All Chapters of นับถอยหลังสู่ความสงบสุขนิรันดร์: Chapter 1 - Chapter 9

ตั้งแต่เด็กฉันมองเห็นเวลาตายที่นับถอยหลังเหนือศีรษะของคนอื่นเมื่อฉันเห็นตัวเลขเหนือศีรษะคุณปู่เป็นครั้งแรก ฉันก็เอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อกับแม่พวกเขาแค่ยิ้มๆ คิดว่าเป็นคำพูดไร้เดียงสาของเด็ก จึงไม่ได้ใส่ใจวันต่อมา เมื่อได้เจอกับคุณปู่อีกครั้ง ท่านก็นอนอยู่บนเตียงและมีผ้าขาวคลุมร่างแล้วหลายคนร้องไห้เสียใจ แต่ฉันไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังทำอะไรต่อมาฉันก็เห็นเวลานับถอยหลังบนศีรษะพ่อเมื่อฉันบอกพ่อ รอยยิ้มของท่านก็แข็งค้างไปชั่วครู่แล้วกลับมาเป็นปกติคืนนั้น ฉันไม่ได้เจอพ่อที่เลิกงานกลับจากบริษัทได้ยินแค่เสียงโทรศัพท์ดังสนั่นเหมือนมีเรื่องเร่งด่วนหลังจากแม่รับสาย สีหน้าของแม่ก็ซีดเผือดตอนนั้นท้องของแม่โตมากแล้ว แม่วิ่งเร็วเกินไปจนสะดุดล้มที่บันไดหน้าประตูบ้านตอนนั้นเอง ฉันเห็นเวลานับถอยหลัง 24 ชั่วโมงอันแสนคุ้นตาปรากฏเหนือศีรษะแม่วันนั้น น้องสาวคลอดออกมา แม่เสียเลือดมากและช่วยชีวิตเอาไว้ไม่ทัน ฉันยืนงงอยู่หน้าห้องผ่าตัดพี่ชายคนที่สามผลักฉันล้ม บอกว่าฉันเป็นปีศาจ ฉันเป็นคนที่สาปแช่งพวกเขาฉันทำให้พ่อกับแม่ตายฝ่ามือครูดไปกับพื้นเย็นเฉียบ มีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อยฉันเจ็บ

ฉันมองพวกเขาค่อยๆ เดินห่างออกไป ความรู้สึกตื่นเต้นดีใจก่อนหน้านี้พลันเย็นเฉียบถึงขีดสุด ราวกับตกลงไปในบ่อน้ำแข็งเขามองฉันเป็นคนแบบนี้มาโดยตลอดเลยเหรอ? เหมือนฉันเป็นคนชั่วร้ายหรือฆาตรกรทำนองนั้นหัวใจเจ็บแปลบ ขณะเดียวกันท้องก็หิวด้วย ฉันเข้าไปในครัวเพราะอยากหากินอะไรสักหน่อย แต่ในครัวกลับไม่มีอะไรเลย เหลือแค่หมั่นโถวแห้งๆ ครึ่งลูกบนโต๊ะฉันหยิบซาลาเปาขึ้นมา ทุบเปลือกวอลนัทสองลูกกิน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้อิ่มท้องคนรับใช้เดินผ่านมา พอเห็นฉันก็กลอกตาใส่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นพอเห็นหมั่นโถวในมือฉัน เธอก็แกล้งทำเป็นอุทานด้วยความตกใจ"ตายจริง! คุณหนูกินอันนั้นเข้าไปแล้วเหรอคะ? นั่นมันของที่จะเอาไปทิ้งนะคะ""น่าเสียดายที่คุณชายกับคุณหนูฝูฝูตื่นเช้า พวกเราก็เลยทำอาหารเตรียมเอาไว้นานแล้ว ถ้าคุณหนูอยากทานอะไร เดี๋ยวดิฉันไปทำให้ใหม่ก็ได้นะคะ"สีหน้าท่าทางลำบากใจเสียเต็มประดาของคนรับใช้ทำให้ฉันขมวดคิ้วฉันทำหน้านิ่งแล้วปฏิเสธออกไป อดกลั้นความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาในท้อง แล้วกลับเข้าห้องไปอีกครั้งบ้านหลังนี้ไม่มีที่ของฉัน ขนาดพวกคนรับใช้ก็ยังพูดจาประชดประชันใส่ฉันความเจ็บปวดแสบร้อนในกระเพาะ

หลังจากที่พูดประโยคที่เก็บไว้ในใจออกมา ฉันก็ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นแต่ก่อนคิดว่าตัวเองมองความเป็นความตายเป็นเรื่องธรรมดา แต่ตอนนี้กลับอยากจะมองดูโลกใบนี้ให้เต็มตาอีกครั้งห้องเงียบลง เงียบจนได้ยินแต่เสียงหายใจอันกระชั้นชิดของตัวเองตอนที่ฉันคิดว่าเขาคงไม่พูดอะไรแล้ว เขากลับเอ่ยคำพูดที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น"เจียงหว่าน เธอคิดว่าการพูดโกหกแบบนี้จะทำให้พวกเราสงสารเธอเหรอ?""เพื่อให้พวกเรากลับไปหา เธอไม่คิดจะเลือกวิธีเลยสินะ คิดว่าพวกเรายังหลอกง่ายเหมือนตอนเธอเด็กๆ อยู่หรือไง?""อย่าลืมสิว่าพ่อแม่กับคุณปู่ตายได้ยังไง"หัวใจฉันเหมือนตกลงไปในเหวลึก ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้นนะ!ฉันตะโกนอย่างสิ้นหวังอยู่ในใจ แต่ปากกลับพูดอะไรไม่ออกน้ำตาสองสายไหลผ่านในหน้า หยดลงสู่พื้นฉันเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกควบคุม ได้แต่พูดซ้ำๆ ว่า "ฉันไม่ได้โกหก ขอร้องล่ะ ได้โปรดเถอะค่ะ แค่ครั้งสุดท้ายเอง ได้ไหมคะ?”โทรศัพท์ถูกวางสาย ก่อนเสียงจะหายไป ฉันคล้ายได้ยินเจียงฝูหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่อีกฝั่ง เอ่ยเรียกพี่ชายเสียงดังความตื่นเต้นก่อนหน้านี้ถูกแทนที่ด้วยความว่างเปล่าฉันนั่งแข็งทื่ออยู่ที่โต

คุณหมอสาวที่ใจดี พนักงานต้อนรับที่ร้านถ่ายรูป และเจ้าของร้านขายซาลาเปาพวกเขาเคยปลอบประโลมจิตใจของฉันขณะที่ฉันกำลังเหม่อลอย สมาชิกที่เหลือของตระกูลเจียงก็ทยอยเดินทางมาถึงเจียงเฉิ่งที่ได้ยินเสียงก็กลับมามีสีหน้าเย็นชาเหมือนปกติเจียงฝูเอามือปิดปากด้วยความตกใจ ไม่นานน้ำตาก็เอ่อล้นขอบตา"พี่สาว... พี่สาว ทำไมถึงเป็นแบบนี้?"เสียงสั่นเครือที่แฝงด้วยการสะอื้นทำให้คนรอบข้างรู้สึกเจ็บปวดเจียงเช่อโอบเธอเข้าไปในอ้อมกอดพลางปลอบเบาๆ "ฝูฝู อย่าร้องไห้ ทุกคนต่างมีชะตากรรมของตัวเอง"ชะตากรรมบ้าบออะไร!ฉันไม่เชื่อเรื่องชะตากรรม แต่บางครั้งชะตากรรมก็ชอบเล่นตลกกับฉัน ทำให้ฉันกลายเป็นตัวอัปมงคลฉันเห็นรอยยิ้มแอบแฝงที่มุมปากของเจียงเช่อ เขากำลังยิ้ม ดูเหมือนจะดีใจที่ฉันตายร่างของฉันถูกพวกเขาล้อมไว้ บางทีอาจเป็นเพราะเห็นรูปถ่ายและโกศอัฐิของฉัน พวกเขาจึงเงียบไปพักใหญ่เจียงเฉิ่งพูดด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง "ตอนบ่าย เจียงหว่านโทรมาคุยกับฉัน""เธอบอกว่าตัวเองกำลังจะตาย อยากให้พวกเรากลับมากินข้าวมื้อสุดท้ายด้วยกัน"เขามองไปที่เจียงอวี้ "เธอได้บอกพวกนายไหม?"เจียงอวี้แสดงท่าทีประหม่าอย่างที่ไม่เค

วันถัดมาพวกเขาส่งร่างของฉันเข้าเมรุเผาศพตามที่ฉันต้องการ แถมยังเป็นเตาเผาแบบหรูหราด้วยฉันตามร่างของตัวเองเข้าไปในเตาเผา มองดูร่างกายถูกเปลวไฟโอบล้อม ค่อยๆ มอดไหม้กลายเป็นเถ้าถ่านระหว่างการเผา ฉันเหมือนได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากด้านนอกฉันไม่ได้สนใจมากนัก แค่คิดว่าในที่สุดก็จะได้อยู่ในโกศที่ตัวเองเลือกไว้ฉันคิดว่าถ้าพวกเขาไม่เข้าใจความต้องการของฉัน ฉันก็จะเข้าฝันไปหลอกหลอนพวกเขาสักหน่อยโชคดีที่ทุกอย่างราบรื่น เพราะฉันเองก็ไม่อยากมีความเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาอีกแล้วเจียงเฉิ่งอุ้มโกศของฉันเดินไปที่สุสาน ฉันมองไปรอบๆ ไม่เลวเลย เป็นสถานที่ที่มีภูเขาและแม่น้ำสวยงามเขาลูบรูปถ่ายของฉัน ริมฝีปากขยับ เมื่อฉันเข้าไปใกล้ถึงได้ยินคำพูดเบาๆ ว่า "ขอโทษ"คำขอโทษจะมีประโยชน์อะไร? ในเมื่อฉันไม่รู้สึกอะไรกับคนพวกนี้แล้วอีกอย่าง ฉันก็ตายไปแล้ว ถ้าอยากขอโทษจริงๆ เอาไว้พวกเขาตายแล้วค่อยตามมาขอโทษแล้วกันไม่รู้ทำไม วิญญาณของฉันถึงยังคงล่องลอยอยู่ไม่ไกลจากครอบครัวเจียง วนเวียนจากคนหนึ่งไปอีกคนหนึ่งหรือว่าคนที่ตายไปแล้วจะเป็นแบบนี้หมด? ฉันไม่รู้อะไรเลยฉันเห็นเจียงเฉิ่งตั้งมูลนิธิในนามของฉั