแรงจะทำอะไรแล้วเมื่อเข้ามานั่งที่โซฟาเรียบร้อยแล้ว ม่านไหมก็กอดและซบหน้าลงที่อกเพื่อนรักทันที เสียงร้องไห้คละเคล้าเสียงปลอบโยนดังออกมาไม่ขาดสาย จนในที่สุดม่านไหมก็หลับไปพร้อมทั้งน้ำตาที่ยังคงไหลออกมากิ่งกมลมองเพื่อนของเธออย่างสงสาร เธอทั้งเป็นห่วงและโกรธ โกรธคนที่ทำให้เพื่อนที่แสนดีของเธอเสียใจมากมายแบบนี้“เฮ้อ! เอาไงต่อดีครับ น้องม่านหลับไปแล้ว” คีรินทร์เอ่ยถามท่ามกลางความเงียบสงบ กิ่งกมลเงยหน้ามองแฟนหนุ่มแล้วส่ายหน้าไปมาเบา ๆ เพราะตอนนี้เธอก็คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อไป“งั้นพาม่านกลับคอนโดเร

ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วที่ก้องเกียรติยังติดต่อม่านไหมไม่ได้ เขาใช้ชีวิตตามปกติ เช้ามาทำงานเย็นมากลับบ้าน ไม่สนใจผู้หญิงคนไหนอีก แม้แต่เลขาสาวสวยที่เคยทำกิจกรรมร่วมกันอย่างถึงพริกถึงขิงก็ไม่สามารถเรียกความสนใจจากชายหนุ่มได้ทุกวันนี้ก้องเกียรติหวังเพียงว่าจะได้เจอภรรยาคนสวยของเขาเมื่อไหร่ ทุก ๆ วันเขาจะเลิกงานก่อนเวลาเสมอและหอบงานกลับไปด้วยทุกครั้งก็เพื่อที่จะมีเวลาไปดักรอม่านไหมที่หน้าบริษัทที่ทำงานของเธอเพียงแต่ว่าไม่ว่าเขาพยายามไปดักรอนานเท่าไหร่เขาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอเลยสักนิดไม่เพียงเท่านั้นก้องเกียรติยังคงเพียรถามกิ่งกมลทุกครั้งและทุกวัน แต่คำตอบที่ได้รับก็ยังคงเหมือนเดิมในทุก ๆ วันชายหนุ่มเหมือนมีเพียงร่างแต่ไร้ซึ่งวิญญาณ เขาเซื่องซึมจนปรายฟ้ากังวลใจ เธอพยายามเข้ามาดูแลเขา เอาใจใส่เขาทุกทาง แต่ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ก้องเกียรติก็ยังไม่สนใจเธออยู่ดี“ผมกลับก่อนนะครับปรายฟ้า ฝากงานด้วยนะครับ” ชายหนุ่มพูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้ปรายฟ้าเลขาสาวมองตามด้วยสายตาเศร้าสร้อยระคนเป็นห่วงปรายฟ้ามองตามก้องเกียรติจนสุดสายตา ทั้งเป็นห่วงเขาและเสียใจที่เขาไม่สนใจเธอเลยไม่ว่าจะครั้งนี้หรือครั้

“ม่านแกจะเอายังไงต่อ” กิ่งกมลถามหลังจากที่รู้ว่าก้องเกียรติมาเจอหญิงสาวที่หน้าคอนโดและได้มีปากเสียงกันอีกครั้ง “เฮ้อ! ก็คงต้องคุยกันอย่างจริงจัง” ม่านไหมถอนหายใจก่อนที่จะพูดออกมา หญิงสาวรู้ดีว่าเพื่อนของเธอคนนี้เป็นห่วงเธอมากแค่ไหน จึงได้พยายามทำใจและทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น เพื่อนของเธอจะได้ไม่ต้องกังวล“ม่าน... ฉันรู้ว่าแกเสียใจ แกร้องออกมาอีกก็ได้นะ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก ฉันจะอยู่ตรงนี้ อยู่ข้าง ๆ แก” กิ่งกมลพูด เพราะเธอรู้ดีว่าลึก ๆ แล้วม่านไหมกำลังเสียใจแต่ที่เธอไม่เห็นน้ำตาของม่านไหม ก็เป็นเพราะเพื่อนเธอไม่อยากให้เธอต้องห่วงหรือกังวล แต่การที่กิ่งกมลไม่เห็นว่าเพื่อนเธอร้องไห้นี่แหละที่ทำให้เธอห่วงมากกว่าเดิม“ไม่ล่ะ ฉันเสียใจนะ แต่ฉันก็ไม่อยากร้องไห้นาน แกเคยได้ยินคำนี้ไหม”“คำว่า” กิ่งกมลถามพร้อมกับเลิกคิ้วหนึ่งข้าง“เรารักคนอื่นได้ จะรักมากแค่ไหนก็ได้ แต่ไม่ควรรักใครมากกว่าตัวเอง วันนี้เธอรักเขาแล้วต้องเสียใจเพราะเขา เธอก็ต้องเสียใจให้พอแล้วพรุ่งนี้ก็รีบกลับมารักตัวเองให้เร็วที่สุด”“แกพูดเหมือนคนไม่เสียใจแล้ว”“เปล่าหรอก ฉันก็เสียใจ และเสียใจมาก เพียงแต่ว่าตั้งแต่ที่ฉันมาอยู่กับ

“ฮึก! ฮือ... ฉันท้อง! ฉันไม่เคยต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ม่านพี่ขอโทษ แต่พี่ไม่สามารถยกบอสให้ม่านได้อีกแล้วจริง ๆ”“หมายความว่ายังไงคะที่บอกว่าไม่สามารถยกให้ได้อีกแล้ว” ม่านไหมทวนคำถามทั้ง ๆ ที่เธอกำลังตกใจอยู่ “ฮึก! ความจริงแล้วพี่แอบชอบบอสมาตลอด แต่บอสไม่เคยเห็นพี่ในสายตาเลย พี่พยายามทำทุกอย่างเผื่อบอสจะมองพี่เป็นอย่างอื่นบ้าง ไม่ใช่แค่เจ้านายที่มองลูกน้องคนหนึ่ง”“...”“แต่พี่ก็ดีใจนะที่ได้แอบชอบบอสแบบนี้ จนวันนั้นวันที่ม่านเข้ามาฝึกงานที่บริษัท สายตาที่บอสมองม่านพี่รู้ได้ทันทีว่าบอสรู้สึกยังไง ด้วยความที่พี่ไม่สามารถทำให้บอสรักได้ ประจวบกับม่านทั้งนิสัยดีและน่ารักพี่เลยทำตัวเป็นแม่สื่อให้บอสกับม่าน จนทั้งสองคนรักกันนั่นแหละ”ม่านไหมอึ้งไม่คิดว่าจะมีคนแบบนี้อยู่จริง คนที่ยอมเป็นสะพานให้คนที่ตัวเองรักใช้ข้ามไปหาใครอีกคน ยอมเป็นแม่สื่อให้เขารักกับผู้หญิงคนอื่น คนที่ยอมเสียสละแบบนั้นไม่น่าเชื่อว่าจะมีอยู่จริง ๆ ในยุคปัจจุบันม่านไหมมองปรายฟ้าอย่างไม่เชื่อสายตา พร้อมทั้งสงสารและเห็นใจเธอด้วย เพราะถ้าเป็นอย่างที่ปรายฟ้าเล่าจริงนั่นแสดงว่าผู้หญิงคนนี้คงเจ็บปวดไม่น้อยเลยแต่ว่าเสียสล

10 มีนาคมวันเปลี่ยนเวลาหมุนเวียนไป วันนี้เป็นวันที่สิบมีนาคม เป็นวันที่ม่านไหมและก้องเกียรติจะหย่าขาดกันตอนนี้ม่านไหมอยู่ที่ตัวอำเภอ เธอกำลังนั่งรอก้องเกียรติอย่างใจเย็น ใบหน้าเรียบเฉย ไร้ซึ่งความเสียใจ ไร้ความรู้สึก เธอไม่แม้แต่จะพูดกับใครเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวนั่งรอด้วยความสงบผ่านไปสิบนาที ก้องเกียรติก็เดินทางมาถึง เมื่อเขาเห็นม่านไหมอยู่ก่อนแล้วจึงเดินเข้าไปหา และขอโทษเรื่องที่เขามาช้าหญิงสาวไม่ได้ต่อว่าเขา เธอเข้าเรื่องสำคัญที่เธอมาที่นี่ทันที ไม่นานเจ้าหน้าที่ที่ดูแลเรื่องการจดทะเบียนสมรสก็เดินเข้ามาหาพวกเธอและพาทั้งสองไปยังห้องห้องหนึ่งเมื่อประตูเปิดออก ทั้งก้องเกียรติและม่านไหมก็เห็นชายวัยกลางคนที่ส่งยิ้มมาให้พวกเขา ทั้งสามต่างทักทายซึ่งกันและกัน“ตัดสินใจและมั่นใจแล้วใช่ไหมครับที่จะจดทะเบียนหย่า” เสียงของเจ้าหน้าที่ถามย้ำอีกครั้ง เพราะการหย่าเป็นเรื่องสำคัญ หลังจากนี้ต้องมีการแบ่งสินสมรสทรัพย์สมบัติอีก เพื่อเป็นการไม่ให้ปัญหาเกิดขึ้นอีกครั้งว่าทั้งสองยินยอมหย่าขาดกันด้วยดีหรือเปล่านั่นเอง“ค่ะ” ม่านไหมตอบรับ ก้องเกียรติหันไปมองหน้าม่านไหมอีกครั้ง แต่หญิงสาวกลับไม่สนใจเขาเลย