All Chapters of 1960s เปลี่ยนชะตานางเอก: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41 แนวทางในการรักษาวันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ทุกอย่างยังคงปกติสุข ภัยธรรมชาติต่าง ๆ อย่างที่เคยกลัวนั้นยังไม่มีวี่แววที่จะมา ที่บอกแบบนั้น เพราะเยว่หรูจะสอบถามพ่อผู้ที่รู้เรื่องดินฟ้าอากาศน้ำท่ามากน้อย เธอถามบ่อยจนตอนนี้พ่อรู้แล้วว่า... หากมีอะไรที่ผิดปกติ ไม่ว่าน้ำเยอะน้ำน้อย เขาจะต้องรีบมาบอกให้ลูกสาวได้รับรู้ตอนนี้เยว่หรูเดินมาดูที่ดินที่อยู่ไม่ห่างจากบริเวณบ้านของเธอมากนัก ที่ดินแปลงนี้คือที่ดินที่มือขวาของสามีอยากให้จัดเตรียมไว้ให้ ทั้งล้อมกำแพง ทั้งสร้างบ้าน ทำทุกอย่างจนเยว่หรูคิดว่าเขากำลังจะแต่งงานสร้างครอบครัวแน่ ๆ แต่จะใช่กับพี่เหมยไหม... ก็ต้องรอดูกันต่อไป..."เยว่เยว่... แม่มีเรื่องจะคุยด้วย" ลู่หลินเดินมาหาลูกสาวถึงบ้านอย่างรีบร้อน"มีอะไรหรือเปล่าคะ" เยว่เยว่ค่อนข้างแปลกใจ เธอไปบ้านพ่อกับแม่มาเมื่อวาน ทุกอย่างยังปกติดี แต่ตอนนี้เหมือนมีเรื่องเกิดขึ้นเลย"ตอนนี้ปู่ไม่ค่อยสบาย แม่อยากให้ลูกช่วยไปตรวจเขาหน่อยได้ไหม" ลู่หลินมาขอให้ลูกสาวช่วย ที่ทำแบบนี้เพราะเธอไม่อยากให้สามีต้องทุกข์ใจ"พ่อรู้เรื่องนี้ไหมคะ" เยว่หรูสงสัยทำไมพ่อไม่พูดถึงเรื่องนี้เลย"มันพูดยากเยว่เยว่ ส่ง

บทที่ 43 เรื่องที่ไม่คาดคิดกว่าจะผ่านคืนหฤหรรษ์มาได้ ก็ทำให้เยว่หรูแทบคลานเข้าห้องน้ำเลยก็ว่าได้ ยังดีที่สามีคอยช่วยดูแล จะไปไหนเขาก็ขันอาสาอุ้มส่งถึงที่ ภารกิจสำเร็จแน่นอน หากว่าไม่สำเร็จ ไม่เขาหรือเธอสักคนคงเป็นหมันแน่ ๆ เพราะทั้งสองตั้งใจอย่างมาก ตั้งใจมากเกินไปจนเยว่หรูคิดว่าเธอนั้นอาจเสพติดการร่วมรักกับสามีมากกว่าคิดเรื่องการปั๊มลูกไปแล้ว..."ภรรยาครับ อีกสองวันห่าวซวนจะกลับมาแล้วนะครับ" หานหรงอี้บอกภรรยาที่กำลังนั่งกินอาหารไปด้วยเหม่อลอยไปด้วย ไม่รู้มีเรื่องอะไรให้คิดมากมาย หรือว่าภรรยานอนไม่พอเลยเกิดอาการแบบนี้"เรียบร้อยดีแล้วเหรอคะ ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง" เพราะทุกครั้งจะได้ข้อมูลไม่มากนัก แต่อยู่ ๆ มาบอกว่าอีกสองวันจะกลับมาแล้ว"ผมก็ยังไม่รู้รายละเอียดมากนัก คงต้องรอให้ห่าวซวนมาถึงนั่นแหละ ถึงจะรู้รายละเอียด" หานหรงอี้บอกภรรยาไปตามความจริง เพราะข้อมูลที่ทางห่าวซวนส่งมานั้นส่วนมากจะเป็นหัวข้อหลัก รายละเอียดต่าง ๆ นั้นไม่ได้บอกมากนัก"เดี๋ยวให้คนเตรียมห้องสำรองไว้" เยว่หรูบอกสามีเพราะบ้านของห่าวซวนนั้นยังสร้างไม่เสร็จ ต้องบอกว่าเยว่หรูอยากให้ถึงวันนั้นเร็ว ๆ เพราะอยากรู้ว่าคนที่

บทที่ 45 เป็นคำตอบที่บีบหัวใจเยว่หรูนั่งเงียบทันทีที่ได้รับคำตอบของคำถามที่เธอสงสัย จะไม่ให้เงียบได้ยังไง ในเมื่อคุณห่าวซวนกลับไปทำงานต่อเพื่อที่จะได้มั่นใจว่าคนพวกนั้นจะไม่มายุ่งกับพี่เหมยและเธอ แต่เพราะงานมันอันตราย เขาเลยต้องบอกพี่เหมยแบบนั้น เพราะเขาไม่มั่นใจว่าตัวเองจะได้กลับมาไหม"นี่คือเหตุผลว่าทำไมทุกคนต้องพูดคุยกัน อย่าคิดไปเอง" เยว่หรูพูดขึ้นมาทำลายความเงียบพร้อมกับโอบกอดพี่สาวเหมยที่กำลังร้องไห้อยู่ข้าง ๆ "ไม่ต้องห่วง ผมแจ้งเรื่องเข้าไปที่หน่วยงานเก่าเรียบร้อยแล้ว แต่อาจต้องใช้เวลาเพราะมันมีเรื่องยาเสพติดเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย และผมได้ส่งคนไปช่วยงานอีกหลายสิบคนแล้ว" หานหรงอี้พูดปลอบทั้งสองคน ที่คนหนึ่งก้มหน้าก้มตาร้องไห้ อีกคนก็แยกเขี้ยวใส่เขาทั้งที่เขาก็ยอมตอบทุกคำถามแล้วหานหรงอี้ทำตามที่รับปากคนสนิทไว้ เขาค่อนข้างลำบากใจในเรื่องนี้ ยอมรับว่าหากภรรยาอยากรู้หรือมาบังคับให้เขาตอบ ให้ตายยังไงเขาก็ขัดภรรยาไม่ได้ แต่ที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้พูดไม่ได้บอกนั้น เพราะภรรยาเขาถามไม่ได้บีบบังคับเอาคำตอบแบบวันนี้ ไม่รู้เพราะอะไร เขาไม่เคยขัดภรรยาได้เลย..."พ่อฉันทำคนเดียวหรือว่าทั้งครอบครั

บทที่ 47 พบเจอพระเอกผ่านมาหนึ่งคืนแล้วที่เยว่หรูมาอยู่ที่ค่ายแรงงานแห่งนี้ หลังจากที่รวมตัวกันเมื่อวาน เพื่อไปทำความรู้จักกับเจ้าหน้าที่ที่อยู่ประจำจุด ในตอนแรกเยว่หรูนึกว่าจะได้เจอกับพระเอกของนิยายเรื่องนี้ แต่เขาไม่อยู่เลยไม่ได้เจอกัน แต่เยว่หรูรู้ดีว่ายังไงก็หนีไม่พ้นอย่างแน่นอน"เยว่หรู เดี๋ยวคอยตามอาจารย์มานะ" อาจารย์หม่า ผู้มีลูกศิษย์เป็นของตัวเองเพียงไม่กี่คน เขาเลยอยากดูแลและสอนด้วยตัวเอง ส่วนคนอื่น ๆ จะมีอาจารย์ท่านอื่นช่วยดูแลเช่นกันเยว่หรูเดินตามอาจารย์ไปพร้อมกับเพื่อนอีกสี่คนรวมเธอด้วยก็เป็นห้าคน ซึ่งกลุ่มเธอมีเธอเพียงคนเดียวที่ไม่ได้เข้าเรียนในห้องเรียนเหมือนคนอื่น ดีที่ว่าทุกคนนั้นไม่มีปัญหาในเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นทำงานด้วยกันลำบากแน่ ๆ กลุ่มของเยว่หรูนั้นได้เดินดูงานก่อน เพราะที่ค่ายแห่งนี้มีเจ้าหน้าที่ที่คอยตรวจรักษาอยู่แล้ว เหมือนการเรียนรู้ก่อนที่จะเข้าไปตรวจจริง แต่ละคนจะได้รับมอบหมายว่าควรไปประจำอยู่จุดไหน ทุกคนได้รับมอบหมายจนหมด เหลือเยว่หรูเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังเดินตามอาจารย์หม่าเข้าไปที่พักด้านใน ซึ่งแยกออกจากสถานที่อื่น ลางสังหรณ์บ่งบอกว่าสถานที่แห่งนี้ค

บทที่ 49 จุดไต้ตำตอเยว่หรูอยู่ค่ายจนถึงวันทำงานวันสุดท้าย ซึ่งเป็นที่แน่นอนแล้วว่าสามีไม่ได้ตามมาอย่างที่เคยบอกไว้ เยว่หรูคิดว่าเขาคงจัดการเรื่องงานไม่เรียบร้อย ซึ่งมันดี... เพราะเยว่หรูไม่อยากให้เขาตามมาสักเท่าไหร่"ทำเหมือนคนนอนไม่พอเลยนะเยว่หรู" อาจารย์หม่าถือชามอาหารมานั่งข้าง ๆ ลูกศิษย์"เมื่อคืนหนูฝันค่ะ เลยทำให้ตื่นกลางดึก พอตื่นแล้วนอนไม่ค่อยหลับเลยค่ะ" เยว่หรูบอกไปตามความจริง"หากวันนี้ไม่ไหวก็ไม่ต้องทำอะไรมากเข้าใจไหม" วันนี้ไม่ค่อยมีอะไรมากนักเพราะเป็นวันสุดท้ายของการเรียนรู้แล้ว"แล้วเรื่องที่อาจารย์รักษาคุณโจวละคะ ยังต้องทำต่อเนื่องไหม" เยว่หรูถามเรื่องการบำบัดคนที่เครียดสะสมอย่างพระเอก ในตอนแรกอาจารย์บอกให้เธอลองรักษาด้วยตัวเอง แต่เธอไม่อยากทำก็อ้างว่าโน่นนี่นั่นไม่ค่อยสะดวกมากนัก ซึ่งอาจารย์หม่าก็ไม่ว่าอะไร"เยว่เยว่" เสียงเรียกดังมาจากทางประตู ทำให้เยว่หรูต้องหันไปมองทันที"อาจารย์บอกแล้ว เขามาแน่... ไม่ช้าก็เร็ว" อาจารย์หม่าบอกลูกศิษย์ตัวน้อยที่กำลังนั่งกลอกตาไปมา"พรุ่งนี้ก็กลับแล้วนะคะ" ความหมายของเธอชัดเจนคือ ...จะมาทำไม..."ไม่เจอกันตั้งหลายวัน พูดแบบนี้กับสามีได