All Chapters of รอยรักพญามาร: Chapter 41 - Chapter 50

มือหนาดันกำแพงในห้องน้ำไว้ก่อนจะก้มลงให้สายน้ำรดบนศีรษะเพื่อไล่ความคิดทั้งหมด... เขากำลังมีความสุขแต่ก็กลัวกลัวที่จะรักใคร ห้ามใจแล้วแต่ทำไม่ได้เลยพยายามแข็งใส่แต่ใจกลับอ่อนระทวยทำไมกัน! เขาจะรักเธอไม่ได้รักของเขาจะทำร้ายเธอจะทำให้เธอต้องเจ็บปวด เขาจะทำยังไงดีร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันกาย ตาของเขาสบเขากับดวงตาที่ยังเรื่อไปด้วยน้ำใสๆ เธอชะงักแล้วพยายามหลบสายตาจากเขา ไม่อยากถูกเห็นความอ่อนแอเลย“หายไปไหนมา?”เขาถามเสียงเข้ม“ออกไปดื่มน้ำมาค่ะ”“งั้นเหรอ ห้องน้ำว่างแล้วไปอาบน้ำสิจะได้มานอน พรุ่งนี้ได้พาไทม์ไปเที่ยวด้วยกัน”“ค่ะ”ร่างบางเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไป ลุคส์จัดการแต่งตัวพลางเหลือบมอง เธอเป็นอะไรทำไมถึงได้ร้องไห้... เขาเห็นดวงตาคู่นั้นที่มีแววหม่นเศร้า การอยู่กับเขาคงทำให้เธอทรมานมาก เขาขอแค่มีความสุขสักพักจะได้ไหม รู้ดีว่าต้องปล่อยเธอไป แค่คิดหัวใจก็สั่นไหวไปหมดแล้ว มือหนากุมไปที่อกซ้าย พยายามจับจังหวะหัวใจกำลังเต้นระรัว ขอรับมันไว้บ้างไม่ได้หรือไง ไอ้สิ่งที่เรียกว่าความสุข... ทำไมเขาจะต้องเกิดมาแล้วได้รับโชคชะตาแบบนี้ด้วยนะหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำ สายตาเหลื

มาติชช้อนร่างของปรางค์ปรียาไว้ในอ้อมแขน พาไปวางไว้บนโซฟาในห้องนั่งเล่น กดหาเบอร์โทรศัพท์ของผู้หญิงคนนั้น เขาจำเธอได้“ว่าไงจ๊ะปรางค์”พินอาภารับสาย“คุณเป็นเพื่อนคุณปรางค์ใช่ไหม!”“นั้น! นายเป็นใครกัน”“ผมเป็นบอดี้การ์ดของคุณลุคส์”“แล้วนายโทรมาเบอร์นี้ได้ยังไง!”“คุณอย่าเพิ่งซักอะไรผมเลย มาช่วยคุณปรางค์ก่อน เธอเป็นลมอยู่ที่บ้าน”“เกิดอะไรขึ้น!”พินอาภาร้องเสียงลั่น“ผมบอกว่าอย่าเพิ่งถามยังไงล่ะ มาดูเพื่อนคุณก่อน”“ได้ๆ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”พินอาภาเดินเข้ามาในบ้าน เห็นเขายืนนิ่งมองดูเพื่อนสาวตนเองกำลังนอนสลบไม่ได้สติอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้างงๆ เธอเดินเข้าไปหามองดูเพื่อนด้วยความไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น มือบางรีบคว้ายาดมในกระเป๋าจ่อจมูกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง“เกิดอะไรขึ้น?”เขานิ่งเพราะเขาเองก็บอกอะไรไม่ถูกเหมือนกัน เรื่องราวทุกอย่างมันรวดเร็วมาก แล้วถ้าหากว่าเธอรู้เรื่องนี้จะอาละวาดหรือเปล่า“ผมขอไม่ตอบ”“ฉันชักจะหมดความอดทนกับคุณแล้วนะ!”พินอาภาตวาดลั่นร่างสูงชะงักเมื่อเห็นแววตากร้าวส่งมา คนเป็นลูกน้องมักจะน้ำท่วมปากแบบเสมอแล้วจะให้ทำยังไง เขาจำเป็นต้องปกป้องศักดิ์ศรีของนายไว้ก่อน“อย่าม

เขาไม่ตอบอะไร ลุคส์เดินเลี่ยงออกมา หย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องทำงาน มือหนากุมขมับแน่น ไม่รู้ว่าพ่อของเขากำลังคิดทำอะไร หวังว่าสิ่งที่เขาคิดคงไม่เป็นจริงหรอกนะสุดท้ายเธอก็ต้องยอมจากเขาไป เอมม่าข่มใจเดินออกมาจากบ้านของชายที่ตนเองรัก เวลานี้เธอจะยอมไปก่อน เมื่อไหร่ที่เขากลับมาฝรั่งเศส เธอจะทวงทุกอย่างที่เคยเป็นของเธอคืน รถของเธอเลี้ยวออกไปจากบ้านหลังงามสไตล์ฝรั่งเศสลุคส์เงี่ยหูฟังครู่หนึ่ง แล้วเอนกายพิงเก้าอี้ตามเดิมเมแกนขบกรามแน่น เมื่อลูกัสลูกน้องคนสนิทรายงานเรื่องของบุตรชายที่เขาตั้งความหวังไว้มากที่สุด สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องบ้าๆ แบบนี้อีกแล้ว ความรัก! บัดซบ! ทายาทในตระกูลของเขาไม่ควรมีความรัก ทุกอย่างที่ทำแค่เพียงการมีทายาทก็พอความรักจะทำให้คนเราอ่อนแอ“นายจะให้ผมทำยังไงครับ?”ลูกัสถามเสียงเข้ม“แกไปเมืองไทยซะลูกัส!”“ให้ผมไปเมืองไทยเหรอครับ”“ใช่! จัดการฆ่าผู้หญิงคนนั้นซะ แกต้องทำให้สำเร็จอย่าให้ลุคส์จับได้!”“ได้ครับนาย!”นักฆ่าเลือดเย็นขบกรามแน่นก่อนเค้นยิ้มออกมา ในที่สุดเขาก็จะได้ลับฝีมือที่เขาฝึกฝนมาสักทีแต่ไม่นึกว่างานแรกของเขาคือการฆ่าผู้หญิงเมแกนเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์แม่น

มาติชยืนมองผู้ชายร่างสูงใหญ่ ใส่เสื้อหนังสีน้ำตาลกับแว่นตาสีชา กำลังยืนพิงมอเตอร์ไซด์อยู่หน้าบ้านของเจ้านาย คู่ปรับเก่า! ผู้ชายอย่างลูกัสร้ายกาจและเลือดเย็น แม้ว่าเขากับหมอนั้นจะเคยประมือกันหลายครั้ง แต่ว่าครั้งนี้เขารู้สึกว่าจะร้ายแรงกว่าครั้งอื่นมาก เพราะมันกล้ามายืนให้เขาเห็นตำตาราวกับจะยื่นสารท้ารบให้อย่างนั้น“แกมาทำอะไรที่ลูกัส?”มาติชถามทันทีที่ยืนอยู่หน้านักฆ่าหนุ่ม“มารับลม มีปัญหาอะไรหรือครับ”“บ้านแกไม่มีลมหรือไงถึงต้องมารับแถวนี้!”“ก็แถวนี้ลมมันแรงกว่า เหมือนว่าอีกไม่นานมันจะมีพายุอย่างนั้นแหละ”มันย้อน“ลองให้พายุมันมาซิ ฉันอยากจะรู้นักว่ามันจะแรงสักแค่ไหน!”มาติชสบตาลูกัสนิ่ง“ถ้าคุณต้องการผมจัดให้ก็ได้นะครับ”ลูกัสยิ้มส่งท้ายพร้อมกับคร่อมรถมอเตอร์ไซด์ขับออกไปทันที มาติชยืนนิ่ง... บางทีเหตุการณ์ในอนาคตต่อจากนี้คงเป็นเรื่องหนักหนาสำหรับเขาและเจ้านายแล้วลุคส์เลี้ยวรถเข้าไปในรั้วบ้านก่อนเปิดประตูลงมา สีหน้าของบอดี้การ์ดทำให้เขารู้สึกผิดปกติ มาติชเดินมาหาเจ้านายตนเอง“นาย... ผมว่าบางทีนายควรจะหาที่อยู่ใหม่ให้กับคุณปรางค์แล้วก็คุณไทม์นะครับ”“ทำไม?”“ลูกัสมันมาที่นี่”เขานิ่งไ

เธอขมวดคิ้วและจับถ้อยคำที่เขาเพ้อออกมา เป็นเด็กขาดแม่หรือไงกัน โตจนป่านนี้ยังร้องเรียกหาแม่อีกเธอเป็นเด็กกำพร้ายังไม่ร้องเลยสักครั้ง“คุณลุคส์ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ”ไม่นานอ้อมกอดถูกคลายออก คนเจ็บนอนหายใจสม่ำเสมอในที่สุด เธอมองดูเขาแล้วลุกยืนสาวเท้าเพื่อไปดูบุตรชายอีกห้อง มองดูลูกกำลังหลับใหลในห้องนอนอีกห้องแล้วทอดถอนใจออกมา ลูกเธออายุแค่นี้ แต่ต้องมาพบเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายมากมาย ไม่อยากเชื่อว่าไทม์ต้องมาเสี่ยงอันตรายเพราะความผิดพลาดในอดีตของเธอ ลูบศีรษะบุตรชายแล้วจุมพิตหน้าผากเบาๆ ลุกยืนปลีกตัวออกมาด้านนอกห้องปรางค์ปรียาจัดหาผ้ามาปูนอนบนพื้นในห้องเดียวกับเขา เธอจำต้องดูแลยามค่ำคืน เพราะกลัวว่าเขาอาจมีไข้สูง เสียงครางปลุกให้ตื่นขึ้นมา เธอเห็นเขานอนตัวสั่นเหงื่อผุดออกมาเต็มใบหน้า หญิงสาวรีบใช้มือแตะหน้าผาก เธอสะดุ้งเพราะความร้อน หาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวเขา เพื่อลดพิษไข้จนกระทั่งความร้อนในร่างกายลดลง เกือบรุ่งเช้าเธอถึงได้นอน แสงแดดส่องเข้ามาปลุกให้ร่างสูงใหญ่ที่นอนหมดสภาพบนเตียงลืมตา เขาเหม่อมองสักพัก แล้วกวาดสายตารอบห้อง ก่อนหยุดลงที่ร่างบางซึ่งฟุบอยู่ข้างเตียงนี่เธอ... ดูแลเขามาทั้งคืนเ