All Chapters of หยุดเสือ: Chapter 81 - Chapter 90

คฤหาสน์ด๊อกเตอร์เฮส16:30น.อลิซ อลิศา...“คุณอลิซคะ”เสียงของแม่บ้านเอ่ยเรียกฉันที่กำลังนั่งมองวิวพื้นที่รอบๆของคฤหาสน์หลังใหญ่นี้ บ้านคนรวยไม่ได้รวยธรรมดาน่ะรวยโคตรๆของโคตรๆๆอ่ะ“มีอะไรคะ?”ฉันหันไปมองหน้าสาวแม่บ้านที่สวมชุดยูนิฟอร์มแม่บ้านใส่เสื้อสีขาวแขนยาวกับกระโปรงยาวสีดำยาวถึงข้อเท้า เธอรีบวิ่งเข้ามาหาฉันและหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ตอนนี้ฉันออกมานั่งเล่นข้างนอกและวันนี้ฉันยังไม่เจอพี่เฮลเลยหลังจากที่เมื่อคืนเขาไปนอนที่อื่นเพราะงอนฉันน่ะ“คุณอันนาให้คุณอลิซไปเตรียมแต่งตัวค่ะ”แม่บ้านสาวเอ่ยอย่างรีบร้อน คุณอันนาที่เธอพูดถึงคือคุณป้าของพี่เฮลน่ะ“แต่งตัวไปไหนอ่ะ?”ฉันลุกขึ้นยืนพลางเอ่ยถามเธออย่างงงๆนั้นน่ะสิไปไหนน่ะ“ไม่ทราบค่ะคุณอลิซแต่คุณอันนาให้หนูมาเรียนคุณอลิซแบบนี้น่ะคะ”เธอบอกรัวเร็วฉันจึงพยักหน้าเข้าใจและเดินตามเธอที่ผายมือเชื้อเชิญฉันให้เดินตามเธอ เธอพาฉันไปยังห้องแต่งตัวขนาดใหญ่แอ๊ดดด“เชิญทางนี้ค่ะ”เธอผายมือให้ฉันเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ที่มีคนอยู่ประมาณสามคน“สวัสดีค่ะคุณอลิซ^_^”สามคนเอ่ยขึ้นพร้อมกันทันทีที่เห็นฉันที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนี้ ห้องนี้มีกระจกบานใหญ่พร้อมกับโ

งานเลี้ยงของบริษัทHHDกรุ๊ป20:30น.อลิซ อลิศา.....“สวัสดีครับท่านรองประธาน”พนักงานทุกคนต่างพากันยกมือไหว้พี่เฮลบางคนที่ทีอายุมากกว่าพวกเขาก็ก้มหัวโค้งทักทายพี่เฮลและฉัน ฉันก็ก้มหัวตอบพวกเขาเพราะตอนนี้เราสองคนกำลังเดินพรมแดงเข้ามาในงาน ฉันคล้องแขนพี่เฮล พี่เฮลหันมายิ้มให้ฉันตลอดทางมือหนายื่นมือมาลูบมือฉันเพื่อให้ฉันคลายความตื่นเต้น สายตาของพนักงานทุกคนมองมาที่ฉันด้วยสายตาชื่นชมและยิ้มแย้มแจ่มใส ฉันจึงยิ้มตอบพวกเธอไป จนสายตาของฉันไปปะทะเข้ากับเจ้าของเรือนร่างอวบที่สวมชุดเดรสเกาะอกสีแดงรองเท้าของเธอก็แดง ริมฝีปากที่ถูกแต่งเติมมาด้วยสีแดงนั้นอีก แม้แดงทั้งตัวเลยจ้าเเม่คุณ!!! เธอมองมาที่ฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ฉันจึงมองเธอไปอย่างนึกสงสัยและหันกลับมามองพี่เฮลที่กำลังยืนพูดคุยกับแขกในงานคนหนึ่งเขาน่าจะไม่ใช่พนักงานทั่วไป หน้าตาและการแต่งตัวดูภูมิฐานน่าจะเป็นพวกหุ้นส่วนบริษัทมากกว่า“ไม่ทราบว่าผู้หญิงคนนี้คือ?”ผู้ชายมีอายุท่านหนึ่งเอ่ยถามพี่เฮลขึ้นเป็นภาษาอังกฤษพลางมองมาที่ฉัน พี่เฮลก็หันมายิ้มให้ฉันพลางยื่นมือมาโอบเอวฉันและหันไปมองหน้าชายมีอายุคนนั้น“นี้คือคุณอลิศา เธอเป็นแฟนของผมครับ อีกไ

สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์รัฐดูไบงานเลี้ยงของพนักงานHHDกรุ๊ปเฮล ปรมะ....“โอ้ย!ปล่อยโว้ย อะไรหนักหนาว่ะเนี่ย!!!”ผมพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดและสะบัดแขนทั้งสองข้างที่มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ที่ผมไม่รู้จักและก็ไม่อยากรู้จักด้วยกอดรัดแขนผมไว้ซะเเน่นพรึบ ตุ๊บ“โอ้ย!”“โอ้ยเจ็บ!!”เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บของผู้หญิงสองที่ล้มลงด้วยก้นกระเเทกพื้นจากการสะบัดแขนของผม ผมหันขวับและรีบจะวิ่งลงจากเวทีเพื่อไปตามหาน้องอลิซเพื่ออธิบายทุกอย่างให้เธอฟังพรึบ“พี่เฮลคะ!”เสียงของแอนนาเอ่ยขึ้นพลางคว้าแขนผมไปกอดไว้อย่างแน่นทำให้หน้าอกตู้มๆของเธอถูเสียดสีไปกับแขนของผม ผมมองหน้าเธออย่างไม่พอใจ“คุณทำบ้าอะไรของคุณแอนนา คุณพูดแบบนั้นไปได้ยังไง!!!”ผมหันไปตะโกนเสียงดังใส่หน้าแอนนา พนักงานที่อยู่ในงานต่างพากันมองมาที่ผมกับแอนนาเพราะระดับผู้บริหารสองคนมาทะเลาะกันเอง“แอนนาชอบคุณนะคะคุณเฮล”แอนนาเอ่ยบอกผม ใบหน้าและนำ้เสียงของเธอช่างทำให้ผมอยากจะจับเธอมาฟาดไปกับกำแพงของห้องจัดงานที่นี้“แต่คุณรู้ไหม ผมน่ะโคตรเกลียดคุณเลย นิสัยแบบนี้ คุณยังมียางอายอยู่รึป่าว ผมถามแค่นี้ ผมมีเมียแล้วและผมก็รักเธอมาก เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับผมสักท

ประเทศไทยหนึ่งเดือนต่อมาบนดอยสูงที่ห่างไกลความเจริญอลิซ อลิศา....“นายหญิงจ้า นายหญิง”เสียงของคุณน้าภรรยาผู้ใหญ่บ้านมาเรียกฉันที่ตรงบันไดบ้านชั้นล่างบ้านนี้เป็นของลูกสาวเธอที่ลูกสาวของเธอได้ไปอยู่กับสามีของเธอที่หมู่บ้านอื่น เธอให้ฉันมาอยู่“จ้าาา หนูมาแล้วค่ะ^_^”ฉันรีบเดินและให้เสียงเธออย่างไวเพราะฉันนัดกับเธอว่าฉันจะเข้าไปในเมืองกับเธอและผู้ใหญ่บ้านเพราะฉันรู้สึกว่าตัวเองขึ้เซาเหนื่อยง่ายและหิวบ่อยมากฉันรู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกายจึงอยากจะเข้าไปในเมืองเพื่อให้หมอตรวจร่างกายฉันสักหน่อย“จ๊ะ รถพร้อมแล้วจ๊ะ”คุณน้าเอ่ยขึ้นพลางยิ้มอย่างใจดีส่งมาให้ฉัน ฉันก็ส่งยิ้มให้เธอและเดินไปคล้องแขนเธอและพากันเดินออกมาจากบ้านเรือนหลังที่ฉันพักอาศัยอยู่มาเกือบจะสองอาทิตย์กว่าๆแล้ว เพราะตอนแรกฉันไปอยู่ญี่ปุ่นกับเฮียคาร์แต่มีคนมาตามหาฉัน ฉันจึงต้องหนีจากญี่ปุ่นมาที่นี้ ที่นี้คือสถานที่ที่ฉันอยากจะมาพักใจอยู่มากที่สุด อยู่กับธรรมชาติและเด็กๆน่ารักทั้งหลายของฉัน“หนูอลิซมองอวบๆขึ้นนะจ๊ะ”ลุงผู้ใหญ่บ้านเอ่ยขึ้นในขณะที่เรานั่งรถเข้ามาในเมือง โดยรถที่ฉันกับลุงผู้ใหญ่และคุณน้านั่งโดยสารมาคือรถกะบะคันเก่า

ผับH&H22:50น.เฮล ปรมะ....“เหม็นว่ะ กลิ่นเชี้ยอะไรว่ะ!!!”ผมโวยวายขึ้นเมื่อพนักงานผับของผมยกถาดอาหารเข้ามาตรงโต๊ะผม“เชี้ยไรมึง ก็ข้าวผัดปูที่มึงชอบไง แดกๆๆหน่อยเว้ย เดี๋ยวไส้ก็ขาดตายกันพอดีแดกแต่เหล้า!!!”ไอพอร์ชโวยขึ้นทันที ที่ผมบ่นก็มันเหม็นจริงๆนี้น่า เหม็นจนจะอ้วกอีกแล้วเนี่ย“อ่ะ แดกซ่ะ!!!”ไอพอร์ชยกจานข้าวผัดปูมาวางตรงหน้าผมและเอ่ยขึ้น ผมก็มองหน้ามันสลับกับจานข้าวผัดปูและรีบยกมือขึ้นมาปิดรูจมูกตัวเองแทบไม่ทัน เมื่อกลิ่นอันเหม็นของข้าวผัดปูรอยเข้ามากระทบกับจมูกของผมทำให้ผมได้รู้ถึงกลิ่นของมัน เมื่อก่อนทันไม่ได้มีกลิ่นแบบนี้นี้หว่า พนักงานเอาข้าวปูดมาให้ผมกินรึป่าว“อุบ อุบ”ผมทำหน้าผะอืดผะอมเหมือนจะอ้วก ผมเป็นแบบนี้มาสองสามวันแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ว่าจะไปหาหมอสักหน่อยวันนี้ แต่ช่วงนี้ผมยุ่งๆไม่สิที่จริงผมยุ่งมาเป็นเดือนแล้ว เพราะน้องอลิซหายไปผมส่งคนให้ไปเฝ้าดูที่บ้านไอเอคาร์ที่ญี่ปุ่นก็ไม่มีอะไรเพิ่มขึ้นไม่มีน้องอลิซอยู่ที่โน่นตอนแรกคนของผมรายงานมาว่าน้องอลิซไปอยู่บ้านไอเอคาร์พอผมรู้ผมก็เดินทางไปญี่ปุ่นทันทีและสั่งคนของผมบุกบ้านไอเอคาร์ที่มีลูกน้องของมันนับร้อยคนผมเอาคนของผมไปมาก