All Chapters of วาสนาดวงจันทร์: Chapter 11 - Chapter 20

ในขณะเดียวกัน ประจงที่กำลังรวบรวมหลักฐานเกี่ยวกับคดีของดวงจันทร์ สุริยันลูกชายนักการเมืองใหญ่อย่าง นายสุริยา สุนทกร ก็กำลังไม่พอใจที่ประจง ผู้บัญชาการตำรวจฝ่ายอาชญากรรมกำลังปิดคดีของคนที่เขาขับรถชน " แกทำยังไงก็ได้..ให้มันหยุดสืบเรื่องของฉัน" สุริยันออกคำสั่งกับคนสนิท เขาเริ่มส่งคำขู่ไปยังประจงและครอบครัวเพื่อให้หยุดการสืบสวน แต่ประจงไม่ยอมถอย เขาตัดสินใจที่จะเปิดเผยข้อมูลทั้งหมดที่เขามีให้สื่อมวลชนได้รับรู้อาทิตย์และดาวเหนือใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น ทั้งจากความบังเอิญและความตั้งใจ แม้แต่ตัวอาทิตย์เองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ใกล้ดาวเหนือ ขณะที่ดาวเหนือเริ่มสัมผัสได้ว่าหัวใจที่เต้นอยู่ในอกเขานั้น อาจยังคงเก็บความทรงจำบางส่วนของดวงจันทร์ไว้ขณะที่ทั้งสองนั่งคุยกันในสวนสาธารณะใต้ต้นไม้ที่ร่มรื่น ดาวเหนือเริ่มเปิดใจ " บางครั้งผมก็รู้สึกว่า..หัวใจดวงนี้มีบางอย่างที่ไม่ใช่ความรู้สึกของผมเอง" " หมายความว่ายังไง" อาทิตย์ถามด้วยความสงสัย" ผมรู้สึกว่ามัน..รักพี่" เด็กหนุ่มพูดเสียงแผ่ว แต่คำพูดของเขาเหมือนเสียงก้องในใจของคนฟังอาทิตย์นิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงร

ในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่ประจงกำลังเดินทางกลับบ้านหลังจากประชุมวางแผนคดี เขาสังเกตว่ามีรถคันหนึ่งขับตามเขามาตลอดทางประจงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อส่งข้อความเตือนคนในครอบครัว ก่อนที่รถคันนั้นจะเร่งความเร็วและพุ่งชนรถของเขาอย่างแรง รถของประจงเสียหลักพุ่งเข้าข้างทางชายชุดดำหลายคนลงจากรถพร้อมอาวุธครบมือ พวกเขาล้อมรถของประจงและเริ่มข่มขู่ประจงพยายามรักษาสติ เขาหยิบปืนพกขึ้นมาป้องกันตัว และใช้ทักษะที่สั่งสมมาจากการทำงานในหน้าที่เพื่อเอาตัวรอด ท่ามกลางสถานการณ์ตึงเครียด กำลังเสริมของประจงก็เข้ามาช่วยเหลือได้ทันเวลา ทำให้เขารอดพ้นจากเหตุการณ์ไปได้ แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อดาวเหนือได้รับโทรศัพท์จากแม่ว่า พ่อของเขาถูกลอบทำร้าย เขาแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน“แม่ครับ...พ่อเป็นยังไงบ้าง” ดาวเหนือถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“พ่อปลอดภัยแล้วลูก แต่ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียู หมอบอกว่าอาการคงต้องดูแลอย่างใกล้ชิด” ดวงดาราตอบดาวเหนือรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงมา เขารู้สึกผิดที่ความพยายามของเขาในการสืบคดีของดวงจันทร์เป็นต้นเหตุให้พ่อของเขาต้องตกอยู่ในอันตรายด้านอาทิตย์ที่ทราบข่าว เขารีบไปที่โรงพยาบาลทันที พบดาวเ

หลังจากการไล่ล่า สุริยาถูกจับตัวได้ในที่สุด ตำรวจบุกเข้าไปยังบ้านพักชายแดนที่เขาซ่อนตัวอยู่ ลูกน้องที่หักหลังเขานำทางให้เจ้าหน้าที่เข้าถึงโดยง่าย สุริยาในสภาพอิดโรยถูกลากตัวออกมาพร้อมเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราด “พวกแกคิดว่าเรื่องนี้จบง่ายๆ งั้นเหรอ!” สุริยากล่าวด้วยความแค้น เขาไม่อาจยอมรับว่าตัวเองจะถึงจุดจบง่ายๆเพราะลูกน้องกระจอกๆคนนึง สันต์มองเขาด้วยสีหน้าที่แน่วแน่ “ความยุติธรรมไม่เคยง่าย แต่ครั้งนี้มันจะต้องเกิดขึ้น ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม" คำพูดนั้นทำให้สุริยาแค้นเคืองเป็นอย่างมาก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความแค้นเตรียมพร้อมที่จะเอาคืน " ฉันออกมาจากคุกเมื่อไหร่ พวกแกทั้งกรมตำรวจเตรียมล้างคอไว้ได้เลย!!" "หึ...ออกมาให้ได้ก่อนเถอะครับ" สันต์พูดพลางยิ้มเยาะหยัน หลังจากหลายวันใน ICU ประจงเริ่มมีอาการดีขึ้น เขาถูกย้ายไปยังห้องพักฟื้นธรรมดา ครอบครัวของเขาเฝ้าอยู่ไม่ห่าง ดาวเหนือนั่งข้างเตียง จับมือพ่อด้วยความรู้สึกผิด“พ่อครับ ผมขอโทษ...” ดาวเหนือกล่าวทั้งน้ำตาประจงยิ้มอ่อน แม้จะยังดูอ่อนแรง “ลูกไม่ได้ทำอะไรผิด ลูกทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว...พ่อภูมิใจในตัวลูก”คำพูดของประจงช่วยให

เช้าวันจันทร์ที่แสนเร่งรีบ เป็นวันที่ทุกคนไม่อยากให้มาถึง ชาวมนุษย์เงินเดือนต่างเร่งรีบเข้างานกันอย่างขยันขันแข็ง บ้างก็เป็นงานที่รัก บ้างก็เป็นงานที่จำเป็นต้องทำเพราะตัวเองมีภาระหน้าที่ที่จะต้องรับผิดชอบ ร่างของชายหนุ่มเดินเข้ามาในออฟฟิศด้วยใบหน้าสดใส รอยยิ้มติดอยู่ตรงมุมปากของชายหนุ่มทำเอาเพื่อนร่วมงานรู้สึกสงสัย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาอาทิตย์ทำตัวอมทุกข์เพราะสูญเสียแฟนสาว แต่พักหลังๆมานี้เขาก็ไม่ค่อยจมปลักกับความทุกข์จนกระทั่งวันนี้ ชายหนุ่มรู้สึกสดใสแปลกๆจนพวกเขาอดสงสัยไม่ได้ว่า อาทิตย์กำลังมีความรักหรือเปล่า "พี่อาทิตย์คะ วันนี้พี่ดูสดใสจังเลยนะคะ" กอหญ้าผู้ช่วยสาวผู้ที่หลงรักอาทิตย์อยู่เต็มหัวใจ ถามหัวหน้าของเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม" ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่พักผ่อนเต็มที่เฉยๆ"" ดีเลยค่ะ...หัวหน้าสดใสแบบนี้ พวกเราก็พลอยมีกำลังใจทำงานไปด้วย" หญิงสาวยิ้มหวาน "ครับ" ถึงแม้จะรู้สึกอึดอัดอยู่ในหัวใจบ้างแต่เขาก็ยิ้มตอบเวลาล่วงเลยจนถึงเวลาพักเที่ยง อาทิตย์หยุดงานที่ทำค้างไว้อยู่บนโต๊ะ จัดเก็บให้เรียบร้อย ในขณะที่กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน กอหญ้าก็เดินพรวดพราดเข้ามาในห้องโดยที่ไม

หลังทานข้าวเช้าด้วยกันพวกเขาก็มาคุยกันที่ห้องนั่งเล่น ดวงดาราและประจงก็ดูเหมือนจะเริ่มคุ้นเคยกับอาทิตย์มากขึ้น "อาทิตย์ มาบ่อยๆ แบบนี้ แม่ว่าแม่ต้องเตรียมข้าวเย็นให้เผื่อไว้ทุกวันแล้วละมั้ง" "ยินดีเลยครับ ถ้าแม่อนุญาตให้ผมมาบ่อยๆ ผมก็มาช่วยกินทุกวันแน่นอน" "ข้าวเย็นกินได้ แต่หัวใจลูกแม่ต้องรอหน่อยนะ อย่ารีบร้อนล่ะหนุ่ม" ประจงพูดเสียงเข้ม"ครับคุณพ่อ ผมจะใจเย็นที่สุดเท่าที่ทำได้" อาทิตย์ตัวหดตัวลีบ รอยยิ้มเจื่อนปรากฏขึ้นบนใบหน้าหลังจากพ่อแม่กลับเข้าไปพักผ่อน อาทิตย์และดาวเหนือนั่งคุยกันในสวนหลังบ้าน อาทิตย์นอนเอนหลังอยู่บนเก้าอี้สนาม ส่วนดาวเหนือนั่งอ่านหนังสือข้างๆอาทิตย์ที่นั่งนิ่งอยู่นานก็ยืดแขนแล้วหันมามอง"นี่ นายจะไม่พูดอะไรกับพี่หน่อยเหรอ เห็นอ่านหนังสือเงียบมาตั้งแต่เช้าแล้ว" "พี่อาทิตย์อยากฟังอะไรล่ะครับ" เมื่อเห็นว่าคนน้องยังคงอ่านหนังสือ เขาก็แกล้งทำหน้าบึ้งตึง พูดเสียงเล็กเสียงน้อย"อะไรก็ได้ ขอแค่ไม่เงียบแบบนี้ ฉันเหงานะ" ดาวเหนือหัวเราะเบาะ ก่อนจะปิดหนังสือลง"พี่อาทิตย์นี่เหมือนเด็กเลยนะครับ""ถ้าฉันเป็นเด็ก นายก็เป็นของเล่นของฉันได้ไหม" ว่าแล้วก็เอาแขนโอบเอวคน