All Chapters of คุณแม่รับจ้าง: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21บอกรัก บาสเตียนยังคงนั่งจ้องมองหน้าจอมอนิเตอร์อย่างตั้งใจ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังแว่วเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เจ้าตัวจึงเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้เพราะคิดว่าเป็นอินทิรา แต่ทว่าสิ่งที่เห็นมันกลับไม่ใช่ ชายหนุ่มหน้าถอดสีเมื่อเห็นดวงหน้าสวยที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี ภาพในอดีตฉายซ้ำขึ้นในความคิดหวนให้ความเจ็บปวดรุกรานหัวใจอีกครั้งหนึ่ง“สวัสดีค่ะบาสเตียน” พลอยดาวเป็นฝ่ายเอ่ยทักชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม ราวกับเรื่องที่ผ่านมามันเป็นเหมือนฝันแค่นั้นเอง“ไสหัวออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!” บาสเตียนลุกขึ้นยืนชี้หน้าหญิงสาวไล่ออกจากบ้าน จ้องเขม็งด้วยสายตาอันเกรี้ยวกราด ใบหน้าคมแดงก่ำราวกับลูกตำลึงสุก กำหมัดไว้แน่นจนสั่นเทา บ่งบอกว่าอีกฝ่ายมีอิทธิพลต่อจิตใจเขามากแค่ไหน“ทำไมไล่คนคุ้นเคยออกจากบ้านอย่างนี้ล่ะคะ พลอยคิดถึงคุณมากเลยรู้ไหม” เจ้าหล่อนยังคงยิ้มไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่เคยทำกับอีกฝ่ายไว้เลยสักนิด“แต่ฉันขยะแขยงเธอ คนอย่างเธอมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่า ที่ใครจะหิ้วไปไหนต่อ

บทที่ 23ฉันหวง ทั้งสองกำลังจะเดินออกจากห้างเพื่อเดินทางกลับ ก็เจอกับแม็กซ์เวลล์เข้าโดยบังเอิญ แต่ทว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาคนเดียวยังมีแหม่มคนสวยอยู่ในอ้อมแขน สีหน้ายิ้มแย้มดูท่าทางสนิทสนมราวกับเป็นคู่รัก อินทิราเห็นแล้วก็นึกถึงใบหน้าอันเศร้าสร้อยของแอนดริวขึ้นมาทันที คงเป็นอย่างที่เพื่อนของเธอพูด ว่าแม็กซ์เวลล์คงไม่สามารถมารักกับผู้ชายได้จริงๆ เจ้าหล่อนนึกหมั่นไส้ที่แม็กซ์เวลล์มีความสุขแต่เพื่อนของเธอกลับเอาแต่ทุกข์ใจเพราะลืมผู้ชายคนนี้ไม่ได้“อ้าว! คุณแม็กซ์เวลล์” อินทิราเอ่ยทัก“อ้าว! คุณอินพาหมาที่บ้านออกมาเดินเล่นเหรอครับ”“ไอ้ห่า! อยากกินลูกตะกั่วรึไง แล้วนี่มึงมากับใคร” บาสเตียนแสร้งถามเพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นสาวคนใหม่ของเพื่อน“นี่เจสสิก้าแฟนกูเอง”“โอ้โห...แอบไปมีแฟนตั้งแต่ตอนไหววะเนี่ย สวัสดีครับคุณเจสสิก้า” บาสเตียนเอ่ยทักทายแหม่มผมทองหน้าตาสะสวยที่เพื่อนกำลังโอบไหล่อยู่ตรงหน้า“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้

บทที่ 25จุดจบของนางร้าย “ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น เพราะนับจากนี้ฉันจะอภัยให้เธอแล้ว เรื่องระหว่างเราจะถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น” บาสเตียนบอกกับหญิงสาวเมื่อได้ยินอย่างนั้นพลอยดาวก็เริ่มยิ้มออก เธอไม่นึกไม่ฝันว่าบาสเตียนจะคำนี้ออกมา ทั้งที่แต่ก่อนเอาแต่ก่นด่าเธอทุกครั้งที่เจอหน้ากัน“ขอบคุณนะคะบาสเตียน”“ที่ฉันยอมเพราะอินทิราเป็นคนขอร้อง ฉันไม่อยากให้เมียฉันต้องคิดมากกับเรื่องนี้อีก คงเข้าใจแล้วนะว่าทำไมเธอถึงเทียบอินทิราไม่ติดเลยสักนิด” บาสเตียนเอ่ยพลางกระชับอ้อมแขนโอบไหล่อินทิราให้แน่นขึ้นไปอีกพลอยดาวแทบเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทัน เมื่อบาสเตียนสาธยายความจริงให้เธอได้รับฟัง เขาพูดราวกับว่าเธอไม่ได้มีค่าในสายตาเลยสักนิด เป็นเพราะอินทิราคนเดียวที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันแย่ลงอย่างนี้ นั่นทำให้เธอเกลียดอินทิราเข้าไส้มากขึ้นไปอีก“กรี๊ดดดด!!! ทำไมต้องเอาพลอยไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนนี้ด้วย ผู้หญิงชั้นต่ำที่เอาตัวเองมาแลกกับเงินอย่างนี้”

บทที่ 27แม่ยายจ๋า หลังจากเครื่องแลนดิ้งลงบนผืนแผ่นดินไทยแล้ว ทั้งสองก็รีบเดินทางไปยังโรงพยาบาลในทันที นั่นเพราะมารดาของอินทิรากำลังพักฟื้นอยู่ที่นั่นตั้งแต่เมื่อครั้งเกิดเรื่องขึ้นนั่งแท็กซี่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว ทั้งสองก็รีบขึ้นมายังห้องพักฟื้น บาสเตียนยื่นมือมาให้อีกฝ่ายประสานไว้อย่างแนบแน่น ส่งยิ้มให้กำลังใจกันและกัน ชายหนุ่มออกแรงบีบมือเจ้าหล่อนเบาๆ เพื่อเตือนสติให้รับรู้ว่า เขาพร้อมที่จะอยู่ข้างกันอย่างนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น“พร้อมแล้วใช่ไหม”“อื้อ...ฉันพร้อมแล้ว”จากนั้นบาสเตียนจึงเปิดประตูจูงมือคนรักเข้าไปในห้อง ก็เจอกับน้องชายที่กำลังป้อนข้าวผู้เป็นมารดาอยู่บนเตียง แวบแรกที่เห็นอินทิราถึงกับปล่อยโฮออกมา นั่นเพราะใบหน้าของมารดาซีดเซียวแตกต่างจากครั้งล่าสุดที่เธอเห็น บนศีรษะก็มีหมวกไหมพรมสวมไว้ เพื่อปกปิดอาการผมร่วงจากการทำคีโมนั่นเอง“แม่! ฮือ...” อินทิรารีบโผเข้าไปกอดผู้เป็นมารดา แต่ทว่ากลับได้รับการปฏิเสธจากทั้งคำพูดและการกระทำ จนเจ้า

บทที่ 29ตัวหอม หลังจากทำเคมีบำบัดครั้งสุดท้ายเสร็จสิ้นลง คุณหมอจึงอนุญาตให้แก้วกันยากลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ แม้ว่าช่วงเวลาที่อยู่ในโรงพยาบาลบาสเตียนก็เอาอกเอาใจแม่ยาย ทำหน้าที่ยิ่งกว่าลูกแท้ๆ เสียอีก แต่ทว่าท่าทีของแก้วกานดากลับยังไม่อ่อนลงเลยสักนิด ตรงกันข้ามสำหรับอินทิราสถานการณ์กลับเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้ออกปากไล่ตะเพิดเหมือนเมื่อครั้งที่เจอกันตอนแรกแล้วบาสเตียนไม่เคยปรนนิบัติพัดวีใครอย่างนี้มาก่อนนอกจากมารดาของตัวเอง แต่ทว่าสำหรับความรักครั้งนี้เจ้าตัวทุ่มหมดหน้าตัก เพื่อจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบอย่างที่เคยมีในวัยเด็กอีกครั้งอาณัฐพยุงผู้เป็นมารดาลงมาจากรถแท็กซี่เข้าไปในบ้าน โดยมีอินทิราและบาสเตียนเดินตามหลังมาติดๆบ้านไม้สองชั้นเก่าๆ ริมคลอง มีเรือหางยาวแล่นผ่านเป็นระยะๆ ทำให้บาสเตียนเกิดความสนใจเป็นพิเศษ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็นบรรยากาศแบบนี้มาก่อน ทำให้รู้สึกผ่อนคลายไม่วุ่นวายเหมือนเมืองที่เคยอยู่มาตั้งแต่เกิดอย่างลาสเวกัสเลยสักนิด“บ้านเธอน่าอยู่ดีนะ” บาสเต