Our ride back to the hotel was filled with deafening silence. Ni isang beses, simula nang umalis kami ni Zade sa ospital na ‘yon sa Paris, hindi ko na nagawang ibuka pa ang mga labi para magsalita. All I did was stare blindly outside the window. Kahit na napakaraming mga nadaraanan, tila nakatitig lang ako sa kawalan. Hinayaan lang din naman ako ni Zade, kahit na ramdam ko ang maya’t mayang pagtingin niya sa ‘kin. I knew he wanted to ask questions, but he held back. Nakarating na kami sa tinutuluyang hotel at papasok na sana akong muli sa kwarto ko, but Zade grabbed my wrist. “Pag-usapan natin,” aniya, may sakit pa rin akong nakikita sa mga mata niya. Hindi na tama ‘to. Paano ko siya magagamit nang maayos laban sa kapatid niya, uulanin lang ako ng konsensya sa tuwing makikita ko sa kanya ang ganyang reaksyon.Panahon na siguro para putulin ang koneksyon namin. Hindi ko na rin maaatim na gamitin pa siya laban kay Kiel. “Zade…. Hindi kita gusto. And I doubt na magugustuhan talaga
Terakhir Diperbarui : 2025-02-17 Baca selengkapnya