All Chapters of พิศวาส 3000 ปี: Chapter 71 - Chapter 80

“แต่ข้ายอม!!!” เฉินวาวาเอ่ยสวนกลับโดยพลันพระเนตรสีนิลกาฬลุกวาววับครั้นทรงได้ยินชายาคนงามตอบพระองค์กลับมาเช่นนั้น“นี่เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่จึงจะให้ข้ารับนางเป็นชายารอง ในเมื่อทั้งเจ้าและข้าล่วงรู้ดีว่านางเป็นเช่นไร! เหตุใดใยเจ้าจึงต้องรับนางเข้าจวนข้าเช่นนี้!” รับสั่งถามสุรเสียงเข้มมือเรียวสวยยกขึ้นลูบไล้แผ่นอกกว้างที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อได้รูปสวยไปมาเบาๆ เพื่อให้พระสวามีมีพระอารมณ์เย็นลง พลางเขย่งปลายเท้าของเธอกระซิบเบาๆ แนบชิดริมหู“ข้ายังพูดไม่ทันจบเลย... ท่านอ๋องอย่าเพิ่งโมโหเลยนะฟังข้าพูดสักหน่อยเถิด ข้าก็ไม่ยินยอมหรอกนะที่จะให้ท่านรับองค์หญิงแคว้นเยว่มาเป็นพระชายารองเช่นกัน”ครั้นจอมมารทรงได้ยินพระชายาคนงามกระซิบบอกเช่นนั้น พระพักตร์หล่อเหลาแปรเปลี่ยนไปทันที ทรงก้มลงทอดพระเนตรพระชายาโดยพลัน“เจ้าหวงข้า” รับสั่งถามกลับไปใบหน้าสวยเซ็กซี่พยักหน้าขึ้นลงติดๆ กัน โดยไม่เสียเวลาครุ่นคิดแม้แต่น้อย“อือฮึ!... ข้าเป็นพระชายาของชินอ๋องเพียงผู้เดียวเท่านั้น สตรีอื่นอย่าแหยม! เดี๋ยวข้าจะจัดการ

เมืองเทียนจิ้น เมืองหลวงตะวันตกในยามนี้เริ่มมีผู้คนจากต่างแคว้นเข้ามาทำการค้าขายกันอย่างเนืองแน่นกว่าปกติ ด้วยเพราะมีเทศกาลชมดอกเหมย ซึ่งเมืองเทียนจิ้นนับว่ามีผืนแผ่นดินที่เต็มไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติอย่างมหาศาล นอกจากมีเหมืองแร่และเหมืองทองคำแล้ว ยังเป็นพื้นที่ซึ่งดอกเหมยอันเป็นดอกไม้มงคล เบ่งบานไปทั่วทิวเขาและปกคลุมพื้นที่ไปโดยรอบส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปจนถึงแคว้นใกล้เคียงดังนั้นสัญลักษณ์ของเมืองเทียนจิ้นจึงเป็นดอกเหมยนั่นเอง ตราประจำเมืองจะแกะสลักดอกเหมยลงบนหยกจักรพรรดิและใช้ทองคำตกแต่งส่วนปลายของดอก ในขณะเดียวกันตราสัญลักษณ์ของชินอ๋องก็จะทำจากหยกจักรพรรดิ แกะสลักลายมังกรด้วยทองคำถูกล้อมรอบด้วยดอกเหมย และพระองค์ยังทรงมีพระบัญชาให้แกะสลักตราสัญลักษณ์ของพระชายาเอก ทำมาจากหยกจักรพรรดิเช่นกันและสลักลายหงส์ล้อมรอบด้วยดอกเหมย ตัวหงส์ใช้ทองคำนำมาแกะลายกลิ่นหอมของดอกไม้มงคลลอยฟุ้งกระจายจนเข้ามาถึงภายในห้องบรรทมของเฉินวาวา พระชายาเอกแสนสวยของชินอ๋อง เทพแห่งสงครามของแคว้นเทียนโจว ภายในห้องบรรทมดังกล่าวยังมีห้องลับซึ่งจอมมารมีรับสั่งให้สร้างขึ้นน

ในเวลาต่อมา ร่างงามระหงของเฉินวาวาในฉลองพระองค์พระชายาเอกของชินอ๋อง ใบหน้าแสนสวยเฉิดฉายด้วยเครื่องประทินโฉมจนสตรีจากยุคอนาคตงดงามมากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ และยิ่งงามจนน่าพิศวงเมื่อสวมชุดโบราณ มาดนางพญาเจ้าของจวนชินอ๋องซึ่งปกครองร่วมกับพระสวามี ค่อยๆ เยื้องย่างออกมาอย่างสง่าผ่าเผยก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูจวน “พระชายาเสด็จ!!!” เสียงทหารอารักขาตะโกนดังก้อง บรรดาข้าราชบริพารในขบวนเสด็จเจ้าสาวขององค์หญิงแคว้นเยว่ ต่างหันกลับมาถวายคำนับเฉินวาวาอย่างพร้อมเพรียงกัน “ตามสบาย!” หญิงสาวกล่าวพร้อมมองตรงไปยังรถม้าที่องค์หญิงจากแคว้นเยว่นั่งประทับอยู่ภายในนั้น “นี่พวกเจ้าตั้งขบวนเจ้าสาวมาอย่างยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ ถามจริงมาผิดจวนหรือเปล่า ที่นี่คือจวนชินอ๋องมิได้มีงานมงคลใดๆ จัดขึ้นทั้งสิ้น สับสนอย่างนั้นรึ” เฉินวาวาถามกลับไปทันที เหล่าข้าราชบริพารต่างหันกลับมามองหน้ากันด้วยความงุนงงครั้นได้ยินพระชายาเอกทรงมีรับสั่งเช่นนั้น เสียงพูดคุยเริ่มเซ็งแซ่จากหัวขบวนเริ่มขยายไปเรื่อยๆ ในขณะที่นางร้ายจากยุคอนาคตทอดสายตามองตรงไปที่รถม้าเขม็ง “ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะทนฟังบ่าวไพร่โจษขานอยู่แบบนี้ได้

ภายในงานเทศกาลดอกเหมย ท่ามกลางผู้คนมากมายจากต่างแคว้นซึ่งเข้ามาเยี่ยมชมเทศกาลอันลือชื่อของเมืองเทียนจิ้น นอกจากเทศกาลลอยโคมประทีปที่ถูกจัดขึ้นอย่างต่อเนื่องเป็นประจำทุกปีแล้ว ยังมีเทศกาลดอกเหมยซึ่งเมืองเทียนจิ้นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่เป็นประจำทุกปีและมีระยะเวลาการเยี่ยมชมต่อเนื่องกันถึงสามวันเลยทีเดียว จึงทำให้ดึงดูดผู้คนจากต่างแคว้นเดินทางมาเที่ยวชมงานเทศกาลดอกเหมยกันอย่างคับคั่ง ภายในงานดังกล่าวท่ามกลางผู้คนมากมาย ปรากฏร่างอรชรของสตรีสาวสูงศักดิ์ในชุดที่ถูกตัดเย็บจากไหมควัน เวลากลางวันจะทอแสงเปล่งกระกายวาววับ ขับผิวขาวผ่องอมชมพูจนโดดเด่นชวนมองอย่างยิ่งยวด ไม่ว่าจะเดินผ่านไปที่ใดนางจะต้องตกเป็นเป้าสายตากับผู้คนที่ได้พานพบ จนบุรุษที่กำลังจูงมืออยู่ในขณะนั้นต้องเปลี่ยนมาโอบกอดนางเอาไว้อยู่ตลอดเวลาเพื่อมิให้คลาดสายตา สตรีสาวร่างรอชรสวมหมวกผ้าคลุมสีเดียวกับตัวชุด เดินเคียงคู่มาพร้อมกับบุรุษร่างสูงใหญ่ทะมึนในชุดสีนิลกาฬ สวมหมวกผ้าคลุมสีเดียวกัน ฝ่ายบุรุษโอบกอดสตรีสาวร่างอรชรมิไกลห่าง พาโฉมงามเยี่ยมชมร้านค้าที่ตั้งมากมายอย่างหนาแน่น ชินอ๋องได้นำพระชายาคนงามมาเดินเที่ยวชมงานอยู่เพียงลำพัง

“ข้าทำไปเพราะหวังดีต่อเจ้า หากนำของสิ่งนี้ไปถวายพระสวามีของข้าและบอกว่าผู้มอบคือเจ้า อย่าว่าแต่รับเลยตรงกันข้ามต้องทรงมีรับสั่งให้นำไปเททิ้งอย่างแน่นอน หรือดีหน่อยคือส่งกลับคืนไปให้เจ้าของดั่งเดิม สู้ข้าเป็นผู้มอบให้เองแล้วบอกว่าเป็นเจ้าตั้งใจมาถวาย แต่ไม่กล้าให้ด้วยตัวเองจะเป็นการดีต่อตัวเจ้ายิ่งนัก อย่าลืมสิว่าพระองค์ยังทรงมีพระอารมณ์ขุ่นมัวเรื่องของเจ้า ที่แคว้นเยว่เพิกเฉยไม่ยอมส่งมอบเมืองทั้งห้าตามสัญญาสงบศึก” ครั้นองค์หญิงแคว้นเยว่ได้ยินเช่นนั้น พระนางรู้สึกงุนงงกับถ้อยรับสั่งของพระชายาเอกเป็นยิ่งนัก “เหตุใดเจ้าจึงช่วยข้า! มันต้องมีที่มาที่ไป มีหรือพระชายาเอกจะมีจิตใจเมตตากับสตรีที่กำลังจะก้าวเข้ามาเป็นพระชายาอีกผู้หนึ่ง แน่นอนเจ้าย่อมทำใจไม่ได้อยู่แล้ว” องค์หญิงแคว้นเยว่ไม่วายปากเสียถามกลับไป เฉินวาวาเหลือบตามองบนพร้อมส่ายหน้าไปมา “ผู้หญิงคนนี้ท่าทางยากเกินเยียวยาจริงๆ จิตสำนึกไม่มีแต่กลับมีแต่ความคิดมืดบอดล้วนๆ มันน่าให้ท่านอ๋องสั่งประหารให้สิ้นเรื่องไปเลย ไม่รู้ฉันจะช่วยนางทำไมกันก็ไม่รู้” หญิงสาวถอนหายใจให้กับความคิดของตัวเองก่อนจะเอ่ยตอบ “เพราะอะไรนะเหรอ” หญิงสาวกล่าวเพ