Semua Bab Mafia Series 2: The Mafia's Assasin Wife: Bab 21 - Bab 30

Xiana’s POVIlang araw na rin ang lumipas at nakatakas si Marcos. Kaya heto kami ngayon sa simbahan—oo, sa simbahan—dahil ikakasal na kami ni Gunter. Kinakabahan ako kahit fixed marriage lang ito. Pero mahal ko naman siya… ewan ko lang kung mahal niya ako.Habang naglalakad ako sa aisle, sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Kakaunti lang naman ang bisita namin—pamilya at malalapit na kaibigan lang. Isang pribadong seremonya. Sayang nga lang at maagang namatay ang mga magulang ni Gunter.Sana nakita nila ang anak nilang ikinasal… kahit na hindi niya ako mahal.Habang papalapit ako kay Gunter, hindi ko maiwasang titigan siya. Ang suot niyang itim na suit ay perpektong bumagay sa kanyang matipunong katawan, at kahit hindi siya ngumiti, hindi ko maitatangging napakagwapo niya. Pero ang totoo, hindi ko alam kung ano ang iniisip niya ngayon.Nang makarating ako sa harapan, tinanggap niya ang kamay ko mula kay Dad. Ang init ng palad niya, ngunit hindi siya nagsalita. Nakatitig lang siya sa a

Xiana’s POV“Because you’re mine, puchi.”Paulit-ulit na umalingawngaw sa isip ko ang mga salitang iyon habang nakatulala pa rin ako sa pinto. Hindi ko alam kung paano ako makakatulog matapos ang sinabi ni Gunter. Damn it, bakit parang may something sa tono niya? Parang may double meaning!Napailing na lang ako at bumalik sa kama, pilit na ipinikit ang aking mga mata. Kailangan kong magpahinga. Kailangan kong kalimutan ang inis… at kilig? Putik, hindi! Hindi ako kinikilig!Nagising ako kinabukasan nang may maramdaman akong mabigat sa ibabaw ko. Para bang may kung anong mainit na bagay na nakadagan sa akin. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata at—“Ano ‘tong impyerno?!” Napasigaw ako nang makita kong nakadagan sa akin si Gunter! Ang braso niya ay nakayakap sa baywang ko, at ang isang paa niya ay nakapatong sa hita ko. Mas malala, ang mukha niya ay nakasubsob sa leeg ko!“Gunter, ano ginagawa mo sa kama ko?!” sigaw ko habang pilit siyang tinutulak.Unti-unting bumukas ang mga ma

Xiana’s POVAng tawa ni Lazaro ay pumailanlang sa buong warehouse, isang tunog na puno ng kasiyahan, parang walang alinlangan na sa wakas, natagpuan kami.Hindi ko siya pinansin. Alam ko na ang mga laro niya, at hindi ako bibitaw.“Bakit hindi pa kayo umalis, Xiana? Gunter?” tanong ni Lazaro, tila walang pakialam na napapaligiran kami ng mga tauhan niya. Ang mga mata niya, parang nagniningning sa excitement. “Alam ko naman na hindi mo kayang makipaglaro sa aking mga paboritong laro.”Tinutok ko ang baril ko sa ulo ng isa sa mga lalaking nasa kanan ni Lazaro.“Magandang gabi, Lazaro. Hindi kami aalis, hindi kami babalik ng walang natapos,” matigas kong sagot.Pinagsama ko ang lakas ng loob at ang galit na nararamdaman ko. Hindi na ako takot sa kanya—hindi na.“Palagay ko, hindi mo na rin kayang magtago pa,” dagdag ko, at nakita ko ang mga mata ni Lazaro na naging seryoso.Hindi na siya ngumingiti, at biglang naging tense ang buong silid. Sa isang iglap, ang mga lalaki ni Lazaro ay nag-

Xiana’s POVMasakit ang katawan ko pagmulat ng mata ko. Sobrang sakit, pero mas masakit yung pakiramdam sa dibdib ko. I’m not sure if it’s from last night’s intensity… or from the way he left again, na parang walang nangyari.Umupo ako sa kama at saka lang napagtanto na wala na siya. Wala na naman si Gunter sa tabi ko. Katulad kagabi, iniwan niya akong mag-isa.Napakagat ako sa labi habang hawak ang kumot sa dibdib ko. Kahit wala akong suot, mas giniginaw ako sa pakiramdam ng pagiging walang halaga.Last night... He touched me like he needed me. He kissed me like he owned me. But he walked away… like I meant nothing.Tumayo ako at pinulot ang mga damit ko mula sa sahig. Naglakad ako papunta sa banyo at humarap sa salamin. Namumula ang balat ko, may mga marka ng kanyang labi at kamay… mga paalala ng gabi na hindi ko alam kung pagsisisihan ko ba o hindi.Napahawak ako sa tiyan ko. Hindi ako sigurado, pero kinabahan ako bigla. What if…?Napapikit ako at pilit tinaboy ang mga iniisip.

Xiana's POVGinugol ko ang natitirang araw na iyon sa kalituhan ng emosyon, pero alam ko na isang bagay lang ang sigurado—hindi na ako babalik sa kanya. Ang sakit ay masyado nang malalim, at ang pagtataksil ay hindi ko kayang balewalain. Kailangan kong mag-focus sa sarili ko, sa aking hinaharap, at sa maliit na buhay na umaasa sa akin.Naupo ako sa aking apartment, nakatingin sa pregnancy test na parang ito ang magbibigay sa akin ng kaliwanagan. Pero sa halip, ito na lang ang nagpaalala sa akin ng desisyong kailangan kong gawin. Isa na akong ina. Kailangan kong isipin ang aking anak, at hindi ko iyon magagawa kung patuloy akong nakatali sa isang taong kayang saktan ako ng ganito kalalim.Ang katahimikan ng aking apartment ay umaabot sa aking mga tainga. Pakiramdam ko'y mag-isa na lang ako. Pero sa kaloob-looban ko, alam ko na ito ang tamang desisyon. Ito lang ang tanging desisyon.Tiningnan ko muli ang aking cellphone, nagdadalawang-isip kung may tatawagan ba ako. Pero ang tanging tao