All Chapters of บ่วงใจร้ายลวงรัก: Chapter 1 - Chapter 10

เธอได้แต่ถามตัวเองในใจ สายตาที่จ้องมองบิดานั้นเต็มไปด้วยความปวดร้าวอย่างถึงที่สุด ตั้งแต่จำความได้ ท่านไม่เคยลงไม้ลงมือกับเธอเลยสักครั้ง จนกระทั่งสองแม่ลูกนั่นก้าวเข้ามา ทุกอย่างก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป ไม่เว้นแม้แต่ความรักของท่าน ที่นับวันก็ยิ่งต้องถูกแบ่งไปให้กับคนพวกนั้น คนที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเธอแล้วใยท่านต้องมาบีบบังคับ ให้เธอไปนับญาติด้วยกับพวกมันด้วย! “หนูเรย์ พ่อขอ...” “ช่างเถอะค่ะ เรย์เจ็บจนชินแล้ว ในเมื่อไม่ว่าเรย์จะพูดยังไง มันก็คงไปไม่ถึงสติของพ่อ ก็เชิญพ่อมีความสุขกับคนพวกนี้ต่อไปเถอะค่ะ เรย์ขอตัว...” เธอเอ่ยได้เพียงเท่านั้นก็รีบวิ่งหนีออกมาจากบ้าน บ้านที่ตอนนี้มันไม่ได้ให้ความอบอุ่นกับเธอเหมือนเดิมอีกแล้ว สุดท้ายเมื่อไม่รู้จะพาตัวเองหลบไปเลียแผลใจที่ไหน ก็เลยพาตัวเองมาที่นี่ซึ่งมันเป็นที่เดียวที่ทำให้รู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้มา “ทานเยอะๆ นะคะ นี่ถ้ารู้ก่อนว่าจะมาทานข้าวด้วย น้าคงทำของโปรดไว้ให้” จิตรีเอ่ยขึ้นอย่างเอาอกเอาใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรนางถึงได้ถูกชะตากับเด็กคนนี้นัก ต่างจากคนอื่นๆที่มักจะพูดเป็นเสียงเดียวกัน

“ไว้เรย์จะคุยให้ แต่ไม่รับปากนะคะ ว่าจะพ่อจะยอมรึเปล่า” เพราะความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่จบลงไม่สวยเท่าไหร่นัก สถานะเดียวที่เหลืออยู่ระหว่างพวกท่านถึงกลายเป็นเกมชิงดีชิงเด่นกันอยู่เสมอ และคนที่ต้องยืนอยู่กลางสมรภูมิรบที่ว่านั้น ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเธอ ที่ต้องแบ่งรับแบ่งสู้ เมื่อแม่ต้องการบางสิ่งจากเธอ บางสิ่งที่พ่อไม่อยากให้เธอยกให้ เพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น “ไม่ยอมก็ต้องยอม รีบจัดการให้เรียบร้อย อย่าให้ฉันต้องบินไปเอาเองถึงที่!” พูดจบอีกฝ่ายก็ตัดสายทิ้ง ราวกับจะตอกย้ำให้เธอได้รับรู้ ว่าเรื่องที่ท่านอยากจะพูดคุยด้วยนั้นมีเพียงเรื่องที่ดินเท่านั้น ส่วนเธอจะเป็นตายร้ายดียังไงนั้น คงไม่มีใครสน! หลายวันต่อมา หลังจากยืนส่งลูกชายไปโรงเรียนได้ไม่นาน จิตตรีก็ต้องเปิดบ้านหลังน้อยของตนเองกับลูกเพื่อต้อนรับใครบางคนที่เดินทางมาหากันถึงบ้านด้วยเหตุผลที่มันทำให้นางไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากไล่ “ผมชื่อปรีชาครับ เป็นคนสนิทของคุณหญิงถวิล” แน่นอนว่านางรู้จักคนชื่อนี้ แต่ที่ไม่รู้คือท่านต้องการจากนางและลูกอีก “แล้วไม่ทราบว่าคุณ มีธุระอะไ

หลายปีต่อมา “เราหย่ากันเถอะค่ะคุณพี่! อย่าให้น้องกับลูกๆ ต้องมารับผลกรรมที่คุณพี่ก่อไว้เลยนะคะ!” นั่นคือประโยคเด็ดที่ทำให้คนฟังหูตาสว่างทันทีที่ได้ยิน สุดท้ายเมื่อไม่อาจรั้งภรรยากับลูกๆ เอาไว้ได้ ทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่ ก็เห็นแต่จะต้องปล่อยเธอไปตามที่ต้องการเวลาเปลี่ยน ใจคนก็ย่อมเปลี่ยน ยามมั่งมี มองไปทางไหน ใครก็พร้อมอ้าแขนต้อนรับ ทว่าในยามที่ล้ม มองไปทางไหนก็มักจะเจอแต่ผู้คนที่พากันเบือนหน้าหนี ซึ่งเขาไม่โทษใครในเรื่องนี้ เพราะเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเขาเป็นคนผิด ผิดที่ไว้ใจคนง่าย ผิดที่คิดว่ากำไรจากหุ้นที่นำไปลงทุนกับเพื่อนสนิทนั้นจะงอกเงยขึ้นเป็นเท่าตัว ทว่าสุดท้ายเขากลับคิดผิด เพราะนอกจากชีวิตจะไม่ได้ดีขึ้นอย่างที่ใจหวังจะให้เป็นไปแล้วนั้น เขายังสิ้นเนื้อประดาตัว จนกลายเป็นบุคคลที่กำลังจะถูกฟ้องร้องให้ล้มละลาย บ้านหลังใหญ่ที่เคยอยู่ อีกไม่นานก็คงถูกยึด! ไหนจะภรรยาสาว ที่เพิ่งจะเอ่ยปากคำว่า ‘หย่า’ ออกมาให้ได้ยินนั่นอีก ยอมรับว่านาทีแรกเขาตกใจ ก่อนที่ความรู้สึกนั้นจะค่อยๆ หายไป แปรเปลี่ยนเป็นความชินชาที่แทรกกายเข้ามาแทนที่

“เป็นยังไง ได้เจอน้องรึเปล่า!” ไม่ผิดไปจากที่คิดไว้เท่าไหร่นัก เมื่อแม่ของเขาจะรีบปรี่เข้ามาถามหาคนที่ท่านเฝ้าแต่คิดถึง และรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยตลอดหลายปีที่ผ่านมาเป็นอย่างแรกทันทีที่พบหน้าไม่สนกระทั่งว่าสภาพของเขาในตอนนี้นั้น มันจะดูย่ำแย่สักแค่ไหน “เจอครับ” “น้องเป็นยังไงบ้าง สบายดีใช่ไหม” หากให้พูดตามที่เห็น ก็ต้องยอมรับว่ายัยเด็กแสบนั่นโตขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอกันค่อนข้างมาก ซ้ำยังเป็นคนสวยชวนมอง จึงไม่แปลกเลยที่จะมีผู้ชายหลายต่อหลายคน พยายามทำทุกทางเพื่อให้เธอไปเป็นเมีย “ยังแสบเหมือนเดิมครับ” พูดมาถึงตรงนี้แผลที่ถูกกัดก็เริ่มเจ็บขึ้นมาหน่อยๆ มันทำให้เขาได้แต่คาดโทษแม่ตัวดีอยู่ภายในใจ ต่างจากมารดาที่ได้แต่ยิ้มรับต่อคำตอบที่ได้ยิน ไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไรเด็กน้อยที่นางรักและเอ็นดูไม่ต่างอะไรกับลูกแท้ๆ ของตัวเอง กลับกันพอได้ยินแบบนี้แล้วก็ชักอยากจะเห็นหน้าอีกสักครั้ง แต่ไม่ว่านางจะพูดยังไงนั้น ลูกชายก็ไม่ยอมพาไปเจออินทุอรท่าเดียว กล้าตะวันให้เหตุผลว่าเขาไม่อยากให้นางกลับไปอยู่จุดเดิม “แม่ได้ยินคนเขาพูดกัน เรื่องน้องกับพ่อเลี

“น้าจิตรีขา พี่กล้าแกล้งหนู!” “ผมเปล่า ยัยเด็กนี่ต่างหากที่ไปแกล้งคุณแหวนเธอก่อน” กล้าตะวันสวนกลับ สายตาจ้องมองแม่คุณหนูช่างฟ้องอย่างเอาเรื่อง นับวัน ความร้ายของหล่อนยิ่งปรากฏเด่นชัดจนเขาไม่รู้จะรับมือยังไงไหว นี่ยังไม่รวมเรื่องที่เธอชอบสรรหามาทำให้เขาต้องปวดหัวอยู่บ่อยๆ “หนูเปล่าแกล้งนะคะ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นอุบัติเหตุ ไม่เชื่อไปถามใครก็ได้”จะให้ไปถามใครได้ ในเมื่อทุกตารางนิ้วล้วนแล้วแต่เป็นคนของเธอ แล้วแบบนั้นใครที่ไหนมันจะกล้าพูดความจริงเล่า “คุณทำ ผมเห็นกับตาว่าเขาผลักคุณแหวนตกน้ำครับแม่!” “ฉันบอกว่าเปล่าไง!” นั่งบ้านั่นมันทำตัวเองต่างหาก ลองถ้าไม่มากวนประสาทกันก่อน มีหรือที่เธอจะตอบกลับไปแบบนั้น “เอาล่ะๆ น้องบอกว่าเป็นอุบัติเหตุก็เป็นอุบัติเหตุสิกล้า เราจะดุน้องให้ได้อะไรขึ้นมา แล้วเมื่อกี้อย่าคิดว่าแม่ไม่เห็นนะที่เรากระชากแขนน้อง เจ็บไหนคะ ขอน้าดูหน่อย” อินทุอรลอบยิ้มก่อนจะขยับเข้าไปใกล้แม่บ้านใจดี ที่เธอสนิทมากเป็นพิเศษอย่างออดอ้อน ด้วยพอจะรู้ดีว่าการกระทำนี้จะยิ่งทำให้อีกคนโกรธ แต่ก็นั่นแหละคือสิ่งที่เธออยากเห็น เ