Lahat ng Kabanata ng TBD #1: His Redemption: Kabanata 61 - Kabanata 70

(PAST)KHALESSI MONDRAGON)Fabian never mentioned our baby. He’s being sensitive about that. At kahit hindi niya sabihin, alam kong gusto niya ring malaman ang tungkol ro’n. He’s always so happy when he keeps talking about our future together. Getting married, and having a child. It was just me who kept closing my mind about that.Gigising ako tuwing umaga na malinis na ang bahay, maging ang lababo at may mga nakaluto ng pagkain sa lamesa na may notes lagi.Naka-plantsa naang uniform ko, malinis na ang sapatos ko at nakaligpit na rin ang baon ko at minsan mag-iiwan ng pera para sa allowance ko.Minsan nagu-guilty na rin ako sa paghindi ko pagpansin sa kanya. Sumisikip ang dibdib ko kapag nakikita ko kung paano pilitin ni Fabian ang mga ngiti niya para lang ipakita sa’kin na masaya siya.Am I really doing the right thing? Hindi ba mas lalo lang namin nilalayo ang isa’t isa at sinasaktan ang mga sarili namin?“Good morning, sunshine! Kumain ka na. And ‘yong vitamins mo, don’t forget to

(PRESENT)KHALESSI MONDRAGONNapatingin ako sa bahay ni Mali at gulat ko nang makita ko si Mali roon na nakatayo sa bintana, yakap ang sarili. She smiled and nodded, as if she knew what we’re talking about.Mukhang nakita rin iyon ni Fabian at hinawakan ang kamay ko saka ako hinila papunta sa sasakyan niya, kaya wala akong choice kun’di sumama sa kanya.“You can sleep, medyo malayo-layo ang pupuntahan natin.” I wanted to sleep, pero nagugutom ako. Nasabi ko iyon kay Fab at dumaan kami sa isang drive-thru. Ayaw ko kasing bumaba at baka may makakilala sa’min.Nasa kandungan ko na ang mga pagkain. Fries, burger, tacos at bumili rin ng kape kaya nasa cup holder na ito ng sasakyan.Kain lang ako ng kain. Hindi ko alam kung bakit gutom ako gayong ilang beses naman kaming kumakain nila Mali kagabi.“Ako? Gutom rin ako,” nakangusong saad ni Fab kaya natawa ako.Tinanggal ko ng balot ang burger niya at lumapit sa kanya para subuan siya. Nagmamaneho na kasi ito sa hindi ko alam kung saan.“Clo

(PAST)KHALESSI MONDRAGONKinantyawan nila si Fabian at binibiro pa.“Oh, Kyle! Narinig mo sinabi ni Fabian ha. Kapag sila naghiwalay alam mo na gagawin mo!” natatawang saad ng pinsan kong si Kuya Jason.“Bawal magloko sa pamilyang ito, tandaan mo ‘yan, Fabian.” Ani Kuya Kevin.Napasimangot ako dahil preni-pressure na nila si Fabian kung kailan daw kami magpapakasal at magkakaanak. Kung alam lang nila, baka magalit lang sila kay Fabian.“Infairness ha, ang gwapo ng boyfriend mo, Lex. Mayaman ba?” bulong ni Ate Fia na asawa ni Kuya Jason. “Ate, wala ‘yon sa yaman o hirap. Importante, nagmamahalan kami.”Natawa naman si Ate Fia sa naging sagot ko kaya humaba ang nguso ko. “Lex, tinatanong ko lang kung mayaman ba. Mukhang mayaman e. Tignan mo nga ang kutis oh, parang pinaliguan ng gatas. Saka tignan mo, ang gara ng mga mata. Saka ang pormahan, kahit simple lang ang lakas ng appeal. Sure kang hindi anak mayaman ‘yan?”Napaisip ako sa tanong ni Ate Fia. Pinagmasdan ko si Fabian na akbay

(PRESENT)KHALESSI MONDRAGONNakahiga ako sa braso ni Fabian at tahimik naming pinagmamasdan ang mga bituin sa kalangitan, habang nilalaro niya ang mga kamay ko.Malamig ang simoy ng hangin, at ilang araw na lang ay magpapasko na ulit. Rinig na rinig ang bawat hampas ng alon sa dalampasigan at ang mga ugong mula sa mga puno sa tuwing iihip ang malakas na hangin.“Let’s head back, baby. Baka magkasakit ka,” mahinang bulong ni Fabian saka siya gumalaw at ngayon nakaupo na’t nakatitig sa’kin.“A little longer, Fab. Ang ganda kaya ng kalangitan.” Fabian smiled softly. “Mas maganda ka, Lessi. Pero masyado nang malamig ang hangin at baka mahamugan ka.” I grinned mischievously. “Well, unless kung papainitin mo ang ga—” Hindi ko pa nga tapos ang sasabihin ko nang mabilis na inilapat ni Fabian ang kanyang labi sa labi ko. Agad ko naman iyon tinugunan.Naramdaman ko ang paggalaw niya at ramdam kong nasa ibabaw ko na siya. “Fuck,” mura niya at napatingin sa’kin. His eyes were now filled wit

(PAST)KHALESSI MONDRAGONI was in the waiting shed waiting for Fabian to come, but he was twenty-minutes late. Hindi naman ito kailanman nahuhuli sa pagsundo sa’kin, kaya abot-langit na ang kabang nararamdaman ko lalo na’t lumalalim na ang gabi, lalo na’t ako na lang ang mag-isa rito.Hindi naman ako takot umuwing mag-isa lalo na’t minsan inaabot ako ng madaling araw dahil sa trabaho ko. Pero nasanay akong lagi akong hinahatid at sundo ni Fabian kapag may libreng oras siya.At may libreng oras siya ngayon. HUminga ako ng malalim saka ko kinuha ang cellphone sa bag para tawagan siya, pero one percent na lang pala ang battery ng phone ko.Sa persyentong iyon, nakuha ko pa ring tawagan si Fabian, ngunit hindi siya sumasagot. Wala na akong nagawa pa nang tuluyan nang mamatay ang cellphone ko. Napakagat ako ng labi saka inikot ang tingin sa paligid, hoping to grab a taxi.Nang makasakay ako ay siyang pagbuhos naman ng malakas na ulan. Hindi ko alam pero abot langit ang kaba ko kaya kagat