All Chapters of มาเฟียจองรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“เอ้า มึงแย่งซีนกูไอ้เรนเดล”ยาหยีหันหน้าไปถามนัตตี้ที่เป็นเจ้าของเรื่อง “เล่าได้เปล่า”“เล่าได้ แชร์ประสบการณ์เฮงซวย”“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอของคนที่นั่งข้างๆนัตตี้ดังขึ้น นัตตี้หันไปมองทันทีและเห็นว่าเรนเดลมองอยู่ก่อนแล้ว แต่สู้สายตาแปลกๆคู่นั้นไม่ไหว จึงเป็นฝ่ายหันหน้ากลับมาก่อนยาหยีเล่าให้ทุกคนฟัง แต่อะไรที่มันลึกมากๆก็ไม่ได้เล่า เพราะค่อนข้างเป็นเรื่องส่วนตัวของนัตตี้ ส่วนคนที่มีส่วนร่วมในการเล่าแบบออกอรรถรสอีกคนก็คือนาบี พูดเก่งที่หนึ่ง“น้องยาหยีสุดยอดเลยค่ะ พี่ทึ่งมากๆเลยนะเนี้ย” พริ้งค์พลอยเอ่ยชมคนตัวเล็ก“ขอบคุณค่ะพี่พริ้งค์พลอย ต่อให้นัตตี้ไม่เอาเรื่อง แต่หยีไม่ปล่อยแน่นอน”“น้องนัตตี้สู้ๆนะคะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป เรื่องเฮงซวยในชีวิตพี่ก็เคยเจอ แล้วพี่ก็ผ่านมันมาได้ เพราะเปิดใจให้คนนี้ น้องนัตตี้อย่าปิดกั้นตัวเองนะคะ เผื่อมีใครสักคนแอบชอบน้องอยู่” พริ้งค์พลอยจิ้มอกมาร์คเบาๆตรงคำว่า คนนี้ มาร์คเห็นแบบนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจ เมียเขาอวยเก่งที่หนึ่ง“เว้นไว้ยาวๆเลยค่ะ เข็ดแล้วจริงๆ”“ช่วงนี้ก็ให้เวลากับตัวเองไปก่อนน๊า ทำอะไรตามใจตัวเองที่อยากทำเลย”“ค่ะพี่พริ้งค์พลอย”“เด็กๆเรียกพี่ว

“พี่จะพาไปข้างนอก เตรียมตัวสิ”“ไปไหนเหรอคะ”“ไปหาเพื่อน”“หยีไม่ต้องไปก็ได้มั้ง พี่ไปหาเพื่อนก็ตามสบายเลยค่ะ”“ที่นั่นขนมปังสังขยาไส้ชาไทยอร่อยมากเลยนะ”“ดิลค่ะ ขอตัวไปเอากระเป๋ากับมือถือแปบนึง”“หึหึ” ผมมละเอ็นดู เอาของกินมาล่อก็เปลี่ยนใจซะแล้วฉันเดินลงมาข้างล่าง พร้อมกับเปลี่ยนชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอก เสื้อยืดสีขาวโอเว่อร์ไซส์กับกางเกงยีนส์ขาสั้น รองเท้าผ้าใบสีขาวและสะพายกระเป๋าผ้า ฉันชอบนะ มันใส่ของได้เยอะดี ให้ลุคดูสบายๆชิลล์ๆ ฉันเติมหน้าอีกนิดหน่อย แต่งหน้าบางๆกำลังดี และวันนี้อากาศก็ไม่ได้ร้อนมากด้วย “ไปค่ะ พร้อมแล้ว” วิลล์มองยาหยีหัวจรดเท้า มองด้วยสายตาปกติ เขาไม่เคยเห็นยาหยีแต่งตัวแนวนี้ ดูสะอาดตา น่ารัก ดูเป็นสาววัยใส แค่เป็นยาหยีก็น่ารักถูกใจไปหมดทุกอย่างพี่วิลล์พาฉันขับรถมาเรื่อยๆ ระหว่างก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก เพราะฉันชอบนั่งมองข้างทางมากกว่า ส่วนพี่เขาก็ทำหน้าที่พลขับไป จนกระทั่งฉันรู้สึกว่าสถานที่มันคุ้นๆ เห้ย… ร้านคาเฟ่พี่เจนนี่นา“พี่วิลล์ นัดเพื่อนมาร้านนี้เหรอคะ”“ป่าว มันเป็นเจ้าของที่นี่”เจ้าของที่นี่ หรือว่า…“พี่เจนเหรอคะ” “...” วิลล์ส่ายหน้าเป็นคำตอบวิลล

ยาหยีและนาบีวันนี้ยืมชุดของนัตตี้ใส่ เพราะสองคนนี้ไม่ได้กลับไปเปลี่ยนชุด ชุดของนัตตี้แต่ละชุดแซ่บๆทั้งนั้น เพราะนัตตี้เป็นสาวแซ่บ ชุดที่ใส่ใครเห็นเป็นต้องเหลียวมองจนคอเคล็ด@ ร้านยืนเซ“ยืนเซ ชื่อร้านอย่างเจ๋ง” “ก็ได้ข่าวว่าเครื่องดื่มที่นี่มีแต่ตัวแรงทั้งนั้น ใครดื่มก็ต้องเซ” รุ่นพี่ที่มาด้วยกันเป็นคนตอบ“อ้อ แบบนี้นี่เอง แต่ถ้ายืนแล้วมันเซ นาบีว่าเราก็เปลี่ยนเป็นนั่งแทนสิคะ”“ฮ่าๆ” นาบีกับรุ่นพี่คุยกันอย่างสนุกสนาน“ยาหยีวันนี้มึงเต็มที่นะ แมวไม่อยู่หนูร่าเริง” “ระวังหนูจะโดนตีนะ”“อีนอตอ (นัตตี้) มึงอย่าพูดขัดดิ๊”“ก็หน้าตาพี่เขาโหดขนาดนั้น ถ้าได้ทุบ สัญญาคงทุบจนหลังหัก”“ฮ่าๆ กับแฟนน่ะใครเขาทุบกัน เขามีแต่ ตั๊บ ตั๊บ” นาบีพูดพร้อมทำท่าประกอบ มือสองข้างประสานมือแล้วตบเข้าหากันสองที“อีนอบอ (นาบี) เดี๋ยวนี้มึงทะลึ่งเกินไปแล้วนะ”ยาหยีไม่ได้พูดอะไร ได้แต่นั่งหัวเราะให้กับเพื่อนทั้งสองคนที่ไม่เคยพูดดีกันได้นานหรอก กัดกันตลอดถัดไปห้าโต๊ะ มีสายตาคู่นึงที่จ้องมองยาหยีตั้งแต่เดินเข้ามา เขาจำได้ ลักษณะสวยโดดเด่นโดนใจเขาเหลือเกิน เหลือแค่คนนี้แหละที่เขาอยากได้และยังไม่ได้“เจอกันอีกจนได้น

ฉันอาบน้ำเรียบร้อยและลงไปทานอาหารมื้อเช้ากับพี่วิลล์ ตอนนี้ก็เวลา 09.30 น. แล้ว อ่อ… วันนี้ฉันไม่มีเรียนนะ เลยตั้งใจจะไปหาเด็กน้อยสักหน่อย จริงๆตามที่นัดไว้ฉันจะต้องไปพรุ่งนี้ แต่ไหนๆก็ว่างแล้ว ไปหาวันนี้เลยละกัน ฉันเก็บสิ่งของต่างๆที่เตรียมไว้ให้แก๊ปกับพี่ลูคัสช่วยกันขนไปไว้ในรถ วันนี้พี่วิลล์งอแงอยากจะไปด้วย เขาให้เหตุผลว่าไม่อยากห่าง คิดถึง เว่อร์มั้ยล่ะ วันนี้ใช้รถตู้คันสีขาว แต่ปกติจะใช้รถตู้คันสีดำนะ ฉันเลยถามทำไมต้องมีรถหลายคันขนาดนั้น เขาบอกว่างานที่เขาทำมีศัตรูมากกว่ามิตร จำเป็นต้องเปลี่ยนรถบ่อยๆ หรือ ต้องมีรถหลายๆคันเพื่อไม่ให้ศัตรูจำรถได้ อืม เหมือนที่ปะป๊าฉันเคยบอกไว้เลยอ่ะ เพราะก่อนหน้าที่ฉันจะเจอพี่วิลล์ บ้านฉันมีรถหลายคันมาก ปะป๊าบอกว่าให้สลับกันใช้ ห้ามใช้รถคันเดิมซ้ำๆ จนกระทั่งมาอยู่กับพี่วิลล์นี่แหละ แทบไม่ได้ใช้รถของตัวเองเลยใช่แล้ว ฟังไม่ผิด… บ้านฉันไม่ใช่ครอบครัวที่ทำงานแค่ธุรกิจตามที่ออกข่าวอย่างเดียวหรอก เรื่องนี้มีคนรู้แค่ไม่กี่คน ก็มีเพื่อนฉันคือนัตตี้และนาบี และเพื่อนของคุณพ่อที่สนิทมากๆถึงจะรู้เรื่องนี้ ส่วนหมามี๊ท่านไม่บอกใครอยู่แล้วแม้แต่แต่คนสนิทหรือญา

“แจ๊ป ย้องไมอ่า” “...”“เจ็บมากเหยอ โอ๋น๊า” น้องกิ่งเดินไปสวมกอดคนที่นั่งอยู่ ทำให้ความสูงห่างไม่มากนัก“...” พอมีเด็กน้อยมาปลอบใจแก๊ปน้ำตาก็ยิ่งไหล แก๊ปมองหน้าน้องกิ่ง ถ้างั้นเด็กคนนี้เป็นใคร“น้องกิ่งอยู่กับใครครับ” ถามไปเสียงสั่นไป“จิ่งอยู่จับตาจ๋ายายจ๋า”“พาพี่ไปหาตากับยายหน่อยได้มั้ยครับ”“ได้ ไปฉิ”น้องกิ่งเดินจูงมือแก๊ปไปหาตากับยาย โดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าทั้งคู่เป็นพี่น้องกันแต่คนละพ่อ ส่วนลูคัสก็เดินตามมาเงียบๆ เมื่อเดินมาถึงสวนผักหลังบ้าน แผ่นหลังของสองคนที่มองยังไงก็คุ้นเคย เมื่อเดินเข้าใกล้ไปเรื่อยๆ จึงเห็นมั่นใจว่าในที่สุด นี่คือตามีกับยายอิ่มของแก๊ป วันนี้น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาหลายต่อหลายครั้ง แต่นั่นไม่ใช่ความเสียใจ แก๊ปร้องไห้ด้วยความดีใจ ดีใจที่ในที่สุดตากับยายยังมีชีวิตอยู่ สองปีกว่าที่คอยตามหา แต่ท่านกลับอยู่ในการดูแลของคุณยาหยี“ตาครับ ยายครับ”ตามีกับยายอิ่มแม้จะยืนหันหลังให้แก๊ปอยู่ แต่โทนเสียงและน้ำเสียงที่เคยคุ้นนั้นตากับยายยังจำได้ดี ท่านทั้งสองนิ่งสนิทและค่อยๆ หันกลับไปมองตามเสียงที่เรียก“กะ แก๊ป หลานยาย ฮือ… แก๊ปจริงๆ ด้วยลูก”แก๊ปวิ่งไปสวมกอดผู้เป็นยาย