All Chapters of เผลอใจรักพักใจเหรอ: Chapter 21 - Chapter 25

ใช่ ฉันจะไม่ยอมให้เขาทำตามอำเภอใจเด็ดขาด“คุณไม่ได้เก่งไปกว่าอคินเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอื่นหรือว่าเรื่องบนเตียง คุณอายุแค่นี้จะเก่งกว่าเขาได้อย่างไรกัน คิดว่ามีเงินมีทองผู้หญิงก็ยอมหมดเหรอคะ”“รินรดา” เขาตะคอกใส่ฉันดังลั่นแววตาขึงขังด้วยความโกรธ“ก็คุณอยากได้ยินไม่ใช่เหรอ ฉันก็พูดความจริงกับคุณแล้วไง” ฉันน้ำตาไหลออกมาทันทีไม่คิดว่าการพูดให้เขาเจ็บตัวฉันเองจะเจ็บมากขนาดนี้เหมือนกัน ฉันยืนหันหลังให้เขาแล้วสะอื้นร้องไห้“ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงที่คุณพามาที่นี่เพื่อสนองอารมณ์ของคุณ ฉันเคยคิดว่าฉันแตกต่างและคุณรักฉันจริงๆ จากใจแต่ฉันคิดผิด สุดท้ายคุณก็พาฉันมาที่คอนโดนี้เหมือนกับพาผู้หญิงคนอื่นๆ มา” ฉันยิ่งร้องไห้สะอื้นจนตัวสั่นเทาโดยที่กางเกงในตัวบางของฉันลงไปกองกับพื้นแล้ว กาลนานค่อยๆ นั่งลงคุกเข่าแล้วดึงกางเกงในของฉันที่กองกับข้อเท้าขึ้นมาอย่างอ่อนโยนแล้วใส่ให้ฉันตามเดิม“ผมขอโทษ” เขาโอบกอดสะโพกและเอวของฉันจนแน่นในขณะที่เขายังนั่งคุกเข่าอยู่“ต่อไป อย่าทำแบบนี้อีกฉันไม่ใช่สิ่งของหรือของตายของใคร เรื่องวันนี้ฉันจะไม่ติดใจเอาความคุณ ฉันขอลาออกค่ะ” ฉันแกะแขนของกาลนานที่คุกเข่ากอดเอวของฉันเ

เช้าวันต่อมาฉันยืนส่องกระจกหมุนซ้ายหมุนขวาสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง กระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าสีดำรัดรูปที่ฉันไม่ได้ใส่มานานมาก โชคดีที่ฉันยังคงใส่ได้อยู่เพราะช่วงหลังมานี้ฉันดูมีน้ำมีนวลกว่าเมื่อก่อน ฉันยิ้มให้ตัวเองในกระจก นี่ฉันแต่งหน้าจัดไปหรือเปล่านะลิปสติกสีแดงที่ฉันแต้มบนปากฉันมองมันหลายครั้งจนอยากจะเช็ดออก “ไม่แดงหรอกมั้ง เพราะฉันเคยใช้แต่ลิปกลอสสีชมพูเลยอาจยังไม่ชินกับการทาลิปสติกเนื้อแมตต์แบบนี้” ฉันยืนพูดกับตัวเองหน้ากระจกตอนนี้ฉันเป็นเลขาแล้วก็ต้องสวย เฉี่ยวสิจะให้แต่งตัวเสื้อผ้าหลวมๆ ใช้ลิปกลอสเปลี่ยนสีก็คงจะดูเด็กน้อยไป แล้วฉันจะไปสู้กับใครได้ล่ะอย่างน้อยคนก็มองกันแค่ภายนอกเป็นอย่างแรกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอถ้าฉันไม่อัพเลเวลตัวเอง คงต้องแพ้เกมนี้แน่ๆที่ทำงาน“ว้าวๆ ดูสิใครนะ มองข้างหลังยังสวยขนาดนี้เลยเหรอ” น้ำตาลรีบเดินมาหาฉันตรงประตูลิฟต์“อย่าแซวฉันสิ ฉันเขินนะ” ฉันดึงกระโปรงสั้นให้ลงมานิดหน่อยแก้เขิน“แกสวยจริงๆ นะยัยรินแกน่าจะแต่งแบบนี้มานานละรับรองผู้ชายมารุมจีบแกไม่เว้นแต่ละวันแน่ๆ”“แกพูดแบบนี้ ฉันค่อยมั่นใจตัวเองหน่อย”“เป็นไงบ้างงานเป็นเลขาของคุณกาลนาน”“ก็พอได

“เชิญนั่งครับคุณรินรดา” คุณนิรันด์กาลบอกฉันเมื่อเราเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ฉันขยับเก้าอี้แล้วนั่งลง “ผมเพิ่งรู้เมื่อกี้ ว่าคุณเป็นเลขาของกาลนานลูกชายของผม” “ค่ะ ฉันเพิ่งเป็นค่ะแต่ยังไม่เก่งlสักเท่าไหร่ยังต้องเรียนรู้อีกเยอะค่ะ” “เรื่องนี่ผมพอทราบครับ เพราะว่าเจ้ารันด์บอกผมแล้วว่ากาลนานลูกชายคนเล็กของผมบังคับให้คุณทำ” ฉันได้ฟังก็นิ่งเงียบเพราะมันจริงแบบที่เขาพูดทุกอย่าง “ฉันจะตั้งใจและเรียนรู้งานให้เต็มที่ค่ะ” “คุณทำได้อย่างไรที่ทำให้ลูกชายของผมเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยแบบนี้เพราะปกติเขาแทบไม่เข้าใกล้กันเลยด้วยซ้ำมาวันนี้ผมเห็นพวกเขาช่วยกันดูเอกสารอย่างขยันขันแข็งผมมีความสุขมากครับ” คุณนิรันด์กาลพูดอย่างยิ้มแย้มแสดงถึงความอิ่มอกอิ่มใจแต่ฉันจะบอกเขายังไงดีว่าคุณกำลังเข้าใจผิด ลูกชายของเขาไม่ได้รักใคร่กันแต่อย่างใดแต่จะฆ่ากันตายเพราะผู้หญิงอยู่แล้ว “คือว่าฉันไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ” ฉันกำลังงงอยู่ว่าทำไมคุณนิรันด์กาลถึงมองว่าลูกชายทั้งคู่ของตัวเองรักใคร่กลมเกลียวกัน “ห้าล้านบาท” คุณนิรันด์กาลพูดขึ้น “อะๆ ไรนะคะห้าล้าน” หรือว่าเขาจะจ้างฉันออกโอเคค่ะตกลงเลย