All Chapters of The Heartache of a Broken Marriage: Chapter 71 - Chapter 80

Tahimik ang paligid."Si Cailyn ay isang mabait na babae. Sa loob ng maraming taon, tahimik niyang tinitiis ang lahat ng mga pasakit, hindi nag-eeksplika, hindi nagsasalita ng labis."Si Lee ay humugot ng malalim na buntong-hininga at nagsabi, "Kahit noong binigyan ninyo si Helen ng gamot at nagkaroon siya ng pagkalaglag, tahimik na tinanggap ni Cailyn ang kasalanan para sa inyo, at hindi nagsalita ng kahit isang salita sa harap ng iba."Ang nararamdaman ni Emelita sa mga oras na iyon ay masalimuot. Nang marinig niya mula kay Lee na pinili niyang pahintulutan si Cailyn na tanggapin ang kasalanan, agad na bumigat ang kanyang mukha at hindi makapagsalita ng maayos. "Bakit mo pa binanggit ‘yan ngayon, para lang bang mas maging guilty si Austin kay Cailyn?"Si Lee ay pinisil ang kanyang noo, "Gusto ko lang magdamdam para kay Cailyn."Dahil sa galit, nagging mabigat ang mukha ni Emelita."Pagkakasala?" biglang narinig nila ang isang boses mula sa isang napaka-hapdi at magaspang na tinig, "

"Manang Fe, halika rito."Hindi pinansin ni Austin ang sakit sa kanyang dibdib, sa halip ay tumingin siya sa sekretarya at tumawag ng tao.Kanina pa nakamasid si Manang Fe sa kanila, kaya nang marinig niyang tinawag siya ni Austin, agad siyang lumapit. Wala nang hinihintay na utos, kusa niyang inabot si Dahlia mula sa kamay ni Austin at inalalayan ito nang maayos.Binitiwan ni Austin ang pagkakahawak kay Dahlia, saka ito muling tiningnan. "Ipapasama kita kay Manang Fe papunta sa ospital para magpatingin."Kumislot ang kilay ni Dahlia at agad na umiling. "Hindi na kailangan, may dalang pampahid sa kotse, gagamitin ko na lang muna.""Miss Sevilla, sasamahan na kita pababa," mahinahong sabi ni Manang Fe habang nakangiti."Salamat, abala ka pa," sagot ni Dahlia nang may disente at banayad na ngiti, saka lumingon kay Austin. "Sige, abala ka na sa trabaho mo. Magkita na lang tayo ulit sa ibang araw."Tumango si Austin bilang tugon, habang unti-unting lumalayo si Dahlia, paika-ika ang paglal

Si Raven ay kasing-edad ni Austin, pero ang ugali niya ay malayong-malayo rito.Dahil matanda na si Mario, si Raven na ang madalas na nangangasiwa ng trust fund nito, kaya't madalas silang magkasama nitong mga nakaraang buwan.Matapos tuluyang iwan ang pamilya Buenaventura at si Austin, gusto nang magsimula ng panibagong buhay ni Cailyn. Habang buong ingat niyang pinoprotektahan ang dalawang batang nasa sinapupunan niya, sinisiguro rin niyang nauunawaan niya nang lubos ang lahat ng ari-arian sa kanyang pangalan upang makapaghanda sa mas maayos na pamumuhunan sa hinaharap.“Sanay na ako. Hindi mo na kailangang ubusin ang oras mo sa akin. May sarili kang buhay, gawin mo na lang ‘yon.”Kasabay ng paglunok sa kinakain niyang dumplings, sinabi niya ito kay Raven.“Ano, naiirita ka na sa’kin?” pabirong tanong ni Raven.“Hindi naman.”Ngumiti si Cailyn habang nilalasap ang halos maubos nang dumplings sa kanyang mangkok. “May chef, yaya, driver, at mga espesyalistang nurse na nakatutok sa aki

Isang napakalaking negosyante na hindi mataya ang kayamanan—siyempre, alam na alam ito ni Dahlia. Pero… "Dad, paano ko naman makikilala si Raven?" “Dahlia, interesado ang mag-amang Mario na mag-invest sa Sev Pharmaceutical natin. Bukas, pupunta kami ng kuya mo para makipagkita sa kanya. Mas mabuting umuwi ka na agad, kung maaari, sa flight ngayong gabi.” Nagningning ang mga mata ni Dahlia nang marinig iyon. “Totoo ba ‘yan, Dad?” “Oo.” “Okay, babalik ako mamayang gabi.” Ang mag-amang Mario at Raven ay itinuturing nang mga haligi ng negosyo sa Pilipinas. Ngunit sa harap nina Mario at lalo na ni Raven, sa larangan ng internasyonal na investment—sila’y para lamang mga baguhan. Kaya naman nang marinig nilang interesado ang pamilya Tan sa Sev Pharmaceutical, hindi na sila nag-atubiling makipagkita sa hotel kung saan nanunuluyan si Ravem. At siyempre, kasama si Dahlia. Pagpasok pa lang nila, isang matalim ngunit mapanuksong ngiti ang gumuhit sa labi ni Raven. Alam niya agad ang sit

Tinaas ni Raven ang kilay. "May kinalaman ba ang tanong mong ‘yan sa ating kasunduan?" Bahagyang napahiya si Andrew at pinilit ngumiti. "Alam mo, matagal nang humahanga sa’yo ang anak kong si Dahlia. Kung ikaw ay wala pang kasintahan, baka puwede nating pag-usapan..." Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin, malamig siyang pinutol ni Raven. "Pasensya na, pero mayroon na akong gusto. At kahit wala, hindi pa rin si Miss Dahlia ang pipiliin ko." Nanigas ang pilit na ngiti sa labi ni Andrew. Unti-unti itong nawala habang bumabagsak ang kanyang mukha sa kahihiyan. Napaka-arogante talaga ni Raven—hindi man lang siya binigyan ng kahit kaunting konsiderasyon bilang isang nakatatanda. "Pasensya ka na kung naging padalos-dalos kami, sana ay huwag mong palakihin ang isyu," wika ni Andrew, na kahit pilit ang ngiti ay hindi maitatangging nadismaya siya. Biglang sumagi sa isip ni Raven ang isang bagay kaya ngumiti ito nang may bahagyang panunuya. "Narinig ko na noon pa, may planong