All Chapters of ข้ามกาลเวลามาเป็นภรรยาในยุค 70: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 22 ตอบแทนเนื่องจากภรรยาสุดที่รักต้องการเหรียญเพื่อใช้แลกเปลี่ยนสิ่งของ เลยทำให้ฉิงหมิงต้องพาภรรยาสุดที่รักไปที่ตลาดมืดเพื่อหาซื้อสิ่งของแลกเปลี่ยน ก่อนที่จะเดินทางไปหาคนรักเก่าของแม่ยายเขานั้นเฉย ๆ แต่อีกคนเหมือนเด็กน้อยที่จะได้ไปเที่ยว ไม่รู้เพราะอะไร ตื่นแต่เช้า ให้อาหารปลา รดน้ำผักตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง พร้อมทั้งเตรียมอาหารเพื่อนำไปแลกเปลี่ยนอีกด้วย ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าในตลาดมืดจะมีสิ่งของที่ตัวเองต้องการไหม แต่ภรรยากลับเตรียมพร้อม เหมือนมั่นใจว่าตัวเองต้องได้สิ่งที่ต้องการแน่นอนเขาเพิ่งได้อ่านสมุดที่แจ้งยอดสิ่งของที่ภรรยามีในช่องว่าง ตอนแรกที่รู้ก็คิดว่าเยอะแล้ว แต่ล่าสุดเขาแทบล้มทั้งยืน เพราะมันเยอะมากกว่าเดิม มันทำให้เขาคิดว่าภรรยากำลังตุนของหนีภัยหนาว แต่ภัยหนาวนั้นน่าจะยาวนานเกือบปีหากให้คำนวณคงอยู่ได้เป็นปี ๆ ไม่ใช่เพียงเสบียงอาหาร ตู้ยาต่าง ๆ ของภรรยานี่น่าจะมากกว่ายาที่มีอยู่ที่สถานีแพทย์ประจำชุมชนเสียอีก เท่านั้นยังไม่พอ ชุดกันหนาวทั้งของเขาและของเธอนั้นมีมากกว่า 20 ชุด และยังมีรองเท้าถุงเท้าอีก 10 กว่าคู่ยังไม่หมดแค่นั้น ชุดที่นอน หมอนใบเล็กใบน้อย หมอนข้าง ผ

ตอนที่ 24 ตามหาเมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้ว และได้ให้ครอบครัวเหอเป็นคนมาดูแลสวนผัก ในตอนแรกคนเป็นพี่ใหญ่บอกว่าไม่ต้องจ้าง แค่มาดูแลสวนให้ไม่ได้เสียเวลานาน แต่สามีผู้มีความเชี่ยวชาญในการพูดก็สามารถทำให้เขายอมรับข้อเสนอ และยังให้ทำกระโจมให้อีกหลายหลังหากมีกระโจมมากพอ หนิงหนิงจะทดลองปลูกเห็ด ภรรยาเสนอ สามีที่ดีก็รีบสนอง ไม่ขัดใจ มีแต่เสนอเพิ่มให้อีกเยอะ ๆ จนภรรยาคิดว่าสามีประชด ทั้งที่จริง ๆ แล้วสามีนั้นอยากเอาใจภรรยาให้มาก ๆ เนื่องด้วยอีกไม่นานก็จะครบสามเดือนตามที่สามีเคยพูดไว้ เขาคิดเอง ตกลงกับตัวเอง โดยที่ภรรยายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ช่วงนี้เขาเลยต้องเอาใจภรรยาให้มาก ๆ เมื่อมอบหมายงานเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ไปแวะหาป้าเหลียน บอกถึงสถานที่ที่จะไป จะเจอหรือไม่เจอก็จะกลับมาในวันมะรืน แต่หากมาก่อนกำหนดจะแวะมาบอกอีกที เพื่อไม่ให้ป้าเหลียนเป็นห่วงในหมู่บ้านแห่งนี้ป้าเหลียนเปรียบเสมือนญาติคนหนึ่ง จะคอยถามหา ถ้าหายไปหลายวันจะต้องออกมาหาถึงที่บ้าน แต่ช่วงนี้ที่บ้านของเธอเปลี่ยนไปมาก ก่อนที่ป้าเหลียนจะไป เธอเลยมาหาเองก่อนทุกครั้งคนในหมู่บ้านไม่รู้หรอกว่าภายในกำแพงมีอะไร แต่ป้าเหลียนรู้เพราะอยู่ช่วย

ตอนที่ 26 เรื่องเล่าจากย่าก่อนจะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือใคร ก็ต้องตรวจสอบให้ดีเสียก่อน เพราะเป็นคนคิดแบบนั้น ระวังตัวอยู่เสมอ จึงไม่รีบร้อนที่จะช่วยคนที่นอนป่วย และไม่ใช่แค่ฉิงหมิงคนเดียวที่คิดแบบนั้น ภรรยาของเขาก็คิดไม่แตกต่างจากเขาด้วยเช่นหนิงหนิงอยากรู้เรื่องราวมากกว่านี้เสียก่อน ถึงสัญชาตญาณจะบอกว่าสิ่งที่คิดมันถูกต้อง แต่หากไม่มีข้อมูลมากพอ หนิงหนิงจะไปลงมือทำอะไรที่มันเกินตัว มันไม่ใช่แค่หยิบยื่นสิ่งของให้แล้วก็แยกย้าย ครั้งนี้มันแตกต่าง เพราะมันจะเกี่ยวพันกับเธอทั้งชีวิต ต้องตัดสินใจให้ดี และอีกอย่างการที่จะไปหาหมอตามที่ต้องการทันทีทันใจนั้นมันไม่ได้ หากหาหมอเท้าเปล่ายังพอที่จะหาได้ไม่ยาก เพราะมีสถานีแพทย์อยู่ทุกชุมชน แต่สิ่งที่หนิงหนิงต้องการคือการที่จะพาคนไปรักษาที่โรงพยาบาลในตัวเมืองเท่านั้น เพราะอาการของเขา หมอเท้าเปล่าไม่น่าจะช่วยได้"พวกเราพร้อมแล้วจ้ะ" หนิงหนิงมองหญิงชราที่นั่งอยู่หน้าเพิงที่พัก ในตอนแรกเธอเรียกว่า ยาย แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าต้องเปลี่ยนเป็น ย่า"ฉันจะบอกเล่าเท่าที่ตัวเองรู้เท่านั้น ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสองคนต้องถามเขาเอาเอง เพราะเขาไม่ค่อยเปิดปากบ

ตอนที่ 28 ปล่อยข่าวอาทิตย์ที่ผ่านมา มีเรื่องมากมายที่เกิดขึ้นกับหนิงหนิง เธอได้พบพ่อและพาพ่อไปรักษาในโรงพยาบาล โดยมีย่าคอยเฝ้าดูแลอยู่ไม่ห่าง เธอจะเข้าไปเยี่ยมอาทิตย์ละสองถึงสามครั้ง โดยการเข้าไปของหนิงหนิงนั้นจะมีการแวะไปที่โรงขยะ เพื่อเพิ่มรายได้ให้ตัวเองด้วยสามีไปทำงานอย่างเป็นทางการ วันแรกของการทำงานก็มีเรื่องร้องเรียนให้ตรวจสอบมากมาย เลยต้องอยู่จัดการเอกสารถึงสองวัน ซึ่งเขาก็พาเธอไปด้วย เขาจะส่งเธอไว้ที่โรงพยาบาล แล้วถึงจะไปทำงาน ตอนเย็นมารับและพักที่ห้องพักเจ้าหน้าที่ที่อยู่ในเมือง เลยไม่ต้องเดินทางไปกลับหมู่บ้านให้เสียเวลาหนิงหนิงได้บอกป้าเหลียนเรื่องเจอคนที่ตามหาแล้ว และได้เล่ารายละเอียดให้ฟังคร่าว ๆ ซึ่งป้าเหลียนแทบเป็นลมกับเรื่องที่เธอพูดเล่น ๆ กลับเป็นเรื่องจริง เพราะป้าเหลียนรู้แต่เรื่องคนรักเก่าเท่านั้น ป้าเหลียนยอมรับว่าตัวเองภาวนาไม่ให้เธอเจอคนที่ตามหา เพราะกลัวมีปัญหาตามมา แต่พอได้รู้ว่ามีทางออกที่ดีก็ได้แต่โล่งใจ หัวเราะอย่างมีความสุข ดีใจกับเธอที่ได้รู้ความจริง และยังกำชับว่าอย่าพูดเรื่องนี้อีกเป็นอันขาด "เมียจ๋า... สามีจะให้เหอหยวนทำปลาแห้งดีไหม" ฉิงหมิงเดินเข้า

ตอนที่ 30 ไม่ใช่ข่าวลือวันนี้เป็นวันที่หนิงหนิงตื่นสายที่สุดตั้งแต่มาอยู่ในโลกใบนี้ เพราะกว่าจะได้นอนก็ตอนฟ้าสางนี่เอง ครั้งแรกในชีวิต อยากรู้อยากลอง ลืมนึกไปว่าหากคนเราใช้ร่างกายอย่างหนัก มันจะระบม ปวดเนื้อปวดตัว เหมือนการเริ่มออกกำลังกายครั้งแรก บางอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป แต่ทั้งเธอและสามีกลับไม่เป็นอย่างนั้น มีเท่าไหร่ใส่หมด ไม่มียั้ง ผลจากการไม่รู้จักประมาณตน คนที่ตื่นออกกำลังกายทุกวันนั้นแทบมองไม่ออกว่าใช้แรงทั้งคืน เขายังตื่นเช้ากว่าเธอ ทำงานเหมือนทุกวัน แต่แค่ไม่ได้ตื่นมาวิ่งในตอนเช้าเหมือนทุกวันเท่านั้นเอง..."พี่สาวไปไหนเหรอจ๊ะ" เหอเหรินชะเง้อมองหาพี่สาวนานแล้วก็ยังไม่มา ปกติแล้วพี่สาวต้องออกมาแล้ว"พี่สาวไม่ค่อยสบาย เลยให้นอนพัก แล้วนี่รู้ไหมว่าพี่สาวกำลังเพาะเห็ด อยากทำเองบ้างไหม" ฉิงหมิงตอบแล้วชวนคุยเรื่องอื่น เหมือนที่เคยชวนคุยในทุก ๆ วัน"พี่ชาย... ต้องมีเรื่องน่ายินดีใช่ไหมจ๊ะ" เหอเหรินเอียงคอมองหน้าคนที่กำลังคุยด้วย ใบหน้าพี่ชายนั้นเปื้อนยิ้มอยู่ตลอดเวลา"พี่ว่าพี่ชายหมิงกำลังมีความสุข" ยิ้มตั้งแต่เช้า ยิ้มตลอดเวลา หากสุขก็คงสุขมาก ๆ ถึงไม่ยอมหยุดยิ้มสักที"ใช่ พี่กำ