All Chapters of เล่ห์รักคนร้อยเล่ห์: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อประตูห้องถูกเปิดออก ภาพที่เห็นคือจิรัสยากำลังถูกปัทมะจับล็อกข้อมือเอาไว้บนเตียง สันกรามแกร่งถูกขบเข้าหากันจนเป็นสันนูนด้วยความโกรธ ดวงตาคมมองจ้องมาอย่างเอาเรื่องพร้อมกับก้าวเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนทั้งสอง"เฮ้ย!มึงอีกแล้วหรอ นี่มึงมาที่นี่ได้ยังไงวะ" ปัทมะถามเสียงแข็งกร้าวด้วยความโมโหที่ถูกขัดจังหวะ"ขอโทษที่ต้องมาขัดจังหวะ แต่คงต้องขอตัวพนักงานของผมกลับไปทำงานต่อ ผมจ้างเธอมาด้วยเงินเดือนที่สูงกว่าพนักงานปกติถึงสองเท่า ดังนั้นเธอก็ควรที่จะทำงานให้กับผมอย่างคุ้มค่า และนี่ก็หมดเวลาพักแล้ว""นี่มึงหมายความว่ายังไงที่บอกว่าจีเป็นพนักงานของมึง จะบอกว่ามึงเป็นเจ้าของที่นี่งั้นสิ""ใช่ ผมเป็นเจ้าของที่นี่ และตอนนี้ผมต้องการตัวพนักงานของผมคืน ส่วนคุณถ้าอยากจะพักที่นี่ต่อหรือว่าต้องการค่าห้องคืนสามารถแจ้งได้ที่หน้าล็อบบี้เลย""มึงอย่ามาตลกกูไม่เชื่อ"พอปัทมะทำท่าว่าจะตรงเข้ามาหา ที่ด้านหน้าประตูก็มีการ์ดของทางโรงแรมสองคนที่ยืนรออยู่เดินตรงสวนเข้ามาเช่นกันจนปัทมะต้องหยุดอยู่กับที่จิรัสยาจ้องมองหน้าเขาราวกับแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน ทิมอยู่ที่นี่ ตอนนี้ และเวลานี

หลังจากที่ไปเรียนรู้งานไปทั้งหมดแล้ว พิศมัยก็พาจิรัสยาเดินมายังที่ๆหนึ่งซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม ภายในเป็นห้องขนาดกระทัดรัด ด้านหน้าเป็นกระจกใสสามารถมองเห็นวิวทะเลได้ แถมยังมีระเบียงที่ถูกเปิดเอาไว้เพื่อรับลมเย็นๆภายในห้องถูกจัดตกแต่งไว้อย่างสวยหรู ของประดับตกแต่งทุกชิ้นล้วนแล้วแต่ดูมีราคา ไม่รู้ว่ามันมีไว้สำหรับให้บริการแขกระดับวีไอพีหรือเปล่าแต่ที่รู้ๆราคาห้องพักแต่ละห้องของที่นี่ก็หกหลักด้วยกันทั้งนั้นพอเดินเข้ามาในห้อง พิศมัยจึงบอกให้เธอไปเตรียมตัวแล้วเดี๋ยวเธอต้องถูกทดสอบว่าสิ่งที่ไปเรียนรู้มานั้นเธอสามารถทำมันได้ดีแค่ไหน จิรัสยาเดินตรงเข้าไปยังอุปกรณ์ต่างๆ จัดการปูผ้าลงบนเตียง เตรียมสิ่งของจำพวกครีมและน้ำมันต่างๆมาเตรียมไว้ เธอทำตามแบบอย่างที่ไปเรียนรู้มาทุกอย่าง ถึงแม้ว่าความจริงแล้วจะยังรู้สึกงงงวยว่าการที่เธอทำงานเป็นพนักงานต้อนรับที่หน้าล็อบบี้นั้นจำเป็นต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยจริงๆหรือ"จีเตรียมตัวไปก่อนนะ เดี๋ยวเราจะเริ่มทดสอบกันเลย" พิศมัยหันมาบอกและเดินออกจากห้องไปทิ้งความสงสัยให้อยู่กับเธออย่างนั้นระหว่างที่กำลังเตรียมของไป ใจก็คิดเลยเถิดไปถึงใครบางคน คนที่เธอไม่ได้อ

มือน้อยๆค่อยๆจับหมับเข้าที่ความแข็งแกร่งนั่น ดวงตากลมโตจ้องมันไม่กระพริบราวกับว่าไม่เคยเห็น ซึ่งอันที่จริงเธอก็ไม่เคยเห็นมันจริงๆนอกจากพวกในหนังผู้ใหญ่ จิรัสยากระพริบตาปริบๆก่อนจะค่อยๆอ้าปากแล้วก้มโน้มลงไปหามันแล้วจึงค่อยๆเอาเข้าไปในปากอย่างช้าๆ ทันทีที่ลิ้นเธอสัมผัสมันทิมก็ครางออกมา"อ้า จี"เธอเงยหน้าขึ้นมองดูเขา เวลานี้เขาหลับตาพริ้มเงยหน้าและทำท่าซี้ดปากแถมยังขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน'เขาเซ็กซี่จัง' บ้าจริง จิรัสยาตกใจกับความคิดตัวเอง ก่อนจะตั้งสติและหันมาโฟกัสกับเจ้ากล้วยอุ่นในปาก ริมฝีปากบางค่อยๆรูด ดึงดูดขยับเข้าออกอย่างช้าๆ ลิ้นเรียวห่อกระดกกวัดเกี่ยวไปตามลำเอ็นที่ปูดโปนไปด้วยเส้นเลือดอย่างแผ่วเบาและค่อยๆหนักขึ้น ยิ่งเห็นว่าเขาครางหนักจิรัสยาก็ยิ่งได้ใจ เธอลองจัดการกับตัวตนของเขาอย่างที่เขาทำมันกับเธอ มือเล็กข้างหนึ่งจับอยู่ที่โคน ส่วนปากดูดดึงเข้าออกพร้อมกับใช้ลิ้นเกี่ยวดึงตั้งแต่โคนจรดปลาย มืออีกข้างที่วางอยู่ที่ท่อนขาแกร่งค่อยๆขยับเลื้อยขึ้นมาหาลูกบอลก้อนกลมๆสองแล้วไล้เขี่ยเล่น ยิ่งจิรัสยาทำแบบนี้ทิมก็ยิ่งร้อนรุ่ม ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนจากที่เท้าสะเอวไว้เปลี่ยนย้ายมาจับลงที่ศร

"จีเป็นยังไงบ้างลูก ทุกอย่างโอเคดีมั้ย" "ทุกอย่างที่นี่โอเคดีค่ะแม่ แต่ว่าทุกอย่างยังใหม่ จีอาจจะต้องใช้เวลาในการปรับตัวหน่อยค่ะ""ถ้าหนูไม่สบายใจอะไรยังไงบอกแม่ได้นะลูกนะ ขาดเหลืออะไร สมบัติที่คุณยายทิ้งไว้ก็ยังพอให้หนูมีไว้ใช้ได้สบายๆ""จีไหวค่ะแม่ แม่เก็บเงินพวกนั้นไว้ใช้เถอะนะคะ สิ่งเดียวที่จีอยากทำเพื่อแม่ที่สุดตอนนี้ก็คือไปเอาบ้านริมน้ำของแม่กลับคืนมาให้ได้""จี พอเถอะนะลูก ปล่อยมันไปเถอะ ถึงแม้ว่าแม่จะรักบ้านนั้นมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ราคามันเลยไปไกลกว่าที่เราจะสามารถเอามันกลับคืนมาได้แล้วนะลูก""เพราะพ่อคนเดียว ถ้าพ่อไม่หลงผู้หญิงสารเลวคนนั้นจนแอบมาขโมยโฉนดบ้านที่คุณยายอุตส่าห์ยกให้เป็นเรือนหอของพ่อกับแม่ไป ทุกอย่างมันก็คงจะไม่เป็นแบบนี้ คอยดูเถอะ จีจะต้องเอาคืนแทนแม่ให้ได้""ปล่อยพ่อเขาไปเถอะลูก วันหนึ่งหวังว่าพวกเขาคงจะได้รับผลของสิ่งที่ทำลงไป แม่รักลูกนะ ดูแลตัวเองด้วย""จีก็รักแม่ค่ะ"ทันทีที่วางสายจากมารดา จิรัสยาก็เปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ขึ้นมาเพื่อค้นหาข้อมูล 'บ้านดารารัตน์' เรือนไม้ริมแม่น้ำเจ้าพระยาบนพื้นที่ขนาดสิบไร่ ซึ่งผู้ที่ถือครองกรรมสิทธิ์ในการครอบครองอยู่ในตอนนี้ก็คื

ในที่สุดเธอก็ยังไม่สามารถที่จะหาทางเอาบ้านหลังนั้นกลับคืนมา จิรัสยาจำเป็นต้องถอยออกมาตั้งหลักก่อน เธอจำเป็นต้องใช้ความคิด แก้วเหล้าสีทองเพลิงที่อยู่ในมือถูกโยกโคลงไปมาอย่างซ้ำซาก เสียงดนตรียังคงบรรเลงขับกล่อมเบาๆ แต่ก็ยังไม่ได้ทำให้จิรัสยาคลายความเครียดลงได้บ้างเลย เธอควรจะหาทางออกยังไง นาทีนี้ขอแค่ได้บ้านหลังนั้นคืนกลับมาให้มารดาเท่านั้น"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ"เมื่อหันไปมองเก้าอี้ด้านข้างก็พบว่าเวลานี้มีใครบางคนนั่งจับจองอยู่ "เรื่องของฉันค่ะ"เธอตอบแล้วจึงรีบหันกลับไป เพราะไม่ได้อยากที่จะมองหน้าเขานานๆ"กลุ้มใจอะไรหรือเปล่า ผมช่วยคุณได้นะ"เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่เขาอย่างครุ่นคิด ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยอยากที่จะไปยุ่งเกี่ยวกับเขา เธอพยายามหลบและหลีกแต่ก็มิวายต้องเจอเขาอีกจนได้"ช่วย? คุณจะช่วยอะไรฉันคะ""ก็ถ้าคุณมีสิ่งไหนที่กำลังรบกวนจิตใจคุณอยู่ไง ผมสามารถช่วยคุณได้""หึ คุณเป็นพระเจ้าหรือไงถึงได้จะมาช่วยปัดเป่าความทุกข์ในใจให้ฉัน""ผมคิดว่าคุณน่าจะรู้คำตอบดี สำหรับคุณต่อให้ต้องกลายเป็นเทพเทวดาหรือว่าซาตาน ผมก็สามารถทำมันได้หมดอยู่แล้ว"ไม่มีรอยยิ้ม