Lahat ng Kabanata ng พยาบาทรักลวงใจ: Kabanata 11 - Kabanata 20

11“อาทานไม่ลงแล้วล่ะ อยากไปพักมากกว่า”เรื่องที่ได้ยินในเช้านี้ ทำให้กระเพราะของวรางค์คนางค์อิ่มตื้อ ลำคอเหมือนมีก้อนแข็งๆ มาจุกตรงคอ ของเหลวหรือแม้แต่อาหารน่ารับประทานตรงหน้าไม่อาจไหลลงไปสู่กระเพาะอาหารได้“ลุงก็เหมือนกัน ขอตัวก่อนนะจะขึ้นไปงีบสักหน่อย”ณัฐพลลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก วรางค์คนางค์จึงลุกขึ้นและเดินตามหลังสามีออกไปจากห้องทานอาหาร ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของกัมปนาทและเขมิกา“เขม พี่ว่าวันนี้เขมไม่ต้องไปทำงานนะ อยู่ดูแลคุณลุงกับคุณอาที่บ้านดีกว่า ดูจากอาการแล้วไม่ค่อยดีเท่าไหร่” กัมปนาทหันมาบอกเขมิกาญาติสาว“ค่ะพี่เอ” เขมิการับคำ ก่อนจะรับประทานโจ๊กหมูใส่ไข่ตรงหน้าต่อไปหลังจากที่ณัฐพลกับวรางค์คนางค์เข้ามาอยู่ตามลำพังในห้องส่วนบนที่ชั้นบน ทั้งสองเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านนอกของระเบียงห้อง ทอดสายตามองสนามหญ้าหน้าบ้านที่เขาและครอบครัวจะออกไปทานกาแฟหลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จ“ผมคิดถึงกัญญา ป่านนี้ไม่รู้ว่ากัญญาจะเป็นยังไงบ้าง”ณัฐพลพูดขึ้น วรางค์คนางค์รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันควันที่ได้ยิน นางรู้ดีว่าตลอดยี่สิบห้าปีที่ผ่านมา ณัฐพลไม่เคยลืมภรรยาหลวงเลย เขามักพูดถึงกั

13“ผมบอกว่า ผมอยากแต่งงานครับ คุณผึ้งจะว่าอะไรไหมถ้าหากผมจะให้คุณลุงกับคุณอามาสู่ขอคุณผึ้งกับคุณป้า ผมรักคุณผึ้งนะครับ รักมากด้วย” เขาหันมาพูดกับผู้หญิงที่เขารักและวาดหวังจะมาเป็นคู่ครอง วชิราภรณ์ยิ้มเขินแต่ในใจลิงโลดและสาแก่ใจเป็นที่สุด“มันไม่เร็วเกินไปเหรอคะคุณเอ เรารู้จักกันแค่เดือนกว่าๆ เองนะคะ”เธอพูดขึ้น มือใหญ่ของกัมปนาทเอื้อมมาจับมือเล็กของคนที่เขากำลังจะขอแต่งงานด้วย เขากุมมือนุ่มอย่างทะนุถนอม มองสบซึ้งลงไปในดวงตาหวานปนเศร้าของเธอ“มันอาจจะเร็วสำหรับคนอื่น แต่สำหรับผมช้าเหลือเกินครับ หนึ่งเดือนกว่าๆ ที่ผมได้รู้จักคุณผึ้ง เปลี่ยนสถานะจากเพื่อนมาเป็นแฟน มันคือช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากที่สุดครับ ผมไม่เคยรักใครมาก่อน พอผมเจอคุณผึ้งผมบอกได้คำเดียวเลยว่า รักคุณผึ้งหมดหัวใจและจะรักตลอดไป แต่งงานกับผมนะครับ”คำพูดที่กลั่นออกมาจากหัวใจของกัมปนาทถูกถ่ายทอดให้หญิงสาวที่ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกนั้นๆ ของเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้อิ่มเอมใจกับคำพูดระรื่นหู ชวนฟังให้เคลิ้มฝันนี้เลย“ขอบคุณคุณเอมากนะคะที่รักผึ้ง แต่ผึ้งขอเวลาอีกสักหน่อยได้ไหมคะ ชีวิตคู่ของแม่ทำให้ผึ้งกลัว ผึ้งกลัวว่าคุณเอจะเป็นเ

1519.00 น. ณ ห้องจัดเลี้ยงงานเลี้ยงพนักงานเริ่มขึ้นในเวลา 18.30 น. พนักงานมาร่วมงานกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบชีวิต กำลังรื่นรมย์กับเสียงเพลงที่บรรเลงดังกระหึ่ม ต่างวาดลวดลายลีลาเท้าไฟกันอย่างสนุกสนาน ต่างคนต่างงัดลีลาชวนหัวเราะและท่าเต้นแปลกๆ มาให้เหล่าเพื่อนๆ ดูกันอย่างต่อเนื่อง วชิราภรณ์เองก็ออกลีลาเท้าไฟ ร่ายระบำตามจังหวะเพลง สะบัดความทุกข์ ความเศร้าหมองที่มีอยู่ในจิตใจให้หลุดออกไปจากใจชั่วคราว โดยมีรุ่งรุจีเต้นรำอยู่ใกล้ๆแต่มีอยู่คนหนึ่งที่เอาแต่นั่งดื่มแอลกอฮอล์ไม่หยุด แก้วแล้วแก้วเล่าดวงตามองไปยังร่างของวชิราภรณ์ชนิดที่เรียกว่าตาไม่กระพริบ สายตาของณัชญ์มองไปยังร่างของคนที่เขาแอบรักเต็มไปด้วยความรัก ความเป็นห่วง ความกังวลและการตัดสินใจ“คุณณัชญ์ดื่มเยอะแล้วนะคะพอเถอะคะ ออกไปเต้นกับวรรณดีกว่าคะ” อรุณวรรณเลขาสาวของณัชญ์กล่าวชวน“ไม่…เธออยากไปเต้นก็ไปเต้นคนเดียวสิ”ณัชญ์พูดด้วยน้ำเสียงไร้เยื่อใย ทำให้คนที่ได้ยินหน้าสลดลง“คุณณัชญ์อย่าดื่มเลยนะคะ ดื่มไปตั้งหลายแก้วแล้ว วรรณเป็นห่วงค่ะ”ความห่วงใยของเลขาสาวถ่ายทอดออกไปให้ณัชญ์รับรู้อีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าคำพูดที่แสดงความเป็นห่วงนี้จะไม่ไ

17“ณัชญ์ นายทำอะไรผึ้ง นายทำอะไร ปล่อยผึ้งเดี๋ยวนี้นะ”รุ่งรุจีได้ยินเสียงแว่วๆ ดังออกมาจากห้องพักขณะที่เธอกำลังไขใช้คีย์การ์ดเปิดประตู พอเปิดประตูกว้างเท่านั้น เสียงร้องขอความช่วยเหลือของคนกำลังพลาดท่าก็ดังเต็มสองหู ภาพที่ณัชญ์เพื่อนสนิทกำลังปลุกปล้ำวชิราภรณ์เต็มสองตา เธอรีบสาวเท้าไปยังสองร่างที่หันมามองต้นเสียงด้วยสายตาแตกต่างกัน ณัชญ์มองเธอด้วยสายตาเต็มล้นไปด้วยความตกใจ สายตาของคนตกเป็นรองเต็มไปด้วยความเสียใจที่มีความดีใจแฝงไว้ในที“นายเป็นบ้าอะไร เมาจนขาดสติเลยหรือไง ผึ้งเป็นเพื่อนนายนะไม่ใช่อีตัว”รุ่งรุจีวิ่งเข้ามากระชากร่างหนาที่คร่อมร่างของเพื่อนสาวอย่างแรง ความตกใจที่ตะลึงค้างทำให้เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างหนาจึงล้มหงายลงบนที่นอน ก่อจะชันตัวลุกขึ้น มองร่างของวชิราภรณ์ที่โผกอดร่างของรุ่งรุจี ร้องไห้ตัวโยน เสียงสะอื้นดังก้อง ความมึนเมาหายเลือนหายทีละน้อย“นายทำอย่างนี้ทำไมณัชญ์ นายทำอย่างนี้ได้ยังไง ผึ้งเป็นเพื่อนนายนะ นายบ้าไปแล้วเหรอ” รุ่งรุจียังต่อว่าเพื่อนชายต่อไป“จี ณัชญ์ ณัชญ์ไม่ได้...เพี้ยะ”ยังไม่ทันที่ณัชญ์จะพูดจบประโยคดี ฝ่ามือของรุ่งรุจีก็ฟาดลงมาบนแก้มขาวของเพื่อนชา

19“แล้วคุณรู้เรื่องอุบัติเหตุครั้งนี้หรือเปล่าว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมณัชญ์ถึงดื่มเหล้าเพราะปกติณัชญ์จะไม่แตะต้องเหล้าเลย คุณพอจะรู้ไหมว่าณัชญ์ดื่มเหล้าทำไม ทุกข์ใจเรื่องอะไร”ประโยคคำถามที่อรุณวรรณได้ยิน ทำให้เธออึ้งไปชั่วครู่ ท่าทางและน้ำเสียงของธัญญ์ที่ถามนั้น บอกให้เธอรับรู้ว่า ต้องการคำตอบเป็นที่สุด ช่วงขณะนี้อรุณวรรณมีความคิดบางอย่างแล่นใส่หัว เธอไม่รู้ว่าหากพูดความคิดนี้ออกไป ผลที่ตามมาจะสำเร็จดังใจหรือไม่ แต่ส่วนลึกบอกเธอว่า ต้องทำตามความคิดที่จุดประกายเฉียบพลัน“วรรณเป็นแค่เลขาของคุณณัชญ์ จะรู้ดีเฉพาะเรื่องงานเท่านั้นค่ะ เรื่องส่วนตัวไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ค่ะ” ใบหน้าของธัญญ์แสดงถึงความผิดหวังเล็กน้อยเมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ตนเองต้องการ “แต่เผอิญวรรณรู้อะไรมาบางอย่างค่ะ”“อะไร คุณรู้อะไรมา” ธัญญ์ถามทันควัน ประกายตามีความหวัง“คุณณัชญ์มีเพื่อนสนิทอยู่สองคนคือจีกับผึ้งค่ะ ปกติทั้งสามคนจะไปไหนไปกัน แต่พอคุณณัชญ์เกิดอุบัติเหตุจีกับผึ้งกับไม่มาเยี่ยมคุณณัชญ์เลยสักวัน แถมผึ้งยังลาออกจากบริษัทไปอย่างไม่มีเหตุผล ในวันที่ผึ้งมายื่นใบลาออกเผอิญวรรณได้ยินจีกับผึ้งคุยกันค่ะ จึงรู้ว่าต้นเหต