All Chapters of ไลค์​ก่อนค่อยเลิฟ: Chapter 31 - Chapter 40

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอไปฝึกงานที่บริษัทสายการบินของหนูมายเพื่อนของเธอ ซึ่งผมก็ทำหน้าที่ไปรับไปส่งเธอทุกวันไม่มีขาดตกบกพร่อง จะมีก็แต่วันนี้ ที่ผมบอกเธอว่ามาทำธุระให้ไปเจอกันที่ห้องเลย เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่จริงๆ แล้วผมมีภาระกิจสำคัญที่ผ่านการอนุมัติจากอลันเรียบร้อยแล้ว และลันก็ยังมาช่วยผมเตรียมการในวันนี้ด้วย ซึ่งสถานที่ก็เป็นห้องอัดเสียงของพี่เมียของผมนี่แหละ"มึงพร้อมนะ""เออ พร้อม""5 4 3 2 1"'LALIL' LIVE(เสียงดนตรี)... "ตอนมีเธอฉันหัวเราะ ฉันได้ยินเสียงหัวใจมันเต้นรัว ฉันไม่กลัว ไม่ว่าเจอเรื่องอะไรฉันพึ่งรู้เพราะมีเธอเคียงข้างการเดินทางของฉันจึงอบอุ่นหัวใจเพราะว่าห่างมันทำให้รู้ว่าฉันคิดถึงใคร หมดดวงใจของฉันก็มีแค่เพียงเธอเพราะว่ายิ่งไกลยิ่งเข้าใจ ว่าฉันรักเธอมากเท่าไร หมดในใจฉันมีเธอคนเดียวในหัวใจมีเธอคนเดียวอยู่ในใจ มีแต่เธอ มีแต่เธอในหัวใจฉันมีแต่เธอ เธอคนเดียว เธอคนเดียวเสมอไปฉันรักเธอจนหมดดวงใจ เอามีดกรีดลงตรงไหน สี่ห้องหัวใจของฉันมีแค่เธอฉันมีเธอคนเดียวในหัวใจรักของฉันที่มีมันล้นใจ มากเกินภาษาหรือถ้อยคำใดอธิบายอยากที่จะรู้ว่าใจของเธอและของฉัน ตรงกันบ้างไหมน

งานแต่งของฉันวันนี้มีพี่ลันในชุดสูทสีกรมท่าเป็นคนเดินมารับฉันจากห้องแต่งตัว เราสองคนพี่น้องประสานมือเดินเคียงกันไปจนไปหยุดอยู่หน้าประตูโบสถ์​ พี่ลันก็ค่อยๆ ปล่อยมือที่ประสานกับฉันไว้และเลื่อนมาจับไปคล้องแขนแกร่ง แขนที่คอยอุ้มฉันไปนอนบนเตียงสบายๆ ตั้งแต่เด็ก แขนที่คอยโอบกอดฉันเสมอ​​​​​​"พี่รักน้องนะ และจะอยู่ตรงนี้เสมอ"​​​​​​"ลลิลก็รักพี่ลันนะคะ ขอบคุณที่ดูแลลลิลดีมากๆ ลลิลก็อยู่ตรงนี้เสมอเหมือนกันค่ะ""ขอบคุณมาก อลัน"จนกระทั่งประตูโบสถ์เปิดกว้างพี่ชายของฉันก็พาน้องสาวคนนี้เดินไปตามทาง มีเพื่อนรักของฉันอย่างมินนี่และหนูมายถือช่อดอกไม้เดินตามหลัง พาไปส่งจนถึงมือเขาที่ยื่นมารอรับอยู่ตรงหน้า"เป็นเพราะเป็นความประสงค์ของพวกเธอที่จะแต่งงาน ให้ประสานมือขวา และประกาศความยินยอมของพวกเธอต่อหน้าพระองค์ และศาสนิกชนของพระองค์""ผม นาวา ณัฐกร ขอรับคุณลลิล เป็นภรรยาของผม ผมสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี ผมจะรักคุณและให้เกียรติคุณตลอดชั่วชีวิตของผม""ดิฉัน ลลิล ขอรับคุณนาวา ณัฐกร เป็นสามีของดิฉัน ดิฉันสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุขและยามยาก ในยามไข้และสบายด

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด"เย่ พี่ลันกลับมาแล้ว""ขิมหิวจนกินไส้กรอกหมดตู้เย็นแล้วค่ะ""หึ มีข้าวหน้าเนื้อ กับซูชิโรล""พี่ลันกินเป็นเพื่อนขิมได้มั้ยคะ""แค่ซูชิก็ได้ นะคะ""อ่าฮะ" "ใจดีกับขิมที่สุด""..."และแล้วพี่ลันก็กลับมาภายในเวลาสองชั่วโมงพอดีเป๊ะไม่ขาดไม่เกิน มาพร้อมอาหารญี่ปุ่นร้านดังที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดีเพราะเป็นร้านของคุณพ่อคุณแม่ฉันเอง แล้วเชื่อมั้ยข้าวกล่องที่เขาหิ้วกลับมาฝากฉัน เป็นเมนูโปรดที่คุณพ่อทำให้ฉันกินตั้งแต่เด็กๆ เลย บังเอิญจัง... แอบรู้สึกแปลกๆ เหมือนกันนะ ที่ต้องมานั่งกินข้าวต่อหน้าคนที่พึ่งรู้จักกันเพียงข้ามคืนแบบก้าวกระโดดด้วยนี่แหละ แต่ขอกินเติมพลังก่อนแล้วกัน เพราะตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้มีเพียงไส้กรอกหนึ่งถุงเล็กตกถึงท้องเอง ขิมหิวไม่ไหวแล้ว..."ทะ ทำไม พี่ลันมองขิมแบบนั้นละ""เรามาทำความรู้จักกันหน่อยมั้ย""คะ ได้ค่ะ""งั้นขิมแนะนำตัวเลยนะคะ""はじめまして 私は雪村ケミカです。" (Hajimemashite. Watashi wa Yukimura Khemika desu.)(ยินดีที่ได้พบคุณ ฉันชื่อ เขมิกา ยูกิมูระ ค่ะ)"Khim と呼んでください。" (Khim to yonde kudasai.)(โปรดเรียกฉันว่า 'ขิม'​)​"ขิม อายุ 20ปี เรียนนิเทศน์ เอก

"ถ้าสนใจสมัครเป็นแฟนลูกสาวเจ้าของร้านต้องทำยังไงครับ""..."ตึก ตึก ตึก"...""ทะ ทั้งหมดหนึ่งพันสี่ร้อยห้าสิบบาทค่ะ""หึ นี่ครับ ไม่ต้องทอน""พี่ลัน!""พี่รอตัวเล็กที่รถนะ""อื้ม"เสียงหัวใจของฉันมันดังระรัวจนแทบจะทะลุออกมาข้างนอกเพราะคำถามของเขา ฉันไม่แน่ใจว่าที่พี่ลันถามนั้นเป็นคำถามที่ต้องการคำตอบจริงๆ หรือเพียงแค่หยอกล้อกันเล่นเท่านั้น แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเพียงแค่เป็นเขาใจฉันก็พร้อมจะหวั่นไหวได้อย่างง่ายดายกว่าฉันจะเรียกสติตัวเองกลับมาได้ก็ตอนที่กำลังยืนม้วนไปมาจนหันไปเห็นคุณแม่ยืนมองมาจากเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้างุนงง ฉันจึงรีบแจ้งค่าอาหารกับเขาอย่างร้อนรน แต่เขาก็ยังแกล้งกันโดยการเอามือมาสัมผัสมือฉันเข้าอย่างจังตอนที่ฉันเอื้อมมือไปรับเงินจากเขา คอยดูนะ ถ้าขิมมีโอกาสเมื่อไหร่จะเอาคืนพี่ลันให้หนักเลยเพราะวันนี้คุณพ่ออนุญาตให้พนักงานในร้านเลิกงานเร็วเป็นการตอบแทนที่ช่วยทำงานอย่างขยันขันแข็งกันมาทั้งวัน ฉันเลยอยู่ช่วยคุณพ่อคุณแม่เก็บร้านจนเสร็จ ดีที่พวกท่านรีโนเวทชั้นสองและชั้นสามเป็นห้องนั่งเล่นและห้องนอนไว้เป็นเหมือนบ้านเลยไม่ต้องเหนื่อยเดินทางไปเดินทางมาปิดร้านเรียบร้อยก็ขึ้นไ

วันนี้ฉันเลิกเรียนเสร็จก็รีบแยกจากเพื่อนๆ นั่งรถมาหาคุณพ่อคุณแม่ที่ร้าน ไม่รู้ว่าวันนี้มีลูกค้าเยอะรึป่าวและก็คิดถึงกุ้งเทมปุระที่คุณพ่อทำด้วย เอากลับไปฝากพี่ลันด้วยดีกว่าพอมาถึงคุณแม่ก็ให้ฉันไปรับออเดอร์​จากลูกค้าในห้องวีไอพี เพราะพี่พี่พนักงานกำลังยุ่งอยู่กับการเสิร์ฟ​อาหารให้ลูกค้าสองสามโต๊ะ​ ฉันจึงรีบเอากระเป๋าไปเก็บในตู้และหยิบผ้ากันเปื้อนสีดำที่สีโลโก้ร้านขึ้นมาใส่ถือแท็บเล็ตไปรับออเดอร์ทันที"ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ" "ลูกค้ารับอะไรดีคะ""พะ พี่ลัน" "..." "ราเมนหนึ่งที่ค่ะ""ลันละคะ""ข้าวหน้าเนื้อ" "เพิ่มกุ้งเทมปุระกับเกี๊ยวซ่ามาแชร์กันมั้ยลัน""ได้""รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ""ชาเขียวเย็นสองค่ะ""กรุณารอสักครู่นะคะ" ลมหายใจของฉันแทบหยุดชะงักมันอึ้งจนทำตัวไม่ถูกไม่คิดว่าลูกค้าในห้องวีไอพีจะเป็นคนคุ้นหน้าที่นั่งหันหลังให้ ฉันจำเขาได้ทันทีทั้งกลิ่นน้ำหอมเสื้อผ้าแม้แต่ทรงผม เขาอยู่ฝั่งตรงข้ามกับสาวสวย สวยมากดูเหมาะสมกับพี่ลันมากๆ เลย แถมดูสนิทสนมกันด้วย ฉันพยายามตั้งสติแล้วเดินออกมาด้วยสีหน้าท่าทางปกติเพราะไม่อยากให้คุณแม่สงสัย พยายามทำตัวให้ยุ่งๆ ไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่านไปต่างต่าง