All Chapters of Sign on love ❤️ เดิมพันรัก มาเฟียร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

คลับค็อกเทลบาร์“Old Fashioned ที่คุณสั่งได้แล้วครับ”กรรฐ์ดึงสายตาที่กำลังจ้องมองบรรยากาศเรื่อยเปื่อยโดยรอบกลับคืนมาด้วยท่าทีเกียจคร้านเมื่อได้ยินว่าค็อกเทลที่เขาสั่งเอาไว้เสร็จเรียบร้อยแล้วกรรฐ์สูดกลิ่นหอมของเปลือกส้มตากแห้งที่แต่งหน้าวางอยู่บนน้ำแข็งด้วยความสดชื่นก่อนที่นิ้วเรียวยาวขาวเนียนดุจหยกจะยื่นไปหยิบแก้วค็อกเทลที่อยู่ตรงหน้าขึ้นจิบช้าๆในใจพลันรู้สึกว่า...‘รสชาติดีแต่ไม่ใช่ดีที่สุด…’“อืม รสชาติพอใช้”รอยยิ้มได้ใจบนใบหน้าของไวนพลันแข็งค้างเมื่อคำชมที่เขาหวังจะได้ยินกลายเป็นคำพูดที่ไม่น่าฟังเลยสักนิดที่ผ่านมาเขาพยายามฝึกปรือฝีมือการชงค็อกเทลเพื่อให้ได้รับการยอมรับและคำชมจากเหล่านักท่องราตรีมาโดยตลอดซึ่งเขาก็ทำสำเร็จแต่ดูเหมือนว่าสำหรับคนตรงหน้าแล้วฝีมือของเขานั้นคงจะยังไม่ถูกใจอีกฝ่ายสักเท่าไหร่คำชมที่ได้รับจึงอยู่ในระดับแค่ ‘รสชาติพอใช้’ เท่านั้นถึงแม้ว่าในใจของไวน์จะรู้สึกขุ่นเคืองใจกับคำพูดของอีกฝ่ายมากแค่ไหนเขาก็ทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับคำติชมที่ไม่เต็มใจยอมรับนี้เอาไว้พร้อมกล้ำกลืนความไม่พอใจเอาไว้เต็มท้องเท่านั้นเขาก็แค่ลูกจ้างคนหนึ่งจะไปมีสิทธิ์มีเสียงต่อว่าลูกค้าที่ค

ณ บ้านร้างแห่งหนึ่งบนภูเขากรรฐยืนพิงต้นไม้ทอดสายตามองไปยังบ้านหลังนั้นด้วยท่าทีเกียจคร้านแฝงไปด้วยความเสเพลอยู่หลายส่วนมือเรียวยาวขาวดั่งหยกค่อยๆดึงบุหรี่ออกจากริมฝีปากสีไวน์ควันสีเทาหม่นพลันพวยพุ่งขึ้นไปบนอากาศก่อนที่จะค่อยๆจางหายกลายเป็นสายลมโบกพัดไปมาแผ่วเบาให้ความรู้สึกสดชื่นผ่อนคลายดวงตาดอกท้อคู่งามเจือไปด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยอันตรายทำให้ลูกน้องทั้งสี่คนที่ยืนอยู่ข้างๆพลันรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูกเพราะทุกครั้งเวลาที่เจ้านายของพวกเขายิ้มแบบนี้ทีไรก็มักจะมีคนตายทุกครั้งไปลางสังหรณ์ในใจบอกพวกเขาว่าภารกิจช่วยเหลือเด็กที่ถูกลักพาตัวในวันนี้จะต้องมีคนตายอย่างแน่นอน“ลงมือเลยไหมครับนาย ?” ร่างสูงที่อยู่ในชุดดำอำพรางตัวเอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยท่าทีกระตือรือร้น“อืม ไม่ต้องถึงตาย”น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยเอ่ยบอกลูกน้องที่ก้มหน้ารับคำสั่งของเขาก่อนที่ลูกน้องทั้งสี่คนของกรรฐ์จะทะยานร่างไปข้างหน้าด้วยฝีเท้าที่แผ่วเบากรรฐ์ทิ้งบุหรี่ที่อยู่ในมือลงบนพื้นพร้อมใช้ฝ่าเท้าบดขยี้จนแหลกละเอียดเป็นผุยผงเมื่อแน่ใจว่าประกายไฟมอดดับไปแล้วเขาจึงเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ที่ส่องแสงสว่างไปทั่วผืนฟ้าก่อนที่ร่างสูงจะเ

ท่าอากาศยานเลโอนาร์โด ดา วินชี-ฟีอูมีชีโน“ไปแล้วอย่าไปลับนะเว้ยว่างเมื่อไหร่ก็บินมาหาฉันบ้าง ฉันเหงา”เมื่อถึงเวลาที่ต้องบอกลาขอบตาของเดรคพลันร้อนผ่าวเขากลั้นใจเอ่ยคำลาเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งน้ำตาลูกผู้ชายที่พยายามกลั้นเอาไว้พาลจะไหลอยู่รอมร่อถ้าไม่ติดว่ามีสาวๆกำลังจ้องมองอยู่เดรคคงปล่อยโฮเสียงดังจนสะเทือนเลือนลั่นไปทั่วทั้งสนามบินแล้ว ที่ผ่านมาถึงแม้ว่ากรรฐ์จะใช้ชีวิตเหมือนผีที่ไร้ศาลเดี๋ยวก็ไปโผล่ตรงนั้นทีเดี๋ยวก็ไปโผล่ตรงนี้ทีแต่เพื่อนของเขาคนนี้ก็ไม่เคยจากเขาไปนานเกินสามเดือนไม่เหมือนครั้งนี้ที่เป็นการจากลาที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ยิ่งคิดเดรคก็ยิ่งเศร้าแต่ ฮึ้บนะ ฮึ้บเอาไว้เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งแต่ว่าตอนนี้ไม่ไหวแล้ว“โฮ โฮ ไม่ไปได้ไหมอยู่ต่ออีกสองเดือนได้ไหมตั้งแต่นายกลับมาฉันยังไม่ได้พานายเที่ยวให้หนำใจเลยทำไมนายถึงต้องรีบจากฉันไปด้วย นายจำสัญญาของเราได้ไหมที่บอกว่ากลับมาครั้งนี้นายจะพาฉันไปร้านเหล้าที่มิลานแล้วทำไมนายถึงไม่รักษาสัญญา ฮือ ฮือ คำพูดลูกผู้ชายนายลืมทิ้งไว้ที่ค่ายทหารแล้วหรือยังไงทำไมถึงทิ้งกันได้ลงคอ”กรรฐ์ “_”กรรฐ์เผยรอยยิ้มออกม

ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิสาวสวยผมสั้นที่สวมแว่นตาปกปิดใบหน้างดงามสาวเท้าเดินไปข้างหน้าด้วยความเร่งรีบเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกองทัพนักข่าวที่ไม่รู้ว่าพากันไปสืบมาจากไหนว่าเธอไปเที่ยวอิตาลีและมีกำหนดกลับในวันนี้ทุกคนจึงได้พร้อมใจกันมารอคอยเธอที่นี่ทั้งที่การไปเที่ยวของเธอครั้งนี้มินตรามั่นใจว่าตัวเธอนั้นไม่ได้เผลอหลุดปากบอกใครนอกจากเพื่อนสาวทั้งสามคนที่เธอลากไปเที่ยวด้วยกันแล้วก็มีพี่เอื้อยผู้จัดการส่วนตัวกับพี่ยีนส์บอสของเธอเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้มินตราพยายามคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆนานาก่อนที่สายตาของเธอจะปะทะเข้ากับนักข่าวสายบันเทิงช่องหนึ่งที่คอยตามจิกตามกัดเธอราวกับเจ้ากรรมนายเวรทันใดนั้นมินตราก็หมุนตัวเลี้ยวไปอีกด้านหนึ่งทันทีท่าทีที่ดูมีพิรุธของเธอทำให้ไอลดานักข่าวสาวที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับมินตรามาตลอดรีบสาวเท้าตามเธอไปทันทีต่อให้อีกฝ่ายจะผมสั้นเสมอหูหรือใส่แว่นดำปกปิดใบหน้าไอลดามั่นใจว่าคนที่กำลังเดินหนีเธอคือมีน มินตราแน่นอน หึ คิดว่าจะหลบเธอพ้นเหรอไม่มีทางซะหรอก“นี่กะจะกัดกันไม่ปล่อยจริงๆสินะ”มินตราพึมพำเสียงเบาอย่างไม่สบอารมณ์เธอเหลือบมองไปทางด้านซ้ายทีทางด้านขวาทีก่อนที่ใบหน้

คฤหาสน์พิสิฐกุลวัตรดิลก(เก้าทัพ)“คุณย่าครับพี่กรรฐ์หิวข้าวจังเลยครับ”น้ำเสียงออดอ้อนที่ดังมาก่อนตัวคนทำให้นับดาวที่กำลังนั่งถักไหมพรมเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาด้วยความเอ็นดูแต่ก็แค่เพียงชั่วครู่เท่านั้นใบหน้าที่อ่อนเยาว์กว่าวัยก็กลับมาเรียบเฉยดังเดิมก่อนที่เจ้าของคำพูดจะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพร้อมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเธอใบหน้าหล่อเหลาของเขาฉีกยิ้มหวานอย่างประจบประแจงดวงตาดอกท้องดงามกระพริบปริบๆอย่างออดอ้อนทำเอานับดาวที่กำลังตั้งใจถักไหมพรมต่อจำต้องหยุดมือและหันมาสนใจหลานชายคนเล็กที่ตั้งแต่กลับมาเมืองไทยก็โผล่หน้ามาให้เธอเห็นแทบนับครั้งได้คนเป็นย่าแบบเธอมีหรือที่จะไม่โกรธ“ดูทำหน้าเข้าสิไม่ไช่เด็กน้อยแล้วนะเราทำเป็นอ้อนไปได้”นับดาวแสร้งดุหลานชายที่ยกยิ้มจนตาโค้งหยีชวนให้คุณย่าอย่างเธอใจอ่อนยวบราวกับขี้ผึ้งลนไฟเวลาที่โกรธเจ้าเด็กนี่ทีไรเธอไม่เคยโกรธได้นานเลยจริงๆเธอไม่ได้ใจอ่อนนะแต่ใครใช้ให้หลานชายเธอขี้อ้อนกันล่ะยิ้มทีก็ราวกับดอกทานตะวันบานเต็มทุ่งเจอแบบนี้ใครจะไปทำใจโกรธได้ลงมีแต่จะยิ่งเอ็นดูนะสิไม่ว่า>>_เฮ้อ เธอแพ้ให้เจ้าเด็กนี่อีกแล้วสินะไอ้หยูกหมาน้อยของย่านับดาว“ไปเที่ยวเตร่อยู่ข้าง