All Chapters of The Contract Mafia (ป๋า-มิท): Chapter 21 - Chapter 30

ชีวิตผมกลับสู่สภาวะปกติที่ดีกว่าสมัยก่อนโข ตื่นเช้ากินข้าวฝีมือเชฟห้าดาว แต่งตัวด้วยของแบรนด์เนม น้ำหอม และเครื่องประดับราคาแพง เวลาไปไหนมาไหนก็มีคนคอยรับส่งตลอด ช่วงเวลาเรียนก็ได้อยู่กับกลุ่มเพื่อนเต็มที่ ไม่ต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ อย่างในอดีต ส่งผลให้หลุดเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ต่างๆ ของพวกเพื่อนโดยไม่ได้ตั้งใจบ่อยๆ โดยเฉพาะเรื่องของซันกับโป้ เรื่องแรกคือนัดกินเหล้ากันซะดิบดี อุตส่าห์พลีกายอ้อนวอนจนลูเซียสอนุญาต ไอ้สองผัวเมียคู่นี้ดันยกเลิกนัดกะทันหัน เพราะโป้มีเรื่องชกต่อยในร้านเหล้าที่มันไปดื่มกับเพื่อนในคณะก่อนจะมาต่อกับพวกผม ผลคืออดไปตามระเบียบ ต่อมาเป็นเรื่องเก้า มือที่สามที่คิดจะแย่งโป้ไปจากซัน งานนี้ซันลงทุนขอให้ผมช่วยสืบเรื่องของเก้าแลกกับข้าวฟรีหนึ่งอาทิตย์ ผมเลยจัดให้ตามคำขอ แม้ผมจะร้างราจากการติดต่อกับผู้อื่นไปพอสมควร แต่อาศัยแค่เสน่ห์กับวาทศิลป์ชั้นยอด ไม่นานข้อมูลทั้งหลายก็มาอยู่ในมือ พร้อมส่งต่อให้ซันเรียบร้อย ซันมันยังไม่ทันทำอะไร เก้าก็มาหาเรื่องใส่ตัวถึงที่ เพื่อนซันเลยซัดอีกฝ่ายจนหน้าทิ่ม งานนี้มีแค่ซันกับริวที

“มึงพูดจริง?” เสียงของซันดังขึ้นคนแรกท่ามกลางความเงียบ ผมเงยหน้าขึ้นสบตามันนิ่งตอบมันตรงๆ “ทุกอย่างที่กูพูดเป็นเรื่องจริง” ถึงเวลานี้ไม่มีเหตุอะไรที่ต้องบ่ายเบี่ยงอีก เมื่อผมตัดสินใจแล้วก็ไม่คิดถอยหลังกลับ ผลจะออกมาเป็นยังไงขึ้นอยู่กับพวกเพื่อน “ทำไมมึงมีเรื่องอะไรไม่บอกพวกกู” ซันเอ่ยเสียงข่มอารมณ์ “ซัน...” โป้เป็นฝ่ายยึดบ่าซันไว้กับที่ ในขณะที่ผมได้แต่รอรับแรงอารมณ์เพียงอย่างเดียว “มึงไม่ต้องมาพูด! ทำไมมึงไม่บอกพวกกู!! มึงเห็นพวกกูเป็นเพื่อนอยู่มั้ย เออ! กูอาจจะขี้โวยวายอารมณ์ร้อน แต่ริวล่ะ มันเป็นห่วงมึงมาตลอด ช่วยมึงสารพัดทำไมมึงไม่เคยบอกอะไรมันบ้าง!” เสียงตวาดก้องทำให้ใจผมสั่นสะท้าน ไม่ใช่จากความกลัวแต่เป็นความรู้สึกผิด ผมอยากก้มหน้าไม่สบตาใคร แต่ผมไม่อยากหนีปัญหาจึงนั่งกำมือแน่นจ้องนิ่งโดยไม่เถียงกลับ ปล่อยให้มันระบายออกมาเต็มที่ “ก่อนมาเจอพวกกูไม่เท่าไหร่ ความจำเป็นของมึงกูก็เข้าใจ แต่หลังจากเจอพวกกูแล้วละ ทั้งที่พวกกูทุกคนคอยพล่ามบอกมึงเสมอว่ามีอะไรให้ช่วยก็บอก แล้วดูที่มึงทำ! เก็บเง

คงไม่ต้องถามนะว่า หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง... นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเข้าใจถึงแก่นว่าการแหย่ราชสีห์หลับมันเป็นยังไง จนบางทีผมนึกสงสัย ความจริงลูเซียสคงไม่ใช่สิงโตแต่เป็นงูมากกว่า อะไรจะเจ้าคิดเจ้าแค้น อาฆาตแรงขนาดนี้ เล่นเอาผมฟ้าเหลืองใช้ชีวิตอยู่แค่บนเตียงกับห้องน้ำไปเจ็ดวันเต็ม สามวันแรก ถูกกินสลับพักเป็นวงจรอุบาทว์ สี่วันหลังกินนอนพักฟื้นร่างกายประดุจผู้ป่วยระยะสุดท้าย มีไนท์แวะเวียนมาดูใจพร้อมของเยี่ยมเป็นวาจาเจ็บแสบยิ่งกว่าแม่ค้าปากตลาด จนผมมือลั่นขว้างของใส่อย่างลืมตัวไปหลายที ปกติผมไม่ใช่คนก้าวร้าวนะ ออกจะมีความอดทนสูงด้วยซ้ำ แต่กับไนท์นี่แค่เห็นหน้าก็หมั่นไส้แล้ว ส่วนลูเซียส ใช้เวลาสี่วันนี้อย่างเต็มที่ด้วยการเคลียร์กองเอกสารแล้วแจกจ่ายงานให้กับลูกน้องล่วงหน้าโดยไร้ผมรบกวน ทำให้งานเสร็จเร็วกว่าที่คิด มีเวลาเก็บของเหลือเฟือ งานนี้คนที่เดินทางไปด้วยมีเพียงพี่อาคม ไมค์และการ์ดอีกจำนวนหนึ่งเท่านั้น ที่เหลือประจำอยู่ไทยเช่นเดิม เห็นว่าไนท์มีปัญหาที่ต้องสะสางจึงไปด้วยไม่ได้ เดาๆ ว่าน่าจะเป

“ฉันมีโปรแกรมต้องไปคุยงานที่ฮ่องกงเร็วๆ นี้ นายติดต่อกับฝ่ายนั้นบ่อย ช่วยเป็นคนกลางพูดเรื่องอำนวยความสะดวกให้ที” ประโยคยาวเหยียดถูกพูดออกมาจากปากมาเฟียอังกฤษที่พกพ่อบ้านมาถึงสองคนแถมยังทำตัวประดุจเป็นเจ้าบ้าน เชิญเจ้าของตัวจริงจิบชาหน้าตาเฉย มือซ้ายกระตุกนึกอยากหยิบปืนมาฝึกยิงกับเป้าจริง อาคมรู้ทันก้าวถอยหลังห่างจากระยะเอื้อมถึงป้องกันไม่ให้บอสชิงปืนไปลั่นไก “น้ำชาครับ” รอยยิ้มพิมพ์ใจจากมือขวา ‘สเตฟาน’ เรือนผมสีแดงยาวมัดรวบด้วยริบบิ้นตรงท้ายทอย ดวงตาสีเทาและสูทสีขาวประจำกาย บรรจงรินชาให้ด้วยท่วงท่าไร้ที่ติ ไม่หวั่นเกรงสีหน้าดำมืดของคนรับชา “ต้องขออภัยด้วยที่คุณชายไร้มารยาท พวกผมไร้ความสามารถไม่อาจสั่งสอนคุณชายให้ดีกว่านี้” มือซ้ายยกมือแนบอกโค้งกายได้องศาแสดงความเสียใจทั้งที่ใบหน้าเรียบเฉย ‘สตีฟ’ ชายร่างสูงในชุดสูทดำ เรือนผมสีเงินเสยขึ้น สวมแว่นไร้กรอบเงินแต่ไม่อาจบดบังประกายคมกล้าของดวงตาสีเขียวได้ “เดี๋ยวสิ! อยู่ต่อหน้าคนอื่นบอกให้เรียกฉันว่านายท่านไง แล้วอีกอย่างตกลงใครเจ้านาย ใครลูกน้องก

ถึงจะบอกว่าขออยู่ดูแลแม่ก็เถอะ แต่ผมก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรเท่าไหร่ นอกจากการช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ เพราะคนป่วยต้องได้รับการดูแลที่ถูกวิธี เลยมีนางพยาบาลเข้ามาดูแลความเรียบร้อยทุกๆ หนึ่งชั่วโมง ส่วนผมเป็นคนเฝ้ามองอยู่วงนอกและคุยกับแม่เวลาที่แม่ตื่นมาเท่านั้น จริงสิ ผมยังไม่ได้บอกใช่มั้ยว่าแม่ผมเป็น ‘โรคหลอดเลือดหัวใจตีบ’ ซึ่งเกิดจากความเครียดจากการโหมทำงานและไม่ดูแลสุขภาพของตัวเองแถมยังเพิกเฉยตอนมันส่งสัญญาณเตือน กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เกือบจะสายไปแล้ว ผมยังจำความหวาดกลัวของวันนั้นได้ดี ขณะที่ผมกำลังหาทางหลบพ่อเลวๆ ไปอยู่ที่ไหนสักที่หลังเลิกเรียน จู่ๆ ป้าก็โทรมาจากรัสเซียแจ้งข่าวร้ายว่าแม่ผมทรุดที่ทำงาน กว่าจะส่งถึงมือหมอหัวใจก็หยุดเต้นไปแล้ว ตอนนั้นผมล้มทั้งยืนเหมือนโลกมันถล่มลงมาตรงหน้า ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นนอกจากความว่างเปล่า โชคยังดีที่พระเจ้ายังไม่ทอดทิ้งพวกเรา ป้าโทรกลับมาอีกครั้งหลังจากนั้นไม่ถึงวัน บอกว่าแม่พ้นขีดอันตรายแล้ว และวันนั้นเองที่ผมได้รู้ว่าแม่เป็นโรคหลอดเลือดหัวใจตีบร่วมกับความดันโลหิตสูง หลังจากเ