All Chapters of นางร้ายของท่านอ๋องปีศาจ: Chapter 11 - Chapter 20

ชิงชิงสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อสายๆ กระพริบตาและทบทวนความทรงจำของเมื่อวานนี้ขึ้นได้หน้านางแดงก่ำขึ้นมาทันทีและหันไปมองข้างกายพบว่าที่นอนว่างเปล่า ท่านอ๋องอี้หลงลุกจากที่นอนออกไปแล้ว นางจึงค่อยๆลุกขึ้นนั่งรู้สึกระบมไปทั่วกายและเจ็บแปลบที่บริเวณกลางกายนางเหลียวมองหาเสื้อผ้าของนางรอบๆเตียงแต่่ไม่เห็น มีชุดคลุมตัวใหญ่ของท่านอ๋องวางอยู่ นางจึงหยิบขึ้นมาใส่แล้วเดินไปแง้มประตูออกไป พบว่ามีบ่าวรับใช้หญิงยืนอยู่ นางจึงบอกบ่าวรับใช้นั้นให้ไปนำเสื้อผ้าของนางที่เรือนหลังเล็กมาให้นางด้วย และตามหยงเอ๋อมาด้วย เมื่อบ่าวเดินลงไปทำตามคำสั่งแล้ว ชิงชิงหันกลับเข้าไปในห้องตามเดิม ไปนั่งรออยู่ที่ตั่งเล็กรอเครื่องแต่งกาย สักพักหนึ่งหย่งเอ๋อก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเสื้อผ้าของนาง ชิงชิงรีบผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของนาง แล้วนำชุดคลุมของท่านอ๋องไปเก็บไว้ที่เดิม แล้วบอกหย่งเอ๋อว่าให้ตามบ่าวมาช่วยเก็บเตียงในห้องท่านอ๋อง และให้หย่งเอ๋อประคองนางลงไปจากห้องของท่านอ๋อง เมื่อลงไปด้านล่างไม่พบใครอยู่บริเวณนั้น แต่เห็นพ่อบ้านเดินสวนเข้ามาจึงถามว่าท่านอ๋องอยู่ไหนพ่อบ้านบอกว่าท่านออกมาติดภารกิจตอนนี้ออกไปนอกตำหนักพร้อ

หลายวันต่อมาท่านอ๋องมักจะมานอนที่เรือนหลังเล็กกับพระชายา หรือให้พระชายาไปหาที่ตำหนักใหญ่เป็นบางครั้ง อาการของท่านอ๋องดีขึ้นตามลำดับไม่ค่อยมีอาการพิษกำเริบให้เห็นแล้วเขาดูปกติดีจนเวลาผ่านมาเกือบครึ่งค่อนเดือนไม่มีอาการกำเริบขึ้นเลยสักครั้ง ทุกคนต่างลงความเห็นว่าท่านอ๋องน่าจะอาการทุเลามากแล้ว เช้าวันนั้นท่านอ๋องพาพระชายาไปร่วมเสวยอาหารที่วังหลวงกับฮ่องเต้และฮองเฮา และจะได้ไปสังสรรค์กับบรรดาพี่น้องที่ไม่ได้พบกันนานแล้วด้วย ทั้งสองขึ้นรถม้าที่หน้าตำหนักตั้งแต่เช้าเพื่อตรงไปที่วังหลวงเมื่อไปถึงประตูใหญ่ทั้งคู่เดินเข้าไปด้วยกันท่านอ๋องจูงมือพระชายาเดินไปจนถึงในอุทยานที่ฮ่องเต้กับฮองเฮาประทับ อยู่รวมถึงยังมีเหล่าองค์ชายและท่านอ๋องหลายคนนั่งอยู่ในบริเวณนั้นด้วย เมื่อเดินไปถึงทุกคนต่างตกตะลึงที่เห็นท่านอ๋องอี้หลงไม่ได้สวมหน้ากากเงินที่เขามักจะสวมเป็นประจำตั้งแต่เด็ก วันนี้เขาเดินเข้ามาด้วยใบหน้าหล่อเหลา ผิวเนียนขาวผ่องสง่าราศีจับมาแต่ไกล ทุกสายตาต่างหันไปมองใบหน้าของเขา เมื่อเดินไปถึงเขาถวายความเคารพแก่ฮ่องเต้และฮองเฮาเสร็จแล้วก็ทักทายเหล่าพี่น้องของเขา ฮ่องเต้เอ่ยเขาถามทันทีเมื่อเห็นอาก

หลู้เหม่ยหลินเมื่อสงสัยว่าบุรุษที่มากับหลิวชิงชิงเป็นใครกัน นางจึงเดินเข้าไปทักทายหลิวชิงชิงตรงๆทันที “ พระชายาของท่านอ๋องอี้หลงนั่นเอง ไม่ได้พบกันนานนะเพคะ สบายดีหรือไม่ ” เหม่ยหลินปั้นหน้ายิ้มแย้มทักทายหลิวชิงชิงอย่างเสแสร้งสุดๆ แต่มีหรือคู่ปรับของหลู้เหม่ยหลินตลอดกาลอย่างหลิวชิงชิงหรือพระชายาหลิวจะไม่รู้เท่าทัน“ อ๋อ ไม่ได้พบกันก็ดีแล้ว ตอนนี้ข้าเป็นพระชายาไม่อาจมาทะเลาะกับเจ้ากลางตลาดได้เหมือนเดิมแล้วนะ ”พระชายาหลิวมองเหม่ยหลินด้วยหางตาเบาๆ นางขิงหลู้เหม่ยหลินด้วยการควงแขนสวามีโชว์คู่ปรับเก่าไปเล็กน้อย“ อ๋อ เจ้าคงจะรู้จักสวามีของข้าท่านอ๋องอี้หลงดีแล้วสินะ ” พระชายาหลินขิงอวดสวามีกับคู่ปรับเก่า หลู้เหม่ยหลินตะลึงงันนี่หรือคือท่านอ๋องปีศาจที่เขาเล่าลือกันจนไม่มีใครอยากจะเข้าคัดเลือกเป็นพระชายาเพราะกลัวกิติศัพท์ของท่านอ๋องว่าหน้าตาอัปลักษณ์จนต้องใส่หน้ากากเงินไว้ตลอดเวลาที่ต้องออกจากตำหนัก และดุร้ายโหดเหี้ยมฆ่าคนไม่กระพริบตา แถมทรมานบ่าวไพร่ในจวนอย่างโหดเหี้ยม หลู้เหม่ยหลินรำพึงในใจนี่ข้าเตะหมูเข้าปากหมาหรือนี่ กลายเป็นหลิวชิงชิงได้สวามีหล่อเหลาปานเทพบุตร ทั้งที่ทุกคนต่างคิดว่านา

หลายวันต่อมาค่ำวันนั้นพระชายาหลิวเดินมาที่ตำหนักใหญ่พร้อมด้วยหยงเอ๋อเพราะท่านอ๋องให้พ่อบ้านไปตามมาเพื่อทานอาหารค่ำด้วยกัน เมื่อนางเดินมาถึงห้องโถงกลางที่ใช้เป็นห้องทานอาหารนั้น ท่านอ๋องนั่งรออยู่ที่โต๊ะกลมกลางห้อง มีอาหารหลากหลายอย่างวางบนโต๊ะนั่นท่าทางดูน่ากินเป็นอย่างมาก ชิงชิงเดินไปถึงก็ทรุดนั่งลงข้างๆสวามีของตน“ ท่านพี่เพคะ รอน้องนานหรือไม่ น้องมัวแต่เก็บส่วนผสมเครื่องประทินผิวไว้ให้เรียบร้อยก่อนเพคะ ก็เลยมาช้าไปเล็กน้อย ” ท่านอ๋องหันมามองพระชายาพลางยกยิ้มน้อยๆให้นาง “ ไม่เป็นไรหรอก ชิงเอ๋อ พี่รอเจ้าได้ วันนี้พี่สั่งให้เขาทำอาหารหลายๆอย่างที่เจ้าชอบ เราเริ่มทานกันเลยก็แล้วกันพี่หิวมากแล้ว ”จากนั้นทั้งสองลงมือทานอาหารบนโต๊ะนั่น ชิงชิงคีบอาหารทุกอย่างบนโต๊ะมาชิมจานละนิดจานละหน่อย แล้วเอ่ยชมพ่อครัวของที่ตำหนักนี้ว่าทำอาหารได้เลิศรสไม่แพ้ภัตตาคารใหญ่เลย แล้วฝากบอกพ่อบ้านไปชื่นชมพ่อครัวและให้รางวัลเป็นเงินตำลึงแก่เขาและบอกให้แบ่งให้คนในครัวทั้งหมดด้วย พ่อบ้านรับเงินตำลึงไปจากหยงเอ๋อแล้วบอกว่าทุกคนในครัวคงจะดีใจเป็นอย่างมากกับความเมตตาของพระชายา ชิงชิงยิ้มน้อยๆ จากนั้นคีบอาหารใส่ในถ้

บ่ายวันต่อมาหลู้เหม่ยหลินมาขอพบพระชายาหลิว บ่าวที่ตำหนักหน้าจึงเดินนำนางมาส่งยังเรือนเล็กของพระชายาหลิว เมื่อหยงเอ๋อได้ยินเสียงที่หน้าเรือนจึงเดินออกไปเมียงมองเห็นหลู้เหม่ยหลินยืนอยู่ที่ด้านหน้าเรือนและกำลังมองไปมองมารอบๆตัว หยงเอ๋อเปิดประตูออกไป“ หยงเอ๋อ พระชายาหลิวอยู่หรือไม่ ข้ามาพบเพื่อฝากเนื้อฝากตัวกับนาง รู้หรือไม่อีกไม่นานข้าจะเข้ามาเป็นพระชายารองแล้วนะ ” หลู้เหม่ยหลินเอ่ยขึ้น หยงเอ๋อแอบเบ้ปากเล็กน้อยแล้วตอบว่า “ อีกสักครู่พระชายาจะออกมาพบเชิญคุณหนูหลู้นั่งรอที่โต๊ะด้านข้างนี่ก่อนเจ้าค่ะ ”หลู้เหม่ยหลินเดินขึ้นไปบนระเบียงแล้วไปหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้มุกชุดเล็ก ด้านหน้าเรือนพลางแอบสำรวจดูรอบๆ นางรำพึงในใจว่าพระชายาหลิวได้มาอยู่เรือนเล็กๆนิดเดียวแถมยังอยู่เสียท้ายตำหนักอย่างนี้ แสดงว่าท่านอ๋องก็ไม่ได้ชื่นชอบอะไรนางมากมาย เป็นพระชายาท้ายจวนชัดๆ เฮ้อะ !! นางขิงในใจเล็กน้อย พระชายาหลิวเดินออกมาจากในเรือนแล้วอ้อมมานั่งที่เก้าอี้มุกข้างๆหลู้เหม่ยหลิน “ เจ้ามีธุระอะไรกับข้า พูดมาตามตรงระหว่างเรานั้นเหมือนไก่เห็นนมงู งูเห็นนมไก่เพราะฉะนั้นเจ้าไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำตัวเป็นหญิงอ่อนหวานต