All Chapters of ดอกไม้มาเฟีย Strongflower: Chapter 21 - Chapter 30

มาเฟียกระจอก เรือลำขนาดกลางแล่นลอยอยู่กลางท้องทะเลอันดำสนิท ท้องนภามีดวงจันทร์ดวงกลมลอยเด่นอยู่ด้านบนมีหมู่ดาวล้อมรอบคอยเป็นเพื่อนดวงจันทร์ คืนนี้เป็นคืนเดือนหงายทำให้เห็นบรรยากาศรอบข้างได้ค่อนข้างชัดกว่ายามปกติ จะมีเพียงแค่ท้องทะเลเท่านั้นที่มีสีนิลดำ แต่งแต้มด้วยแสงสีทองจากดวงจันทร์ที่ตกกระทบกับพื้นน้ำยามมีสายลมเบาๆ ทำให้พื้นน้ำเกิดคลื่นน้อยๆ “น้องริน ไม่หนาวหรอครับ มายืนตากลมอยู่ตรงนี้” เจคอร์ปเอ่ยทักเซรินที่ยืนรับลมอยู่ตรงระเบียงเรือ “พี่เจค ได้ข่าวเฮียบ้างไหมคะ?” “มายืนตรงนี้ระวังตกเรือนะเวลาคลื่นมาแรงๆ” เจคอร์ปหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามเธอ “ฮือออ พี่เจค…ได้เจอเฮียบ้างไหม?” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น ความอัดอั้น ความคิดถึง ความห่วงใยที่อัดอั้นอยู่ข้างในไม่มีที่ระบาย มีเพียงน้ำตาที่ทำหน้าที่ให้เธอได้ระบายผ่านน้ำตา “เฮ้อ … เดี๋ยวพี่แจ้งข่าว ถ้าเจอตัวมัน แต่เชื่อพี่เถอะ มันไม่ตายง่ายๆ หรอกไอ้วินน่ะ เดี๋ยวมันก็มารับเรา ตอนนี้แค่รักษาตัวเอง ดูแลตัวเองให้ดี รอมันกลับมา อย่าอ่อนแอ เป็นเมียมาเฟียถ้าอ่อนแอก็ต้องแพ้กับตาย!!” “ค่ะ ฮึบ!!” เซรินทำเสียงฮึบให้กำลังใจตัวเองแ

คำสารภาพจากพี่ชาย เวลาผ่านมาได้สักพักหนึ่ง เรือก็แล่นมาถึงยังเป้าหมายนั่นคือเกาะของเจคอร์ป และก็เป็นดังที่พวกเขาคาดการณ์ไว้ เกาะของเขาถูกลูกน้องนับหลายสิบคนพร้อมอาวุธครบมือของเสี่ยอำนาจยึดไว้ได้ เจคอร์ปและเซรินถูกพาตัวขึ้นจากเรือมุ่งหน้าไปยังโกดังเก็บสินค้าท้ายเกาะ "โอ้โห สินค้า อาวุธมีดยาว มีดสั้น ปืนพก มากมายเลยนี่หว่า นี่มันคลังแสงชัดๆ เลย 5555 กูขอแล้วกันนะ คุณเจคอร์ป มาเฟียกระจอก" เสี่ยอำนาจพูดขึ้นขอเอาแบบหน้าด้านๆ มันตั้งใจจะยึดทุกอย่างของเจคอร์ปจากนั้นก็ปิดปากเขาทิ้ง "หน้าด้าน!" ไม่ใช่เสียงของเจคอร์ปแต่เป็นเสียงของเซรินที่พูดออกมาเสียงเรียบด้วยท่าทางไม่พอใจ "ตัณหากลับอย่างเดียวไม่พอยังหน้าด้านอีก เกิดมายังไม่เคยเห็นใครเลวเท่านี้มาก่อนเลย" "อีนี่!!!" ผั้วะ!! เสี่ยอำนาจฟาดมืออ้วนๆ หนาๆ ลงบนใบหน้าใส จนร่างบางกระเด็นตาแรงฟาดล้มลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง "ปากดีนักนะมึง อีกเดี๋ยวมึงก็จะได้เห็นแค่ตรงนี้แหละ ต่อจากนี้มึงก็จะไม่ได้รับรู้อะไรเกี่ยวกับโลกใบนี้แล้ว" "น้องริน!!" เจคอร์ปตะโกนออกมาด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นหญิงสาวล้มลงกับพื้น "โอ้ยยยย" เสียงร้องอย่างเจ็บปวดออก

ตอกย้ำความจริง ดูเหมือนสถานการณ์ทุกอย่างจะคลี่คลาย และสงบจบลงด้วยดี เสี่ยอำนาจได้รับกรรมตามที่ตัวเองก่อไว้ สำหรับเขามาเฟียอย่างวินเนอร์ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิตเท่านั้น เมื่อมันพรากลมหายใจไปใคร มันก็ต้องเอาลมหายใจของตัวเองไปไถ่บาปเท่านั้น “รีบไป ไอ้เจคท่าไม่ค่อยดี เอามันไปโรงพยาบาลด่วน” เสียงมังกรตะโกนเร่งลูกน้อง หลังจากเห็นพวกวินเนอร์มุ่งตรงมาที่เหลือที่พวกเขาจอดรออยู่ “เฮีย! ฮึก..เซคิดถึงเฮีย..ฮืออ” เซรินร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “เฮียรู้ไหมว่าเซกลัวแค่ไหน..เซกลัว กลัวว่าเฮียจะเป็นอันตราย..ฮึก” “ไม่เป็นไรนะ เฮียอยู่นี่แล้ว” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับกอดปลอบหญิงสาว “เฮีย…เฮียช่วยลูกของเราด้วยนะ ช่วยลูกด้วย...” เซรินพูดพร้อมกับกุมมือหนา เอามาวางไว้ที่หน้าท้องของตนเอง ขาสองข้างเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมา “ลูกหรอ เมื่อกี้เซพูดว่าลูกใช่ไหม!!” สำหรับสถานการณ์ในตอนนี้ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วไปหมด หัวใจของชายหนุ่มเต้นตึกตักพร้อมทั้งความคิดในหัวที่ตีรวนเมื่อได้รับรู้ว่าตนเองกำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว ทั้งความรู้สึกดีใจ ผสมปนเปไปกับความรู้สึกโกรธเคืองและเคียดแค้นเสี่ยอำนาจที่เกือบจ

อย่าทิ้งพี่ไป... เปลือกตาหนา ค่อยๆ เปิดขึ้น พร้อมกระพริบถี่ๆ เพื่อปรับรับแสงสว่างภายในห้อง ภาพแรกที่เขาเห็นเมื่อลืมตาขึ้นคือเพดานขาวมีหลอดไฟที่เปิดให้แสงสว่าง กับเสาน้ำเกลือที่คาดว่าน่าจะเป็นเสาน้ำเกลือที่เจาะอยู่ที่แขนเขาเอง เปลือกตาหนาปิดลงอีกครั้ง พร้อมน้ำใสๆ ไหลลงข้างแก้ม เมื่อเขาคิดถึงคำพูดของหมอก่อนที่ทุกอย่างจะดำมืดไป มันยากเกินที่เขาจะรับความจริงไหว ถ้าต่อจากนี้ไม่มีเธอ เขาจะอยู่ไหวได้ยังไง "ตื่นแล้วก็ลืมตาเถอะ" เสียงของผู้หญิงดังขึ้น แค่หลับตาฟังเสียงเขาก็รู้แล้วว่าเจ้าของเสียงคือใคร ยูริ ผู้เป็นแม่ของเขา ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะได้เจอกับเซริน ยูริจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่มีบทบาทสำคัญในชีวิตเขา แต่พอมีเซรินเข้ามาเป็นดอกไม้ในชีวิตเขา ผีเสื้ออย่างเขาก็ขาดดอกไม้ไม่ได้ไปเสียแล้ว “ดูท่าน่าจะหนักครับ” เสียงผู้ชาย เขาจำได้แม้ไม่ได้ลืมตามามอง เสียงของคาร์โก้เพื่อนเขาเอง “คงหนักแหละ ถึงขนาดร้องไห้ให้กับดอกไม้ที่ย้ำนักย้ำหนาว่าแค่ดอกไม้ข้างทาง สภาพตอนนี้คือ?” “ขาดไม่ได้เลยดิ” เสียงพวกเพื่อนของเขาพากันตอกย้ำซ้ำเติมในการเป็นหมาโบ้ที่กลืนน้ำลายตัวเอง “พวกมึงก็หยุดซ้ำเติมมั

พี่ชาย...ใช่ไหม? ภายในห้องพักผู้ป่วย ห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ห้องพิเศษที่ไม่มีคนนอกได้มีโอกาสเข้ามาใช้บริการ เนื่องจากทั้งชั้นในชั้นนี้เป็นห้องพักผู้ป่วยส่วนตัวของเจ้าของโรงพยาบาล ซึ่งเป็นของตระกูลใหญ่ที่มีทั้งหมอส่วนตัว โรงพยาบาลเอกชน มีชั้นรักษา มีชั้นพักฟื้นส่วนตัว ภายในห้องพักกว้าง ตกแต่งเรียบง่ายแต่มีครบทุกเครื่องอำนวยความสะดวก และครบทุกเครื่องมือแพทย์ คนป่วยนอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย รายล้อมไปด้วยผู้คนหลากหลายอิริยาบท ประมาณ5-6 คน “กูคิดว่ามึงจะไม่ตื่นขึ้นมาดูโลกอันสดใสอีกครั้งซะแล้ว 555” คาร์โก้เปิดฉากบทสนทนาด้วยน้ำเสียงขบขันแกมหยอกล้อเพื่อนสนิท “พวกมึงก็ไปช่วยกูช้าจริง” คนบนเตียงสวนกลับในทันที แม้จะไม่เต็มเสียงมากนัก เพราะเขาเองก็เพิ่งจะฟื้นและออกมาจากห้อง ICU เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา “สำออยจริง มึงออกมาได้ ช่วยเหลือตัวเองได้ ทำไมมึงไม่ลุยออกมาวะ?” มังกรปิดท้ายประโยคด้วยคำถาม เขาเองรู้จักฝีมือเพื่อนดี สถานการณ์หนักกว่านี้เขาก็หนีออกมาได้ เขาก็จัดการได้ แต่นี่เขาไม่ทำ มันเกิดอะไรขึ้น เหตุผลอะไรที่ทำให้เพื่อนของเขายอมเอาตัวเองไปตกอยู่ในอันตราย “น้องริน...”