All Chapters of คุณหมอผู้แสนดีทะลุมิติมาเป็นคนไร้ค่า: Chapter 11 - Chapter 20

"งั้นข้าให้ 20 ตำลึงเงินเจ้ายินดีกับการซื้อขายครั้งนี้หรือไม่"เถ้าแก่เนี้ยในชุดคลุมสีแดงสว่างตาพูดอย่างใจดีและราคานี้ก็สูงไม่ใช่เล่นหากเป็นเห็ดธรรมดาก็คงจะขายได้เพียงสามถึงสี่ตำลึงเงินเพียงเท่านั้น"ยินดีเจ้าค่ะ ให้ข้าเอาเห็ดไปไว้ไหนเจ้าคะ" หลินเฟิงยังคงถามด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะมีคนนำตะกร้าใบใหญ่มาให้หลินเฟิงค่อยๆ บรรจงเทเห็ดลงในตะกร้าเพื่อไม่ให้เห็ดเกิดอาการช้ำพร้อมทั้งเดินออกไปเอาตะกร้าที่เจี้ยนหยีสะพายอยู่ซึ่งเขาขอยืนรออยู่นอกภัตตาคารมาเทด้วยซึ่งเจี้ยนหยีตอนนี้ดูเหมือนไม่มีวิญญาณมากๆเขาแทบเป็นลมเวลาต้องเจอกับคนมากๆ หรือเวลาที่ไปในที่คนแออัดเยอะๆนั่นเป็นเหตุผลที่เขาเลือกจะขึ้นป่าหาของมากินประทังชีวิตไปวันๆ แทนที่จะหาของมีขายลงทุนสร้างกำไรต่อเสริมเติมแต่ง เพราะเขาพูดจาไม่เก่งหากมาขายคงถูกกดกำไรจนไม่เหลือเป็นแน่"เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะเถ้าแก่เนี้ย"หลินเฟิงพูดด้วยรอยยิ้มสดใสระรื่น ตะกร้าถูกเก็บเข้าครัวตามสัญญาเถ้าแก่เนี่ยใจดีมอบเงินให้หลินเฟิง 40 ตำลึงเงิน"เถ้าแก่เนี้ยนี่คือ...""ข้าให้ไว้มีเห็ดมาห้ามไปขายให้เจ้าอื่นที่นี่รับซื้อตลอดถือว่าเป็นค่ามัดจำรับไปเถอะ"หญิงสวยในชุดสีแดงสง่าพูดอ

หลังจากที่ผู่เยว่ได้ยินหนูน้อยซีฮันน้องชายแท้ๆของจางหมิ่นพูดใบหน้าของเขาก็พอจะมาอารมณ์ความรู้สึกขึ้นมาอีกครั้ง กับคำพูดของเด็กน้อยไร้เดียงสามันพึ่งจะจุดไฟในตัวเขาให้ประทุพลุกพล่านขึ้นมาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู่เยว่ก็แอบมีใจให้จางหมิ่นมานานแล้วแต่ดูเหมือนว่าจางหมิ่นจะวางตนไว้แค่เพื่อนเลยไม่กล้าแม้แต่จะสารภาพและในเร็วๆนี้เขาคิดจะสารภาพรักและขอคบถ้าจางหมิ่นไม่คบก็คิดจะขอโอกาสเธอเพื่อจะขอโอกาสให้ตนได้จีบแต่ไม่คิดว่าจางหมิ่นจะมาด่วนจากไปเร็วขนาดนี้เหมือนกับว่าเธอรู้ว่าเขาวางแผนอนาคตไว้ว่ายังไงบ้างแล้วก็มารีบจากไปโดยที่เขาก็ไม่มีโอกาสจะได้พูดผู่เยว่เลี่ยงตัวออกมาเงียบๆเขาเดินเหมือนคนไร้วิญญาณอย่างไร้จุดหมายจิตใจเขาเคว้งคว้างไปหมดโลกทั้งใบของเขาถูกผูกไว้ที่จางหมิ่นดวงจิตจางหมิ่นที่เห็นว่าผู่เยว่นั้นเดินออกไปก็รีบวิ่งตามออกไปทันที รู้สึกสงสารเขามากตอนนี้ผู่เยว่ขอบตาดำคล้ำจากการไม่ได้นอนที่พยายามจะช่วยชีวิตเธอร่างกายของจางหมิ่นนั้นหยุดหายใจไปแล้วแต่ยังมีชีพจรอ่อนๆ มันจุดความหวังในตัวของชายหนุ่มผู่เยว่เป็นอย่างมากแต่พอไม่สามารถยื้อไว้ได้ โลกทั้งใบก็เหมือนจะถล่มลงมาบัดเดี๋ยวนั้นชายหนุ่มย่างเท้

มือของเด็กหนุ่มที่เริ่มหยาบกร้านขึ้นเต็มทีก็เก็บผีเสื้อใบไม้กลับไปที่ชายอกเสื้อดังเดิม หลินเฟิงมองสำรวจไปรอบๆบริเวณแต่ก็ไม่เห็นผู้อาวุโสเจียเจิงเลย"หวังจิ้งผู้อาวุโสล่ะ?"เสียงแหบที่ใสขึ้นมาสักหน่อยจากครั้งแรกเอ่ยถามพร้อมกวาดสายตาไปโดยรอบแต่ไม่พบเป้าหมายที่ตนอยากจะเจอ"ท่านปู่ขึ้นเขาตั้งแต่ยามเหม่าแล้วขอรับ""ยามเหม่าเหรอเช้าขนาดนั้นเลย?"ดวงตาคู่สวยพลันลุกโตด้วยความตะลึง คนแก่ขึ้นเขาตั้งแต่ตีห้าเขาไม่กลัวหรือไงกันนะ ในป่านั้นทั้งแห้งแล้งกันดารซ้ำร้ายยังมีโจรป่าอีกด้วย คนแก่ขึ้นคนเดียวเกิดเป็นลมหรือโดนปล้นจะทำเช่นไรแต่เด็กหนุ่มถึงจะมีสีหน้าสงสัยใคร่รู้แต่ก็ไม่พูดอะไรเพียงเเต่มองมาที่เธอแล้วก็พยักหน้าตอบเบาๆเท่านั้น"ขึ้นไปคนเดียวเหรอแล้วเจ้าทำไมไม่ได้ขึ้นไปด้วยล่ะ?"เธอถามมีสีหน้ากังวลชัดเจนถ้าหลับไปแปดปีจริงๆผู้อาวุโสเจียเจิงตอนนี้ก็คงจะเจ็ดสิบแล้ว แต่นับว่าร่างกายแข็งแรงที่ยังบุงบันขึ้นเขาได้"ขอรับ ท่านปู่บอกว่าให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนท่านแล้วก็พี่หญิงจื่อรุ่ย"หลินเฟิงได้แต่พยักหน้าตามเบาๆ ในบทสนทนาต่อไปหญิงสาวไม่รู้ว่าควรตอบเช่นไรดีเรื่องนี้ถึงจะลงตัวได้ไม่นานก็มีเสียงคนเดินเข้ามา

หลินเฟิงเกิดอาการสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าสีหน้าและวาวตาของคนผู้นั้นกำลังจับจ้องเธอเหมือนพยายามจะสิงเข้ามาในร่างของเธอแต่ไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากถามหรือพูดอะไรมากความก็มีชายผู้หนึ่งในอาภรณ์สีครามสะอาดตา เปียกโชกไปด้วยน้ำฝนเขาวิ่งเข้ามาในซุ้มฟืนแห่งนี้"ขออภัยด้วยหมู่บ้านข้าอยู่อีกไกลนักขอหลบฝนด้วยนะขอรับ"ชายหนุ่มในชุดสีครามพูดอย่างสุภาพ หากสังเกตดีๆจะพบกระบี่ในมือของเขา เป็นเครื่องยืนยันชัดเจนว่าชายผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปด้วยความสูงเกือบสองเมตรใบหน้ามีกรอบชัดเจนได้รูปคิ้วดาบ ตาคมเป็นประกาย ดูสง่างามแม้จะเปียกเยี่ยงลูกนกตกน้ำก็ตาม"ผู่เยว่.."เสียงของหลินเฟิงเปล่งออกมาเบาๆเมื่อพินิจเห็นหน้าชายปริศนาผู้นั้นชัดเจน แต่พอเขาได้ยินก็มองมาที่เธอ"แม่นางข้าชื่อไป๋ฉี ไม่ใช่ผู่เยว่ หากแต่นั่นจะเป็นน้องชายฝาแฝดของข้า"เมื่อชายผู้นั้นพูดจบจางหมิ่นก็พยายามนึกว่าเขาเป็นใครแต่เธอยังอ่านนิยายเล่มนั้นยังไม่ถึงตอนนี้เลย แต่อะไรนะผู้ชายคนนี้มีน้องชายฝาแฝดเหรอ..?"ฉันจา.. อ่อข้าหลินเฟิงยินดีที่ได้พบเจ้าค่ะท่านจอมยุทธ"ใจของหลินเฟิงเต้นไม่เป็นจังหวะที่เมื่อครู่เกือบจะเผลอเอ่ยชื่อตนเองออกไปเสียแล้ว เมื

เวลายังคงดำเนินต่อไป คืนนี้เจี้ยนหยีไม่ได้เข้ามานอนด้วย หวังจิ้งจึงอาสานอนเป็นเพื่นเธอ ถึงหลินเฟิงจะรู้สึกแปลกๆแต่ก็ยอมตกลงโดยไม่ได้พูดอะไรในรุ่งเช้าที่วนมาถึงอีกครั้ง ท้องฟ้าด้านนอกมีเมฆอึมครึมเหมือนฝนพร้อมจะตกลงมาตลอดเวลา ไร้แสงแดดหรือเสียงนกร้อง อย่างที่หลินเฟิงเคยได้ยินมาทุกวันพลางมองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นเด็กหนุ่มเสียแล้วหากแต่จะให้เดาเด็กหนุ่มคนนั้นคงจะออกไปข้างนอกแล้วเป็นแน่เช้าขนาดนี้ จะตื่นเช้าไปไหนนะ"อื้อออ~ "เสียงหลินเฟิงลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก อากาศมืดครึ้มทำให้ไม่ร้อนแต่พอเหลียวมองลงไปดูพื้นดินก็ไม่ได้แห้งแตกเหมือนแต่ก่อนเหตุเพราะพื้นดินตอนนี้กลายเป็นโคลนชื้นแฉะหากไม่มีหินขาวหยาบๆมาวางเป็นทางให้เดินก็ไม่รู้ว่าจะข้ามไปอย่างไรให้ถึงอีกฝั่งโดยไม่ถลาล้มหัวคว่ำไปเสียก่อนหลินเฟิงค่อยๆก้าวย่างไปตามหินขาวแม้นจะบอกว่าเป็นหินหยาบแต่การเดินก็ยังคงทุลักทุเลอยู่ดีกว่าจะก้าวขาได้แต่ละก้าวก็ใช้ความพยายามสูงอยู่พอตัวตอนนี้ลมเริ่มพัดมากระทบร่างของหญิงสาวแรงพอควรชายผ้าขาดรุ่ยของลี่อินกระพือเป็นจังหวะพัดหวิวตามสายลมที่โชยมา ผ้าคลุมที่ผูกไว้ไม่แน่นก