Semua Bab ร้อยรักราคีชัง: Bab 11 - Bab 20

        โอ้ก! อ้าก! โอ้ก!        ร้อยรักโก่งคออาเจียนกับชักโครกของห้องน้ำชั้นล่างจนตอนนี้ไม่มีอะไรจะอาเจียนออกมาแล้ว มดที่ตามมาก็เข้ามาลูบหลังเล็กให้เธอพร้อมกับส่งกระดาษทิชชูให้หญิงสาวซับปาก        “เป็นยังไงมั่งคะคุณรัก”        “ดีขึ้นแล้วค่ะพี่มด สงสัยจะโรคกระเพาะค่ะ ช่วงนี้รักอ้วกบ่อยมากเลย แถมกินข้าวไม่ตรงเวลา”        “เหมือนอาการคนท้องเลยนะคะ พี่มดดูในละครเวลานางเอกท้องจะแบบนี้เลย แต่คุณรักไม่มีแฟนคงเป็นโรคกระเพาะแหละเนอะ” นางพูดยิ้มๆ พร้อมประคองร่างเล็กลุกยืนขึ้น        “ค่ะ โรคกระเพาะ” แล้วก็ต้องเครียดเมื่อนึกถึงคำพูดของอีกฝ่าย ใช่...เธอลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย เธอไม่ได้กินยาคุมกำเนิดและเขาก็ไม่ได้ป้องกันสักครั้งเวลาที่มาหา ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อนับวันเวลาประจำเดือนแล้วจนวันนี้ ใช่..

        “โอว์...เสียว อ่า...” ทันทีที่แตกพร่า เขาก็คำรามก้องด้วยความสุข แต่ไม่ใช่แค่นี้ เขาต้องการความคับแน่นของสาวน้อยตอดรัดด้วย        “อ่า...กินฉันสิรัก กินให้หมดแล้วขย่มฉันเด็กน้อย อ่า...” สั่งให้ร้อยรักไล้ปลายลิ้นดูดกลืนน้ำเสียวของตนเอง        “อื้อ...อ่า...” ลิ้นน้อยปาดไล้เลียความเป็นบุรุษแข็งแรงอวบหยุ่นของคนตัวโต จนตอนนี้คราบเหนียวข้นที่เปรอะเปื้อนก่อนหน้านั้นหมดไปแล้ว และตามโคนต้นขาอ่อนที่เต็มไปด้วยไรขนอ่อนของติณณ์ก็ไม่มีติดเปื้อนอยู่        “อื้อ...ต่อกันเถอะ ขย่มฉันนะรัก อ่า...ฉันอยากให้เธอขึ้นคร่อมแรงๆ อื้อ...” มือใหญ่ลูบแก้มนวลชื้นเหงื่อให้แหงนเงยขึ้นสบตาดุดันของตนเอง ก่อนที่จะโน้มโก้งโค้งตัวลงมาบดจูบปากน้อยที่อ้อยอิ่งอยู่ตรงหน้า        “อ่ะ...อื้อ...”        เสียงครางดังลอดออกมาจากปากที่บดจูบกัน มือใหญ่บีบคางมนเล็กของร้อยรัก

ด้านร้อยรักพอเขาวางสายไปแล้ว โทรศัพท์ในมือถึงกับร่วงหล่นลงพื้น จนอานนท์ที่เดินมาด้วยงงว่าใครกันแน่โทรมาหาร้อยรัก ทำไมเธอถึงดูตกใจขนาดนั้น ชายหนุ่มก้มลงเก็บโทรศัพท์ให้หญิงสาวพร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง“รักเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมสีหน้าดูซีดๆ แบบนี้” ทั้งๆ ที่เดินมาด้วยกันก่อนหน้านี้ยังสีหน้าดีๆ อยู่เลย แต่พอรับสายที่โทรมาเมื่อกี้เท่านั้นแหละ สีหน้าท่าทางก็เปลี่ยนไป“มะ...ไม่มีอะไรหรอกอาร์ม แล้วเรื่องที่รักขอให้อาร์มช่วยหาหอพักให้รักน่ะได้ไหม รักพูดจริงนะ รักจะย้ายมาอยู่หอพัก” เธอคิดดีแล้วว่าตัวเองไม่ควรอยู่ที่บ้านหลังนั้นอีกต่อไปถ้าคิดจะเก็บลูกไว้ เพราะถ้าขืนอยู่ที่นั่นติณณ์ต้องบังคับเธอไปทำแท้งแน่ เมื่อกี้เขาก็โทรมาย้ำชัดแล้วว่าไม่ต้องการลูกที่อยู่ในท้องของเธอ“ได้สิ เดี๋ยวอาร์มจัดการให้รักเองเรื่องนั้น”“งั้นรักกลับก่อนนะ”“ให้อาร์มไปส่งไหม”“ไม่ดีกว่าอาร์ม รักกลับเองได้ อีกอย่างทางกลับบ้านของรักกับอาร์ม มันคนละทางกัน ที่สำคัญตอนเย็นรถติดด้วยจะทำให้อาร์มถึงบ้านช้า”“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ”“อือ...อย่าลืมเรื่องหอพัก

        รถเลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าตึกคณะตามที่ร้อยรักบอก เขาจอดให้เธอลงไปและก็ชะลอดูว่าผู้ชายคนนั้นจะมาไหม แล้วก็มาจริงๆ เมื่อร้อยรักเดินห่างจากรถไปก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีเดินเข้าไปหา และทั้งสองก็พูดคุยกันพร้อมส่งยิ้มและหัวเราะให้กัน ติณณ์เม้มปากแน่นให้กับภาพที่เห็น โกรธและอยากลงไปกระชากร้อยรักกลับขึ้นมาบนรถเพื่อสั่งสอนให้จำว่าร่างกายของเธอเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น แต่หล่อนบอกว่าลูกไม่ใช่ลูกของเขา แสดงว่าเธอ...        “สำส่อน!”จากนั้นเขาก็กระชากรถออกไปจากหน้าตึกทันที วันนี้ติณณ์มีนัดกับเรียมที่ร้านอาหารใกล้ๆ กับออฟฟิศของตัวเอง พอมาถึงร้านอาหารเขาก็ไปสั่งอาหารรอหญิงสาวข้างใน เขาถามเธอว่าเธอชอบอะไร อยากทานอะไรจะได้สั่งรอ ไม่ต้องมาเสียเวลาสั่ง ตอนนี้อาหารเตรียมพร้อมวางเต็มโต๊ะที่เขานั่งแล้ว ซึ่งเรียมก็มาถึงพอดี เขาจึงโบกมือเรียกหล่อน        “มื้อเช้าของเราครับเรียม”        “น่าทานทั้งนั้นเลย เรียมไม่ได้กิ

ร้อยรักยอมให้เขาพาไปยังเตียงง่ายๆ เธอเองก็ต้องการอ้อมกอดของเขา ต้องการคนตัวโตเช่นกัน เพียงแค่เขาปรารถนาในตัวเธอ แค่นี้เธอก็ดีใจมากแล้ว ทันทีที่แผ่นหลังปะทะกับเตียงเล็กของตนเองพร้อมกับเขาเคลื่อนตัวมาคร่อมทับ เธอก็ตวัดเรียวแขนโอบกอดคนเหนือร่าง“อือ...เธอเองก็ร้อนใช้ได้เลยนี่ ต้องการฉันเหมือนกันใช่ไหม” ถามเสียงพร่าพร้อมกับโน้มลงไปบดจูบปากน้อย“อ่ะ...อื้อ...”เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่บดคลึงกันหนักหน่วง ร้อยรักจูบตอบคนเหนือร่างด้วยความโหยหา หล่อนแอ่นยกเร่าร่างอวบอิ่มของตัวเองขึ้นหาเขาด้วยกายปรารถนา“อ่า...หวานเหลือเกินรัก อือ...ปากเธอหวานเหมือนครั้งแรกที่ฉันจูบ อ่า...”ผละออกมาไล้ปลายลิ้นเลียริมฝีปากเล็กแล้วเคลื่อนมาจูบคางมนของเธอเลยมายังต้นคอระหง แล้วสองมือก็บดบีบขยำสองเต้าอวบอูมของเด็กสาว และเหมือนว่าสองเต้าที่เคยล้นมือจะใหญ่กว่าเดิม ร่างเล็กที่เคยผอมบางก็อวบอิ่มมีน้ำมีนวลหอมรัญจวนน่าหลงใหลที่สุดตอนนี้“อือ...คุณติณณ์...”“อือ...ฉันรู้ว่าเธอต้องการฉันยัยเฉิ่ม อือ...”เขาเคลื่อนไล้จูบซอกคอระหงไล่มายังแอ่งชีพจรที่เคลื