บททั้งหมดของ องค์รัชทายาทผู้มีเสน่ห์เหลือล้น: บทที่ 21 - บทที่ 30

แต่พวกเขาเป็นผู้ประสบภัยที่อพยพมาจากที่อื่น!พวกเขาไม่มีบ้านในเมืองหลวง หรือพูดอีกอย่างคือ บ้านของพวกเขาถูกน้ำท่วมใหญ่พัดพาไปจนพังทลายบ้านที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ความอบอุ่น และความรักใคร่ ตอนนี้เหลือเพียงซากปรักหักพัง และความเสียหายนั้นย่อยยับด้วยความจำใจ พวกเขาจึงต้องอพยพ มาถึงเมืองหลวง ด้วยความหวังริบหรี่แต่ไม่คาดคิดว่าเมืองหลวง จะไม่ใช่ที่ที่ใครๆ ก็เข้ามาได้ง่ายๆผู้อพยพถูกปฏิเสธอย่างโหดร้าย ถูกสกัดกั้นให้อยู่ด้านนอกกำแพงเมือง!กำแพงเมืองที่สูงใหญ่และหนา เหมือนกับอุปสรรคที่ข้ามไปไม่ได้ กั้นขวางความหวังในการมีชีวิตอยู่ของพวกเขาเด็กๆ เหล่านี้ ปีนเข้ามาทางรูเล็กๆที่ชื้นแฉะ ใต้กำแพงเมืองเดิมทีฉินฮ่าวจะพาเด็กๆ ไปยังประตูเมือง แต่พวกเขากลับส่ายหัว เหมือนนกที่ตกใจดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเคยลองไปที่ประตูเมือง แต่ถูกทำร้ายเมื่อฉินฮ่าวออกไปนอกกำแพงเมือง และได้พบกับเด็กๆ ที่ลอดออกมาจากรู แล้วพวกเขาก็มากันถึงที่พักพิงของผู้ประสบภัยเหล่านั้นฉินฮ่าวนิ่งเงียบไป!สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ทำให้เขาอึ้งไป!เมืองหลวง ที่ยิ่งใหญ่!กลับไม่สามารถรองรับผู้ป

“พูดมา! องค์ชายรัชทายาทได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรหรือไม่!”ฉินเฉียนจ้องมองสายลับอย่างคมกริบสายลับไม่กล้าปกปิด จึงบอกเล่าเรื่องที่องค์ชายรัชทายาทช่วยเหลือผู้ประสบภัยอย่างละเอียดรวมถึงการปลอมตัวเป็นคนชุดดำ นำทหารบุกไปทำลายร้านค้าที่ขายข้าวสารราคาแพง เอาเปรียบประชาชนสายลับคิดว่า เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ฮ่องเต้จะต้องทรงพิโรธอย่างมากแน่เพราะแม้ว่าองค์ชายรัชทายาทจะทำด้วยความหวังดี แต่ก็ใช้วิธีที่รุนแรง และไม่เหมาะสมกับฐานันดรของพระองค์นักแต่...ฮ่องเต้ทรงตกตะลึง แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ใบหน้าเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว“สมเป็นลูกของข้าจริงๆ!”ฮ่องเต้หัวเราะ แล้วพูดเสียงดัง ด้วยความภาคภูมิใจและความโล่งใจ“ห่วงใยบ้านเมือง มีจิตใจกว้างขวาง!”“ทำได้ดีแล้ว!”จักรพรรดิตบโต๊ะ อีกครั้ง“พ่อค้าเหล่านี้ เห็นแก่ได้ ไม่สนใจชีวิตความเป็นความตายของประชาชน หากไม่ให้บทเรียนแก่พวกเขา พวกเขาก็จะไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!”"แต่ว่า เงินที่องค์ชายใช้ซื้อเสบียงนั้น ได้มาจากที่ไหน?"รอยยิ้มของฮ่องเต้ก็จางหายไป และทรงขมวดคิ้วเล็กน้อยสายลับหยุดชั่วครู่ แล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า: “ดูเหมือนว่า...จะมาจากซื่

ตั้งแต่โบราณมา อำนาจของฮ่องเต้ยากจะคาดเดาได้ นี่องค์รัชทายาทไม่กลัวตายหรือน่าเสียดายที่ฉินฮ่าวไม่ได้สนใจแม่ทัพทั้งสองเขามีความแค้นต่อฉินเฉียนอยู่บ้าง ลองดูชาวบ้านที่ตกทุกข์ได้ยากนอกเมืองสิ ฮ่องเต้ฉินเฉียนใจดำขนาดไหนถึงทำได้ลงคออํามาตย์หยูได้ยินคำพูดของฉินฮ่าว ในใจแอบดีใจไอ้เด็กโง่ ยังคิดจะโต้เถียงกับเขาในราชสำนักอีก ยังต้องเรียนรู้อีกหลายสิบปีสินะ!เขาแค่ทำอะไรไปเล็กน้อย องค์รัชทายาทก็ถูกเขาลากลงหลุมไปแล้ว!อํามาตย์หยูส่งสายตา พวกขององค์ชายจิ่นก็เริ่มโจมตีฉินฮ่าวอย่างบ้าคลั่งทันที การตำหนิและการด่าต่างๆไหลมาเหมือนน้ำท่วม"องค์รัชทายาทนี่กล้าพูดจาโอหังจริงๆ!""ใช่! คิดว่ามีคุณความดีในการถวายคำแนะนำแล้วจะหยิ่งได้หรือ?""วิจารณ์ฮ่องเต้ฉินเฉียน นี่คือความผิดร้ายแรง!""ข้าขอถวายฎีกาฟ้องร้ององค์รัชทายาท ขอให้ฮ่องเต้ถอดถอนองค์รัชทายาท!""ถูกต้อง! ท่านขุนนางทุกท่านร่วมกันถวายฎีกา!""พวกเจ้า หยุดปากให้หมด!"ฉับพลันเสียงที่แสดงถึงความโกรธแค้นอย่างที่สุด ดังออกมาจากนอกท้องพระโรง เหมือนเสียงฟ้าร้อง ทำให้ทั้งท้องพระโรงสภาดูเหมือนจะสั่นสะเทือนเล็กน้อยขุนนางทั้งพลเรือนและทหารรีบห

ต่อมา เขาจึงก้าวเท้าตามอํามาตย์หยูไป“ท่านพ่อตา ข้าจะต้องทำให้ฉินฮ่าวต้องตายแบบไม่มีที่ฝังศพ”น้ำเสียงขององค์ชายจิ่นเปี่ยมไปด้วยความแค้นและมีเจตนาฆ่าหยูเฉิงหน้าเครียด ตวาดด้วยความโกรธว่า: “ระวังคำพูดด้วย!”แต่ เมื่อหยูเฉิงเหลือบมองรอบๆ เห็นว่าไม่มีคนอื่น จึงกระซิบว่า“เรื่องนี้ต้องวางแผนให้รอบคอบ ค่ำๆ มาที่จวนข้า”หลี่ซื่อและฮั่วอวี่ที่ยืนอยู่ด้วยกันที่มุงท้องพระโรง กำลังจับจ้องมององค์ชายจิ่นและอํามาตย์หยูที่กำลังวางแผนลับๆทั้งสองสบตากัน หลี่ซื่อกล่าวว่า: “ดูเหมือนต้องหาโอกาสไปวังบูรพา เตือนองค์รัชทายาทรัชทายาทเสียหน่อย!”ฉินฮ่าวขึ้นรถม้า ใบหน้าเคร่งขรึม สั่งจางอู๋เกอว่า: “ไปนอกเมือง”นับตั้งแต่เมื่อวานที่ช่วยเหลือผู้ประสบภัย ใบหน้าที่หิวโหยและหมดหวังเหล่านั้น ยังคงฝังอยู่ในหัวใจของเขาพอถึงนอกเมือง ฉินฮ่าวก็ลงจากรถ เมื่อเห็นภาพตรงหน้า เขาก็เงียบไปอีกครั้ง!ถึงแม้เมื่อวานจะแจกโจ๊กไปแล้ว แต่วันนี้ก็ยังมีผู้คนล้มตายอยู่ฉินฮ่าวมองดูศพเหล่านั้น ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเวทนาและความเศร้าโศกเขาหันไปสั่งจางอู๋เกอว่า: “ฝังพวกเขาเถอะ!”“จำไว้ว่าให้ไกลจากที่นี่หน่อย และขุดหลุมใ

ฉินฮ่าวขมวดคิ้ว มองหวานเอ๋อร์อย่างลึกซึ้ง สุดท้ายก็พยักหน้าด้วยความไม่เต็มใจและหงุดหงิดจากนั้น เขากับหวานเอ๋อร์ก็แต่งตัวเสร็จ แล้วตะโกนออกไปที่ประตูว่า “เข้ามาเถอะ!”........ในขณะเดียวกันภายในห้องของวังตระกูลหยู แสงเทียนริบหรี่สั่นไหว สะท้อนเงาของผู้คนภายในห้องอย่างคลุมเครืออํามาตย์หยูหยูเฉิง และองค์ชายจิ่นฉินหยู รวมถึงอู๋ซื่อถง ที่ปรึกษาของอํามาตย์หยูทั้งสามคนกำลังนั่งล้อมวงสนทนากันเสียงของพวกเขาดังชัดเจนและทุ้มต่ำในความเงียบสงบ“ไอ้ฉินฮ่าวเจ้าเด็กไม่เอาไหนนั่น มันจะไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยด้วยความเต็มใจได้ยังไง?”“ต้องเป็นที่ปรึกษาข้างกายมันแน่ๆ ที่วางแผนเรื่องนี้!”กำปั้นของฉินหยูกำแน่น ข้อต่อขาวซีดเพราะแรงบีบ“ไม่เพียงแต่ได้รับคำชมจากฮ่องเต้ แล้วยังได้เป็นผู้ตรวจการอีก มันช่างน่าโมโหจริงๆ!”ฉินหยูเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความอิจฉา ราวกับสิงโตที่ถูกกระตุ้น“ฮ่ะๆ หยูเอ๋อร์ เจ้ายังเด็กอยู่ ใจเย็นๆ ไม่ต้องโกรธหรอก”หยูเฉิงพูดกับองค์ชายจิ่นด้วยน้ำเสียงของผู้ใหญ่เสมอหยูเฉิงลูบเคราบางๆ สายตาฉายแววการวางแผนที่ยากจะคาดเดา ยิ้มเยาะเย้ย“การช่วยเหลือผู้ประสบภัยมันง่ายอย่าง