บททั้งหมดของ ปราบพยศคุณหนูขาวีน: บทที่ 21 - บทที่ 30

ผลการผ่าตัดของคุณเอกภพเป็นที่น่าพอใจมาก ร่างกายของเขาฟื้นตัวได้เป็นอย่างดี หลังจากหายดีแล้วเขาก็เลยมีโอกาสได้ท่องเที่ยวกับแอนเดรียก่อนกลับและบังเอิญได้เจอกับเพื่อนเก่าซึ่งมาทำธุระที่นี่ ตอนนี้เลยพากันมานั่งดื่มชายามบ่ายที่ร้านแห่งหนึ่ง “อยู่เมืองไทยไม่เคยได้เจอกันเลยนะครับพ่อเลี้ยง” “นั้นสิครับคุณเอก เราไม่ได้เจอกันนานมาก คุณไม่ค่อยขึ้นไปเที่ยวทางเหนือเลย” “ที่ผ่านมาผมงานยุ่ง แต่ตอนนี้ก็สบายแล้วครับยกกิจการให้พวกเขาไปดูแลกันแล้ว” “ดีจังนะครับ ผมเองก็กำลังจะปล่อยให้เขามาทำอย่างเต็มตัวเหมือนกัน” “ปีนี่อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ ลุงไม่ได้เจอหลายปี โตเป็นหนุ่มแล้ว นี่ถ้าไปเจอที่อื่นลุงก็คงจะจำไม่ได้” “30 แล้วครับคุณลุง” ฐากูรชายหนุ่มใบหน้าหล่อแบบชายไทยตอบเพื่อนของบิดา “แล้วนี่แต่งงานมีครอบครัวหรือยังล่ะ” “อย่าถามเลยคุณเอก เจ้าไม้มันเรื่องมากครับ เจอใครก็บอกไม่ถูกใจสักที นี่ผมก็กำลังมองหาสาวๆ ให้มันอยู่เหมือนกัน อยากให้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาเสียที แต่หาเท่าไหร่ก็ยังไม่เจอคนที่มันถูกใจ” “แหมก็ล

วางสายจากคนรักแล้วก็มานั่งเครียดอย่างเดิมเพราะถ้าเป็นอย่างที่เอลินอร์พูดเขาก็คงจะตกที่นั่งลำบากเพราะเพื่อนคุณเอกภพที่เอลินอร์พูดถึงนั้นเขารู้จักดีว่าเป็นใครและมีหน้ามีตาในสังคมมากแค่ไหน เมื่อเทียบกับตนเองแล้วมันต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว ชายหนุ่มทบทวนตัวเองอีกครั้ง สถานะระหว่างเขากับคุณหนูช่างแตกต่างกันมากเหลือเกิน ที่ผ่านมาเขาเอาอารมณ์เป็นใหญ่จึงมองข้ามเรื่องนี้ไปอย่างไม่น่าให้อภัย ลำพังแค่เงินเดือนของเขาทั้งเดือนมันก็ยังซื้อกระเป๋ายี่ห้อที่คุณหนูชอบใช้ได้แค่ครึ่งใบเท่านั้น ความรักที่เขามีให้เธอมันมากก็จริงแต่ชีวิตคนเราไม่ได้หล่อเลี้ยงด้วยความรักเพียงอย่างเดียว จากที่ไม่เคยคิดจะขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นมารดาที่เพิ่งได้มีโอกาสเจอกันเมื่อครั้งที่เขาไปเรียนต่อที่อังกฤษ ปฐพีก็เริ่มลังเล ถ้าเขาไปทำงานกับมารดาที่นั่น บางทีก็อาจจะมีโอกาสเติบโตขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ เขาลังเลว่าจะโทรหามารดาดีหรือเปล่าเพราะเคยปฏิเสธเรื่องนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่มารดาของเขาก็โทรเข้ามาก่อน เสียงสะอื้นไห้ของเธอดังขึ้นทันทีที่ชายหนุ่มกดรับสาย “แม่ครับ ร้องไห้ทำไม ใค

 ​ปฐพีจับคนรักให้นอนราบไปบนทำงานซึ่งตอนนี้เอกสารทั้งหมดหล่นลงมาอยู่บนพื้น​ ร่างหญิงสาวสั่นสะท้าน​ด้วย​ความ​ตื่นเต้นกับการ​ร่วมรัก​ในห้องทำงาน หน้าอกอิ่มกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ ทำให้เขามองอย่างลุ่มหลง​เรียว​ขา​ทั้ง​สอง​ข้าง​ของ​เธอ​นั้น​หนีบ​เข้า​หา​กัน​เพราะ​ความ​ต้องการที่มากขึ้นเรื่อยๆ“หนูแอลสวยมาก”น้ำเสียงแหบพร่า​กระซิบก่อนจะพรม​จูบ​ตั้งแต่​ใบ​หู​เรื่อย​ลง​มา​ยัง​​แก้ม​นวลและ​หยุด​ที่​ริมฝีปาก​อิ่ม ปฐพีไล้​ปลาย​ลิ้น​ไป​ที่​ริมฝีปากสีสวย ที่เผยอ​ออก​พร้อม​กับ​ส่งเสียง​ร้อง​คราง ให้เขาได้​โอกาส​ส่ง​ปลาย​ลิ้น​เข้า​ไป​ด้าน​ใน​โพรง​ปากนุ่ม จูบเร่าร้อนกระตุ้น​อารมณ์​ของทั้งสอง​เดือด​พล่าน สอง​มือ​หนา​ปลด​กระดุม​เสื้อส่วนที่เหลือออก เผย​ให้​เห็น​ถึง​เนิน​อกคู่สวยชายหนุ่มออก​แรง​เคล้นคลึง​ไป​มา เอลินอร์​ร้อนรุ่ม​ราวกับถูกไฟเผาร่าง​เธอ​กำลัง​จะ​ละลาย​เพราะสัมผัสที่เขาปลุกเร้า เสียง​หวาน​คราง​กระเส่า ชายหนุ่มก้ม​ขบเม้ม​ลำ​คอ​ระหง ลิ้น​ร้อน​ลาก​​ลง​ไป​หา​ความ​หวาน​จาก​ยอดอก​ครั้ง​แล้ว​ครั้ง​เล่า ปลาย​ลิ้น​ลาก​ไล้​ไป​มา​จน​​เปียก​ชื้น

วิลเลียมอาการดีขึ้นมากแล้ว แต่เขายังต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลจนกว่าแผลผ่าตัดที่ขาจะดีขึ้น และหลังจากนั้นจะต้องทำกายภาพบำบัดอย่างต่อเนื่องถึงจะเดินไปตามปกติ แต่เพราะเป็นคนห่วงงานเขาจึงให้เลขาย้ายห้องทำงานของตนมาไว้ที่โรงพยาบาลชั่วคราว “ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามลุงมาได้เลยนะดิน ไม่ต้องเกรงใจ” “ครับลุงลิลล์” วิลเลียมและลินดาคุยกับปฐพีแล้วว่าระหว่างนี้ให้เขาเรียนรู้งานและทำงานบางอย่างแทนวิลเลียมไปก่อนโดยยังไม่ได้บอกชายหนุ่มเรื่องจะยกกิจการโรงแรมซึ่งมีสิบกว่าแห่งทั่วยุโรปให้เขา เพราะกลัวว่าปฐพีจะปฏิเสธและหนีกลับประเทศไทยก่อนที่วิลเลียมจะสอนงานเขาจนเสร็จ การทำงานของชายหนุ่มอยู่ในสายตาของเพื่อนวิลเลียมซึ่งเขาจะคอยรายงานอยู่ตลอดว่าปฐพีทำงานเป็นอย่างไรบ้าง พอเข้าสัปดาห์ที่สองเขาก็จะเริ่มเข้าใจระบบงานมากขึ้น แต่ที่ยังไม่เข้าใจก็คือทำไมเขาจะต้องมาเรียนรู้งานมากมายขนาดนี้ด้วยเพราะอีกไม่นานวิลเลียมก็น่าจะหายดีและออกจากโรงพยาบาลได้ “แม่ว่าพอก่อนไหมดิน เหนื่อยมาทั้งวันแล้วกลับไปพักที่บ้านก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาทำต

เอลินอร์มาถึงภูเก็ตในเวลาหกโมงเย็น เธอและครอบครัวได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากพ่อเลี้ยงมงคลและลูกชายที่เดินทางมาถึงก่อนหน้านี้แล้ว “ขอบคุณมากนะครับสำหรับที่พัก แต่พวกเรามากันหลายคน ผมเกรงว่าจะรบกวนพ่อเลี้ยงมากเกินไป” “ไม่รบกวนอะไรเลยครับคนกันเองทั้งนั้น” พ่อเลี้ยงมงคลรีบบอก “ผมเข้าใจพ่อเลี้ยงนะครับ เอาอย่างนี้ดีไหม ผมจ่ายค่าห้องพักทั้งหมดส่วนพ่อเลี้ยงดูแลพวกเราแค่ค่าอาหารก็พอ” “จะดีเหรอครับ คุณมาเป็นแขกของผมนะ” “ดีสิครับ ถ้าพ่อเลี้ยงไม่ยอมเราคงไม่กล้ามารับกวนบ่อยๆ” “ถ้าคุณเอกสะดวกแบบนั้นก็ตกลงครับ” จากนั้นพ่อเลี้ยงมงคลให้เด็กมาช่วยยกกระเป๋าของทุกคนไปเก็บ “พี่ดีใจนะครับที่ได้เจอน้องแอลอีกครั้ง” ฐากูรเดินตามเอลินอร์เข้ามาในห้องพักแล้วพูดขึ้น “ค่ะคุณฐากูร ขอบคุณนะคะที่ต้อนรับเราอย่างดี แล้วเย็นนี้นัดทานอาหารกี่โมงคะ” “พี่จองโต๊ะไว้ตอนทุ่มครึ่งครับ แต่ถ้าน้องแอลหิวแล้วเราไปทานก่อนเวลาก็ได้ เดี๋ยวพี่จะโทรบอกห้องอาหารเอง” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเกรงใจแค่นี้ก็รบกวนมากเกินไปแล้ว”