All Chapters of เงื่อนไขร้าย ซ่อนปมรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“หนูกับเหม เราเลิกกันแล้วค่ะ” สิ้นคำบอกเล่าของคริมา ทั่วทั้งห้องโถงใหญ่ของบ้าน ‘ปองกูล’ ก็ตกอยู่ในความเงียบแทบจะทันที นั่นเป็นเพราะสิ่งที่เธอเพิ่งจะเอ่ยบอกออกไปนั้น ถือเป็นเรื่องใหญ่ของทั้งสองตระกูล ที่คาดหวังเอาไว้ว่าเธอกับอีกคนจะลงเอยกันด้วยการแต่งงาน ซึ่งชีวิตจริงบางทีมันก็ไม่ได้สวยงามขนาดนั้น! “ละ…ลูกว่าอะไรนะ! ทำไม นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น!” เป็นคุณดวงกมลที่ถามขึ้น แน่นอนว่าคำบอกกล่าวของลูกทำให้นางตกใจจนแทบสิ้นสติ เพราะไม่คิดไม่ฝันเลยว่าวันนี้จะมาถึง อีกทั้งนอกจากปฏิพัทธ์แล้ว นางก็ยังมองไม่เห็นเลยว่าจะมีผู้ชายคนไหน ที่จะเหมาะสมกับลูกสาวเพียงคนเดียวของตนเองไปได้มากกว่านี้อีก เพราะฝ่ายนั้นไม่เพียงแต่เป็นลูกชายของเพื่อนสนิทของนางและสามีเท่านั้น แต่ยังเป็นถึงทายาทหมื่นล้านของตระกูล สิงค์ราช ตระกูลเก่าแก่ที่มีธุรกิจในมือมากเป็นอันดันต้นๆ ของประเทศ ใครเล่าจะไม่อยากได้อีกฝ่ายมาเป็นลูกเขย นางคนหนึ่งละที่เฝ้ารอวันที่สองครอบครัวจะเกี่ยวดองมาโดยตลอด “หนูแค่รู้สึกว่าตัวเองกับเขาเหมาะสมที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่า มันก็เท่านั้นเองค่ะ”เดิมทีคริมาเองก็ใช่ว่าอยากจะยุติความ

ว่าเขาจะพบกับความสุขอย่างแท้จริงในสักวันเจ้าของแผ่นหลังบอบบางในชุดนักศึกษาปีสุดท้ายค่อยๆ พาตัวเองย่างกายเข้ามาในห้องโถงใหญ่ของบ้าน หลังจากถูกเรียกตัวด่วนจากพ่อบังเกิดเกล้า พ่อที่หากไม่มีเรื่องคอขาดบาดตาย ก็คงไม่มีทางเลย ที่ท่านจะอนุญาตให้เธอเข้ามาเหยียบในบ้านหลังนี้ซึ่งอันที่จริงแล้วการมีตัวตนของเธอ ก็ถูกปิดเป็นความลับมาตลอดจนกระทั่งแม่ของเธอเสียชีวิต ยายที่แก่ชรามากแล้วจึงหมดสิ้นทางเลือก ตัดสินใจพาเธอเข้ากรุงเทพมาแนะนำให้พ่อแท้ๆ ได้รู้จัก แน่นอนว่าคราแรกพ่อไม่เชื่อ จวบจนกระทั่งผลตรวจดีเอ็นเอถูกเปิดเผย ความจริงที่ถูกปิดตายมานานถึงสิบห้าปีถึงได้กระจ่าง ลูก…ที่เป็นจุดด่างพร้อยในชีวิตพ่อ ก็ไม่ต่างอะไรกับกาฝากของบ้าน ที่ทุกคนไม่อยากให้การต้อนรับ ดีหน่อยที่ได้ป้าน้อม ป้าแม่บ้านเก่าแก่คอยดูแล เธอถึงเติบโตมาได้จนถึงทุกวันนี้ แม้จะเป็นการเติบโตแบบเงียบๆ ตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อแท้ๆของตัวเองก็ตาม ในบ้านหลังนี้ เธอแทบไม่ต่างอะไรกับคนใช้คนหนึ่ง แม้ผลจะออกมาชัดเจนว่าเธอคือลูกสาวแท้ๆ อีกคนของเจ้าของบ้าน แต่พ่อบังเกิดเกล้านั้นกลับให้สิทธิ์ในบ้านหลังนี้กับเธอเพียงแค่คนอาศัย

“อย่างที่เธอเองก็น่าจะรู้ดีพอๆ กับฉัน ว่าพ่อกับแม่ของฉันอยากได้หลานมาก แต่เพราะพ่อของเธอใช้เงินสินสอดหมดไปแล้ว งานหมั้นของเราสองคนมันถึงได้ถูกจัดขึ้น เพราะฉะนั้นหน้าที่ของเราสองคนจากนี้…คือต้องช่วยกันทำให้พวกท่านสมหวัง ทางนั้นจะได้เลิกเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตฉันสักที!“ เขาเว้นคำพูดเอาไว้เพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นต่อ เมื่อคนตรงหน้าไม่ได้เอ่ยแทรกอะไรกลับมา ราวกับจะเข้าใจดีถึงเหตุและผล ว่าทำไมเธอกับเขาถึงต้องมาลงเอยกันแบบนี้ เธอรู้กระทั่งว่าตัวเองไม่ได้เป็นที่ต้องการสำหรับใครเลย รู้ว่าหากมีทางเลือกอื่นที่ดีกว่า คนที่ถูกเลือกคงไม่มีวันเป็นเธอ!“ฉันจะหลับนอนกับเธอสองครั้งต่อสัปดาห์เป็นอย่างต่ำ นอกเหนือจากนั้นก็ต่างคนต่างอยู่ ห้ามมายุ่งวุ่นวายชีวิตของกันและกันไม่ว่าจะเรื่องไหน รอจนเธอตั้งท้อง เด็กคลอดเมื่อไหร่ค่อยแยกย้าย ทางใครทางมัน มีอะไรสงสัยไหม” ด้วยความเป็นคนตรงอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มจึงพูดในสิ่งที่คิดออกมาจนหมด ไม่สนด้วยซ้ำ ว่าคำบอกกล่าวของตนเองเมื่อสักครู่นั้น มันจะสร้างความตกอกตกใจให้แก่คนฟังมากน้อยสักแค่ไหน นั่นเป็นเพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องมานั่งสนใจ ที่จริงทั้งหมดนี้เขาก็ฝ

ปาฏลีได้รับอนุญาตให้พักผ่อนอยู่บ้านนานถึงสามวัน ก่อนที่สามีของเธอจะพามาทำงานด้วย ในตำแหน่งผู้ช่วยเลขาของเขา ซึ่งอีกฝ่ายก็ให้การต้อนรับอีกทั้งยังสอนงานให้อย่างตั้งอกตั้งใจ “นี่ค่ะคุณหนึ่ง เอกสารที่ขอไว้” คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ยอมรับว่าตั้งแต่มีเมียนายเข้ามาช่วยทำงาน เขามีเวลาออกไปใช้ชีวิตมากขึ้น อีกทั้งฝ่ายนั้นเองก็เหมือนเป็นคนหัวดีไม่ใช่น้อย เพราะไม่ว่าจะสอนอะไรก็สามารถทำได้ น้อยครั้งที่จะผิดพลาด เขาชอบคนแบบนี้ หากเป็นไปได้ก็อยากร่วมงานไปนานๆ “ขอบคุณมากครับคุณปัน…” ชายหนุ่มตอบ ก่อนทำท่าจะเอื้อมมือไปหยิบเอาชุดเอกสารติดแต่อีกฝ่ายกลับชักมือหนีเสียก่อน “เรื่องที่เราคุยกันไว้ ไม่ทราบว่าคุณหนึ่งสะดวกเมื่อไหร่ดีคะ” “วันนี้เลยก็ได้ครับ งานอื่นๆ เราทำเสร็จกันหมดแล้ว เลิกงานไวหน่อยนายคงไม่ว่าอะไร เดี๋ยวผมขอเอาเอกสารไปให้นายก่อน แล้วเราค่อยหนีเที่ยว เอ้ย! ค่อยออกไปทำธุระกัน ดีไหมครับ” คนได้ฟังถึงกับยิ้มกว้าง ก่อนจะนัดแนะกับรุ่นพี่หนุ่มสองสามประโยคแล้วค่อยเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานเพื่อเก็บข้าวของของตัวเอง เมื่อทำทุกอย่างเสร็จถึงได้ออกมายืนร

“อืม” “เมื่อวานก็ยังดีๆ อยู่เลย นี่นายคงไม่ได้ทำอะไรเธอหรอกใช่ไหมครับ”ถ้าจะตอบไปตรงๆ ก็เกรงว่าคนตรงหน้าอาจจะรับไม่ได้ เขาจึงใช้เพียงความเงียบให้ทำหน้าที่ตอบคำถามที่ว่านั้นแทนต่อไป ปฏิพัทธ์จัดการกับงานในส่วนของตัวเองกับของอีกคนตลอดทั้งวัน ก่อนจะรีบกลับบ้านเมื่อถึงเวลา ไม่คิดแวะไปที่ไหนต่อ “เขาเป็นยังไงบ้างครับ” “ตัวยังร้อนอยู่เลยค่ะ นี่ป้าก็เพิ่งขึ้นไปเช็ดตัวให้เมื่อครู่นี้เอง” คนได้ฟังพยักหน้ารับด้วยท่าทีสุขุม ก่อนที่จะเอ่ยตอบกลับไปเบาๆ “ขอบคุณมากครับ ป้าไปพักเถอะ เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการต่อเอง” หญิงชราพยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะพาตัวเองเดินหายออกไปจากบ้าน และไม่ลืมเดินไล่ปิดล็อกประตูให้ผู้เป็นนายไล่ตามหลัง นั่นเลยทำให้ปฏิพัทธ์ มีโอกาสได้อยู่กับคนแกล้งหลับตามลำพัง “ลุกขึ้นมากินข้าว จะได้กินยา” เมื่อเห็นชัดแล้วว่าการแสดงละครของตนเองไม่เป็นผลสำเร็จ ปาฏลีจึงค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง “กินแต่ข้าวได้ไหมคะ”คนป่วยไม่รีรอที่จะต่อรอง ซึ่งก็เหมือนว่าอีกคนนั้น จะไม่ยอมอ่อนข้อให้กันในเรื่องนี้ อย่างที่ใจเธอ