All Chapters of เงื่อนไขร้าย ซ่อนปมรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ท่าทีห่างเหินที่สามีมอบให้หลังจากได้รู้เรื่องของอดีตคนรักที่กำลังเข้าพิธีแต่งงาน ทำให้ในแต่ละวันชีวิตคู่ระหว่างกันเต็มไปด้วยความอึดอัด กระทั่งเมื่อใครบางคนปรากฏตัวขึ้น ใครบางคนที่ไม่ได้เพียงลำพัง แต่ยังควงแขนเข้ามาในบ้านพร้อมผู้หญิงคนหนึ่ง “สะ…สวัสดีค่ะคุณ…” “เรียกฉันว่าคุณหญิงเหมือนคนอื่นๆ เถอะ เพราะฉันยังไม่อยากนับญาติกับสะใภ้ที่ไม่อยากได้ตอนนี้” คำตอบนั้นทำให้ตกใจ แต่ไม่นานมันก็ค่อยๆ จางหาย เมื่อสำนึกได้ว่าตัวเองนั้นไม่ใช่ที่ต้องการของคนตรงหน้าตั้งแต่แรกแต่มันเป็นพี่สาวของเธอต่างหาก “แล้วนี่ตาเหมไปไหน”คุณหญิงจารุวรรณเอ่ยถาม ก่อนจะลอบมองลูกสะใภ้ที่ท่านไม่ได้ต้องการมาตั้งแต่แรก แต่ก็ต้องทำใจรับไว้อย่างพิจารณา ซึ่งเอาจริงๆ เด็กดีก็น่ารักน่ารักน่าเอ็นดูอยู่หรอก หากไม่ติดว่าเป็นลูกที่เกิดจากเมียน้อย บางทีท่านอาจจะทำใจยอมรับมาเป็นสะใภ้ได้ก็แค่อาจจะนะ! “พี่เหมเข้าไร่ค่ะ จะกลับเข้าบ้านอีกทีก็ช่วงเย็น” อีกฝ่ายเพียงแต่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินผ่านหน้าไปกันทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา “แล้วนั่นมัวยืนเฉยอยู่ทำไม มานั่งนี่สิ ฉันมีเรื่องสำค

พ่อกับแม่สามีอยู่พักผ่อนได้เพียงไม่นานก็ต้องพากันกลับไปพร้อมๆ กับอีกคนที่ตัดสินใจขอกลับไปด้วย เพราะเห็นชัดแล้วว่าไม่ว่าเธอจะพยายามให้ตายยังไง สุดท้ายก็ไม่อาจพาตัวเองเข้าไปอยู่ในสายตาของปฏิพัทธ์ได้เลย ไหนจะคำพูดตรงๆ ที่เขาสวนกลับมาให้กัน ตอนที่เธอรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปสารภาพรักนั่นอีก! “นิดรักพี่เหมนะคะ! รักตั้งแต่วันแรกที่เจอ!” คนได้ฟังไม่ได้ดูแปลกใจเลยสักนิด นั่นอาจเป็นเพราะเขาได้รับคำเตือนมาก่อนแล้วว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไงกับตัวเอง แต่ถึงจะรู้ไปก็เท่านั้น เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็คงไม่อาจให้ในสิ่งที่เธอ หรือแม่ของเขาต้องการไปได้อยู่ดี “แต่พี่มีคนที่พี่รักอยู่แล้วครับ และคงไม่มีวันที่ใครจะเข้ามาแทนที่เขาคนนั้นได้ง่ายๆ” ปฏิพัทธ์ตอบกลับไปตามที่รู้สึก ไม่ว่ายังไงสำหรับเรื่องนี้แล้ว ใจเขาจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างอื่น ต่อให้มารดาจะสรรหาผู้หญิงที่ดีพร้อมมานำเสนอสักแค่ไหน ท้ายที่สุดแล้วในใจของเขาตอนนี้ มันก็ยังรักและเฝ้ารอคริมาอยู่ดี แม้จะรู้ว่าเป็นการรอคอยที่ไร้ค่า แต่เขาก็ยังเลือกที่จะรอ! “ลองให้โอกาสนิดสิคะ นิดรับรองว่านิดจะทำให้พี่เ

“อื้อ…พอแล้ว! ปันไม่ได้จูบแล้วนะ!” เกือบห้านาทีเห็นจะได้กว่าเขาจะยอมถอนริมฝีปากออกและทำท่าจะขยับมาจูบกันอีกหน “เธอเป็นเมียฉัน เพราะงั้นฉันทำได้มากกว่าจูบอีก หยุดดื้อแล้วเข้าบ้านได้แล้ว” ถึงน้ำเสียงที่ใช้จะดูอ่อนโยนลง แต่กระนั้นความโกรธของเธอที่มีต่อเขามัน มันก็ยังคงอยู่ ไม่ได้หายไปไหนเลย ไม่แม้แต่นิดเดียว!เป็นเวลาสามวันเข้าไปแล้วที่ปฏิพัทธ์ถูกภรรยาเมิน เพราะยังคงโกรธเรื่องที่เขาปล่อยให้เธอนั่งหนาวอยู่หน้าบ้านเกือบครึ่งชั่วโมงอยู่ แต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้หงุดหงิดได้เท่ากับท่าทีสนิทสนมกันระหว่างเธอกับไอ้หนึ่ง ที่นับวันก็เหมือนมันจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น! “จะไปไหนกัน!”ความคิดทั้งหมดมีอันต้องหยุดชะงัก ยามเมื่อสายตาเจ้ากรรมเหลือบไปเห็นภาพของคนทั้งคู่ ที่ทำท่าจะเดินตามกันออกไป “ไปซื้อของในเมืองครับ ผมบอกนายตั้งแต่บ่ายแล้วนะครับ” เป็นหนึ่งที่เอ่ยตอบ ก่อนจะลอบมองคนสองคนด้วยใจที่สั่นระทึก “แกอยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันพาปันไปเอง” แค่ปล่อยให้มันใกล้ชิดปาฏลีมาทั้งวันก็มากเกินพอแล้ว จากนี้เขาจะไม่ขอทนอีก! “ปันจะให้พี่หนึ่งพา

นั่นก็เท่ากับว่าตอนนี้เวลานี้ เธอเหลือเวลาที่จะได้อยู่กับเขากับลูก อีกแค่เพียงเก้าเดือนเท่านั้น ซึ่งมันเป็นเวลาที่ไม่ได้ยาวนานอย่างที่ใจเธอหวังเอาไว้เลยสักนิด แต่ถึงจะเศร้าเสียใจสักแค่ไหนเธอก็จะไม่ลืมสัญญาที่เคยได้ให้กับเขาเอาไว้และเธอจะคืนอิสระให้เขา…เมื่อวันที่ต้องจากลากันมาถึง…ภาพของคนที่หมู่นี้มักจะกินๆ นอนๆ อยู่ที่บ้านกลายเป็นภาพที่ปฏิพัทธ์มีโอกาสได้เห็นจนชินตา อีกทั้งมันยังเป็นสาเหตุหลัก ที่ทำให้เขาไม่อยากไปไหนหลังเลิกงาน นอกจากกลับมานั่งมองมัน “คืนนี้มีฝนดาวตก ออกไปนั่งดูที่ระเบียงกันไหม” เพราะกลัวว่าอีกคนจะเบื่อที่ต้องอยู่แต่บ้าน เขาจึงพยายามหากิจกรรมให้เธอได้มีส่วนร่วม คืนนี้เองก็เช่นกันที่ตั้งใจจะพาออกไปปูเสื่อดูดาวตก “ไปค่ะ” คนที่กำลังเฝ้ารอโอกาสงามๆ นี้อยู่นานแล้ว ไม่รีรอที่จะตอบรับพร้อมรอยยิ้มสดใส ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินนำสามีออกมาจัดแจงทุกอย่างไว้รอที่ระเบียงระหว่างที่เขาขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องของตัวเอง ซึ่งตอนนี้มันได้กลายมาเป็นห้องนอนของเธอด้วยเช่นกันรอไม่นานพ่อของลูกก็กลับมาลงสมทบ ก่อนที่เธอและเขาจะใช้เวลาที่เหลือ หมดไปกับการนั่งดูดาวตก

เพราะตลอดหลายเดือนมานี้ตนเองกับภรรยาไม่ค่อยมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง ปฏิพัทธ์จึงตั้งใจว่าวันนี้เขาจะยกเลิกงานในช่วงเย็นทั้งหมดเพื่อกลับบ้าน กลับมาใช้เวลาปรับความเข้าใจกับแม่ของลูก ถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เขาอาจจะคิดน้อยไปหน่อย จนมันอาจทำให้เธอเผลอเข้าใจผิด ทว่าเดินหาก็แล้ว ตะโกนเรียกก็แล้ว สิ่งที่ได้รับกลับมานั้น มันกลับมีเพียงแค่ความว่างเปล่า “ปันล่ะครับ” สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ทนไม่ไหว ต้องหันไปถามคนอื่นๆ ในบ้าน ที่เอาแต่นั่งเงียบ ไม่ยอมพูดยอมจากันสักคำ “คะ…คุณปันไปแล้วค่ะ” “ไปแล้ว ไปไหน!” “ก็ไปจากที่นี่น่ะสิ!” หนนี้กลับกลายเป็นคุณจารุวรรณที่เอ่ยขึ้น ก่อนจะสะบัดหน้าหนีทันทีที่พ่อตัวดีทำท่าจะเดินตรงหน้ามาหา “แม่หมายความว่าไงครับ ผมไม่เข้าใจ!” “ข้อตกลงระหว่างแกกับเขาจบแล้วนี่ อีกอย่างตอนนี้แกก็พาแม่หนูคนนั้นออกงานไปเปิดตัวเป็นว่าเล่น ใครเขาจะกล้าหน้าด้านอยู่ต่ออีกล่ะ!” คำตอบที่ได้รับนอกจากจะทำให้ตกใจแล้ว มันยังทำให้เขาคิดไปถึงรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองของเมียเมื่อคืนก่อนอีกด้วย หากรู้ว่านั่นมันจะเป็นยิ้ม