บททั้งหมดของ My little boy ปูนปั้นน้อยของเฮีย: บทที่ 41 - บทที่ 50

ย้อนกลับไปตอนเทียนมาที่บ้านใหญ่ ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาที่ห้องโถงกลางบ้านเขาก็เจอเข้ากับคุณโฉม เอกและภรรยาของเขาที่นั่งรออยู่ บรรยากาศในห้องตึงเครียดจนดูน่ากลัวสีหน้าของคุณโฉมดูดุดันเหมือนกำลังโกรธอยู่แถมเหมยหลินก็ยังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกับมีคนตายทำให้เทียนรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก"คุณเทียนครับ" เจ๋งกระซิบเรียกเทียนเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเขาหยุดนิ่งไม่ยอมเดินไปนั่งประจำที่สักที "วันนี้แค่คุยกันธรรมดาไม่ได้้มีนัดประชุมอะไรสำคัญเพราะงั้นก็ให้เจ๋งออกไปรอข้างนอกเถอะ" คุณโฉมพูด เจ๋งหันไปมองหน้าเทียนด้วยความเป็นห่วงเพราะเขาไม่อยากออกไป"ทำไมหรือว่าแกกลัวว่าฉันจะฆ่าหลานชายตัวเองเหรอ" คุณโฉมถาม"เปล่านะครับคุณโฉม แค่ปกติผมต้องคอยดูแลคุณเทียนตลอดเวลาอยู่แล้วก็เลย...." เจ๋งยังตอบไม่จบคุณโฉมก็พูดตัดบทเขาซะงั้น"ไม่ต้องห่วงหรอกยังไงฉันก็ไม่มีทางฆ่าผู้นำตระกูลของสิริยากรอยู่แล้ว" คุณโฉมพูด เทียนไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยเขาจึงหันไปบอกกับเจ๋งให้ออกไปรอข้างนอกก่อนเพื่อที่จะได้คุยธุระให้มันจบเร็ว ๆ"ไปรอข้างนอกไป" เทียนพูด"แต่คุณเทียนครับ" เจ๋งกำลังจะพูดแต่เทียนก็ส่งสัญญาณทางสายตาไปเตือนเขาไว้ให้ทำตามที่บ

"เนื่องในโอกาสที่เอมม่ากลับมาดูแลร้านอีกครั้ง เอมม่าเลยคิดว่าจะลองเพิ่มเมนูใหม่ของร้านเราด้วยทุกคนว่าดีไหมคะ" เอมม่าถามความเห็นพนักงานทุกคนเนื่องจากพวกเขากำลังประชุมก่อนเปิดร้านเพื่อพูดคุยปัญหาในแต่ละวันที่ผ่านมาอยู่แล้ว"ก็ดีนะคะคุณเอมม่าร้านเราไม่ได้ออกเมนูใหม่มานานแล้วเหมือนกัน" ฝนตอบ"ใช่ค่ะ ทุกครั้งที่ร้านเรามีเมนูใหม่ทีไรก็เป็นที่สนใจตลอด ถือว่าเป็นช่วงที่กระตุ้นยอดขายของร้านได้ดีเลย" พนักงานพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น เอมม่าหันไปมองทางกลุ่มนักศึกษาฝึกงานที่ปูนปั้นรับเข้ามาก็เห็นว่าทั้งสามคนนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาเลยและนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกเพราะที่ผ่านมาทั้งสามคนก็ไม่เคยเอ่ยปากในที่ประชุมเลยสักครั้ง"กัปตัน ริษา จิงจิงพวกเธอมีความเห็นว่าไงบ้าง" เอมม่าถาม ทั้งสามคนแสดงอาการตื่นเต้นและตกใจไม่น้อยเพราะตอนนี้บรรดาพี่ ๆ ทุกคนในร้านกำลังหันไปให้ความสนใจแก่พวกเขา"เอ่อ~" ทั้งสามคนมองหน้ากันแล้วก็แอบสะกิดกันตลอดเพื่อเกี่ยงกันพูด"ผมก็แล้วแต่พี่เอมม่าเลยครับ" กัปตันตอบ"งั้นกัปตันคิดว่าร้านเราควรเพิ่มเมนูแบบไหนดี" เอมม่าลองถามหยั่งเชิงอีกรอบ"เอ่อ~" กัปตันหันไปมองหน้าอีกสองคนเพื่อขอความเห็นแต่ทั้งสอ

ตอนนี้เทียนกำลังนั่งรถไปที่บริษัทเพื่อไปทำงานต่อ"ทำไมคุณเทียนถึงยอมเรื่องคุณเมฆง่าย ๆ ล่ะครับ" โอมถาม"ฉันไม่ได้ยอม" เทียนตอบ"แล้วที่สั่งกักบริเวณคุณเมฆมันคืออะไรครับ" โอมถาม"นายคิดว่าคนอย่างไอ้เมฆมันจะยอมถูกกักบริเวณเหรอ" เทียนพูด"อืม~ ที่ผ่านมาคุณเมฆรักอิสระมาก ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กเลยเป็นคนที่เอาข้างเอาแต่ใจอยู่พอสมควรเลย ผมคิดคุณเมฆไม่มีทางยอมทนอยู่ในบ้านที่นั่นได้เป็นปี ๆ แน่" โอมตอบ"ใช่ ขนาดบ้านอาเอกหลังใหญขนาดนั้นเมฆมันยังอยู่ไม่ได้เลยแล้วบ้านที่ฉันจัดให้หลังแค่ 3 × 4 เมตรไอ้เมฆมันจะอยู่ได้ไงตั้งปีนึง" เทียนพูด"งั้นคุณเทียนลงทุนทำไปเพื่ออะไรครับ" เจ๋งถาม"ฉันก็แค่อยากรู้ว่าที่มันกลับมามีจุดประสงค์อะไร ฉันไม่เชื่อหรอกว่าสิ่งที่มันพูดออกมาเป็นความจริง อีกอย่างใคร ๆ ก็รู้ว่าไอ้คุณเหรียญกับตระกูลของเราไม่ถูกกันมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่อยู่ดี ๆ ไอ้เมฆไปคบค้าสมาคมกับพวกมันฉันก็ยิ่งไม่เชื่อว่าไอ้เมฆจะแค่ถูกหลอกเข้าไปเล่นพนันเฉย ๆ แต่ฉันไม่มีหลักฐานจะถามมันตรง ๆ ก็ไม่ได้ฉันเลยหาวิธีทำให้มันทนไม่ได้เพื่อที่มันจะได้เผยธาตุแท้ของมันออกมา ทุกคนในบ้านก็จะได้เห็นสันดานที่แท้จริงของมันสักที"

"เทียนรอเราแป๊ปนึง" เกรทพูดจบก็รีบลุกไปเปิดลิ้นชักหยิบอะไรบางอย่างออกมาวางตรงหน้าเทียน"อะไรเนี่ย" เทียนถาม"ของที่ไว้ใช้ทำตุ๊กตาไล่ฝนไง" เกรทตอบ"ตุ๊กตาไล่ฝน" เทียนถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเกรทจะให้เขาลองทำอะไรแบบนี้จริง ๆ"ใช่" เกรทตอบ"กูโตแล้วนะเว้ยไม่ใช่เด็กอนุบาล คือถ้ามึงกลัวว่ากูจะเบื่อมึงก็ชวนกูทำอย่างอื่นดีกว่าไหม" เทียนพูด"เราไม่ได้ชวนเทียนทำอะไรไร้สาระนะ อันนี้น่ะมันเป็นความเชื่อจริง ๆ" เกรทตอบ"นี่มึงเกิดที่ญี่ปุ่นเหรอ" เทียนถาม"หึ~ เราเกิดที่ชลบุรี...แต่ว่าที่บ้านเกิดเรามีคนญี่ปุ่นอยู่เยอะมากเลยนะแถมเรายังมีเพื่อนเป็นคนญี่ปุ่นหลายคนด้วย เราจำได้ว่าเพื่อนสนิทสมัยประถมของเราคนนึงเป็นเขาลูกครึ่งญี่ปุ่นและเขาก็เคยบอกกับเราว่าถ้าเราอยากให้ฝนหยุดต้องทำตุ๊กตาไล่ฝนแล้วเอาไปแขวนไว้ที่ระเบียง" เกรทตอบ"แล้วฝนหยุดไหม" เทียนถาม"หยุดสิ ไม่ถึงชั่วโมงหลังจากที่เราแขวนตุ๊กตาฝนก็หยุดเลย" เกรทตอบ"ถ้าต้องรอขนาดนั้นกูว่าไม่ใช่เพราะตุ๊กตาหรอก" เทียนพูด"เทียนนนน~" เกรททำหน้างอแงใส่เทียนด้วยความไม่พอใจเพราะเทียนกำลังดูถูกความเชื่อของเขา"อ่ะ ๆ ๆ ทำก็ทำ" เทียนพูด เกรทยิ้มออกมาทันทีด้วยความ

16:00 น."วันนี้ดูมีความสุขจังเลยนะครับคุณเทียน" เจ๋งเอ่ยแซวเมื่อเห็นว่าเจ้านายของเขาเอาแต่นั่งอมยิ้มมาตลอดทั้งทาง"ไม่อารมณ์ดีได้ไงวันนี้วันเกิดฉันนะ" เทียนตอบ"อ๋อ~ ถึงว่าสิทำไมให้ผมไปสั่งอาหารไว้ให้ตั้งเยอะตั้งแยะที่แท้ก็จะกลับไปฉลองวันเกิดกับคุณปูนปั้นนี่เอง" เจ๋งพูด"นายว่าปูนปั้นจะตกใจไหมที่ฉันสั่งเค้กกับอาหารไปฉลองให้ตัวเอง" เทียนถาม"ไม่หรอกครับ ผมว่าคุณปูนปั้นอาจจะเสียใจมากกว่าที่ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดคุณเทียนและไม่ได้เตรียมอะไรพิเศษไว้ให้" เจ๋งตอบ"ทำไมต้องเสียใจด้วยอ่ะ ฉันไม่เคยอยากได้อะไรจากปูนปั้นอยู่แล้ว" เทียนตอบตืด ตืด ตืดเทียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายจากที่บ้าน"เทียน~ สุขสันต์วันเกิดนะลูก" ดารินพูด"ขอบคุณครับแม่" เทียนตอบ“รีบมาที่บ้านเร็วแม่มีของจะให้" ดารินพูด"เอ่อ~ไว้เข้าไปพรุ่งนี้ได้ไหมครับ" เทียนถาม"ไม่ได้ พวกคุณย่าก็อยู่ท่านอยากอวยพรเทียนวันนี้ รีบมานะลูกพูดคุยรับของขวัญจากผู้ใหญ่แป๊ปเดียวเอง" ดารินตอบ"ได้ครับ" เทียนตอบด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ แล้ววางสายไป"ไปที่บ้าน" เทียนบอกเจ๋ง"แล้วไม่ไปฉลองกับคุณปูนปั้นแล้วเหรอครับ" เจ๋งถาม"อยู่สักทุ่มนึงค่อยกลับก็ได้